பெருமாள் முருகனின் அர்த்தநாரி – ஒரு பாமரனின் பார்வையில்.

மாதொருபாகனைத் தொடர்ந்தும் மாதொருபாகனின் சர்ச்சை பெரிதாக வலுப்பெறும் முன்பும் 2014 இன் இறுதியில் பெருமாள் முருகன் அவர்களால் அதன் தொடர்ச்சியாக இருநாவல்கள் எழுதப்பட்டன. மாதொருபாகனின் முடிவில் இருந்து கிளைத்துச் செல்லும் இரு முரணான பாதைகளைத் தேர்ந்தவை அவை.

மாதொருபாகனின் முடிவு, காளி தற்கொலை செய்து கொள்ளப் போகிறான் என்னும் குறிப்போடு முடிந்திருக்கத் தற்கொலை செய்து கொண்டான் ; உயிர்வாழ்கிறான் என்னும் இரண்டு சாத்தியங்களுக்கான வாசகனின் ஊகத்தினூடாக ஆலவாயனும் அர்த்தநாரியும் பயணிக்கின்றன. பொதுவாகவே நாவலின் இறுதி எவ்வாறு முடியலாம் என்னும் வாசகனின் சுதந்திரத்தை, எதிர்பார்ப்பை ஆசிரியரே முடித்துவைக்கும் அதிலும் இருவகை சாத்தியப்பாடுகளையுமே நிகழ்த்திக் காட்டும் மாதொருபாகனின் நீட்சியாக இவ்விரு நாவல்களையும் கொண்டு செல்கிறார். திரு.பெருமாள்முருகன். 

 மாதொருபாகனுக்குப் பிறகு ஆலவாயனைப் படித்துவிட்டு  அர்த்தநாரியைப் படிக்க வேண்டுமா அல்லது அர்த்தநாரியைப் படித்துவிட்டு ஆலவாயனைப் படிக்க வேண்டுமா என்கிற வாசகனின் சந்தேகத்திற்கு அப்படிப்பட்ட வரிசைமுறையில் இவ்விரு நூல்களையும் படைக்கவில்லை. இவை ஒவ்வொன்றுமே தன்னளவில் முழுமை பெற்ற இரண்டு நாவல்கள் என்று முன்னுரையிலேயே விளக்கிவிடுகிறார் ஆசிரியர்.

ஆனால் மாதொருபாகனுக்குப் பிறகு, ஆலவாயனும் அதன் பிறகு அர்த்தநாரியும் எனும் முறையிலேயே பெருமாள் முருகன் இவற்றைப் படைத்ததாகக் குறிப்பிடுகிறார்.

மாதொருபாகனின் ஆரம்பத்தில் எழுப்பப்பட்ட சர்ச்சைகளைத் தொடர்ந்து இந்நாவலில் ஊரின் பெயர் மாற்றப்பட்டுள்ளது. மாதொருபாகனைப் படிக்காதவர்களுக்கு விளங்கும் வண்ணம் காளியின் தற்கொலை மனோபாவத்திற்கான காரணம் நாவலின் இடையில் சொல்லப்படுகிறது.

பொன்னாவைக் காணாமல் தொண்டுப்பட்டிக்குத் திரும்பிய காளியின் மனநிலையில் இருந்து அர்த்தநாரி தொடங்குகிறது. தொண்டுப்பட்டிக்கு மீளும் அவனது தற்கொலை எண்ணம் வலுப்பெறுகிறது.

