பூக்கள் நோகும்.

தெளிவிற்கும் மனதில்‘உன் தெளியாத நினைவிற்கும்

     தேக்கங்கள் என்றும் இல்லை! – என்றன்

ஒளிவிற்கும் நான்செய்த ஓராயிரம் கவிக்கும்

     ஒளிசேர்க்க நீயும் இல்லை!

சிறகோங்கப் பறந்திட்டுச் சிகரங்கள் தனைக்காணச்

     சிந்தித்த நெஞ்சம் அன்று!  - உன்றன்

உறவேங்க உயிர்வாட உண்மைநிலை அறியாமல்

     உள்ளத்தைக் கெஞ்சும் இன்று!

பகல்கண்டு பாய்ந்தோடும் இரவைப்போல் உனைப்பார்த்தும்

     பாராமல் ஓடு கின்றேன் ! – நீயென்

அகம்‘ஆண்ட கதையெண்ணி அகம்மாண்ட நேரத்துன்

     அன்பென்னில் தேடி நின்றேன்!

வானத்தில் நிலவாய்‘என் வாழ்விற்குள் நீநிற்க

     வாடாது குவியும் உள்ளம் – நீயும்

நானாக வாழ்நேரம் நனவென்று கொண்டாடி

     நொடிக்கும்‘ஓர் கவிதை சொல்லும்!

முடியாத செயலிற்காய் முனைகின்ற என்நெஞ்சில்

      முளைக்கின்ற பூக்கள் நோகும்! – என்றும்

விடியாத கடலாழம் விழிமூடிக் கிடந்தாலும்

       விதியுன்னை நோக்கிச் சாகும்!

இப்பிறவி எனைவிட்(டு) அப்புறத்து போனாலும்

     என்றென்றும் உன்னைக் காப்பேன் – இனி

எப்பிறவி பெற்றாலும் என்னோடு நீவேண்டும்

     என்றவரம் இன்று கேட்பேன்!

Tweet

பதிவுகளை உடனுக்குடன் மின்னஞ்சலில் பெற...