அம்மா பெரிதென்று….!

பதிவுலகில் நுழைந்த புதிதில் பல்வேறு தளங்களுக்கும் சென்று பலருடைய பதிவுகளையும் வாசித்து மனதிற்பட்டதைப் பட்டவாறே பின்னூட்டம் இட்டு வந்திருக்கிறேன். சில இடங்களில் மூக்குடைந்து போனதும் உண்டு.

அதன்பின் என் நலனில் அக்கறை கொண்ட என்னை இப்பதிவுலகிற்கு ஈர்த்தோர் அறிவுரை காரணமாகக் கருத்துக்களை வளவளவென்று எழுதிச்செல்வதையும் மாற்றுக்கருத்துக்களைக் கூறுவதையும் பெருமளவில் தவிர்க்கப் பழகினேன்.

சில நேரங்களில் இந்தக் கட்டுப்பாடுகளை மீறிச் செயல்படுமாறு சில பதிவுகள் அமைந்துவிடும். நம்மைப்புரிந்து கொள்வார்கள் என்ற நம்பிக்கையில் அப்பதிவுகளுக்குப் பின்னூட்டம் இட்டிருக்கிறேன்.

அப்படிப்பட்ட பதிவுதான் சகோதரப்பதிவர் ஞா.கலையரசி அவர்கள் எழுதிய

“ இன்று சிட்டுக்குருவி நாளை நம் சந்ததிகள்” என்னும் பதிவு. பதிவினைப்படிக்க இங்கே சொடுக்கவும்

அதற்கான என் பின்னூட்டம் இது,

“உங்களைப் போன்றவர்களின் இதுபோன்ற சிந்தனைகளும் பதிவுகளும் இன்றய உலகில் அத்தியாவசியத் தேவை உள்ளவை. இந்த வகையில் உங்கள் பதிவின் செய்திகளையும் சிட்டுக் குருவிகளின் நலனுக்கான ஏறெடுப்பையும் மகிழ்வுடன் காண்கிறது மனம்.

தற்பொழுதெல்லாம் நீளமான பின்னூட்டங்கள் இடுவதைத் தவிர்க்கிறேன். சில சங்கடங்களை அதனால் தவிர்க்க முடியும் என்பதால்.....:)) ஆனால் இப்பதிவைப் படித்து முடிக்கும் முன்பாகவே எழுத வேண்டிய பின்னூட்டம் மென்மேலும் விரிந்து செல்லும் என்பதை என்னால் அனுமானிக்க முடிந்தது. இம்முறை நான் அவற்றைத் தவிர்க்க நினைக்கவில்லை. நினைக்கும் எல்லாவற்றையும் சொல்ல இயலாவிட்டாலும் அவற்றை மட்டுப்படுத்தி ஒரே ஒரு செய்தியை மட்டும் பகிர்தல் அவசியம் என்று நினைக்கிறேன். அதற்கு முன் இந்த இயற்கைச் சங்கிலி…………… சரியாக அதனைக் குறிப்பிட்டிருக்கிறீர்கள். நினைத்துப் பார்த்தால் மனிதர்கள் இல்லாத உலகம் எப்படி இருக்கும். நிச்சயம் நன்றாகவே இருக்கும். ஏனெனில் தாவரங்களுக்கும் விலங்குகளுக்கும் தம் தேவைக்குக் கிடைப்பது போதும். எல்லாம் வேண்டும் எனும் பேராசை அவற்றிற்கு இல்லை. மாறாகத் தாவரங்களும் விலங்குகளும் ( பறவைகளையும் சேர்த்துத்தான் சொல்கிறேன்) இல்லாத உலகில் மனிதர்கள் இருக்க முடியுமா...?

இங்கு அவைதான் மனித குலத்திற்குத் தேவையே தவிர நாம் அவற்றிற்குத் தேவையே இல்லை என்கிற உணர்வு முதலில் நமக்கு வேண்டியது.

