ஆண்மை இல்லாதவன்: பழந்தமிழக ஜல்லிக்கட்டுக் காட்சிகள்-1.3

பல மாதங்களுக்கு முன் எழுதத் தொடங்கிய ஒரு தொடர்பதிவை, நீண்ட இடைவெளிக்கும் வேறுவேறு பதிவுகளுக்கும் பின் தொடரும்போது சில சங்கடங்கள் இருக்கின்றன.

முதலாவது, முன்பு படித்தவர்களே அதன் தொடர்ச்சியை மறந்திருப்பர்.

புதிதாய்ப் படிப்பவர்களுக்குத் தலையும் வாலும் புரியாது.

ஒரு தொடரினை முடித்துவிட்டு அடுத்த தொடரினைத் தொடங்கலாம் என்றாலோ, ஒரே மையக்கருத்தை வைத்துத் தொடர்ந்து எழுதுவது பொது வாசிப்பில் அலுப்பூட்டக்கூடும் என்பதாலும், வேறு  பொருள் பற்றி இடையிடையே பேச வேண்டி இருக்கின்றமையாலும் அதற்கு வாய்ப்பில்லாமல் போய்விடுகிறது.

தொடர் பதிவின் சாரத்தை நினைவூட்டவும், மேலும் தொடரவும், முன்னிரண்டு பதிவுகளின்  சுருக்கத்தைத் தருகிறேன்.

இந்நிகழ்வின் சூழலும் களமும் குறைந்தபட்சம் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டவை.

அவள் இடையர் குலத்தைச் சேர்ந்தவள். ஒருவனை விரும்புகிறாள். அவர்கள் மரபுப்படி அவளினத்துப் பெண்ணை மணம் புரிய விரும்புகிறவன் அப்பெண்ணின் வீட்டுக்காளையை அடக்க வேண்டும். அதற்காகக் குறிப்பிட்ட நாளில் தொழு ( ஏறு தழுவும் களம் ) ஆயத்தப்படுத்தப் படுகிறது.

மணம் செய்ய விரும்புகின்ற ஆண்கள், காளைகளை அடக்கத் தயாராகின்றனர்.

ஏறுகள் தொழுவில் இறக்கிவிடப்படுகின்றன.

அவனும் அங்கு வருகிறான்.

அவன் கண்முன்னேயே  அடக்க இறங்குகின்றவருள் மூவரைக் காளைகள் கொடூரமாகக் குத்திச் சாய்க்கின்றன.

அவளது கண்களில் பயம் தெரிகிறது.

தனது காதலன் வெற்றிகரமாகத் தன்வீட்டுக் காளையை அடக்கிவிடுவானா?

அவளுக்கு அருகில் நிற்கும் தோழி அதைக் கவனிக்கிறாள்.

அந்த நேரம்பார்த்து, ஆயர் தம் குழல்களை ஊதுகின்றனர்.

இது நல்ல சகுனம். உன் காதலனுக்கு ஒன்றும் ஆகாது. அவன் நம் காளையை அடக்கி உன்னை மணம் புரிந்து கொள்வான் என்று அவளைத் தேற்றுகிறாள் தோழி.

பின், அவள் மெல்ல நடந்து தலைவியின் காதலன் நிற்கும் இடத்துக்குப் போகிறΠள்.

( இது சுருக்கம்தான். பழந்தமிழ் இலக்கியத்தின் நயங்களைக் காண விரும்புவோர் இந்தத் தொடர்பதிவின் முந்தைய பதிவுகளைக் கீழே கண்ட சுட்டியைச் சொடுக்கிப் பார்த்துத் தொடர்க )

1. பழந்தமிழகத்தில் நடைபெற்ற சில ஜல்லிக்கட்டுக் காட்சிகள் ; பகுதி 1

2. உயிர்கள் உதிரும் களம் – பழந்தமிழக ஜல்லிக்கட்டுக் காட்சிகள் – 1.2

இனி……………..,

கண் முன்னே மூன்று பேரைக் குத்திச் சிதைத்த காளைகளைக் கண்ட தலைவனின் மனநிலை எவ்வாறிருக்கும்.

