நூறாவது பதிவும் கலைந்த கனவுகளும்.

பதிவர் பின்னூட்டம், பிளாகர், என்கிற சொற்களை எல்லாம் சென்ற ஆண்டில் இதே நாள் நான் அறிந்திருக்கவில்லை. வாசகன் என்ற நிலையில் சில கடிதங்களை நூலாசிரியர்களுக்கு எழுதி இருக்கிறேனே தவிர, கட்டுரை என்றும், கருத்துகள் என்றும் பெரிதாய் எதுவும் எழுதியவனில்லை. மொழியின் மாயச்சுழலுக்குள் விழுந்து போய், காலங்களை வாசிப்பினால் மிதித்துக் கடந்த தருணங்கள்தான் சென்ற ஆண்டிற்கு முன்புவரை. அவ்வாசிப்பு ஒரு போதையைப்போல முற்றிலும் எனக்கானது என்பதைத் தவிர எந்தப் பயன்பாட்டுடைமை நோக்கத்தையும் கொண்டதன்று.

அதனால் இன்னதென்றில்லாமல் வாசிக்கக் கிடைக்கும் எதையும் வாசிக்கும் பழக்கம் தொடர்ந்திருந்தது. பின் அது சற்றுத் தமிழின்பால் குவியத் தொடங்கியது. நாம் பேசும் மொழி என்று சொல்லப்படும் ஒன்றின், நான் நன்கு அறிந்ததாய்க் கருதிய ஒன்றின் உள்ளே செல்லச்செல்ல அங்கிருந்த இருண்மைகள் எனக்கு மலைப்பூட்டின. என் தேடல் அங்கிருந்துதான் தொடங்கியது. சிலவற்றிற்கான பொருள் ஓரளவிற்குத் துலங்கியது.

புலப்படும் பலவற்றைக் குறித்துவைப்பதுண்டு.

இதைத் தமிழ் வாசிக்கும் எத்தனை பேர் அறிந்திருப்பார்கள் என்ற எண்ணம் அப்போழுது வந்ததுண்டு. படித்ததை, அறிந்ததைப் பகிரக் கிடைக்கும் சுகம் அலாதியானது. அந்த வாய்ப்பு வலை உலகிற்கு வரும் முன் மிக அரிதானதாய் இருந்தது.

வலைப்பூ முற்றிலும் மாறுபட்ட அனுபவத்தை எனக்குத் தந்திருக்கிறது. இன்னும் எவ்வளவு தெரிந்து கொள்ள வேண்டி இருக்கிறது என்கிற எண்ணத்தையும், நாம் மண்டையை உடைத்துக் கொண்டு அறிந்தவற்றை, முன்பே அறிந்து சர்வசாதாரணமாகச் சொன்ன துறைபோகிய ஆளுமைகளின் பரிச்சயத்தையும் எனக்கு ஏற்படுத்தித் தந்தது.

இவர்கள் மத்தியில் நான் எந்தப் புதிய செய்தியையும் கூறிவிடவில்லை. நான் கூறிய செய்திகள் பெரும்பாலும் இணையத்தில் மற்றுபலரால் முன்பே சொல்லப்பட்டவைதான். ஆனால் ஒரு போதும் அவற்றை நான் மறுபகிர்வு செய்ததில்லை. நான் செய்தது பெரும்பாலும் என் வாசிப்பில் கிடைத்த அனுபவங்களை எழுத்தாக்கியதே! அவற்றுள் பெரும்பான்மையும் படித்த காலத்தில் என்னால் குறிப்பெடுக்கப்பட்டு இறப்பின் கனவுகளாய் எஞ்சி இருந்தவையே..!

தமிழைப் பற்றி மட்டும் பேசும் தளத்திற்கு ஒரு நூறுபதிவிற்கு வந்திருக்கும் பார்வையாளர்களின் எண்ணிக்கை அதிகமா குறைவா என்றெல்லாம் நான் கவலைப்படவில்லை.

நாம் எழுதுவதையும் படிக்கிறார்கள் கருத்துகளைப் பகிர்கிறார்கள் என்கிற மட்டில் என் மனதில் மகிழ்ச்சியே இருக்கிறது. நம் எழுத்துகளைப் படிக்க வருவார்களா என்று நான் கொண்ட அவநம்பிக்கை சற்றுக் கலைந்திருக்கிறது.