“அன்றைக்கு இருந்த நிலையில் அவன் கண்ணுக்கு அந்த வாது வாகாகப் பட்டது. அது என்னவோ வாவென்று தன்னை மிகவும் விருப்பத்தோடு கூப்பிடுவது மாதிரி இருந்தது. அந்தக் கணத்தைச் சாவால்  தவிர வேறு எதனாலும் கடக்க இயலாது என்னும் நிலைக்கு வந்திருந்தான். சாதாரணமா அது? ஒரு ஆளை ஏமாற்ற எத்தனை பேர் சேர்ந்து திட்டம் போட்டிருக்கிறார்கள். அம்மா, மாமியார், மாமனார், மச்சினன், பொன்னா. எல்லாரும் ஒத்துக் கொண்டிருக்கலாம். பொன்னா எப்படி இதற்கு ஒப்புக் கொள்ளமுடியும்? இன்னொருத்தனோடு படுத்துக் கொள்ள அவள் மனதில் ஆசை இல்லாமல் இதற்கு எப்படிச் சம்மதித்திருப்பாள்? அரிவாளை எடுத்துக்கொண்டு போய் ஒரே வீச்சில் தலை வேறு முண்டம் வேறாக அவளை வெட்டிப்போடலாம் என்றுதான் முதலில் வெறியாக இருந்தது. ஆனால் அது கொஞ்ச நேரத் துடிப்போடு அடங்கிப்போகும். பொண்டாட்டிய வெட்டிக் கொன்னவன் என்னும் பேரோடு வாழ்நாள் முழுக்கவும் நினைத்து நினைத்து அழ வேண்டும்.. அப்பேற்பட்ட தண்டனை தன் சாவுதான் என்று தோன்றியது.“

என்பதாய் அவனது தற்கொலை முயல்விற்கான மனநிலை பதிவுசெய்யப்படுகிறது.

காளி இல்லாததால் வளவு வீட்டில் இருந்து தொண்டுப்பட்டிக்கு வரும் தாய் மாராயியின் கண்ணில் தூக்கிட்டுக் கொள்ள முயலும் காளி படுகிறான். காப்பாற்றப்படுகிறான். காளி அதுபோன்றதொரு முடிவுக்கு மீண்டும் போகாமல் இருக்கச் சத்தியம் வாங்குகிறாள் மாராயி. தற்கொலைக்கான கயிறினைத் தாங்கிய பூவரசின் வாது வெட்டப்படுகிறது.

முத்துவிற்குக் காளியை அன்றிரவு கவனிக்காமல் போய்விட்டோமே என்ற உறுத்தல் இருக்கிறது. பொன்னாவைத்தேடி வீட்டிற்கு வந்து அவள் இல்லை என்பதையும் பதினான்காம் நாள் திருவிழாவிற்குச் சென்றாள் என்பதையும் அவன் அறிந்திருப்பானோ என்று பயம் வருகிறது.

மாராயி அனுப்பிய ஆள் மூலம் காளி தொண்டுப்பட்டிக்குத் திரும்பியதை அறிகிறான் முத்து. ‘மாமா எங்கே’ எனக்கேட்கும் பொன்னாவைச் சமாளிக்கிறான். காளியைக் காணச் செல்கிறான். அவன் தற்கொலை செய்ய முயன்று காப்பாற்றப்பட்டதை அறிந்து மனம் பதைக்கிறான். காளி முத்துவைத் திட்டி உதைத்து அனுப்புகிறான். உடலெங்கும் காயங்ளோடு திரும்பும் அவனிடம் ‘என்ன ஆச்சு அண்ணா?’ என்று கேட்கும் பொன்னாவிடம் காளிக்கு எல்லாம் தெரிந்துவிட்டது என்பதையும் அவன் தற்கொலை செய்து கொள்ளப் போனதையும் முத்து கூறுகிறான்.

பொன்னா அதிர்ச்சி அடைகிறாள். காளிக்குத் தெரியாமல்தான் பதினான்காம் நாள் திருவிழாவிற்குத் தான் அனுப்பப்பட்டோமோ? தான் ஏமாற்றப்பட்டோமா என்றெண்ணிச் சீற்றம் கொள்கிறாள்.

