யாப்புச்சூக்குமம் II – துலங்கும் உருவம்.

யாப்புச்சூக்குமம் என்ற முந்தைய பதிவின் தொடர்ச்சி...

இதைத் தொடரும்முன் என் மதிப்பிற்குரிய முத்துநிலவன் அய்யாவிற்கு நன்றி சொல்லிவிடுகிறேன். ஆசிரியர் என்பதற்கான  இலக்கணம் படித்திருக்கிறேன். உண்மையில் தம் மாணவரின் வளர்ச்சிக்கு உதவுவதும், தவறு காணும் போது திருத்திடச் சொல்வதும், அதே நேரம் மாணவர்கள் சோர்ந்து பின்தங்கும் போது கைதூக்கி விடுவதும், உயரச்சென்று அவன் மறந்து போகும் போதுகூட “இவன் என் மாணவன்“ எனக்கூறி பெருமைபட்டுக் கொள்வதும் எல்லா ஆசிரியர்களுக்கும் இயல்பானதுதான்.

நான் அவர் பெருமைப்பட்டுக்  கொள்ளும் அளவிற்கு உயரே சென்று விடவில்லை. நான் நன்றி சொல்லக் காரணம் நான் இந்த வலையுலகிற்கு வர அவர் காரணம் என்பது மட்டுமல்ல. என்னை அறிமுகப்படுத்தி விட்டோம். நம் வேலை முடிந்தது என்று அவர் இருந்துவிடவில்லை. என் ஒவ்வொரு பதிவிற்கும் சரியென்றும் தவறென்றும்  நியாயமான விமர்சனங்களை முன் வைத்தே இருக்கிறார். முந்தைய யாப்புச்சூக்குமம் என்னும் பதிவை அதிகப்பதிவர்களால்  பெரிதும் விரும்பிப் பார்க்கப்படுகின்ற அவர் தளத்தில் அறிமுகப்படுத்தியதோடல்லாமல் என்தளத்தில் வந்து காணுமாறு சொல்லிவைத்தார். என் இலக்கணப் பதிவுகளுக்கு இத்தனை வாசகரை நான் கண்டதில்லை. இதற்கு வரும் பின்னூட்டங்களைக் கண்டபின்னர் 

( “வெளியிட வேண்டாம்“ என்றிடப்பட்ட பின்னூட்டங்கள் உட்பட) அவர் பெயரைக் காப்பாற்றுவேன் என்கிற நம்பிக்கை எனக்கு வருகிறது. 

“என்னை ஏதேனும் எழுதச் செய்தமைக்கு உள்ளத்தின் அடியாழத்திலிருந்து நன்றி அய்யா.“ என்பதன்றிநான் செய்யும் கைமாறு வேறு யாதுளது?“

என்னை அறிமுகப்படுத்திய அனைவருக்கும் நன்றி கூறியதுதான் எனது முதற்பதிவே என்றாலும் http://oomaikkanavugal.blogspot.com/2014/05/blog-post.html

எவரையும் என்றுமே நான் மறந்ததில்லை.

இனி கதை….,

மாயனூரில் இறங்கியதும் வெண்பா வகுப்புகளைப் பற்றி மறந்துவிட்டேன். வெண்பா சொல்லிக் கொடுக்கிறேன் பேர்வழி என்று நேரத்தைக் கடத்தியதால் அந்நேரத்திற்குள் முடித்திருக்கலாம் என நான் நினைத்திருந்த கணித ஒப்படைப்புகள் முழுமையடைந்திருக்கவில்லை. கணித வகுப்பு முதற்பிரிவேளையாய் இருந்தது. எனவே முடிக்காத என்னை வகுப்பிற்கு வெளியே நிற்குமாறு பணித்தார் மதிப்பிற்குரிய என் கணித ஆசான். அவரை என் கணித ஆசான் என்பதை விட “எண் கணித ஆசான்“ என்று சொல்வதுதான் தகும். பன்னிரண்டாம் வகுப்பில் ஓரளவிற்கு நல்ல மதிப்பெண்களைப் பெற்று அங்கு சேர்ந்திருந்த எங்களை வாய்ப்பாடுகளைக் கேட்டு அதிர்ச்சியூட்டியவர் அவர். அதிர்ச்சி என்றால் பேரதிர்ச்சி. 16 x 14 என்ன என்றால் அடுத்த நொடி விடையைச் சொல்லியிருக்க வேண்டும். யோசிக்க ஒரு நொடிக்கு அதிகமாக எடுத்துக் கொண்டால் 2 முதல் 16 வரையுள்ள வாய்ப்பாட்டை 16 முடிய இருபது முப்பது என அவர் வாயில் எவ்வளவு வருகிறதோ அவ்வளவு முறை அடுத்த நாள் எழுதிவரச் சொல்லி இன்னொரு மாணவனிடம் வாய்ப்பாட்டைக் கேட்கப் போய்விடுவார் . 

என் மேல்மட்டுமல்ல என் வளர்ச்சியில் பேரன்பு பூண்டவர். வேறுயாராவது என்றால் அவரது தண்டனை முப்பது முறை எழுதச்சொல்வதைத் தாண்டாது . நான் சொல்லாமல் போனால் 50 முதல் 100 வரை எழுத வேண்டியிருக்கும். வசதி வாய்ப்புள்ளவர்கள் அதை எழுதிக் கொடுப்பதற்கென்றே ஆட்களை வைத்திருந்தார்கள். எனக்கோ அந்த அளவிற்கு வசதி இல்லை. எங்கள் ஆசிரியப்பயிற்சியின் முதலாமாண்டு முழுவதும் எங்களின் கணிதக்கற்பித்தல் கல்வி வாய்ப்பாட்டைத் தாண்டவில்லை.