இது என்னைச் செதுக்கியவர்களுக்கும் இதுவரை கொண்டுவந்தவர்களுக்கும் நன்றி சொல்லும் தருணம்.

என்பதிவுகளில் நீங்கள் ஏதேனும் நிறைகளைக் கண்டால் அதற்கு இவர்களே பொறுப்பாவார்கள்.

தவறுகளும், குறைகளும் என் அறியாமையாலும் வாசிப்பின் போதாமையாலும்  நேர்ந்தவையாகவே இருக்கும். இங்கு இப்படிச் சொல்வது வெறும் சம்பிரதாயத்திற்காய் அன்று. 

முதலில் நான் மிக மதிக்கும் தமிழாளுமை பேராசிரியர். முனைவர். பா. மதிவாணன். பாரதிதாசன் பல்கலைக்கழகத் தமிழ்த்துறைத் தலைவர். எனக்கு ஐயம் ஏற்படும் போதெல்லாம் அறிவு பெற்றுக் கொள்வது அவரிடம்தான். பல நூல்களைப் புரட்டிப் பெற வேண்டிய அறிவின் சாரத்தைச் சிறுதகவலாய்ச் சொல்லிவிடும் தன்மை அவரது பலம். நான் இந்த வலைத்தளத்திற்கு வரநேர்ந்ததன் தொடக்கப்புள்ளி அவர்தான்.

அடுத்து முனைவர். அருள்முருகன், மற்றும் கவிஞர். முத்துநிலவன். வலைத்தளப் பயிற்சி மற்றும் வலைத்தளத்தில் இயங்குதல் குறித்த நெறிகளைப் பயிற்சி வகுப்பின் மூலம் கற்றுக் கொடுத்ததோடல்லாமல் இன்றளவும் வழிநடத்தி வருபவர்கள்.

தோழர் மது கஸ்தூரி ரங்கன், அவர்தான் என் பதிவின் முதல் பின்னூட்டக்காரர்.

அவரை நான் செய்த தொல்லைகளும் அவர் எனக்கு வலைத்தள நுட்பம் சார்ந்து செய்த உதவிகளும் பெரிது.

நண்பர் பாண்டியன், என் தளத்தில் முதல் உறுப்பினர்.

கவிஞர்.பாரதிதாசன், என்னை யாரென்று போலும் அறியாத நிலையில், தன் தளத்தில் என்னைக் குறித்துத் தனித்த பதிவொன்றை இட்டார். அவருக்குப் பெரிதும் கடப்பாடுடையேன்.

சகோ. மைதிலி கஸ்தூரிரங்கன், பலமுறை தன் தளத்தில் என்னைக் குறித்துக் குறிப்பிட்டள்ளார்.

வலைச்சரத்தில் என்னைப் பலமுறைகள் அறிமுகப்படுத்திய பதிவர்கள். இவர்களுள் ஒருவரைக் கூட நான் அறிந்திருக்கவில்லை என்றபோதும் தொடர்ந்து என்னை அறிமுகப் படுத்தி வந்தனர்.

சகோதரி, தேன்மதுரத்தமிழ் கிரேஸ், சங்க இலக்கியங்களை எளிமைப்படுத்தியும், ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தும் வருபவர். இந்த வலைத்தள வடிவமைப்பிற்கு அவரே காரணம்.

திரு. இ.பு. ஞானப்பிரகாசன் ஐயா அவர்கள், இந்தத் தளத்தினைத் திரட்டிகளில் இணைக்க உதவிபுரிந்தார். தொழில்நுட்பச் சிக்கல்கள் ஏற்படும் போதெல்லாம் தீர்த்து வைத்தார்.

இவர்களுள் ஓரிருவர் தவிர ஏனையோரை நான் பார்த்தில்லை. ஆனாலும் அவர்கள் எல்லாம் என் மேல் கொண்ட அன்பு பெரிது. இந்த வலைத்தளம் மூலம் நான் அடைந்திருக்கும் நன்மைகளுள் தலையானது  இது.

தொடர்ந்து என் தளத்திற்கு வரும் பார்வையாளர்கள், கருத்துகளைப் பகிர்ந்து கொள்பவர்கள், நான் செய்யும் தவறுகளைத் திருத்துபவர்கள், புதிய தகவல்களைப் பகிர்ந்து கொள்பவர்கள் என நான் இத்தொலைவேனும் வர என்னைக் கைபிடித்து அழைத்துவந்த உங்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் நெஞ்சின் ஆழத்தில் இருந்து என் நன்றிகள்.

