இது நியாயமா?

வகுப்புகள் முடிவடைந்து ஆண்டு இறுதித்தேர்வுக்கு மாணவர்களை அனுப்பும் நிகழ்வு நேற்று. பிரச்சினைகள் நிறைந்த வகுப்பு அது. மாணவர்களின் அளவுக்கு மீறிய முதிர்ச்சி, அதற்கான அவர்களின் பாவனைகள், பொறுத்துக் கொள்ள முடியாத அவர்தம் பழக்க வழக்கங்கள்..! வகுப்பறைக்குள் நுழைந்தாலே ஏதேனும் பஞ்சாயத்து இல்லாமல் தொடங்கியதில்லை.

இதனால், சில நேரங்களில் அவ்வகுப்பின் ஒட்டுமொத்த மாணவர்களிடம் கடுமை காட்டியிருக்கிறேன்.

ஒவ்வொரு ஆண்டும் நடக்கும் வழக்கமாக, வகுப்பின் இறுதி நாளில் “என்மீதான குறைகள் ஏதும் இருந்தால் சொல்லலாம்.  சொல்லத் தயங்குகிறவர்கள் தாளில் எழுதிப் பெயரிடாமல் தரலாம்.” என்றேன்.

வழக்கம் போலவே, நேரடியாக ஒருவரும் குறைகள் எதுவும் சொல்லவில்லை.

எழுதிய தாள்களிலும் எப்பொழுதும் போலத்தான்.

ஒருவன் மட்டும், “ இந்தக் கிளாஸில் எல்லாமே ரவுடிங்கதாண்டா என்று நீங்கள்  சொல்லியதைத் தாங்க முடியவில்லை, அப்ப நானும் ரவுடியா சார்?” என்றிருந்தான்.

நன்கு படிக்கும் மாணவன்தான்.

நான் அப்படிச்  சொல்லித்தான் இருக்கிறேன். ஆனால் நிச்சயமாக இவனை நினைத்தில்லை.

அவனுட்பட சில நல்ல மாணவர்கள் அவ்வகுப்பில் இருக்கிறார்கள்.

எனது இந்தச் சொல்லாடல் அவனைப் பாதித்திருப்பது நான் செய்த தவறுதான்.

இன்று தேர்வு எழுத வந்திருந்த அவனைப் போகும் போது என்னைப் பார்த்துவிட்டுப் போகச் சொன்னேன்.

பயந்துவிட்டான்.

“ஒன்றுமில்லை. பயப்படாமல் தேர்வு எழுதி விட்டு வா” என்ற போது  அருகிலிருந்த சக ஆசிரியர் கேட்டார் “ என்ன சார், ஏதும் பிரச்சினையா ?”

எழுதியிருந்த தாளை நீட்டினேன்.

“ நல்லவேளை ! உங்ககிட்ட குடுத்தான்! தலைமையாசிரியர் அறைக்கு முன் இருக்கும் புகார் பெட்டியில் போட்டிருந்தால்….? ”

கல்வித்துறை புகுத்திவரும் நவீன மாற்றங்களில் ஒன்று இது.

ஆசிரியரைப் பற்றி மாணவர் புகார் கூறும் வசதி.

“போட்டால்..?”

“ அந்த கிளாஸில மத்தவங்க அப்படி இருக்கலாம். ஆனா அவன் நல்ல பையன்தான? அவனையும் சேத்து நீங்க ரவுடின்னு சொன்னது தப்புதானே அவனது மனநிலையை பாதிச்சிருக்கிங்க தானே?” என்றார் சிரிப்பினூடாக.

“ உங்களுக்குச் ‘சத்திரி நியாயம்’ தெரியுமா? ” என்றேன் நான்.

“ ஆமாம் சார். ஏதாவது சொன்னா சத்திரி நியாயம் கத்திரி நியாயம்னு பேசிகிட்டு ….! ஆள விடுங்க சார்! ” என்று இருக்கையைக் காலி செய்தார் அவர்.

அவன் தேர்வு முடிந்து வந்திருந்தான்.

“என் பேச்சு உன்னைக் குறித்தன்று. உம் மனம் பாதிக்கப்பட்டிருந்தால் வருந்துகிறேன்!” என்று சொல்லி அனுப்பினேன்.

அது சரி! சத்திரி நியாயம் பற்றி யாரிடமாவது சொல்லாமல் இருந்தால் எப்படி....?!

பெரும்பான்மையின் அடிப்படையில் ஒன்றைக் கூறுவதற்குப் பெயர்தான் சத்திரி நியாயம்.

தமிழில்,

ஒரு சொல் உயர்திணையா, அஃறிணையா, ஆண்பாலா பெண்பாலா பலர்பாலா ஒன்றன்பாலா பலவின்பாலா என்பதை அந்த சொல்லின் இறுதி தீர்மானிக்கிறது.

‘செய்தான்’

இந்தச் சொல்லின் இறுதியில் உள்ள, ‘ன்’  எனும் ஓர் எழுத்தைக்  கொண்டு. இது உயர்திணை – ஆண்பால் என்பதைச் சொல்லி விடலாம்.

அதுபோல, தமிழில் உள்ள இரண்டு திணைகளையும், ஐந்து பாலினையும் அந்தச் சொற்களின் இறுதியில் வரும் பதினோரு எழுத்துக்களைக் கொண்டு அறிந்து கொள்ளலாம் என்கிறது தொல்காப்பியம்.

அந்த எழுத்துக்கள்,

ன்,ள்.ர்,ப,மார்,து,று,டு,அ,ஆ,வ,

என்பன.

இங்கு,

“‘மார்’ என்பதை எப்படி எழுத்து என்று சொல்லமுடியும்?” என்று கேட்டால்,

அதுதான் சத்திரி நியாயம்.  பதினொன்றில் மற்ற பத்தும் எழுத்தாக இருப்பதால் இருப்பதால் மார்  என்பதையும் பெரும்பான்மை பற்றி எழுத்து என்று சொல்லிவிட வேண்டியதுதானாம்.

“ இருதிணை மருங்கில் ஐம்பால் அறிய

ஈற்றில் நின்று இசைக்கும் பதினோர் எழுத்தும்

தோற்றம் தானே  வினையொடு வருமே ”

                                         ( தொல்.-சொல்.-10 )

தொடர்வோம்.

பட உதவி - நன்றி https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images