மேக்குடி நரசிம்மன் அய்யாவை நினைத்து மிக வருத்தமாக இருந்தது. உண்மையில் இது போன்று இருப்பவர்களால் தமிழின் மரபு ஏதோ ஒரு மூலையில் உயிரூட்டப்பட்டு வருகிறது. கல்லூரிக்கல்வி, அதிலும் தமிழ்க்கல்வி பயின்றோர் கூட எழுதத்தடுமாறும் வெண்பாவில் ஓரிரு பிழை இருந்தால்தான் என்ன.? குடியா மூழ்கிப் போய்விடப் போகிறது? இது என் திமிர். எல்லாம் தெரியும் எனும்அலட்சியம், பெரியாரை மதியாமை…என்றெல்லாம் என் மனம் குறுகுறுத்துக் கிடந்தது.

பிரிவேளை முடிவதற்குள் ஒப்படைவை முடித்துக்காட்டியிருக்க வேண்டும் என்கிற எண் ஆசானின் கட்டளையை நிறைவேற்றப் பிடிக்கவில்லை. நிறைவேற்றாவிட்டால் அடுத்த வகுப்பில் நுழைய முடியாது. பரவாயில்லை.

வெளியே மரநிழலில் நின்றிருந்த நான் தொடர்வண்டியில் அங்கிங்குமாகக் கிறுக்கப்பட்டிருந்த  வெண்பாவை விளக்க எழுதப்பட்ட கிறுக்கல்களாய்க் காணப்பட்ட தாள்களை எடுத்து ஒழுங்குபடுத்தி வேறு தாளில் எழுத ஆரம்பித்தேன். எண் கணித ஆசிரியர் ஓரக்கண்ணால் என்னை அடிக்கடி பார்த்தவாறே ஒப்படைப்பை மிகக் கவனத்தோடு செய்ய ஆரம்பித்த கீழ்ப்படிதலுள்ள மாணவனாக என்னை மாற்றிவிட்ட திருப்தியில் வகுப்பிலுள்ள மற்றவர்களிடம்  வழக்கம் போல் வாய்ப்பாட்டைக் கேட்டுக்கொண்டு இருந்தார்.

நானவெண்பா எனும் யாப்பில் தொடரை அமைக்க வேண்டிய விதிமுறைகள் எனும் தலைப்பில் கீழ்க்கண்டவாறு பட்டியலிட்டுக் கொண்டேன்.

( சென்ற பதிவைப் படித்தோர்க்கு இது ஒரு நினைவூட்டல்)

சொற்களைக் கூறிடுதல்

1. விதி-1.  சொற்களில் மெய்யெழுத்து வந்தால் எத்தனை மெய்யெழுத்துகள் வந்தாலும் அதனைச் சேர்த்து அங்கே ஒரு சிறு கோடிட்டு ஒரு கூறாகப் பிரித்துக்கொள்ள வேண்டும். (எ-கா) மகிழ்ச்சி   என்பதை மகிழ்ச் – சி என்று பிரித்தல்.

2. விதி-2. சொல்லைப் பிரிக்கும் போது குறிலைத் தனியாகப் பிரிக்கவே கூடாது. எப்போதும் அதன் அருகில் ஒரு எழுத்து இருக்குமாறு சேர்த்தே பிரிக்க வேண்டும். குறிலுக்குப் பக்கத்தில் வரும் எழுத்து குறிலாக இருக்கலாம். நெடிலாக இருக்கலாம். மெய்யெழுத்தாக இருக்கலாம். எப்படி இருந்தாலும் ஏதாவது ஒரு எழுத்து குறிலுக்கு அருகில் இருக்குமாறே பிரிக்கவேண்டும். அருகில் எந்த எழுத்தும் இல்லாமல் குறில் தனியாகச் சொல்லின்  கடைசியில் வருமானால் அப்பொழுது மட்டுமே அதனைத் தனியாக விடலாம். இது இரண்டாவது விதி.

 ( எ.கா- குருவி என்ற சொல்லில் மூன்றுமே குறில்தான். முதலில் உள்ள கு எனும் குறிலைத் தனியே விட முடியாது. எனவே அது அருகில் உள்ள ரு என்ற எழுத்தையும் சேர்த்து குரு – வி என்று பிரியும். வி என்ற எழுத்தையும் சேர்த்துக் குருவி என்று ஒரே பிரிவாக கொள்ளக்  கூடாதா? எந்த ஒரு கூறிலும் மூன்று எழுத்துகள் வருமாறு பிரிக்கக் கூடாது.

( அளபெடை என்னை மன்னிக்கட்டும்) 
இப்பொழுது முதலில் வந்த குறில் அருகில் வந்த இன்னொரு எழுத்தைச் சேர்த்துக் கொண்டது. ஆனால் கடைசியில் உள்ள வி என்ற குறிலுக்குத் துணையாக அந்தச் சொல்லில் இன்னொரு எழுத்து இல்லை. எனவே அதைத் தனியாக விட்டுவிட வேண்டியதுதான்.

3.   விதி எண்-3.  நெடில் தனியாக வருமானால் அங்கே ஒரு சிறிய கோடினை இட்டுப் பிரித்துக் கொள்ள வேண்டும்.  ( எ.கா- காற்றாடி. இதைக் காற்- றாடி எனப்பிரிப்பது முதல் விதி. காற்- றா- டி என அடுத்து வரும் றா என்னும்நெடிலைத் தனியே பிரிப்பது மூன்றாவது விதி.