அவனைத் தேடிச் சென்று தோழி சொல்கிறாள்.

“குழலோசை கேட்டாய் அல்லவா?

எவ்வளவு நல்ல சகுனம்.

மதயானையை விட ஆற்றல் உடைய தலைவியின் வீட்டுக் காளையைக் கை நெகிழ விடாமல் அடக்கித் தலைவியின் தோள்களில் வெற்றிக் கொடியை அணிவித்து அவனை உனக்கு உரிமையாக்கிக் கொள்ளப் போகிறாய் என்பதற்கு அறிகுறியாகத்தான் அக்குழலோசை ஒலித்தது.

இவ்வாறு அவனை ஆயத்தப்படுத்தியபின் தோழி தலைவியிடம் செல்கிறாள்.

 “ கடாஅக் களிற்றினுங் கண்ணஞ்சா வேற்றை

விடாஅதுநீ கொள்குவை யாகிற் படாஅகை

யீன்றன வாயமக டோள்.

( கடாஅக் களிறு – மதயானை. படாஅகை – பதாகை (கொடி)

இப்பொழுது தலைவியைச் சார்ந்தவர்கள் தங்கள் காளையைக் களத்தில் இறக்கிவிட ஆயத்தமாகின்றனர்.

தோழி தலைவியிடம் சொல்கிறாள்.,

“பகலில் விரிந்த மாலையைச் சூடியவன், வருந்திய குழலினை உடையவன், கம்பினை இரு தோளிலும் பதித்துக் கொண்டு கைகளால் பிடித்து வருபவன் இவர்கள் எல்லாம் பிறருக்குச் சேவைபுரிபர்கள். அவர்களுக்கு இக்காளையை அடக்கல் அரிது. இந்தக் காளையை அடக்குபவனுக்குத்தான் உன்னை மணமுடித்துக் கொடுப்பதாக உன்னவர்கள் கூறுகின்றனர். எனவே நம் காளையை அடக்குதற்கு உன் காதலனே தகுதியானவன்.

 “ பகலிடக் கண்ணியன் பைதற் குழலன்

சுவன்மிசைக் கோலசைத்த கைய னயலது

கொல்லேறு சாட விருந்தார்க்கெம் பல்லிருங்

கூந்த லணைகொடுப்பேம் யாம் ”

( பகலிடக் கண்ணியன் – பகலில் மலர்ந்த மலர் மாலையைச் சூடியவன், பைதல் குழலன் – வருத்தத்தையுடைய குழலை உடையவன்.

சுவல் மிசை – தோள் பகுதியில். கூந்தல் அணை கொடுத்தல் – பெண்ணைக் கொள்ளும் உரிமையை அளித்தல் )

காளைகள் இறக்கி விடப்படுகின்றன.

தலைவியின் அச்சம் அதிகரிக்கிறது.

அதனைப் போக்கும் விதத்தில் தோழி சொல்கிறாள்.

நம் காளையைப்பற்றி நான் சொன்னபோது, நம்முடைய பசுக்கூட்டங்களிடையே நின்றுகொண்டு, “ என்னைத் தவிர வேறு யாரால் இந்தக் காளையை அடக்க முடியும்? ” என்று அவன்  உறுதிபடக் கூறினான்.

அவனது அந்த உறுதி உன் விருப்பத்தை நிறைவேற்றும்.

அவன் காளையை அடக்குவேன் என்று சொன்ன போது எனது இடது கண் துடித்தது. அது நல்ல நிமித்தமாகும்

இன்றில்லாவிட்டாலும் என்றாவது ஒருநாள் அவன் நம் காளையை அடக்கி உன்னை மணமுடிப்பது உறுதி.