மனிதர்களுக்கு சிட்டுக்குருவி அழிந்தால் என்ன “அன்றில்”  மறைந்தால் என்ன குடியா முழுகிவிடப் போகிறது....? அல்லது அது தொலைதலால் மனித இனம் மாண்டழியப்போகிறதா என்கிற எண்ணம் இருக்கிறது.

ஆனால் ஒரு சிறு பறவை இனத்தின் அழிவு இயற்கைச் சங்கிலியை எவ்வாறு சிதைக்கிறது என்பதை அவர்கள் வரலாற்றில் இருந்து கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

அது 1970 களில் அமெரிக்க சூழலியலாளர் ஸ்டான்லி என்பவர் தாவர இனங்கள் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்வதற்காக மொரீஷியஸ் தீவிற்குச் செல்வதில் இருந்து தொடங்குகிறது.

அங்கு செல்லும் அவர் மொரீஷியஸ் காடுகளில் மட்டுமே காணப்பட்ட ஒரு விசித்திர மரவகையைப் பார்க்கிறார். அம்மரத்தின் பெயர் கால்வரியா மேஜர். வேறெங்கும் காண முடியாத அம்மரங்கள் மொரீஷியஸ் தீவில் மொத்தம் 13 தான் இருக்கிறது.

ஒவ்வொரு மரத்தின் வயதும் 300 ஆண்டுகளுக்கு மேல் .அவையும் அழிவின் விளிம்பில் நின்று கொண்டிருந்தவை. அழிந்து போனால் உலக தாவர இனத்தில் மீட்டெடுக்க முடியாத அழிந்த வகைகளுள் அப்பெயரும் சேர்க்கப்பட்டுவிடும்.

300 ஆண்டுகளாக அம் மரம் இனப்பெருக்கம் செய்யவில்லையா ? ஏன் அதன் கன்றுகள் இல்லை. வேறு மரங்கள் இல்லை என்று ஆய்கிறார்.

அம் மரங்களின் விதைகள்.... பதியனிடல் போன்ற பல வகைகளில் முயன்றும் அம்மரவகையை இனப்பெருக்கம் செய்ய அவரால் முடியவில்லை.

அவரது மனம் மிகத் தளர்கிறது.

விதையின்றியோ பதியனின்றியோ வேறுமுறைகளிலோ இந்த மரம் பெருகவில்லை என்றால் வானத்தில் இருந்து யாராவது கொண்டு இதனை நட்டிருக்கவா முடியும்.....?!!!!

நீண்ட ஆய்வுக்குப் பிறகு அவரால் அம்மரங்கள் இனப்பெருக்கம் செய்ய முடியாமைக்கான விடை கிடைக்கிறது.

அது டூடூ என்னும் பறவை அழிந்ததன் வரலாறு….!

பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் நாடுபிடிக்கும் வெறியுடன் அலைந்த போர்ச்சுகீசியர்களாலும் டச்சுக்காரர்களாலும் துண்டாடப்பட்ட தீவு மொரீஷியஸ்.

சூழ்நிலையின் சொர்க்கமாக விளங்கிய அத்தீவில் அவர்களின் கவனத்தைக் கவர்ந்த ஒரு விடயம் உண்டென்றால் அதுதான் இந்தப் பறவைதான். கோழியைப்போன்ற, குட்டையான,, மனிதர் எவ்வளவு கொடியவர்கள் என்று அறியாமல் ஸ்னேகபாவம் காட்டி அவர்களை நெருங்கிய அப்பாவிப் பறவை.

அவர்களுக்கு வியப்பாய் இருந்தது.