மாடிகாலி இதில் வரும் குறில் டி மற்றும் லி என்ற இரு எழுத்துகள். கடைசியில் உள்ள லி என்னும் குறிலை அடுத்துச் சேர எழுத்துகள் இல்லை. அடுத்து நடுவில் வரும் குறில் தனியே வராது. எனவே  இதனை மா,டிகா-லி என்று அருகில் உள்ள நெடிலுடன் பிரிக்கவேண்டும் ( விதி 2 )

அடுத்து  மா என்கிற தனியாக உள்ள நெடிலை ஒரு கோடு போட்டுப் பிரிக்க வேண்டும்.( விதி 3 ) இப்போது  மா-டிகா-லி. (1 2 1)

4.   இப்படிப் பிரிக்கும் போது வெண்பாவின் கடைசிச் சொல் தவிர ஏனைய சொற்கள் எல்லாம் குறைந்த பட்சம் இரண்டாகவோ [(1 1), (1 2), (2 1), (2 2)  ] அல்லது மூன்றாகவோ [ வாய்ப்புகள்- (1 1 1), (1 2 1), (2 1 1), (2 2 1) ] பிரிக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். எக்காரணம் கொண்டும் வெண்பாவில் வரும் எந்தச் சொல்லும் இரண்டாகப் பிரிக்க முடியாத ஒரு சொல்லாகவோ (ஓரசை) மூன்றிற்கு அதிகமாகப் பிரிக்கப்பட்டோ இருக்கக்கூடாது. வெண்பாவின் கடைசிச் சொல்லில் மட்டும் பிரிக்க முடியாத ஓரசையில் உள்ள சொல் வரலாம். ( எ.கா. கண், தலை.. போன்ற சொற்கள். இச்சொற்களை நாம் கண்ட இதுவரை பிரிப்பதற்குக் கொண்ட விதிகளின் படிப் பிரிக்க முடியாது)

எண்ணிக்கை.

சொற்களை அடுத்த சொற்களோடு இணைப்பதில் வெண்பா சிலவிதி முறைகளைக் கொண்டு கட்டமைக்கப்படுகிறது.

5.   இப்பொழுது கூறிடப்பட்ட சொல்லின் ஒவ்வொரு துண்டிலும் உள்ள எழுத்துக்களின் எண்ணிக்கையைக் கணக்கிட வேண்டும். இப்படிக் கணக்கிடும் போது மெய்யெழுத்தின் எண்ணிக்கையைக் கணக்கில் எடுக்கக் கூடாது. ஒவ்வொரு கூறும் குறைந்த பட்சம் ஒரு எழுத்தினையும் அதிகபட்சம் இரண்டு எழுத்தினையும் கொண்டதாக இருக்கும். ஒரு எழுத்து வந்தால் ஒன்று எனவும் இரண்டு எழுத்து வந்தால் இரண்டு எனவும் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும்.( 1 2 )

6.   இரண்டு கூறாக்கப்பட்ட சொற்கள் ஓரெழுத்தில் முடிந்திருந்தால் அடுத்து வரக்கூடிய சொற்கள் இரண்டு எழுத்திலும், இரண்டு கூறாக்கப்பட்ட சொற்களின் இறுதி இரண்டெழுத்தில் முடிந்திருந்தால்  அடுத்துவரக்கூடிய சொற்கள் ஓர் எழுத்திலும் தொடங்கப்பட வேண்டும்.  

  மூன்று கூறாக வரும் சொற்களின் இறுதியில் ஓரெழுத்தே (1 1 1),      (1 2 1), (2 1 1), (2 2 1)  வர வேண்டும். மூன்று கூறாக்கப்பட்ட சொற்களின் அடுத்து வரும் சொல்லின் முதற்கூறும் ஓர் எழுத்து கொண்டதாகவே அமைய வேண்டும். வெண்பாவின் முதல் சொல் தொடங்கிக் கடைசிச் சொல்வரை இந்த முறையிலான இணைப்பு இருந்து கொண்டே இருக்க வேண்டும்.

இதனை

      இரண்டெனில் மாறும்

      மூன்றெனில் ஒன்றே ஒன்றும்“ 

எனச் சுருக்கமாக நினைவு வைத்துக்கொள்ளலாம்.

அடி வரையறை.

வெண்பா குறைந்தபட்சம் இரண்டு அடிகள் கொண்டதாக இருக்கவேண்டும். அதற்கு அதிகமாக எவ்வளவு அடிகள் வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம். அதனுடைய ஒவ்வொரு அடியிலும் நான்கு சொற்கள் இருக்க வேண்டும். கடைசி அடி மட்டும் மூன்று சொற்களால் ஆனதாக இருக்க வேண்டும். அதிலும் கடைசிச் சொல் பிரிக்க முடியாததாகவோ( எ-கா. தாள், வேல் தலை செவி, ) அல்லது அதிக பட்சம் இரண்டாகப் பிரிக்கப்படக் கூடியதாகவோ மட்டுமே இருக்க வேண்டும்.( எ.கா. அரிது, ஆண்டு) அப்படி இரண்டாகப் பிரிக்கப் படும் போது அதன் இரண்டாம் பகுதி கு, சு, டு, து, பு, று- என்று முடிந்தால் நல்லது. ( உதாரணமாக சிறப்பு என்றசொல் வெண்பாவின் இறுதியில் வந்திருந்தால் அதை சிறப் – பு என இரு கூறாகப் பிரிக்கும் போது அந்த இரண்டாவது கூறின் இறுதி பு என்று முடிவது . )

சான்றாக ஒரு வெண்பா,

““உருகி உடல்கருகி உள்ளீரல் பற்றி

எரிவது  அவியாதுஎன் செய்வேன் – வரியரவ

நஞ்சிலே தோய்த்த நளினவிழிப் பெண்பெருமாள்

நெஞ்சிலே இட்ட நெருப்பு““

இதைக் கொஞ்சம் பிரித்து ஒன்று இரண்டு எனச் சேர்கிறதா என்று பாருங்கள்.