“கோளாளர் என்னொப்பா ரில்லென நம்மானுள்

தாளாண்மை கூறும் பொதுவன் நமக்கொருநாள்

கேளாள னாகாமை யில்லை யவர்கண்டு

வேளாண்மை செய்தன கண்

(கோளாளர் – கொள்ளுபவர். இங்குத் தலைவியைக் கொள்ளும் தலைவன். தாளாண்மை – முயற்சியின் வலிமை. கேளாளன் – உறவினன் ( இங்குக் கணவன் ) கண் வேளாண்மை செய்தல் – கண் துடித்தல் )

ஏறுதழுவுமிடத்தில் வீரர்களைத் தாக்கியும் அவர்களுக்குப் பிடிகொடாமல் ஓடியும் ஏறுகள் களைத்தன. அதனைத் தழுவ முயன்ற ஆயர்களும் காயம் பட்டனர்.

ஏறுகளைத் தழுவி அடக்க முடியாமல் காயம்பட்ட வீரர்களைப் பொதுமகளிர் விரும்பி அழைத்துக் கொண்டு முல்லை பூத்த சோலைக்குச் சென்றனர்.

ஆங்கு,

ஏறும் வருந்தின வாயரும் புண்கூர்ந்தார்

நாறிருங் கூந்தற் பொதுமகளி ரெல்லோரு

முல்லையந் தண்பொழில் புக்கார் பொதுவரோ

டெல்லாம் புணர்குறிக் கொண்டு

பாடல் முடிந்தது. பாடல் மட்டும்தான்.

நயங்கள்.

1. கூந்தல் அணை கொடுத்தல் – பழந்தமிழ் மரபில் பெண்களின் கூந்தல் அவளுடைய திருமண நிகழ்வோடு பெரிதும் தொடர்புடையதாய் இருந்தது. திருமணம் புரிந்தற்கு அடையாளமாகத் திருமணமான  பெண்கள் மட்டும் பூச்சூடும் வழக்கம் இருந்திருக்கிறது. கூந்தல் அணை கொடுத்தல் என்னும் சொல்லாடல் ஒரு பெண்ணை ஒருவனுக்கு உரிமையாக்குதல் என்ற பொருளுடைய வழக்காக அக்காலத்தில் ஆளப்பட்டுள்ளது என்பதைக் காட்டுகிறது.

புறநானூற்றில் ( 301) ஒரு ஆவூர் மூலங்கிழார் என்பவரால் எழுதப்பட்ட பாடல்,

பல்சான் றீரே பல்சான் றீரே

குமரி மகளிர் கூந்தல் புரைய

அமரி னிட்ட வருமுள் வேலிக்

கல்லென் பாசறைப் பல்சான் றீரே

எனத் தொடங்குகிறது.

இங்கு ஒரு முள்வேலியின் வலிமையைக் கூறப் பெண்களின் கூந்தலைக் காட்டுகிறார் புலவர்.

அந்த முள்வேலி குமரி மகளிர் கூந்தல் போன்றதாம்.

குமரி மகளிர் என்பவர்கள் திருமணமாகாத பெண்கள்.

திருமணமாகாத மகளிரின் கூந்தல் எந்தவொரு ஆண்மகனாலும் தீண்ட இயலாதது. அதைப்போல பகைவரால் தொடமுடியாத முள்வேலி என்கிறார் புலவர்.

இது நாம் மேலே சொன்ன கருத்திற்கு வலுவூட்டும்.

இந்தத் தொடர்பதிவின் முதற்பகுதியிலேயே, இதே பாடலில் வந்துள்ள,

“அஞ்சீ ரசையில்  கூந்தற்கை நீட்டியான்

நெஞ்சம் பிளந்திட்டு...”

என வரும்வரிகள், ஒருவனுக்கு உரிமைபூண்ட பெண்ணின் கூந்தலை மற்றவன் தொட்டால் என்ன நிகழும் என்பதைக் காட்டுகிறது. ( அடுத்த பதிவு முடி பற்றியதுதான் ;)  )

2. தாளாண்மை, வேளாண்மை என இப்பாடலுள் வரும், ஆண்மை என்னும்சொல் என்பது ஆணுக்குரியது என்ற பொருளில் வழங்கப்படுகிறது. இது, அறிவு, நிறை, ஓர்ப்பு, கடைப்பிடி என்ற நான்கு பண்புகளும் உடைய தன்மை என்பதைக் குறிக்கும் சொல்லாகும்.