அட நம்மைக் கண்டு அஞ்சாத பறவையா…..? நம்மைப் பற்றித் தெரியாமல் இவ்வளவு அப்பபாவிகளாக இவை இருக்கின்றனவே என்ற பொருள்படும் போர்ச்சுகீசச் சொல்லான “Doudu“ என்ற பெயரில் அதை அழைத்த ஐரோப்பியர்கள் தானே விரும்பி வந்து சிக்கும் எண்ணற்ற அந்தப் பறவைகளைப் பிடித்து உண்ணத்தொடங்கினர். மிக வேகமாக அவ்வினம் அதன் சுவைக்காகவும் மனிதனின் பேராசையை, சுயநலத்தை எடையிடத் தெரியாத அப்பறவைகளின் அறியாமைக்காகவும் வேட்டையாடப்பட்டன. ஐரோப்பியர்கள் கொண்டுவந்த பன்றிகள், அப்பறவைகள் மண்ணில் தோண்டி இட்ட முட்டைகளையும் மிச்சமில்லாமல் தேடிச் சிதைத்தழித்தன.

இப்படியாகப் பதினேழாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் மொரீஷியஸ் தீவில் மட்டுமே வாழ்ந்த டூடூ என்றழைக்கப்பட்ட அப்பறவை இனத்தின் கதை உலக இயற்கைச் சூழலிடமிருந்து தன்னைக் கண்ணீரோடு விடுவித்துக் கொண்டது.

தாங்கள் செய்வது இன்னது என எப்போதும் போல் அறியாமல் நிகழ்ந்த மனிதத் தவறு இது.

சரி அதற்கும் இந்தக் கால்வரியா மேஜர் மரத்தின் இனப்பெருக்கத்திற்கும் என்ன சம்பந்தம் என்றால்…………………?  இருக்கிறது!

ஸ்டான்லி அதைத்தான் கண்டுபிடித்தார்.

டூடூ பறவைகளின் முக்கிய உணவே இம்மரத்தின் உதிர்ந்து விழும் காய்கள்தான். இம்மரத்தின் அவ்விதைகள் கடினமான ஓட்டினை உடையவை.

சாதாரணமாக மண்ணில் விழுந்தால் அம்மரவிதைகளின் உட்கரு கடினமான அதன் வெளியோட்டைத் துளைத்து முளைக்க முடியாது.

அந்த வெளியோட்டின் கடினத்தை நீக்கி மென்மையாக்கும் பணியைத்தான் டூடூ பறவைகள் செய்தன.

டூடூ பறவைகளின் பெருங்குடல் அந்த வேலையைச் செய்தது. விதையின் உட்கருவிற்கு எந்தப்பாதிப்பும் நேராமல் அதன் வெளியோட்டில் இருந்து தனக்கான உணவைப் பெற்று அவ்விதைகளை அடைகாத்து மண்ணிற்களித்தது அப்பறவை.

டூடூ பறவையின் கழிவிலிருந்து மட்டுமே கால்வரியா மேஜரின் விதைகள் முளைவிடும்.

தன்முட்டைகளோடு தாவர வித்துகளையும் உயிர்மீட்டு அளிக்குமொரு பறவை.

மரம் பறவையோடு செய்திருந்த உயிர்த்தலின் ஒப்பந்தம் அது.

இயற்கைச் சங்கிலி என்று நாம் சொல்வது நமக்குத் தெரியாமல் நடைபெறும் இதுபோன்ற பல பரிபாஷைகளைத்தான்.

அது அழிந்தது.

கனவுகளோடு கால்வரியா மேஜரின் கணக்கற்ற விதைகள் உயிர்க்கக் காத்திருந்து காத்திருந்து உயிர்ப்பூட்டுவாரின்றிக் கருவிலேயே கண்ணடைத்துவிட்டன.

அம் மரக் காடுகள் அழிந்தன.

பறவை அழிந்தது.

மனிதன் தன்னை மட்டுமே நினைக்கின்ற பேராசையோடு அடுத்தடுத்த தாவரத்தை, பறவையை, விலங்கை நோக்கித் தன் கண்களைத் திருப்புகிறான்.

இன்னும் தொடர்வது முறையாக இருக்காது என்பதால், நிறைகிறேன்.

தொடருங்கள்.

தொடர்கிறேன்.

நன்றி.”