அம்பிகாபதி எழுதிய வெண்பா என்று சொல்கிறார்கள்.

பிரித்துவிட்டீர்களா? தவறிருக்கிறதா? இருக்கக் கூடாதே? அவன் பெரிய கவிஞன் நிச்சயம் அவன் பாட்டில் தவறிருக்காது. தட்டச்சு செய்த நான்தான் தவறாக ஏதும் செய்திருப்பேன்.  சரியா தவறா என்பதை இறுதியில் பார்ப்போம்.

அதற்குமுன் இப்படிப்பிரிக்கும் போது சில போலிகளை அடையாளம் கண்டு கொள்ள வேண்டும். நான் பெரிய மனிதன், பெரிய மனிதன் என்று சொல்வார்கள். ஆனால் பெரிய மனிதர்களா என்றால் இல்லை. அதற்கான தகுதி அவர்களிடத்தில் எப்போதும் இருப்பதில்லை.( பல நேரங்களில் இருப்பது போலக் காட்டிக் கொள்வார்கள்.)

நெடில் என்று சொல்லப்படும் ஐ எனும் எழுத்தும் ஔ எனும் எழுத்தும் அதுமாதிரிதான். இதைக்குறிலாக்க முடியுமா? முடியும்!. “ஐயா“ என்பதை “அய்யா“ என்றும் “ஔவை“ என்பதை “அவ்வை“ என்றும் எழுதிப்பாருங்கள். “ஐ“ நெடில் “ஔ“ நெடில். ஆனால் “அய்“ “அவ்“ என்று எழுதப்படும் போது இரண்டு மாத்திரை உள்ள எழுத்து ஒன்றரை மாத்திரை ஆகிவிடுகிறது. அதுவும் சொல்லின் முதலில் வரும் போதுதான். அதனால் இப்படி ஏமாற்றக் கூடிய எழுத்துகளைப் போலிஎழுத்துகள் என்கிறார்கள் இலக்கணக்காரர்கள். சந்தியக்கரம் என்பது இதற்கு அவர்கள் சூட்டும் இலக்கணப்பெயர்.

சரி. இனி நம் கதைக்கு வருவோம். இந்த இரண்டு எழுத்துகளும் உயிராகவோ உயிர்மெய்யாகவோ ( கை, சை, வை…… கௌ, வௌ….) ஒருசொல்லுக்கு முதலில் வரும்போது பிரச்சனையில்லை. அதனை நெடிலாகக்கருதலாம். இதில் ஔ பிரச்சனையில்லாத எழுத்து. எனவே அதனை விட்டுவிடலாம். ஏனெனில் அது சொல்லின் இடையில் வராது. 

இந்த ஐ சொல்லின் இடையில் வரும்போது அதனைக்குறில் என்றே கருத வேண்டும். எனவே குறிலுக்குள்ள விதிமுறைகள் இதற்குப் பொருந்தும். தனியாக வரக்கூடாது. அருகிலுள்ள குறிலுடனோ நெடிலுடனோ சேர்ந்தே வரவேண்டும்.

உதாரணம் பார்த்துவிடுவோமா?

ஐயையினிக் கண்டால் அறிவோம் இடைவந்தால்

மெய்யையுணர் நெஞ்சே குறில்

இது எத்தனையாவது குறள் என்று தேடாதீர்கள்! சும்மா நம்ம சரக்குதான். இங்கு முதல் சொல்லான “ஐயையினிக்“ என்பதில் முதலில் வரும் “ஐ“ எனும் எழுத்தை நெடிலாகவும் இடையில் வரும் “யை“ எனும் எழுத்தைக் குறிலாகவும் கொள்ள வேண்டும். குழப்புகிறேனோ? 

ஐ சொல்லுக்கு முதலில் வந்தால் நெடில். சொல்லுக்கு இடையில் வந்தால்  குறில் . போதுமா?

“ஐயையினி“ என்பதில் யை என்பதை நெடில் எனக்கருதிப் பிரித்தால்  ஐ- யை- யினி எனப்பிரிந்து 1 1 2 என ஆகும். மூன்றாகப் பிரிக்கப்படும் (மூவசைச்) சொற்களின் இறுதி இரண்டில் முடியக்கூடாது என்னும் விதிக்கு மாறாய் அமையும். ஆகவே நன்றாக நினைவில் கொள்ள வேண்டியது.

 ஐ எனும் எழுத்து சொற்களுக்கு இடையில் வரும் போது அதைக் குறிலாகக் கொள்ள வேண்டும் என்பதே.

இப்போது இடையில் வரும் யை எனும் எழுத்தைக் குறிலாகக் கொண்டு ஐ – யையி -  னி எனப்பிரித்தால் 1 2 1 என சரியாகிவிடுகிறது. இதைப்  போலவே அடுத்த வரியில் உள்ள மெய்யையுணர் என்பதையும் பிரித்துப் பார்த்துவிடுங்கள்.