தன் குடும்பத்தின் மேல் உள்ள அவளது கோபம் இப்படி வெளிப்படுகிறது,

“ திடுமென சாமி மருள் வந்தவள் போலப் பொன்னா ‘ என்னய நம்ப வைச்சு இப்பிடி ஏமாத்துன நீங்க நாளைக்கு எஞ்சொத்து வேணுமின்னு சோத்துல வெசம் வெச்சுக்கூடக் கொன்னுருவீங்க. இன்னமே எனக்கு அப்பன்  அம்மா இல்ல, பெத்துப் பொறப்பு இல்ல, பொறந்த ஊடுன்னு ஒன்னு இல்ல. இந்தூட்டுல இனி ஒரு சொட்டுத் தண்ணிகூடக் குடிக்க மாட்டன். நாஞ் செத்தாலும் ஆரும் வரக்கூடாது. இங்க எந்த எழவு உழுந்தாலும் எனக்கு ஆள் உடக்கூடாது. அந்தக் காளி ஆயாளக் கும்பிட்டுச் சொல்றன். எம் மூஞ்சியப் பாக்கொணும்னு கூட என்னூட்டுப்பக்கம் ஒரு காக்கா குஞ்சு வந்தரக் கூடாது. எச்சலாட்டம் துப்பீட்டன். இன்னமே வாயில எடுத்து வெச்சுக்க மாட்டன்“ என்று சொன்னாள். வாயில் மொத்தையாய் எச்சிலைக் குவித்துத் தூவெனத் துப்பினாள். ‘ அடி பொன்னா என்ன பண்ற?’ என்று நல்லாயி கத்தக் கத்தப் பூவரசடியில் கிடந்த மண்ணை எடுத்து இருகைகளாலும் அள்ளி வீட்டைப் பார்த்துத் தூற்றினாள்.“

காளியைத் தேடி ஓடி வரும் பொன்னா தொண்டுப் பட்டியில் அவனைக் காண்கிறாள்.

 “ தொண்டுப்பட்டியின் வடமூலையில் பல்லுக்குச்சியை மென்றபடி எங்கோ கத்தும் காக்கையைப் பார்த்தபடி அவன் தெரிந்தான். ‘மாமா மாமா’ என்னும் கதறலுக்கு அவனிடம் இருந்து எந்த அசைவும் இல்லை.. போன வேகத்தில் அவன் கால்களைப் பிடித்துக் கொண்டாள். ‘மாமா எனக்கு ஒன்னுந் தெரியாது மாமா. நீ செரின்னு சொல்லீட்டயின்னு என்னயப் போவச் சொன்னாங்க. உங்கிட்டப்போயி இத எப்படிக் கேக்கறது, பொய்யா சொலலீரப் போறாங்கன்னு நெனச்சன். பொய் சொல்லீட்டாங்களே, எங்குடியக் கெடுத்திட்டாங்களே. நான் செஞ்சது தப்புத்தான். அந்தத் தப்புக்கு என்னயக் கொன்னிரு. என்னய என்ன வேண்ணாலும் செய்யி. நீ எதுக்குச் சாவோணும். நீ என்ன மாமா செஞ்ச’ என்று அழுதாள்.

காக்கை ஒன்று இடைவிடாமல் கத்தியது. அதன் ஒலியினூடே ‘ஒன்னுந் தெரியாத ஓலுகள்ளி’ என்று காளி சொன்ன மாதிரி காதில் விழுந்தது…..‘மாமா, இப்பிடி இருக்காத எதுக்கு இந்த மாதிரி செஞச? இன்னமேலு  இப்பிடி நெனைக்கறத உட்டுரு. தேசமெல்லாம திரிஞ்ச ஆளு, தொண்டுப்பட்டியே கதின்னு கெடக்கறயேன்னுதான் நான் ஒத்துக்கிட்டன். அதும் உனக்குச் சம்மதம் இல்லைன்னு தெரிஞ்சிருந்தா ஒத்திருப்பனா? உன்னய ஏமாத்திட்டாங்க, என்னயும் ஏமாத்திட்டாங்க’ என்றாள். கொப்பளித்துத் திரும்பிய அவன் வாய் என்னவோ சொன்ன மாதிரி உணர்ந்தாள்.