இவ்வளவுதான் அந்தப் பின்னூட்டம்.

சகோ. கலையரசி அவர்கள் என் கருத்துக்களை வரவேற்றிருந்தார்கள்.

அந்த உரிமை அதன்பின்னும் தொடர்ந்தது.

இப்பொழுது, அவர்களின் தற்போதைய மொழிபெயர்ப்பொன்றிற்கு நானிட்ட பின்னூட்டம் ஒன்றை என் தளத்தில் பதிவிட வேண்டும் என்று கேட்டிருந்தார்கள்.

அம்மொழியாக்கத்தில் எனக்கு முழுநிறைவில்லை எனினும் சகோதரி விரும்பியபடி அப்பின்னூட்டத்தின் ஒருபகுதியை இங்குப் பகிர்கிறேன்.

பாப்பி பூக்கும் ஃபிளாண்டர்ஸ் போர்க்களம்.

பாப்பி மலர்அலை ஃபிளாண்டர்ஸ் போர்க்களம்!

சாப்புதை சிலுவை களினிடை போய்வரும்!

மண்ணில் புதைந்த மாசறு வீரம்

விண்ணில் வானம் பாடிகள் பாடித்

துப்பாக் கிகளின் துணிச்சல் அடக்கும்!.

அன்றங் கிருந்தோம்! இன்றிங் கிறந்தோம்!

என்றெம் விடியல்? மடிந்தும் ஒளிர்ந்தோம்!

அன்பு செய்தோறும் செயப்பட் டவரும்

இன்று ஃபிளாண்டர்ஸ் போர்சவக் குழிகளில்….!

வெம்பகை அழிக்க வீரர்காள் வருக!

எம்கை தீபம் ஏந்துக நும்கை!

உமக்கே இனியது! உயர்கநும் கரங்கள்!

அன்றி,

இறந்தவர் சொல்லிதென் றிகழ்வீ ராயின்

பறக்குமிப் பாப்பிதன் பூநிறைந் திருப்பினும்

உறங்கா விழிபெறும் ஃபிளாண்டர் போர்க்களம்!

பாடலின் ஆங்கில மூலத்திற்கும் சகோ.கலையரசி அவர்களின் மொழியாக்கமும் கண்டு உங்கள் கருத்தைப் பதிய வேண்டுகிறேன்.

பதிவுகாணஇங்கே சொடுக்கவும். 

ஆமாம் இந்தப் பதிவின் தலைப்பு……?

பொதுவாக,

நம்மைவிட எதிலேனும் குறைந்தவர்களை நோக்கி நம்மிடம் இதாவது இருக்கிறதே நாம் பரவாயில்லை என்று மகிழ வேண்டுமாம்.

அதேநேரம்,

கல்வி, வாசிப்பு, அறிவு என்று வரும்போது இந்த ஒப்பீட்டைக் கொள்ள முடியுமா?

அதற்கு வெறொரு ஒப்பீடு இருக்கிறது.

அது,

நம்மைவிட அறிவில் உயர்ந்தவர்களை நோக்க “ஐயோ! இவர்களுக்கு முன் நாம் எம்மாத்திரம்?“ என்று நினைக்க வேண்டுமாம்.

குமரகுருபரரின் எனக்குப் பிடித்த அந்தப் பாடல்,

“தம்மின் மெலியாரை நோக்கித் தமதுடைமை

அம்மா பெரிதென் றகமகிழ்க - தம்மினுங்

கற்றாரை நோக்கிக் கருத்தழிக கற்றதெல்லாம்

எற்றே இவர்க்குநாம் என்று”

தமிழில் பல்துறைப் புலமையுடன் இயங்கும் பல பதிவர்களை நோக்க, அம்மா பெரிதென்றெங்கே..? “ எப்போதும் எற்றே இவர்க்கு நாம் என்று? ” என்றுதான் நெஞ்சோடுகிறது.

தொடர்வோம்.

பட உதவி - நன்றி https://2.bp.blogspot.com/