இருநூறாவது பதிவு – யார் இந்த ஊமைக்கனவுகள்?

வலைத்தளம் ஓர் ஊமையைப் பேச வைத்திருக்கிறது. தனிமை அடைகாத்த கனத்த கூட்டினுள் வெற்று வாசிப்புடன் முடங்கிக் கிடந்த என்னாலும் எழுத முடிகிறது என்கிற நம்பிக்கையை, நானெழுதுவதையும் வாசிக்கிறார்கள் என்ற மகிழ்வை இந்த வலையுலகின் வழி நான் அடைந்திருக்கிறேன்.

ஒன்பதாம் வகுப்பில் பேச்சுப்போட்டி ஒன்றிற்கு ஆர்வத்துடன் பெயர் கொடுத்திருந்தேன். பேரளவிலான குறிப்புகளைச் சேர்த்தாயிருந்தது  அதற்கான  முன்தயாரிப்பு. அடுத்தடுத்துப் பேச அழைக்கப்படும் பெயர்கள் மத்தியில் என் பெயர் அழைக்கப்படும் தருணம் எதிர்நோக்கிப் பதட்டத்துடன் நீண்டது காத்திருப்பு. என் பெயர் அழைக்கப்பட கூட்டத்தின் முன் வணக்கம் என்ற ஒற்றைச் சொல்லன்றிப் பேச நாவெழாமல் கைகால் நடுங்க நின்றிருக்கிறேன்.

தயாரித்துப் பத்திரப்படுத்தியிருந்த சொற்கள் வரிசையுடைத்து என்னைப் பிளந்து சுற்றிலும் சிதற ஆரம்பித்திருந்தன. தயங்கியபடி அவற்றுள் முதல் வரிக்கான சொற்களைச் சேகரித்து மீண்டும் பேச முற்பட்ட போது சடசடவென எழுந்த சகமாணவரின் கேலிக் கரவொலிகளில், நாவடங்கிப் போகக் கால் கீழ் பூமி குழையலாயிற்று.

“இணரூழ்த்தும் நாறா மலர் ” என்றார் நடுவராய் இருந்த எனதினிய தமிழாசிரியர்.

பேச்சுத்தான் இப்படியென்றால், தேர்வறைகளில் பக்கம் பக்கமாய் எழுதியவனுமில்லை.

அரையடி, ஓரடி என்று அடிக்கணக்குப் பார்த்து மதிப்பெண் அளிக்கும் ஆசிரியர்களிடத்தும் மிகக் குறைந்த வரிகளை எழுதிப்போயிருக்கிறேன். மதிப்பெண் குறைக்கப்படுவதற்காய் ஒருபோதும் கவலை கொண்டதில்லை.

கல்லூரியிலும் கூட 30, 40 பக்கங்களை மூன்று மணி நேரத்தில் எழுதும் சக மாணவர்களிடையே என் தேர்வுத்தாளின் அதிகபட்ச பக்க வரையறை பதினாறு என்பதைத் தாண்டியதில்லை. அந்த மூன்று மணி நேரத்தில் பதினாறைத் தாண்டி அரைபக்கமேனும் அதிகமாய் எழுத முடிந்ததில்லை. அதிகம் எழுத முடியாத என் சோம்பேறித்தனம்தான் அதற்குக் காரணம்.

பேச்சும் எழுத்தும் இப்படியென்றால்,  சிறு வயதில் இருந்தே, தெரு நண்பர்களுடனான விளையாட்டு, திரைப்படம் என்பதையெல்லாம் தாண்டி என் ஈர்ப்பு புத்தகங்கள் மேல் விழுந்திருந்தது.

மூன்றாம் வகுப்பில் அண்ணன் மூலம் வாசிக்கக் கிடைத்த, “தப்பி ஓடிய இளவரசி,” (ராணி காமிக்ஸ்) எனும் சித்திரக்கதை மூலம் கிடைத்த வாசிப்பின் சுவை அடுத்தடுத்து,  முத்துக்காமிக்ஸ், லயன்காமிக்ஸ் என்பதன் பக்கமாய்த் திரும்பி,  அம்புலிமாமா, பாலமித்ரா, ரத்னமாலா, பூந்தளிர், என விரிந்து, சாண்டில்யன், கல்கி, ராஜேஷ்குமார், சுபா பாலகுமாரன் எனப் பரவலாயிற்று.

