பறவை வேட்டை

படிக்கும் காலத்தில் எனக்கொரு நண்பன் இருந்தான். பெயர் சசிகுமார். ஆறாம் வகுப்பில் அறிமுகமானவன். நான் முட்டாள்தனமாக என்ன சொன்னாலும் செய்தாலும் என்னை விரும்பி எப்பொழுதுமே வெறுத்திடாத மனது அவனுக்கு. அதனாலோ என்னமோ எங்கள் நட்பு நீடித்திருந்தது.

உலகம்  என்பதைப் புத்தகத்தில் நான் தேடிக்கொண்டிருக்க, பரந்த இந்த உலகினைத் தன் அனுபவங்களால் அளந்த தன் பார்வையை அந்த வயதிலேயே மிக எளிதாக முன்வைத்துச் செல்பவன் அவன்.

பள்ளியின் சகமாணவர்களிடத்து அவனுக்கிருக்கும் செல்வாக்கு அபரிமிதமானது. பட்டம் விடுவதில் இருந்து, பம்பரம் சுற்றுவதுவரை அவனை அவனது சம வயதினர் யாரும் நெருங்க முடியாது. காட்டா பெல்ட் என்னும் கவணில் கல்வைத்துக் குறிபார்த்து அடிக்கும் போட்டி நம் விளையாட்டில் சேர்க்கப்பட்டிருக்குமானால் முதல் பரிசிற்கு அவனது பெயர்தான் வருமெனக் கண்ணை மூடிக்கொண்டு பந்தயம் கட்டுவேன்.

அவன் ஜியோமிதிப் பெட்டியில் ஒரு மாய உலகம் இருக்கும். மீன் பிடிக்கத் தேவையான விதவிதமான தூண்டில் முள் , தக்கை, மாஞ்சா நூல் செய்யத் தேவையான மயில்துத்தம், சிறுகத்தி என ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு பொருட்கள்.

சில நேரம் அவன் கொண்டுவரும் பொருளின் பெயரும் பயன்பாடும் அவனுக்கு மட்டுமே தெரியும்.

ஒருநாள் மைக்குப்பியில் சின்னஞ்சிறு ஓடைமீன்கள் சிலவற்றை அடைத்து வந்திருந்தான். பாட இடைவேளைகளில் எல்லாம் அவனைச் சுற்றிச் சிறு கூட்டம் கூடி நிற்க அதை எடுத்துக் காட்டிக் கொண்டிருந்தான்.

எங்கே இதெல்லாம் கிடைக்கும் எப்படி இதையெல்லாம் பிடிக்கிறான் என்பதற்கான நுணுக்கங்களை அவன் யாரிடத்தும் சொல்வதில்லை. நான் கேட்டால் சொல்வானோ மாட்டானோ.,, நான் அதை அறிய விரும்பியதும் இல்லை.

ஒரு நாள் வகுப்பில் அவன் கால்சாராய்ப் பையில் துருத்திக்கொண்டிருந்த ஒன்றைத் தொட்டுப்பார்க்கச் சொன்னான். கைக்குட்டையை மடித்து வைத்திருக்கிறானோ என நினைத்து, ‘கைக்குட்டையா சசி?’ என்றேன். மெதுவாகப் பைக்குள் கையைவிட்டு எடுத்துக் காட்டினான் அது உயிருடன் இருந்த  ஒரு சிறு குருவி..!

இறக்கைகளைக் காலோடு சேர்த்து லாவகமாகப் பிடித்திருந்தான்.

‘நான் தொடலாமா சசி?’ என்றேன்.

‘இந்தா பிடி‘ என என்முன் நீட்டினான்.

எனக்குப் பயமாய் இருந்தது.

‘இல்லை இல்லை வேண்டாம்’ என்றவாறே சட்டெனக் கைகளைப் பின்னிழுத்துக் கொண்டேன்.

அவன் மீண்டும் தன் கால்சாராய்க்குள் சுருட்டப்பட்ட காகிதத்தை வைப்பதுபோல் அதனை ஒளித்து வைத்தான்.

‘இதை எப்படிப் பிடித்தாய் சசி?’ என்றேன்.