திரும்பவும் வாயசைவை நினைவுக்குக் கொண்டு வந்து சொல்லை ஊகித்தாள். ‘அவுசாரி’ அவளை அவுசாரி என்று சொல்லியிருக்கிறான்.”

பொன்னாவால் அதைத் தாங்க முடியவில்லை.

புத்திப் பேதலித்தது போலான பொன்னாவையும் பார்த்துக்கொள்ளும் பொறுப்பு மாராயிக்கு வருகிறது.

இந்நிகழ்விற்குக் காரணமான ஒவ்வொருவரும் இப்படி இந்தப் பிரச்சினை இந்த அளவிற்குப் பூதாகரமாகும் என்று எதிர்பார்க்க வில்லையே என்று தம்மளவில் மனம் வருந்துகின்றனர்.

காளி அதன் பின் யாரோடும் பேசுவதில்லை. பொன்னாவும் அப்படித்தான்.

பொன்னா குற்ற உணர்விலேயே வாழ்கிறாள். இடையிடையே அவளுக்குக் காளியுடன் வாழந்த காலத்தில் அவன் செய்த சீண்டல்கள் நினைவு வருகின்றன.

தொண்டுப்பட்டியில் தூங்குவதாகச் சொல்லிப் போய் மீண்டும் நள்ளிரவில் அவளுடன் இருக்க வேண்டி வரும் அவன் வருகை. ஒவ்வொருநாளும் அவன் அதுபோல் வரமாட்டானா என்று எதிர்பார்த்துக் கிடக்கிறது அவள் மனம்.

அவனது காலடி ஓசை தெரியும் அவளுக்கு. அப்போதெல்லாம் சில நாட்கள் ஓசை கேட்கும். கதவிற்கு அருகே வரை வரும். பின் திரும்பி விடும். மறுநாள் பொன்னா, காளியிடம் நேற்று இரவு வந்தியா எனக் கேட்டால் காளி இல்லையே என மறுத்துவிடுவான்.

இந்நினைவில் பொன்னா ஒவ்வொரு இரவும் காளி வருவான் எனக் காத்திருந்தாள்.  அவன் எப்படி வருவான்? அவுசாரி வீட்டில் காலெடுத்து வைப்பானா என்றும் அவள் மனம் கேட்கிறது.

இக்காத்திருப்பில், ஒருநாள் அவன் வருகையை இப்படி உணர்கிறாள் அவள்.

“ அன்றைக்குச் சாமத்திற்கு மேல் வந்தான். தன்னையறியாமல் தூங்கிப் போயிருந்த அவள் காதுகளில் அந்தக் காலடியோசை கேட்கிறது. பதறி விழிக்கிறாள். உற்றுக் கேட்கிறாள். அவன் காலோசைதான் அது. இருகால்களும் மண்ணில் ஒன்றே போலப் பதிகின்றன. சீராக எட்டி வைத்து வருகிறான். ஓசை வரவரப் பெரிதாகிறது. வாசலுக்கு வந்து படியேறுகிறான். பட்டாசாலையில் நிற்கிறான். இப்போது சத்தமில்லை. கதவுக்கு முன்னால் நிற்கிறான். கதவை விரல்மடித்துத் தட்டும் ஒலி அவளுக்குத் தெளிவாகக் கேட்கிறது. கட்டிலில் இருந்து தாவி எழுகிறாள். இரவில் படுக்கும்போது விளக்கை அணைத்துவிடுவாள். வடபுற சுவரில் இருந்து சின்ன ஜன்னலை வெயில் காலத்தில் மட்டும் திறந்து வைப்பாள். விளக்குக் கட்டை மேல் இருந்த விளக்கின் அடியிலேயே நெருப்பெட்டியை வைத்திருப்பாள். சட்டென நெருப்பெட்டியை எடுத்து விளக்கை ஏற்றுகிறாள். இடைவெளிவிட்டு இன்னொரு முறை அதே போலக் கதவைத் தட்டும் ஒலி. அவன்தான். அது ஒற்றைப் பெருங்கதவு. மரத்தாழ்ப்பாள். கதவை அழுத்திக் கொண்டு மெதுவாகத் தாழை நீக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால் சத்தம் பெரிதாகி எல்லாரையும் எழுப்பிவிடும். அவள் திறக்க வாகாக அவன் வெளிப்புறம் கதவை இழுத்துப் பிடித்திருக்கிறான். தாழை நீக்ககுகிறாள்.