மந்திரப் போர்வையும், மாயக்கம்பளமும் கொண்டு விரிந்ததாய் இருந்தன என் அக்காலத்திய பெரும்பாலான கனவுகள்.

ஆறாம் வகுப்புச் சேர்ந்ததுமுதல் பள்ளியின்  பிடித்த இடம் நூலகமாய் இருந்தது.

ஏறக்குறைய தேர்வு செய்து வாசிக்கும் நூல்கள் தீர்ந்த பிறகு, ஏதாவது படிக்க வேண்டும் என்ற நிலையில் கிடைப்பதெல்லாம் எடுத்துப் படித்தல் நிகழ்ந்தது.

சுவையான புதிய செய்திகள், புரியாதன போன்றவை கண்ணில் படும்போது அதனைக் குறித்து வைக்கும் வழக்கம் தொடங்கிற்று.

பாடப்புத்தகங்களை விட, அதில் இடம் பெற்றுள்ள பாடல்கள் எந்த நூலில் இருந்து எடுக்கப்பட்டதோ அந்த மூலநூலோடு வகுப்பிற்கு வரும் தமிழாசிரியர்கள் எனக்கு வாய்த்தார்கள்.  நோட்ஸ் என்னும் வார்த்தையை இடக்கரடக்கலாய்ப் பாவித்து மாணவர்கள் எவரேனும் அதனை வைத்திருந்தால் அவற்றைப் பிடுங்கிச் சுக்கல் சுக்கலாய்க் கிழித்தெறிந்த தமிழாசிரியர்கள் வாழ்ந்திருந்த  காலம் அது. மறுபுறம், பாடநூலுக்குப் பதிலாகக் கோனார் தமிழுரையை வகுப்பிற்குக் கொண்டுவந்து அதையே பாடநூலாகப் பாவித்துப் பாடம் நடத்த வந்த நவீனத் தமிழாசிரியர்கள் பணிக்கு  வரத்தொடங்கிய காலமாகவும் அதுவே இருந்தது.

 பழைய நூலினைக் கையில் ஏந்தித் தொல்பொருள் ஒன்றின் கவனத்தோடு அதனை எங்கள் முன்காட்டி நாங்கள் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே,  “இதிலிருந்து இந்தப் பாடலை மட்டும்தான் எடுத்து உங்கப் பாடப் புத்தகத்தில போட்டிருக்கான்!” என நூலறிமுகம் செய்து மனப்பாடமாய் அந்தப் பாடலை எங்கள் மத்தியில் முழங்கி நயம் சொல்லிப் போயினர் எங்கள் மனம் கொண்ட தமிழாசிரியர்கள். அவர்கள் எங்களுக்குத் தமிழாசிரியராய் இருக்கின்றனர் என அவர்கள் போகாத மற்ற பிரிவு மாணவர்களிடம் சொல்லிப் பெருமைப்படுவது நடந்தது.

 ஆசிரியர் வகுப்பில் காட்டும் மூலநூலைக் கையில் எடுத்துப்  பார்க்க வேண்டும் என்னும் ஆர்வம் உந்தும். ஆனால் அதனைத்  தொட அனுமதிக்காத ஆசிரியரின்  செய்கை, அதைத் தொட்டுப் பார்க்க வேண்டும், உள்புதைந்துள்ள இரகசியம் என்னவாயிருக்கும் என்று படித்துப் பார்த்தே ஆக வேண்டும் என்ற பேராவலை எனக்குள்  ஏற்படுத்தியிருந்தது.

ஆயிரம் ஆண்டுகள் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகள் முன்புள்ள தமிழின் எழுத்து- சொல் அதனுள் இருக்கிறது என்ற வசியத்தில் நான் மயங்கி இருந்தேன்.

அதை எழுதியவனின் மனதையும் காலகாலமாய் அதனைக் கடத்தி, இக்காலம் வரை கொண்டுவந்து தந்தவரின் கைகளையும் எழுத்துக்களின் ஊடாகக் காணத் துடித்தேன்.