அறிவென்பது காண்பதில் மெய்மை எது என்பதைக் காணும் குணம்.

நிறை என்பது காக்க வேண்டியவற்றைக் காக்கவும் அழிக்க வேண்டியவற்றை அழிக்கவும் மேற்கொள்ளும் செயல்கள்.

ஓர்ப்பு என்பது  எந்தப் பொருளாயினும் அதன் தன்மை இப்படிப் பட்டதென்று ஆராய்ந்து உணர்தல்.

கடைப்பிடி என்பது கற்றது மறவாமை.

 3. இரண்டு சகுனங்கள் இந்தப் பாடலில் வந்தன.  ஒன்றை நினைக்கும் போது அல்லது சொல்லும் போது குழல் ஓசை கேட்டல். அப்படிக் கேட்டால் நல்லது நடக்கும் என்ற பண்டையோர் நம்பிக்கை. ( இன்று ஏதேனும் சொல்லும் போது மணியோசை கேட்டால் அது உண்மையென்றோ நடக்கும் என்றோ நல்ல சகுனம் என்றோ கூறுவதைப் போன்றது அது, )

அடுத்து, இடதுகண் துடித்தல் – பெண்களுக்கு இடது கண் துடிப்பது நல்ல நிமித்தமாகும் என்ற  பழந்தமிழர் எண்ணம்.

4. சங்க இலக்கியங்களை அதிலும் குறிப்பாகக் கலித்தொகை போன்ற நூற்களைப் பார்க்கும் போது, அந்தக்கால ஒழுக்க நெறிகள் என்பன நாம் இன்று  பொற்காலமாய்க் கற்பனை செய்து கொண்டிருக்கும் காட்சிகளுடன் முரணுவது இயல்புதான். பொதுமகளிர் என்னும் போதே அவர்கள் தனியொருவனுக்கு உரிமை பூண்டவர் அல்லர் என்பதும் நாறிரும் கூந்தல் என்னும்போது அவர்களது கூந்தலின் நாற்றம் ஒருவர்க்கு மட்டுமே உரியதன்று என்பதும் புலனாகும். அவர்கள் காயம்பட்ட ஆயர்களைப் புணர்குறி கொண்டு பொழிலுக்கு அழைத்துச் செல்கின்றனர்.

ஒரு வழியாய் ஒரு பாடலை முடித்துவிட்டோம். கூடுமானவரை இந்தப் பாடலுக்கான உரை நச்சினார்க்கினியர் உரையைத் தழுவி எழுதப்பட்டதுதான்.

ஆனால் இந்தப் பதிவில் அவரது உரைப்பார்வையில் இருந்து நான் மாறுபடும் இடங்கள் உண்டு.

1. பகலிடக் கண்ணியன் பைதற் குழலன்

சுவன்மிசைக் கோலசைத்த கைய னயலது

கொல்லேறு சாட விருந்தார்க்கெம் பல்லிருங்

கூந்த லணைகொடுப்பேம் யாம்

என்னும் இடத்தில், பகலிடக்கண்ணியன், பைதற்குழலன், சுவன்மிசை கோலசைத்த கையன் என்னும் இம்மூவரும் வினைவலபாங்கினர், அவர்களுக்கு இந்தக் காளையை அடக்குவது அரிது என்று கூறும் நச்சினார்க்கினியர், இம்மூன்று பேரும் ஏறு தழுவினவர்கள்  என்றும் கூறுகிறார்.

( “அயலதென்றது ஏறுதழுவுதற்கு அரிதென்னும் பொருட்டு. இம்மூன்று பெயரும் ஏறுதழுவினவர்களை நோக்கிக் கூறிற்று.” – நச்.)