இருளில் இருந்து விளக்கொளிக்குள் அவன் வருகிறான். அவள் தலையைக் குனிந்து நிற்கிறாள். அவனைப் பார்க்க விருப்பமில்லை என்பதை உணர்த்துகிறாள். கதவைச் சத்தமில்லாமல் தாழிடுகிறான். பின் உடனே அவள் அருகே வந்து தாவி அணைக்கிறான். அவள் திமிறுகிறாள். அவனுக்குள் அடங்க அவள் மறுக்கிறாள். ‘இதா இங்கப் பாரு’ என்று சொல்லியபடி வற்புறுத்தி அவளை இறுக அணைக்கிறான். அவன் இரும்புப் பிடிக்குள் அடங்குகிறாள். அவள் தலையை உயர்த்துகிறான். கண்களில் வழியும் கண்ணீர் விளக்கொளியில் பளபளக்கிறது. ‘ கோபமா’ என்கிறான். என்னமோ தெரியாத அன்னைக்கு அந்த வார்த்த எம் வாயில வந்திருச்சி. அத நீ கண்டுபுடிச்சிட்ட. இன்னமே எப்பவும் அப்பிடிச் சொல்ல மாட்டன்’ என்கிறான். ‘சொன்னதுக்கு?’ என்கிறாள் அவள் அழுகையினூடே.

‘சொன்னதுக்கு உங்கையால என்னய அடிச்சிரு ’என்று சொல்லி அவள் கையை எடுத்துத் தன் கன்னங்களில் மாறிமாறி அடித்துக் கொள்கிறான். அவளுக்கே பாவமாக இருக்கிறது. கையை இழுக்கிறாள். ‘ உன்னோட ஆத்தரம் தீர்ற வரைக்கும் அடிச்சுக்கோ. தப்பு வார்த்த சொன்ன இந்த வாய அடி’ என்று அவள் கைகளால் வாயின் மீது அடிக்கிறான். உதடுகள் ரத்தம் வருவது போலச் சிவக்கின்றன. அவள் பயந்து போய் அவனிடமிருந்து கைகளை மீட்டுக் கொள்கிறாள். அந்தச் சிவந்த உதடுகளில் தன் உதடுகளை வைத்து ஒத்தடம் கொடுக்கிறாள். இத்தனை நாட்களாகப் பிரிந்திருந்த ஏக்கம் அந்தத் தொடுதலில் முழுமையாக வெளிப்படுகிறது. அவளை அப்படியே கட்டிலுக்கு நகர்த்துகிறான்……………………. அவனுடைய உடலுக்கு அடியிலேயே அவள் சிக்கிக் கொள்கிறாள். முகத்தை முகத்தோடு இழைக்கிறான். அவள் இப்போது அவனை முழுதாக உள்வாங்குகிறாள். அவனுக்கு அவசரமே இல்லை. அவளுடைய ஒவ்வொரு அணுவுக்குள்ளும் படிப்படியாகப் புகுகிறான். அவன் தனக்குள் புகுவதைத் தெளிவாக உணர்கிறாள்”

இது பொன்னாவினுடைய பிரம்மைதான். அவள் கருக்கொண்டிருக்கிறாள் என்னும் அடையாளம் தெரியும்முன் இதுபோன்றதொரு நிகழ்வு ஆலவாயனிலும் நிகழ்கிறது. அப்பொழுது காளியின் ஆவி பூவரசிலிருந்து இறங்கி அவளை அணுகுவதாகச் சித்திரிக்கப்பட்டிருக்கும்.