அடுத்து முக்கியமாக நான் பலமுறை தடுக்கி விழுந்து அடிபட்டு உதைபட்டு ஆயிரம் சமாதானம் சொல்லியும் எடுபடாமல் போனது குற்றியலுகரம் என்கிற பிசாசிடம்தான். நீங்கள் கவனமாக இருக்க வேண்டிய பிசாசு இது. ஏனென்றால் இது எழுத்தை விழுங்கிப் பசியாறும் பிசாசு.

இங்கே பாருங்களேன்.

“எனக்கு இருப்பது எல்லாம்தா இல்லை

கணக்கை முடித்துவிடு வேன்“

இதை நீங்கள் பிரித்துப்பாருங்கள்

(2 1) – (2 2) – (1 1 1) – (1 1)-

(2 1) – (2 2 1) – (1)

“இரண்டில் மாறி மூன்றில் ஒன்றே ஒன்றி இருக்கிறது.“ வெண்பா இலக்கணம் சரிதான் என்று நாம் நினைத்து நம் முதுகில் தட்டிக் கொண்டிருப்போம். ஆனால்  குற்றியலுகரப்பிசாசு சில எழுத்துகளை விழுங்கி ஏப்பம் விட்டுவிட்டு நாம் இலக்கணப்படி எழுதியதாக நினைத்த வெண்பாவைச் சின்னாபின்னமாக்கி இருப்பதை நாம் அறிந்திருக்க மாட்டோம். மரபறிந்தவர்கள் எளிதாக இது வெண்பா இல்லை என்று விடுவார்கள்.

அது எப்படி என்று பார்த்துவிடுவோம்!

தமிழ் இலக்கணத்தில் புணர்ச்சி என்று ஒன்று இருக்கிறது. ஒரு சொல்லோடு இன்னொரு சொல் சேர்வது! அது சொல்கிறது.

ஒரு சொல்லின் இறுதியில் உ என்னும் ஒலி வந்து அதற்கு அடுத்த சொல் ஏதேனும் உயிர் எழுத்தில் ஆரம்பித்தால் முதல்சொல்லின் இறுதியில் உள்ள உ என்னும் எழுத்து காணாமல் போய்விடுமாம். 
என்ன கண்ணைக் கட்டுகிறதா?
““ நினைச்சேன் !  எனக்கெல்லாம் இதெங்க வரப்போகுது?““என்கிறீர்களா? 

அப்ப உங்களுக்கு வந்து விட்டது!!

புரியலையா…..?

எனக்கு எல்லாம் என்பதை நாம் பேச்சு வழக்கில் “எனக்கெல்லாம்“ என்று சொல்வோமா இல்லையா? இதுதாங்க குற்றியலுகரப் புணர்ச்சி. அப்படித்தான் செய்யுளிலும் வரும் என்கிறது இலக்கணம். 

இப்படி, எனக்கு எல்லாம் என்பதைச் சேர்த்து எனக்கெல்லாம் என்று சொல்லும் போது எனக்கு + எல்லாம் என்பதில் கு என்பதில் வரும்   ( க்+உ)    உ என்ன ஆச்சுன்னு கவனிச்சிங்களா? 

இதே போல் எனக்கு என்பதுடன் எதுக்கு என்பதைச் சேர்ப்பதாக வைத்துக் கொள்வோம்.

எனக்கு எதுக்கு

(1 1)  (2 1)

வெண்பா இலக்கணப்படி இந்த இரண்டு சொற்களையும் இணைக்கலாம் இரண்டில் காந்தம் போல ( இரண்டில் இரண்டு இறுதியில் வர அடுத்து ஒன்றில் தொடங்கும் சொல் பெற்று ) மாறி வந்துவிட்டது சரிதானே?

ஆனால் இது புணர்ச்சியில் என்ன ஆகும் பாருங்கள்!

எனக் கெதுக்கு
(1)    (2 1)

இரண்டாவது சொல் மாறவில்லை.

ஆனால் முதல்சொல்லில் ஒரு பகுதியையே குற்றியலுகரப்பிசாசு கொன்று விட்டதைக் கவனித்தீ்ர்களா? 

இப்பொழுது நாம் முன்னர் பார்த்த, 
எனக் ( க்+உ) + எல்லாம்  = எனக் க் எல்லாம் = எனக்(க்+எ) ல்லாம் = எனக்கெல்லாம். 
என்று புணர்ச்சியில் இப்படி வரும் குற்றியலுகரம் நாம் இருப்பதாக நினைக்கும் எழுத்தை  நம்மை அறியாமல் கொன்று போடும்.

இதைப் பாருங்கள்,

“எனக்கு இருப்பது எல்லாம்தா இல்லை

கணக்கை முடித்துவிடு வேன்“

என்பதிலும் ( எனக் உ இருப்பது ) உள்ள உ எனும் எழுத்தைக் கொன்று தின்று குற்றியலுகரப் பிசாசு

“எனக் கிருப்ப தெல்லாம்தா இல்லை“

என்று மாற்றி நாம் சரியாகச் செதுக்கி வைத்திருக்கும் வெண்பாவைச் சீர்குலைத்துவிடும்.

எனவே குற்றியலுகரப் பிசாசிடம் வெகுகவனமாய் இருங்கள் கவிஞர்களே!

நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டியது, ஒரு தொடரைப் புணர்ச்சி விதிகளுக்கு உட்படுத்திச் சேர்த்த பின்னால் தான் நாம் அந்த பாடலுக்குரிய இலக்கணத்தோடு அது இருக்கிறதா என்று பார்க்க வேண்டும்.இந்த வரியை ,

“எனக்கு இருப்பது எல்லாம்தா இல்லை,

(2 1) – (2 2) – (1 1 1) – (1 1)-

நாம சரியாத்தானே பிரிச்சிருந்தோம்.