அதற்குள் அவனைச் சுற்றி, ‘ டேய்…எங்களுக்கும் காமிடா ’ என்றபடி ஒரு கூட்டம் கூடிவிட்டது.

‘அதெல்லாம் ரகசியம் நீ விடுமுறையில் வீட்டிற்குவா சொல்கிறேன்’ என்றபடியே தன் காட்சிப் பொருளை அனைவரின் பார்வைக்கும் கடைபரப்பினான் சசி.

நான் வகுப்பறைக்குத் திரும்பினேன். எனக்கு ஆர்வம் தாங்க முடியவில்லை. எப்படி இதனை உயிரோடு பிடித்திருப்பான்? கவணில் அடித்திருந்தால் இது செத்தே போயிருக்கும். காயமாவது பட்டிருக்கும். ஆனால் இது உயிரோடு எந்தக்காயமும் இன்றி இருக்கிறது.

எவ்வளவு யோசித்தும் என்னால் விடைகாண முடியவில்லை.

அவன் வீட்டிற்கு அந்த வாரச் சனிக்கிழமை வருவதாகவும் என்னை ஏமாற்றக் கூடாது எனக்கு நீ அதை எப்படிப் பிடித்தாய் என்று சொல்ல வேண்டுமெனவும் அவனிடம் சொல்லிவிட்டு அந்தநாளுக்குக் காத்திருந்தேன்.

என்னை அழைத்துப் போக மிதிவண்டியில் அன்று காலையே வந்துவிட்டான் சசி. என்னைப் பின்னால் வைத்துக் கொண்டு புயல்வேகப் பயணம். அவனது மிதிவண்டி சாகசங்களில் நான் பலியாகிவிடுவேனோ என்று அஞ்சுமளவிற்கு வேகம்.

கைகள் இரண்டையும் விட்டுவிட்டுப் பின்னால் திரும்பி என்னுடன் பேசியபடியே மிதிவண்டியை அதே வேகத்தில் முன்செலுத்திக் கொண்டிருந்தால் பிறகு நான் என்ன நினைக்க..?

அவன் வீட்டிற்குப் பின்னால் இருந்த தோப்பினை அடைந்தபோதுதான் எனக்கு உயிர் மீண்டது.

நிறைய பறவைகள் அங்கிருந்த மரங்களில் இருந்தன. எப்படி பிடிக்கப் போகிறான்….. இதில் எந்தப் பறவை இவன் கையில் இன்று சிக்கப் போகிறது என்றே என் எண்ணம் இருந்தது.

நேராகச் சென்று அங்கிருந்த குடிசையின் வாசலில் இருந்த ஒரு பெரிய கூடையை எடுத்துக் கொண்டான். சற்று வெளிச்சம் விழும்பகுதியில் அதைக் கவிழ்த்தினான். அதனுள் கொஞ்சம் தானியங்களைத் தூவினான்.

பின்னர் , சிற்று நீளமான குச்சியொன்றை அக்கூடையின் வட்ட விளிம்பில் முட்டுக் கொடுத்து கவிழ்ந்த கூடையைச் சற்று உயர்த்தினான். அந்தக் குச்சியின் நடுவே ஒரு  நூலைக்கட்டி அதன் மறுமுனையை நாங்கள்  நின்ற மரத்தடிவரையில் நீட்டி வைத்தான்.

என்னைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தபடி ‘வேட்டை தொடங்கிவிட்டது’ என்றான்.

எனக்குக் கொஞ்சம்கொஞ்சமாய்ப்  புரியத் தொடங்கியது.

‘இனிமேல் இடத்தைவிட்டு  அசையாமல் எதுவும் பேசாமல் இருக்க வேண்டும்’ என்றான். ‘ஜெயராமன் சாரின் வகுப்பறையில் இருப்பதுபோலவா?’ என்றேன் மெதுவாக. அதை அவன் ரசிக்க வில்லை.

 நாங்கள் இருந்த இடத்தில் இருந்து நீண்ட நூலின் ஒரு முனை அவனது கையிலும் மறுமுனை கூடையைச்  சற்று உயர்த்தித்தாங்கிக் கொண்டிருந்த குச்சியிலும் கட்டப்பட்டிருந்தது.

நேரம் போய்க்கொண்டே இருந்தது.