அவனுக்கே இந்தக் குழந்தையை கருவுற்றேன் எனத் தன்னைத்தான் ஏமாற்றிக் கொள்ள விரும்பும் பொன்னாவின் மனநிலையே இது.

மறுநாள் காலை பொன்னாவின் ஓங்கரிப்பு அவள் கருவுற்றிருப்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது.

மாராயி இந்தத் தகவலை எப்படிக் காளியிடம் சொல்வது எனத் தயங்குகிறாள். பின் மெதுவாக அவனிடம் இதனைத் தெரிவிக்கிறாள். காளியின் தலைகுனிந்திருக்கிறது. அவன் கண்கள் கண்ணீரால் நிறைகின்றன. பொன்னா கர்ப்பகாலத்திற்குரிய அவஸ்தைகளை அனுபவிக்கத் தொடங்குகிறாள். காளியின் மனப்போராட்டமும் தொடர்கிறது.

நாடோடி வாழ்க்கை வாழும் நல்லுப்பிள்ளை சித்தப்பா வழக்கம் போலவே கதைகளுடன் வருகிறார். இப்பொழுது பன்றிகளை மேய்க்கும் ஒரு குடும்பத்தில் அவரும் ஒருவராகி ஊர் ஊராகப் பன்றிகளை மேய்த்த கதை. அந்தக் குழுவின் ஆண்  தன் மனைவி ஆசைப்படுகிறாள் என்பதற்காக நல்லுப்பிள்ளையை அழைத்து வருகிறான். ஆறுமாத காலம் அக்கூட்டத்தோடு இருந்த கதையைச் சுவாரசியமாய் விவரிக்கிறார் அவர்.

நல்லுப்பிள்ளை சித்தப்பா சொல்லும் கதைகளில் பாதிக்குமேல் பொய் என்ற எண்ணமுடையவன் காளி. நம்ப மறுக்கும் காளிக்குத் தனது அடுத்த கதையைக் கூறுகிறார் சித்தப்பா.

அது பெருந்தனக்காரரான செம்மங்கலம் மிட்டாதாரர் பற்றிய கதை. அவரும் சித்தப்பாவைப் போலவே  சித்தன் போக்கு சிவன் போக்கு என்று இருக்கின்றவர்தான். சத்திரம் ஒன்றில் இருவரும் சந்திக்கின்றனர். நல்லுப்பிள்ளையைப் போலவே மிட்டாதாரரும் ஒரு ‘புரட்சியாளர்தான்’. ஊரெல்லாம் சுற்றும் அவருக்குக் குழந்தையின்மைதான் குறை. இரண்டு திருமணங்களைச் செய்தபோதும் அவருக்குக் குழந்தைப் பேறு இல்லை. நல்லுப் பிள்ளையோடு பழகியதில் அவரது ‘நல்லகுணம்’ கண்டு வியந்து நான்கைந்து நாட்கள் தன் வீட்டில் தங்கிச் செல்லுமாறு அவரை வற்புறுத்தி அழைத்துச் செல்கிறார் மிட்டாதாரர்.

தனக்குக் குழந்தைப்பேறு நல்லுப்பிள்ளை போன்ற ஒருவரால் கிடைப்பதைத் தான் விரும்புவதாகக் கூறுகிறார். நல்லுப்பிள்ளை மறுத்தும்  கேளாமல் ஒரு மாதகாலம்  அங்கு அவரைத் தங்க வைக்கிறார் மிட்டாதாரர். அவரது ஆசை நிறைவேறுகிறது. அவரது இருமனைவிகளும் கர்ப்பம் தரிக்கிறார்கள்.