உரைக்குறிப்பெழுதிய, இ.வை.அனந்தராமையரோ, பெருமழைப்புலவர் .சோமசுந்தரனாரோ, இளவழகனாரோ நச்சினார்க்கினியரின் இம்முரண் பற்றி எதுவும் கூறவில்லை.

இனி, என் பார்வை,

பகலிடக் கண்ணியன் பைதற் குழலன்

சுவன்மிசைக் கோலசைத்த கைய னயலது

கொல்லேறு சாட விருந்தார்க்கெம் பல்லிருங்

கூந்த லணைகொடுப்பேம் யாம்

.

இங்குக் காளையை அவிழ்த்து விடும்முன் தலைவியின் உறவினர் காளையின் பெருமையைப் பறைசாற்றுகின்றனர்.

(எங்கள் காளை,   இதற்குமுன் நடந்த ஏறுதழுவலின் போது,)

பகலில் அலர்ந்த மாலையைச் சூடியும்,

வருந்திய குழலுடனும்,

 இருதோளினும் கம்பொன்றை அசைத்தும்

தன்னை நெருங்கியவர்களைக் கொன்ற காளை இது. ( அயலது கொல்லேறு ). இதனை அடக்குபவனுக்கு எம் பெண்ணை உரிமையாகக் கொடுப்போம்.

2. எனக்கென்னமோ, இந்தப் பாடலின் வாசிப்பில்,

' ஏதோ தெரியாத்தனமாக முல்லை நிலப்பெண்ணை விரும்பிய ஒருவன், ஏறுதழுவினால்தான் அவளை அடையமுடியும் என்கிற அவளது குலவழக்கினை அறிகிறான். காதலின் மயக்கத்தில், இதெல்லாம் ஒரு பெரிய விஷயமா? நாங்க பாக்காத மாடா அடக்காத காளையா என்றபடி ஏறுதழுவும் இடத்துக்கு வருகிறான். அங்கு நடந்த காட்சிகளைப் பார்த்தபின்தான் தெரிகிறது, ‘இது விளையாட்டில்லை’ பெண் வேண்டுமா உயிர் வேண்டுமா என அந்த இடத்திலேயே அவனுக்குள் போராட்டம் தொடங்கிவிட்டது.

காளைகள் வரிசையாகக் களத்தில் இறக்கிவிடப்படுகின்றன.

வீரர்கள்  உயிரை எறிந்து அதனை அடக்கப் பொருதுகிறார்கள்.

குருதி நனைந்த நிலம்.

உயிர்கள் உதிரும் களம்.

தலைவியின் கண்கள் அவன் எங்கே எனத் தேடுகின்றன.

அவனைக் காணவில்லை.

தலைவி, அவிழ்த்து விடப்போகும் தன் காளைக்கு அருகில் நிற்க வேண்டும்.

தோழியிடம் சொல்கிறாள்.

“ நீ போய்ப் பாரேன்!”

தோழி, அவன் எங்கிருக்கிறான் என்று தேடிப்போகிறாள்.

கொஞ்ச நேரம் முன்புவரை அங்கிருந்தவனை இப்போது காணவில்லை.

தேடி அலைந்து இறுதியில் ஓரிடத்தில் தோழி அவனைக் காண்கிறாள். அவனிடம், ”குழல் ஓசையைக் கேட்டாயா? எவ்வளவு நல்ல சகுனம். மதயானையை விட வலிமை பொருந்திய காளை அது. கொஞ்சம் கவனமாக அதனை விடாமல் பிடித்து உன் காதலியை உனக்கே உரிமையாக்கிக் கொள்”. என்றபடி அவன் நிற்கும் இடத்தின் சுற்றும் முற்றும் பார்க்கிறாள்.

அவனோ “ என்னைத் தவிர அந்தக் காளையை அடக்கி அவளைத் திருமணம் செய்து கொள்ளத் தகுதியுடையவன் யார்? காளையை அடக்கி அவளை என் உரிமையாக்குவேன்” என்கிறான்.