கிளைகளில் இருந்த பறவைகள் எவையும் இதைக் கண்டுகொண்டதாகக் காணோம்.

நான் சசியின் கையைக் கிள்ளிக்கொண்டே இருந்தேன்.

அவன் கூடையைப் பார்த்தவாறே  என் கையை உதறித்தள்ளி வாயில் விரல் வைத்து பேசாமல் இருக்கும்படிச் செய்கை செய்து கொண்டே இருந்தான்.

இன்னும் காத்திருக்க முடியாது என்று நான் நினைத்துக் கொண்டிருந்த நேரம் ஒரு சிட்டுக்குருவி கிளையைவிட்டுக் கீழிறங்கி அங்கும் இங்கும் தலையைத் திருப்பியபடி கூடைக்குச் சற்றுத் தொலைவில்  வந்தமர்ந்தது. அதன் தலைதிருப்பலில் எங்களையும் பார்த்தது போலத்தான் இருந்தது. இவ்வளவு தூரத்தில் இருந்து இவர்கள்  நம்மைப் பிடிக்க எழுந்தாலே பறந்து போய்விட முடியும் என்பது அப்போது அதன் கணிப்பாக இருந்திருக்கலாம்.

நான் சசியின் முகத்தைப் பார்த்தேன். வேட்டைக்கான இரையைக் கூர்ந்து நோக்கும் புலியின் பார்வையை அவன் அப்போது பெற்றிருந்ததாகத் தோன்றியது. அவன் கண்களின் கூர்மை நான் அதுவரை காணாதது. நானும் என் முகத்தை அவனைப் போல வைத்துக் கொள்ள முயற்சித்தேன். முடியவில்லை என்பது எனக்கே தெரிந்தது.

குருவி அங்குமிங்கும் பார்த்துக் கத்திக்கொண்டிருந்ததே தவிர கூடையை நெருங்கவில்லை. கொஞ்சம் நேரம் கழித்தது இன்னொரு குருவி கீழிறங்கியது. அதன் துணையாக இருக்க வேண்டும்.

முதல் குருவி தாவியபடியே, தரையில் கொத்தத்தொடங்கியது.

என் இதயத் துடிப்பு என்னால் கேட்க முடிந்தது.

அவனுக்கும்  கேட்குமா என்று நினைத்தேன்.

முதற்குருவி மெல்ல மெல்ல கூடையை நெருங்கிக் கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. அதனைச் தொடர்ந்து இரண்டாவது குருவியும் கொத்திக்கொண்டே கூடையை நெருங்கின்று.

சசி தயாரானான்.

நெகிழந்திருந்த நூலை மெல்ல இழுத்து விறைப்பாக்கினான்.

ஒரு குருவி கூடையின் நிமிர்த்தப்பட்ட குச்சியால் ஏற்பட்ட இடைவெளியூடே கொட்டப்பட்டிருந்த இரைக்கண்ணிக்குள் நுழைந்துவிட்டிருந்தது.

இந்தக் கணம் கயிறு இழுபட்டுக் கூடை கவிழப்போகிறது எனச் சசியைக் கவனித்தேன்

ஆனால் அவனிடம் எந்தச் சலனமும் இல்லை.

ஒருவேளை  அடுத்த குருவியும் உள்ளே வரட்டும் என்று காத்துக் கொண்டிருக்கிறானோ..?

நான்  என் முகத்தை நேராக வைத்துக் கொண்டு கண்களை மட்டுமே திருப்பி சசியைப் பார்த்தேன்.

அவன் உலகம் கவிழ்க்கப்பட்ட கூடைக்குள் இருகுருவிகளோடு இருந்தது தெரிந்தது. குச்சியில் கட்டப்பட்டிருக்கும் நூல், அவனது சிறு விரல் அசைவிற்கெனக் காத்திருந்தது.

இழக்கப்போகும் சுதந்திரத்தை அறியாமல் இன்னொரு குருவியும் மெல்ல கூடைக்குள் நுழைந்தது.

என் பதற்றம் கூடிற்று.

          ( வேட்டை தொடரும் )

பட உதவி- நன்றி http://assets.inhabitat.com/

Tweet

பதிவுகளை உடனுக்குடன் மின்னஞ்சலில் பெற...