இந்தக் கதை தன்னைநோக்கிச் சொல்லப்பட்டதோ என்று நினைக்கிறான் காளி. மலையூருக்குக் காவடி எடுத்துச் செல்வதாகக் கூறும் சித்தப்பாவுடன் தானும் வருவதாகக் கூறிப் புறப்படுகிறான். வழியில் ‘சாமி- பிள்ளை’ ஒன்றைத் தன்பிள்ளையாக எண்ணிப் பெருமை கொள்ளும் ஒருவனோடு உரையாடுகிறான்.

நிலம் கவனிப்பாரற்றுக் காய்ந்து கிடக்கிறது. காட்டினைச் சீர்படுத்தத் தன் அண்ணன் முத்துவை அழைத்துவரச் சொல்கிறாள் பொன்னா.

தைப்பூச யாத்திரைக்குச் செல்லும் காளியின் அனுபவம் விரிவடைகிறது.

யாத்திரை முடிந்து திரும்பும் காளிக்கு எல்லாம் புதிதாகத் தோன்றுகின்றன. அவனுடைய காடு சீர் படுத்தப்பட்டிருக்கிறது.

பொன்னாவிற்குப் பையன் பிறக்கிறான். பேறு வேதனையின் போதே காளி அங்கிருந்து சென்றுவிடுகிறான்.

எவ்வளவோ சொல்லியும் அவனால் அக்குழந்தையைத் தன் குழந்தையாக ஏற்க முடியவில்லை.

பொன்னா மருகுகிறாள். இது உனக்குப் பிறந்ததுதான் என்று எண்ணிக் குமைகிறாள். ஒரு கட்டத்தில் தன்னை ஏற்காத காளியை உதறி திருவிழாவில் பார்த்தவனுடன் சென்றுவிடலாமோ என்றும் எண்ணுகிறது அவள் மனம்.

ஒரு மாதம் கழித்தே குழந்தையை அவளால் நன்கு பார்க்க முடிகிறது.

“ வாயை விரித்துக் குழந்தை சிரித்தது. அது சிரிக்கச் சிரிக்கப் பொன்னாவுக்கு ஆசையாக இருந்தது. அந்தப் பூவாய்க்குக் கைகளைக் கொண்டுபோகையில் சட்டென ‘எம்பேரு என்ன’ என்னும் குரல் வந்தது. குழந்தையா பேசியது? குழந்தையின் முகத்தை நோக்கிய பொன்னாவிற்கு இப்போது அந்த வாயும் குரலில் நினைவில் வந்து சேர்ந்தன. பதினாலாம் நாள் திருவிழாவில சந்தித்த அந்த முகம். ‘ என் பேரு என்ன ’ என்று கேட்ட முகம். “

மாதொருபாகனின் இறுதி ஆலவாயனைப் போலவே அர்த்தநாரியிலும் தொடர்கிறது. அவளை அழைத்துக் கொண்டு போகும் அவனோடு பொன்னா இருக்கும் காட்சிகள் விரிகின்றன.

குழந்தைபிறந்தால் தன் பெயரை வைக்க வேண்டும். அதை எடுத்துக் கொண்டு அடுத்த வருடம் வரவேண்டும் என்று கோரிய அவனைப் பற்றி நாவலின் ஒரு அத்தியாயம் சித்தரிக்கிறது.

குழந்தையைப் பார்க்கக் காளி வரவில்லை. முன்னிலும் அதிகமாய்க் குடித்துக் கிடக்கிறான்.

பொன்னாவின் மனநிலையும் பிறழ்கிறது. குடித்து மயங்கிக்கிடக்கும் காளியை இருவர் எடுத்துவந்து வீட்டில் இடுகின்றனர். பொன்னா தன் தரப்பு நியாயங்கள் அனைத்தையும் மயங்கிக் கிடக்கும் அவனோடு பேசுகிறாள்.

பின், ஏதோ முடிவுக்கு வந்தவளாகப் பதினான்காம்நாள் திருவிழாவிற்குத்  தான் கட்டியிருந்த அந்நீலநிறச் சேலையைக் கொட்டாயின் நடுச்சட்டத்தில் போட்டு, குழந்தையிடம் ‘அர்த்தநாரி நீ நல்லா இரு’ என்று முத்தம் கொடுத்து விடை பெறுகிறாள்.