முதன்முதலில் பள்ளி நூலகத்தில் இருந்த பழைய தமிழ்நூல்கள் மேல் என் பார்வை குவிந்தது அப்போதுதான்.

செய்யுள் உரையென மட்கிக் கிடந்த அந்தப் புத்தகங்களின்  புரியா மொழி ஒரு புறம் வெறுப்பையும் மறுபுறம் அதனைவிட அதிகமான வெறியையும் என்னுள் ஏற்படுத்திற்று.

 வார மாத இதழ்கள் போக, புரிகிறதோ இல்லையோ பழைய தமிழ்  நூல்களை வீட்டில் சேகரிக்கும் பழக்கம் வந்தது.

வாசிப்பு ஓர் அற்புதப்பசி.

திகட்டாப் பெருஞ்சுவை.

தேடத்தேட வசீகரங்களை வாரி வழங்கிக் கொண்டிருக்கும் ஓர் அற்புத உலகு.

அந்த உலகினில்  மீளவிரும்பாமல் சிக்கிக் கொண்ட ஒருவன் வலைத்தளம் வந்ததென்பது முற்றிலும் தற்செயல்.

அரிதாய் எப்பொழுதேனும் நூல் ஆசிரியர்களுக்கு எழுதும் கடிதமொன்றின் வாயிலாக  அது நேர்ந்தது.

வலைத்தளம் வந்த புதிதில், நாம் எழுதுவதை எல்லாம் படிப்பார்களா இல்லையா எனத் தெரியாமல், எழுதியதைப் படித்ததைப் பகிர்ந்து வைப்போம் என்பதாகத்தான் எனது பதிவுகள் அமைந்திருந்தன. 

 முன்னதாக, எழுதினால் தமிழ் குறித்துத்தான் எழுத வேண்டும் என்று வரையறுத்துக் கொண்டிருந்தேன். எனக்குப் பிடித்ததாய் இருந்ததும் தமிழளவு அறிமுகம் கூட மற்ற துறைகளில் எனக்கு இல்லை என்பதும்தான் அதற்கு முக்கியக் காரணம்.

எழுதத் தொடங்கிய நாட்களில் புதுகை நண்பர்கள் எனக்குத் தந்த ஊக்கமும் உதவியும் அளப்பரிது.

என்னை இங்குக் கொணர்ந்தவரும் எழுதத் தூண்டியவருமான கவிஞர்.முத்துநிலவன் ஐயா அவர்களை என்றென்றும் மறக்க இயலாது.

பல்துறைப் புலமையோடு, ஆயிரக்கணக்கான பதிவுகளைப் பல இலட்சம் பார்வையாளர்களோடு தமிழில் எழுதிக் கொண்டிருக்கும் பதிவர்கள் மத்தியில், எனது இருநூறாவது பதிவு எனக் குறிப்பிட்டு ஒரு பதிவினை வெளியிடுவது எவ்வளவு அபத்தமானது என்பதை உணர்ந்தே இருக்கிறேன்.

என்னைப் பற்றிய சிறிய அறிமுகத்திற்கும் நான் செய்யத் தவறியது செய்ய வேண்டியது என்ன என்பதை மீண்டும் நினைவு படுத்திக் கொள்ள வாய்ப்பாகவும் இந்தப் பதிவினைப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறேன்.

வலையுலகிற்கு வந்த புதிதில், எதை எப்படி எழுத வேண்டும் என்று தெரியாமல்தான் இருந்தேன். தமிழ்த் தட்டச்சின் அரிச்சுவடியை இங்கு வந்ததன் பின்னரே கற்றுக் கொண்டேன்.

நான் வாசித்ததில் எனக்குப் பிடித்து நான் சேகரித்த குறிப்புகள் நிறைய இருந்தன. அவற்றைப் பகிர்தல் தான் முதலில் திட்டமாக இருந்தது.

அதன்படி வெளியிட்ட  சில பதிவுகளுக்குப்பின், வெளியிடும் பதிவு குறித்து ஏற்கனவே இணையத்தில் ஏதேனும் சொல்லப்பட்டிருக்கிறதா எனப் பார்க்கத் தொடங்கினேன்.

