கண்ணோடு நின்ற கனவு.

............................ கலிவெண்பா...............................

நெஞ்சள்ளும் பேரழகால் நித்தம் எனைவென்று

அஞ்சி நடந்தென்னை ஆள்கின்றாய்! கொஞ்சிடச்செய்

கிள்ளை மொழியாய்க் குயிலொலியாய் ஏழிசையாய்ப்
பிள்ளை மழலையெனப் பேசுகிறாய்! நெஞ்சம்

நினைந்துரும் வண்ணம் நிழல்போல வந்தாய் !

எனைமறக்கும் மாயம்‘ஏன் செய்தாய்? உனையெண்ணிக்

காலைக் கதிர்முகத்துக் கட்டழகைக் கண்விரும்பும்

சோலைப் பனிபோலச் சோர்கின்றேன்! எட்டஉள

கானல் நெருங்கிடவே கண்விலகிப் போவதுபோல்

ஏனோ எனைவிட்டுப் போகின்றாய் ! வானத்தில்

கொட்டிக் கிடக்கும் கணக்கில்லா விண்மீனை

விட்டு நிலவை விரும்பியதால் தொட்டுப்

பிடிக்க நினைத்தாலும் பின்தொடர்ந்தென் அன்பைத்

தொடுக்க நினைத்தாலும் தோற்றேன்! துடிக்கும்
இதயச் சிமிழுக்குள் எங்கிருந்தோ வந்து

பதியனிட்டுப் போனாயுன் அன்பை ! விதியென்று

வளர விடுவேனோ? வாடாமல் காத்துத்

தளர உயிர்தோயத் தாளா இளமனதின்

பூக்கள் எழுகிறதுன் புன்னகையால் நீர்வார்த்துக்

காக்கும் மனமற்றாய் காணாமல் ! தீ்க்குள்‘என்

சிந்தை தடுமாறும்! செல்லரித்துப் போனமரம்

அந்தி - பகலாக்க அங்கெரியும்  நொந்துருகிப்

பள்ளப் படுகுழியில் போவோம் எனஅறிந்தும்

உள்ளம் உனக்காய் உருகிடுதே! துள்ளும்

நதியாய்ப் பெருக்கெடுத்து நானாகி, வீழும்

விதியை உடன்மாற்ற  வாராய்! பதிவாக

எல்லார்க்கும் கிட்டா எழில்சேரும் நின்னழகைக்

கல்மேல் எழுத்தேபோல் கண்பொறித்தாய்! இல்லாத

இன்ப ஒளியென்னில் ஏற்றி அணைத்தாயே

துன்ப இருள்மூடத் தூங்கேன்நான்! அன்பால்

அலையும் உயிர்ப்பறவை ஆகாயம் விட்டுக்

கலையும் மனம்சொட்டும் கண்ணீர் ! வலைவீசும்

காந்தம் உனதிரண்டு கண்மணியோ? நான்காணும்

சாந்த முகம்‘இறைவன் சன்னதியோ? பூந்தேரின்

சின்ன அசைவுகளும் என்றன் மனத்திரையில்

மின்னி நிலைத்திடவே மீளேன்நான்! கன்னமிட்டுப்

பார்க்கும் உனதிரண்டு பாழும் விழிவலையில்

போர்க்கும் வழியற்றுப் போனேனே ! வேர்விட்டு

வாழும் செடியாக வீழும் உயிருன்னில்

ஆழும் மனம்கொண்டேன் ஆற்றாமல் வீழும்என்

சோக வளர்பிறையின் சோர்ந்த கனவுகளின்

தாகத் தவிப்பின்னும் தாளாமல் மோகத்தின்

மூச்சில் உயிர்வாழ்ந்து முட்டும் நினைவலையின்

வீச்சில் எழுந்ததுபோல் வீழ்கின்றேன்! பேச்சின்றி

ஓடி நடக்கையிலும் ஓய்ந்து கிடக்கையிலும்

நாடித் துடிப்பாக நீயிருக்கப் பாடியதை

என்றோ ஒருநாளில் என்னோடு நீஉயிர்க்க

நன்றோ இவையென்றே நான்காட்டக் கண்டே‘உன்

செக்கச் சிவந்திட்ட செவ்வான் ஒளிமுகத்தைப்

பக்கத்தில் நின்றே படித்திட்டு வெட்கத்தில்

நின்கண் நிலம்பார்க்க நான்‘உன் முகம்தூக்கி

அன்பின் நெருக்கத் தமிழ்ந்திடவே.... என்றோநான்

கண்ட கனவெல்லாம் கண்ணோடு நின்றுவிடக்

கண்டும் விழிமூடும் கண்ணீரால் துண்டாகிப்

போன இதயத்தின் பொய்க்கணக்கை நீயறியா

தான கவிதைகளில் ஆக்குகிறேன் ! மோனத்தில்

காதல் கருவறையே கல்லறையாய்ப் போனதினால்

பாதம் இழந்த பயணத்தின் வேதனையில்

வென்ற உனதோங்கும் வீரத்தைப் போற்றிமனம்

சென்றகா லத்துச் சிதையமிழ , என்றென்றும்

நீயின்றி வேறு நினைவறியா என்கவிதை

வாயின்றிப்  பேசும் வலி.

Tweet

பதிவுகளை உடனுக்குடன் மின்னஞ்சலில் பெற...