ஆனா அப்ப இந்த மாதிரி புணர்ச்சிவிதியோட சேர்த்து எழுதின பின்புதான் இதப் பிரிக்கனுமின்னு நமக்குத் தெரியாது.

இப்ப இதே வரிகளைச்சேர்த்து புணர்ச்சி விதிக்குட்பட்டு எழுதிப் பிரிச்சுப் பார்ப்போம்.

எனக் கிருப்ப தெல்லாம்தா இல்லை

( 1 )   (2 1)- (1 1 1)       -(1 1)

இப்ப என்னாச்சு பார்த்திங்களா? நாம பிரிச்சு எழுதின அதே வரி சேர்த்து எழுதுகிற போது முதல் சொல்லே தப்பாயிடுச்சு.

எடுத்த உடனேயே  ஒரே அசையில ஒரு சொல். இது வெண்பாவில் கடைசில வேண்டுமானால்  வரலாம். வேறெங்கயும் வரக்கூடாதில்ல?.

அடுத்து “கிருப்ப தெல்லாம்.“

இரண்டில் வேறாகனும். ஆனா இங்க “கிருப்ப தெல்லாம்“ என்பதில்  
(2 1) (1 1)

இரண்டில் வேறாகாம ஒன்று பக்கத்தில ஒன்று வந்து நம்ம காந்த விதிக்கு மாறா ஆயிட்டதில்லையா?

அப்ப நாம சரின்னு நினைச்ச அதே இலக்கணம் இப்ப தப்பாயிடுச்சு பார்த்திங்களா? எல்லாம் குற்றியலுகரப் பிசாசு செய்த வேலை!

நீங்க கவனமா இருக்க வேண்டிய இடம், நெடிலோடு இரண்டெழுத்தில வருகிற சொல்லோ ( எ.கா- ஆடு ) இரண்டிற்குமேல எழுத்துகள் சேரும் ஒரு சொல்லோ, கு, சு, டு, து, பு, று, இந்த ஆறு உ என்கிற ஒலியில் முடியும் எழுத்தோட எந்தச் சொல்லோட கடைசியிலாவது  வந்து,

( எ.கா- நாக்கு, மூச்சு, பாட்டு, வாத்து, தீர்ப்பு, காற்று ) அதற்கு அடுத்ததுபோல் உயிர் எழுத்து வந்திருந்தால் உங்க மூளையில ஒரு சிவப்பு விளக்கு எரியனும். இதைச் சுருக்கமாகத்தான் சொல்லியிருக்கேன். இன்னம் தெளிவாகப் புரியனுமின்னா இதப்பத்தி ஒரு தனிப்பதிவே இருக்கு அங்கப் போய்ப் பார்த்துக்கலாம்.

இப்ப அம்பிகாபதி பாட்டயும் அது நம்ம கிட்ட சிக்கிப் பட்ட பாட்டையும் பாருங்க,

அவர் சரியாத்தான் எழுதியிருந்தார்,

அதைப் புரிவதற்காகப்  பிரிச்சு எழுதினதுதான் சிக்கலாயிடுச்சு.

இப்படி,

““உருகி உடல்கருகி உள்ளீரல் பற்றி

எரிவ  தவியாதென் செய்வேன் – வரியரவ

நஞ்சிலே தோய்த்த நளினவிழிப் பெண்பெருமாள்

நெஞ்சிலே இட்ட நெருப்பு““

இதைப் புணர்ச்சி விதிப்படிச் சேர்த்து எழுதிப்பாருங்க. இப்ப 1, 2 சொல்லிப் பாருங்க! சரியா வரும்! ஆக இந்தப் பாடலைப் பிரித்து முன்னர்க் காட்டியது போல எழுதலாம் தவறில்லை.
புணர்ச்சி விதிப்படிச் சேர்த்துப் பார்க்க வேண்டும். அப்படிப் பார்த்தால் தவறுவரக்கூடாது. இதை வேண்டுமானால் இப்படிக் கொடுக்கலாம்.

“உருகி உடல்கருகி உள்ளீரல் பற்றி

எரிவ(து)  அவியா(து)என் செய்வேன்? – வரியரவ

நஞ்சிலே தோய்த்த நளினவிழிப் பெண்பெருமாள்

நெஞ்சிலே இட்ட நெருப்பு““

ஏன் பாடலில் இடையிடையே அடைப்புக்குறி இடுகிறார்கள் என்று புரிகிறதா? புரிவதற்காகத்தான் இப்படிப் பிரித்திருக்கிறோம். இதை சொற்களைப் பிரிக்கும்போது கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளக்கூடாது. புணர்ச்சியில் இவ்வெழுத்துகள் மறைந்துவிடும் என்பதற்காகத்தான் அடைப்புக்குறிகளுக்குள் அந்த எழுத்தைக் கொடுக்கிறார்கள்!

அடுத்து ஆய்த எழுத்து. நீங்க இதப் பொதுவாப் பயன்படுத்தப் போறதில்ல. எப்பயாவது வெண்பாவில் பயன்படுத்தினிங்கன்னா இதை எப்பவும் மெய்யெழுத்து மாதிரியே நினைச்சுக்கங்க. கணக்கில எடுத்துக்க வேண்டியதில்லை.

போட்டுக் குழப்பிக்கனுமின்னு நினைக்கிறவங்க இதப்பாருங்க.

அளபெடை, குற்றியலிகரம் எல்லாம் நீங்க வெண்பா எழுதுறதுக்கு அவசியம் இல்லை. தெரிஞ்சுக்கனுமின்னா தெரிஞ்சிக்கலாம் தப்பில்லை.