என் முதல்பதிவை மீண்டும் இங்கே பகிர்வது பொருத்தமாய் இருக்கும் என நினைக்கிறேன்.

                     இவரடி என் முடிமேலன...!

கிணற்றுத் தவளையைக் கடல்திமிங் கலமென

இணையப் பெருவெளிக் குள்ளே யமிழ்த்த

ஆழம் அறியா ஆழியுள் காக்குந்

தோழமை யற்றுத் துடித்தன கைகள்!

மாந்தப் பெருவெளி சிறுதுளி யாக

நீந்தக் கற்ற நெடுமூச் சினொடு

கணினி கற்றிலார் கண்ணிலார் என்றிகழ்

பிணியிவர் பயிற்சி பெற்றிடத் தீர்ந்தது!

வலைப்பூ வானில் எனக்கும் சிறகுகள்

மலைப்பு மாற்றிப்  பொருத்திய பட்டறை!

ஆங்கு,

இருள்கெட முத்து நிலவொளி நல்க,

அருள்முரு கனென்னும் ஆய்வுச் சாரதி

சுந்தர பாண்டியர் ரங்கனார் திருப்பதி

பன்னீர் செல்வ சரவணக் குமரனார்,

அம்மைமார் சுவாதி கீத லட்சுமி,

இம்மைப் பயனெனக் கிணையத் தருளினர்!

புதிய வேள்விகள் படைக்க இருள்கொலும்

உதய விதைகளோ டிவர்க ளெழுந்தனர்!

அறிவியல் வளர்ச்சி யறியாத் தமிழா

சிரிய ரெனும்வசை யிவரால் தீர்ந்தது!

கந்தல் அறிவையுஞ் செந்தமி ழென்னும்

மந்திரத் தாலிவர் மாற்றிடக் கண்டு,

உயிர்கிளர் உணர்வைத் தமிழை இனத்தை,

வயிறு வளர்க்கவே விற்பவர் நடுங்கினர்!

போனதே பேசிப் பொழுதைக் கழிக்கும்

தானைத் தலைவர் தலைக ளுருண்டன!

வேலிக் கிடையில் காலற் றவரெனக்

கேலி செய்தவர் வீறிட் டலறினர்!

ஊமையாய்க் குருடாய் முடமாய்த் தமிழை

ஒதுக்க நினைத்தவர் திடுக்குற் றெழுந்தார்!

அமைதியாய் அவலம் அறியா துறங்குவோர்

இமைகளைப் பிய்க்க எழுதினர் இலக்கணம்!

“என்ன தமிழில்? எல்லாம் பழங்கதை!“

என்ற வர்மனம் புண்ணா யிற்று!

இருட்டறை யிட்டெமை ஏய்த்தவர் சாய்க்கப்

புறப்பட் டதுகாண் புலிகளின் கூட்டம்!

தரித்தி ரர்எனத் தம்மை நினைப்பவர்

சரித்திரம் என்ன சற்றே உணர்த்துவர்!

கூடுகள் உடைத்துக் கோடுகள் அழித்து

நாடுகள் கடந்து நானிவர் பாதையில்

இணையத் திணையப் புகுந்தேன்!

கணைகள் ஏற்கக் காத்திரு நெஞ்சே!

இறுதியாய், யாப்பருங்கலக்காரிகையின் அவையடக்கத்தில் இருந்து எனக்குப் பிடித்த என் தளத்தின் முகப்புவாசகத்தை நினைவுகூர்கிறேன்.

,

“யானா நடாத்துகின் றேனென் றெனக்கே நகைதருமால்

ஆனா வறிவின வர்கட்கென் னாங்கொலெ னாதரவே!”

இதைச் செயலை செய்பவன் நானா என நினைக்கும் போது எனக்கே சிரிப்பு வருகிறதே….

அறிவுடையோர்க்கு எனதிந்தச் செயல் எவ்வளவு நகைப்பூட்டுவதாக அமையும்….?

மீண்டும் இத்தளத்தைத் தொடரும் உங்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் இந்த நூறாவது பதிவின் வாயிலாக என் நெஞ்சார்ந்த நன்றி.

படஉதவி. - நன்றி https://encrypted-tbn2.gstatic.com/

Tweet

பதிவுகளை உடனுக்குடன் மின்னஞ்சலில் பெற...