ஆனாலும், அவன் நிற்கும் இடம்…..?

அவன், தலைவிக்கு உரிய பசுக்கூட்டங்களின் நடுவே பாதுகாப்பாக நின்று கொண்டுதான் இப்படிப்பட்ட வீரவசனத்தை முழங்கிக் கொண்டிருக்கிறான்.  ”கோளாளர்  [ தலைவியைக் கொள்பவர் ] என்னொப்பார் இல்லென நம் ஆனுள் [நமது பசுக்கூட்டத்துள் நின்று] தாளாண்மை கூறும் பொதுவன்”

“சரி..சரி! தலைவியின் வீட்டுக் காளையை இறக்கிவிடப் போகிறார்கள். சீக்கிரம் களத்திற்கு வந்து சேர் ” என்றபடி தலைவியிடம் அவனைப் பார்த்துத் தகவலைச் சொல்லியாகிவிட்டது என்பதைத் தெரிவிக்கச் செல்கிறாள் தோழி!

அவனுக்குள் ஒரே தவிப்பு. அவளா? உயிரா? அவனுக்குள் இருந்த கொஞ்ச நஞ்ச ஆசையையும், காளையை அவிழ்த்துவிடும் முன், தலைவியின் வீட்டார் காளையைப் பற்றிச் சொன்ன அதன்  கொலைபுராணம்  கேட்டதும் ஓடிவிட்டது.

அப்படியெனில், தாளாண்மை, கேளாண்மை எல்லாம் என்ன ஆவது?

எல்லா ஆண்மைகளையும் விட உயிர் முக்கியமில்லையா?

காளை களத்தில் இறக்கிவிடப்பட்டுப் பாய்கிறது.

அடக்க வருவதாகச் சொன்ன அவனைக் காணோம்.

எங்கே அவன் என்று தலைவியின் கண்கள் தேடுகின்றன.

தோழிக்குப்  புரிந்துவிட்டது

“பிடிபடாக் காளைகளுள் ஒன்று களத்தில் நிற்கிறது. மற்றொன்று ஓடிவிட்டது.”

இருப்பினும், தலைவியின் மனம் தேற்றச் சொல்கிறாள்.

“இன்றில்லாவிட்டாலும் என்றாவது அவன் நமக்கு உறவாவான். ஏனெனில், காளையை அடக்கி உன்னை அடைவேன் என்று அவன் சொன்னபோது எனது இடது கண் துடித்தது. அதனால் பொறுத்திரு ”

மனிதர்கள் மேல் நம்பிக்கை இழக்கும் தருணங்களில் சகுனங்கள் சற்றுக் காலத்திற்கு அந்நம்பிக்கையைக் காப்பாற்றித் தக்கவைத்துவிடுகின்றன.

மேற்குறித்த எனது இந்தப் பார்வைக்காய், நச்சினார்க்கினியர் உட்டபட ஏனைப்புலவர் குழாம் என்னை மன்னிக்கட்டும்.

இப்படிப் பொய்யுரை கூறி, ஆண்மையற்றவர்களாகத் தமிழர்கள் இருந்தார்கள் அவதூறு பேசுகிறாய் என்மேல் சினப்பவர்களுக்கு, உயிர் எனக்கு அவள்தான். எனவே அவளைப் பெற எதையும் செய்வேன் என்று களமிறங்கும் ஒருவன் எப்படிக் காளையை அடக்குகிறான் என்பதையும் அடுத்துக் காணத்தான் போகிறோம்.

இப்பாடலுக்கு நச்சினார்க்கினியரின் உரை தமிழார்வலர்கள் படிக்கவேண்டியது. நயம் வாய்ந்தது. இலக்கண இலக்கியத் தகவல்கள் நிரம்பி  வாசிப்பை நுண்ணிதாக்கத் துணைபுரிவது. அது நமது  இன்னொரு தளமான மனம்கொண்டபுரத்தில் விரைவில் வெளியாகும்.

தொடர்வோம்.

பட உதவி - https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images