  வெண்பாவைப் பொறுத்தவரைத் தொடக்கம் முதல் முடிவுவரை ஒவ்வொரு         சொல்லும் அடுத்துவருகிற சொல்லைத் தீர்மானிக்கும் .

“இரண்டில் மாறியும் மூன்றில் ஒன்றே ஒன்றியும்“ இதை மறந்துவிடாதீர்கள்.

பின்னூட்டத்தில் முயன்றதைப் பதிந்தவர்க்கும், பதியாமல் முயன்றவர்க்கும் என் வாழ்த்துகள். வெண்பா எழுதத் தொடங்கிற எல்லாருக்குமே உங்களுக்கு வந்த அதே சலிப்பு சிரமம் எல்லாம் தொடக்கத்தில் வந்துதான் இருக்கும். அது திருவள்ளுவரோ புகழேந்தியோ காளமேகமோ  யாராயிருந்தாலும் இந்தமாதிரி எழுதி எழுதித் திருத்தித் திருத்தி இந்தச் சூக்குமம் பிடிபடுகிற வரை கொஞ்சம் கஷ்டம்தான் பட்டிருப்பாங்க!

ஆர்வமும் கொஞ்சம் முயற்சியும் இருந்தா அலட்சியமா வெண்பா இலக்கணத்தில சர்வ சாதாரணமா எழுதிகிட்டே போகலாம். எப்படி என்பவர்கள் இந்தப்பதிவில் தோழர் மதுவின் கருத்திற்கு நானிட்ட பின்னூட்டத்தைப் பாருங்களேன்.

அவ்வளவுதாங்க இலக்கணம். இப்ப வீட்டக்கட்டியாச்சு சுவர் கூரை கதவு   எல்லாம் வைச்சாச்சு. இது நம்ம வீடுதான். அப்ப அதைக் கொஞ்சம் அழகு படுத்த வேண்டாமா?

இப்ப இதோ அதுக்கான இரகசியம்.

எதுகை கேள்விப்பட்டிருப்பிங்களே?

முதல் எழுத்து அளவு ஒத்து இரண்டாவது எழுத்து ஒன்றாய் வருவது.

பேச்சு வழக்கில் நாம் இதைச் சாதாரணமாப் பயன்படுத்துவோம்.

அவன் கிட்ட வம்பு கிம்பு(?) வைச்சுக்காத!

கத்திய கித்திய(?) எடுத்துடுவான்.

ஏட்டிக்குப் போட்டியா பேசாத..

இதுதாங்க எதுகை.

ஏட்டிக்குப் போட்டி,

கத்திய கித்திய

வம்பு கிம்பு

இந்த வார்த்தையில பாருங்க, இரண்டாவது எழுத்து ஒவ்வொரு சோடியிலும் ஒண்ணா வருதா?

அது மட்டுமில்ல அதுக்கு முன்னாடி வருகிற எழுத்து குறிலாக இருந்தா அடுத்து வருகிற எழுத்தும் குறிலாக இருக்கு பாருங்க.

வம்பு – கிம்பு  இரண்டாவது எழுத்து ஒன்றாக வந்திருக்கிறது.

வம்பில்  வ என்பதும் கிம்பில் கி என்பதும் குறில். 

ஏட்டிக்கு போட்டி இதைப்பாருங்க. 

இரண்டாவது எழுத்து ஒன்றாக இருக்கு.

இரண்டு சொற்களிலும் முதல் எழுத்து ஏ நெடில் போ நெடில்.

இதைத்தான் முதல் எழுத்து அளவொத்து என்கிறோம். (பேச்சு வழக்கில் இதுமாதிரி இரண்டாவதா வரக்கூடிய சொற்களில் சிலவற்றை அர்த்தம் இல்லாமல் பயன்படுத்துவோம். ஆனால் பாட்டில் எழுதும்போது பொருள்தரக் கூடிய சொற்களைத்தான் பயன்படுத்தனும்.)

இரண்டாவது எழுத்து ஒன்றாக இருந்தா எதுகைன்னு சொல்லாம அளவொத்துன்னுஎதுக்காகச் சொல்ல வர்றேன்னா

“கட்டி – காட்டி“ இப்ப இந்த இரண்டும் எதுகைச் சொல்லான்னு கேட்டா இல்ல.

ஏன்னா இரண்டுக்கும் பொதுவான இரண்டாவது எழுத்து ஒன்றாக இருந்தாலும் முதல் எழுத்து அளவு ஒத்ததா இல்லை. கட்டி என்பதில் க குறில் காட்டி என்பதில் கா நெடில் அப்ப எதுகையில இரண்டாவது எழுத்து ஒன்றாக இருப்பது மட்டுமல்ல பக்கத்தில அதற்கு முன்னாடி வரும் எழுத்து அளவொத்து இருக்கனும் என்பதையும் நினைவில் நிறுத்துங்க.

இப்ப இந்த எதுகை வெண்பாவில் எப்படிப் பயன்படுதுன்னு பார்த்திடுவோம்.
.

இது அழகுபடுத்தும் வேலைதான்.

          “காணாமல் வேணெதும் கத்தலாம் கற்றார்முன்

          கோணாமல் வாய்திறக்கக் கூடாதே – நாணாமல்

          பேச்சுபேச் சென்னும் பெரும் பூனை வந்தக்கால்

          கீச்சுகீச் சென்னும் கிளி“

இந்தப்பாட்டைப் பாருங்களேன். பொதுவாக வெண்பா என்றாலே இந்த வடிவத்தைத்தான் எல்லாரும் பயன்படுத்துகிறார்கள்.