“பெருமூச்சுடன் குழந்தையைப் பார்த்தபடியே தொங்கும் புடவையை நோக்கிப் போனாள். அப்போது அவள் கையைத் தொட்டுப் பற்றி இழுத்த கையை உணர்ந்தாள். காளி.“

என்று முடிகிறது அர்த்தநாரி.

“ பெண்மீது ஆண்  கொள்ளும் உடைமை உணர்வின் காரணமாக ஏற்படும் உறவுச் சிக்கல்களைப் பேசுகிறது ‘ அர்த்தநாரி’ நிலமும் வாழ்வும் பிணைந்திருக்கும் சூழலும் அதனால் உருவாகும் விழுமியங்களும் மனித மனங்களை அலைக்கழிக்கும்  விதத்தை நாவல் பற்றிச்செல்கிறது. சமூகம் ஏற்றுக் கொண்ட நடவடிக்கைதான் எனினும் அதன் பின்னியங்கும் ஏளனங்கள், புறக்கணிப்புகள், ஒவ்வாமைகள், கீழ்மைகள் ஆகியன ஏற்படுத்தும் சஞ்சலங்கள் ஆணுக்கு வேறாகவும் பெண்ணுக்கு வேறாகவும் இருக்கின்றன. அவற்றை அவர்கள் தத்தமது வழிகளில் எதிர்கொள்கிறார்கள். மனிதத் தேவை அடிப்படை நிறைவேற்றத்தோடு முடிந்துவிடுவதல்ல. அதனைக் கடந்து  எங்கெல்லாமோ செல்லும் மன அமைப்பு செயல்படுகிறது. இதனை வட்டார மொழியில்  அடர்த்தியான நடை கொண்டு இந்நாவல் விவரிக்கிறது என்று நாவலைப் பற்றி அறிமுகப் படுத்துகிறார் ஆசிரியர்.

காளி மற்றும் பொன்னாவின் அவரவர் தரப்பு நியாயங்களை இக்கதைச் சொல்லிப் போகிறது. சமுதாயமரபுகள், அது தந்திருக்கும் சுதந்திரம், தனியொருவனுக்கு, ஒருத்திக்கு அதனால் நேரும் பாதிப்பு இவற்றை விளக்கிச் செல்கிறது அர்த்தநாரி.

மாதொருபாகனின் நீட்சியாய் அமைந்த அர்த்தநாரியில் மாதொருபாகனைப் படித்த அளவிற்குச் சுவாரசியம் இல்லை.

சில அத்தியாயங்களில் குறிப்பு என்ற பெயரில் வரும் 

1.   பொன்னாவுக்குக் காளி சொன்ன கதை.

2.   குழந்தைக்கு அவர் சொன்ன கதை

அதற்குமேல் நல்லுப்பையன் சித்தப்பா சொன்ன கதை

3.   பனிக்காலத்தில் பொன்னாவிற்குக் காளி சொன்ன கதை

ஆகிய கதைகள் முற்றிலும் வயது வந்தவர்க்கானவை.

நாட்டார் மரபில் பேச்சுவழக்கில் இவை வெகு இயல்பாக வழங்கப்படுகின்றன எனினும் எழுத்துப் புனிதமானதென்றும் அதில் இப்படித்தான் இருக்கவேண்டும், இப்படி இருக்கக் கூடாது என்று எண்ணுகின்றவர்களுக்கு இக்கதைகள் பலத்த  அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தும் என்பதை மறுப்பதற்கில்லை.

மொத்தத்தில் சாகாமல் இருக்கும் காளியைப் பார்க்க விரும்புகின்றவர்கள் அவலப்பட்டுக் கிடக்கும் அவனை அர்த்தநாரியில் காணலாம்.

Tweet

பதிவுகளை உடனுக்குடன் மின்னஞ்சலில் பெற...