ஏற்கனவே கூறிய செய்திகளை அவசியம் ஏற்பட்டாலொழிய மீண்டும் கூறுவதைத் தவிர்த்தேன்.

அப்படிக் கூற வேண்டி இருந்தாலும்  அது குறித்த மாற்றுப் பார்வையோ புதிய கண்ணோட்டமோ எனது பதிவில் இருக்குமாறு பார்த்துக் கொண்டேன்.

பழைய இலக்கியங்களுக்கு உள்ள உரைகளை நான் படித்துப் புரிந்து கொள்ளப் பதிந்த குறிப்புகளினூடாக, இன்றைய எளிய தமிழில் மொழிபெயர்க்க (ஆம். மொழிபெயர்க்கத்தான்) விரும்பினேன்.

சொல்ல வேண்டியதைச் சுவைபட எளிமையாகச் சொல்ல முயல வேண்டும், சொல்லும் கருத்தின்பால் கேட்போருக்கு ஆர்வத்தை ஏற்படுத்த வேண்டும்  என, நான் செய்யும் பணிநெறியைப் பதிவிலும் கொள்ள வேண்டும் என எழுத்துத் திட்டத்தை வரையறுத்தேன். பல நேரங்களில் அது முடியாமல் போய் இருக்கிறது. இருப்பினும் அதற்கே முயன்றேன்.

முக்கியமாக, தேவையற்ற விவாதங்களையும் மாற்றுக் கருத்திடல்களையும் கூடுமானவரை தவிர்க்கக் கற்றுக் கொண்டேன்.

இந்தக் காலகட்டத்தில், பதிவுலகம் முகம்தெரியாத உள்ளார்ந்த எத்தனையோ நட்புகளை எனக்குப் பெற்றுத் தந்திருக்கிறது.

நான் பதிவிடச் சுணங்கும் பொழுதெல்லாம் என்னை மீண்டும் எழுதெனப் பல பதிவர்களின் அன்பு என்னைத் தூண்டி இருக்கிறது.

நான் பார்த்திராதவர்கள். பேசியிராதவர்கள். எழுத்தன்றி வேறெந்தவொரு அறிமுகமும் இல்லாதவர்கள்.

அவர் ஒவ்வொருவரின் தாங்கமுடியா அன்பின் சுமையும் சுவையும் என் மனதழுந்தி நிற்கின்றன.

இந்தப் பதிவைத் தட்டச்சும் வரை, இரண்டு லட்சத்து பதினைந்தாயிரத்து அறுநூறு பேர் இந்த வலைத்தளத்திற்கு வந்திருக்கிறார்கள்.. ஒவ்வொரு பதிவினையும் சராசரியாக ஆயிரம் பேருக்குமேல் பார்வையிட்டிருக்கிறார்கள். நூறு பேருக்கு மேல் பின்தொடர்கிறார்கள்.

ஆயிரக்கணக்கில் பின்தொடர்பவர்களையும் இலட்சக்கணக்கில் பார்வையாளர்களையும் தமதாய்க் கொண்ட பல்துறை அறிவாளுமை கொண்ட தமிழ்ப்பதிவர்களுக்கு மத்தியில் என்னைப் போன்ற ஊர்க்குருவிக்கு நிச்சயம் இந்தப் பக்கப்பார்வைகளும் பின்தொடர்வோரின் எண்ணிக்கையும் ஆகப்பெரிதுதான்.

இதுவரை, சில தொடர்களைத்  தொடங்கி முடிக்காமல் விட்டிருக்கிறேன். அதைத் தொடர வேண்டும் என்கிற உறுதியை இந்த இருநூறாவது பதிவில் எடுத்துக் கொள்கிறேன்.

இந்த வலைப்பதிவிற்குப் பார்வையாளர்களாய், பின்னூட்டம் இடுபவர்களாய், அறிவுரை பகர்பவர்களாய் ஐயம் தீர்ப்பவர்களாய் இருந்து நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் ஊக்குவிக்கும் உங்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் என் அன்பு.

தொடர்வோம்.

பட உதவி - நன்றி/https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images

Tweet

பதிவுகளை உடனுக்குடன் மின்னஞ்சலில் பெற...