இதில் நான்கு அடிகள் இருக்கின்றன. இரண்டாவது அடியில் மூன்றாவது சொல்லுக்குப்பிறகு ஒரு கோடு. அதற்குப்பிறகு ஒரு சொல். இதைத் தனிச்சொல் என்கிறார்கள். மற்றபடி எல்லாம் வெண்பா நாம் பார்த்த இலக்கணப்படிதான் இருக்கிறது.

இதை நேரிசை வெண்பா என்கிறார்கள். இப்பாடலில் நீங்க கவனிக்க வேண்டிய விஷயம், முதல் இரண்டடிகளிலும், தனிச்சொல்லிலும் ஒரே எதுகையும் ( காணாமல் – கோணாமல்- நாணாமல்) அடுத்த இரண்டடிகளில் இன்னொரு எதுகையும் ( பேச்சு – கீச்சு ) வந்திருக்கிறது. பயந்துவிடாதீர்கள் இதை இலக்கணக்காரர்கள்  இப்படிச் சொல்வார்கள்.

“இருவிகற்பத்தாலான நேரிசை வெண்பா.“

 நமக்கு அதெல்லாம் தேவையில்லை.

நீங்கள் செய்ய வேண்டியது இதுபோல முதல் இரண்டு அடி மற்றும் தனிச்சொல்லில்  ஒரு எதுகை இருக்குமாறும், அடுத்த இரண்டு அடிகளில் ஒரே எதுகை வருமாறும் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள். முடியுமானால் இந்த ஐந்து இடங்களிலும் ஒரே எதுகை வருமாறும் அமைக்கலாம். அது உங்க சாமர்த்தியம்.

இன்னும் ஒரு பரிந்துரை,

வெண்பாவில் முதல் சொல்லை அமைக்கும் போது கவனமா இருக்கனும். சில சொற்களுக்கு எதுகை தேடுவது ரொம்ப கஷ்டம் , என்னோட ஊமை என்பதையே எழுத்துக் கொள்ளுங்களேன், ஆமை… மாமை…..அப்பறம் எதுகைச் சொற்களைத் தேடுவது கஷ்டமாகப் போய்விடும். அதே போல தமிழ் என்று ஆரம்பித்தீர்கள் என்றால் அமிழ், குமிழ் .. வேறு வார்த்தைகள் எதுகைக்குக் கிடைக்காமல் கஷ்டப்படவேண்டி வரும்.

அதனால் முதல் சொல்லை எழுதத் தொடங்கும் போது போதுமான அளவு எதுகை வாய்ப்பு உள்ள சொற்களாகப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்.

கடைசியாக மோனை,

முதல் எழுத்து ஒன்றாக வருமாறு அமைப்பது.

வெண்பாவில் எல்லா அடிகளிலும் முதல் சொல்லையும் மூன்றாவது சொல்லையும் குறைந்தபட்சம் ஒரே எழுத்தா அமைத்தால் இன்னும் கூடுதல் அழகாக இருக்கும்.

அதே வெண்பாவைப் பாருங்களேன்,

          “காணாமல் வேணெதும் கத்தலாம் கற்றார்முன்

          கோணாமல் வாய்திறக்கக் கூடாதே – நாணாமல்

          பேச்சுபேச் சென்னும் பெரும் பூனை வந்தக்கால்

          கீச்சுகீச் சென்னும் கிளி“

முதல் அடியின் முதல் சொல்  “காணாமல்“ மூன்றாம் சொல் “கத்தலாம்.“

கா –க  ( இப்படி அந்த எழுத்து என்றல்லாமல் அதன்  வரிசையிலும் மோனையை அமைக்கலாம்)

அடுத்த வரியில் முதல் சொல்  “கோணாமல்“ – மூன்றாவது சொல் “கூடாதே“ – (கோ – கூ)

அடுத்த வரியில் பேச்சு  -- பெரும்    ( பே  -- பெ)

கடைசி வரியில் கீச்சு – கிளி  ( கீ  - கி)

இப்படி அமைத்துக் கொண்டால் இன்னும் ஓசை சிறக்கும். எதுகையிலும் மோனையிலும் இன்னும் சில நுட்பங்கள் இருக்கின்றன.

அதனையும், இப்பொழுதுவரை நாம் வெண்பாவின் உருவத்தை எப்படிக் கட்டமைப்பது என்பதைத்தான் பார்த்திருக்கிறோம் அதில் கவிதையைக் கட்டிவைப்பது எப்படி என்பதையும் இனிவரும்  பதிவுகளில் பார்ப்போம்.

அதுவரை நீங்கள் வெண்பா  சிலவற்றைப் பிரித்துப் பாருங்கள்.

சொல்லப்பட்ட வடிவில் வெண்பாவை எழுதிப் பாருங்கள்.

மறந்து விடாதீர்கள் நாம்  எழுதுவது வெண்பாதான். கவிதையல்ல. கவிதையை அதற்குள் அடக்குவதைப் பிறகு பார்ப்போம். இப்போது உங்கள் தலையான பணி வெண்பா எழுதுவது…

எங்கே ,

“நடக்கட்டும் எல்லாம்!! நயமெல்லாம் பின்பு!

கடப்போமே வெண்பாக் கடல்“

ஐயமோ பிழையோ இருப்பின் சுட்டுங்கள்.

எழுதும் வெண்பாக்களை என்னோடும் பகிருங்கள்.

இந்தப்பதிவிற்கு நான் செலவழித்த மணித்துளிகளைத் திரும்பக் கொண்டு சேர்க்கும் அவை.

நன்றி‘!