எது கவிதை?

‘தமிழகத்தில் மக்கள் தொகையை விடக் கவிஞர்களின் எண்ணிக்கை அதிகம்’ என்பதாக என்றோ வாசித்த துணுக்கொன்று இப்போது நினைவுக்கு வருகிறது. இணையத்தில் இயங்கத்தொடங்கிய இந்தக் குறுகிய காலத்தில், எழுதுபவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் கவிஞர்களாய்த் தெரிகிறார்கள். ஒருவேளை ‘காமாலைக்காரன் கண்ணுக்குக் கண்டதெல்லாம் மஞ்சள்’ என்று கூறுவதுபோல என் கண்களுக்குத்தான் இப்படிப்படுகிறதோ என்னமோ?

அதிலும் குறிப்பாக மரபில் எழுதுகின்றவர்கள் என்னைப் பெருமளவில் ஆச்சரியப்பட வைத்தார்கள். ‘இந்த வடிவத்தில் எல்லாம் இன்னும் எழுதுகின்றவர்கள் நாம் வாழும் காலத்தில் வாழ்கின்றார்களா?’ என்று பலமுறை என்னை நான் கிள்ளிப் பார்த்துக் கொண்டதுண்டு. ஏனெனில் இணையத்திற்கு வரும்முன் சரியாக வெண்பா எழுதுகின்றவர்களைக் கூட என்னைச் சுற்றி நான் கண்டதில்லை.(விதி விலக்கு உண்டு) அதில் வியப்பதற்கும் எதுவுமில்லை.

நானறிந்தவரை, மொழிவளம் மிக்க, கற்பனைத்திறன் மிக்க ஒருவர்கூடத் தான் கையாளும் சொற்களை, கொத்தியும், உடைத்தும், மாற்றியும் எழுத வேண்டிய சூழல் மரபில் இருக்கிறது. அல்லது அப்படி இருப்பதுதான் மரபெனவும், அதைப் புனைவது என்பது சாதாரணமானதில்லை எனவும்  நம்மிடையே ஒரு கற்பிதம் வளர்த்தெடுக்கப்பட்டு வந்தது.

( வந்தது என்று இறந்தகாலத்தில் கூறுவது, யாப்பிற்குள் எல்லாம் நுழையாமல் இயல்புத் தமிழையே பிழையின்றி எழுத வேண்டும் என்ற தோன்றல் இன்று குறைந்து வருவதால்தான்.)

இலக்கணத்தைப் போலவே ஒரு பயம் கலந்த சூழலில் செய்யுளின் யாப்பு வடிவங்களை எதிர்கொள்கின்றவர்களாகவே நம்மில் மிகப்பலரும் இருக்கிறார்கள்.

என்னைக் கேட்டால், மரபுப்பாடல்களைப் ‘புரிந்து கொள்வதற்குச் சிரமம் என்று ஒதுக்குபவர்கள், எப்படி இப்படி எழுதுகிறான் என்று வியப்பவர்கள், சொற்களைக் கொண்டு யாப்புச் சட்டகத்தினைக் கற்பிக்கப்பட்ட மரபிற்குட்பட்டுப் பொருத்துகின்றவர்கள், அரிதினும் அரிதாக அதற்குக் கவிமூச்சளித்து உயிர்ப்பிக்கிறவர்கள்’ என நம் மரபு வடிவத்தை எதிர்கொள்பவர்களை வகைப்படுத்துவேன்.

தமிழில் நாம் வழங்கும், செய்யுள், பாடல், கவிதை, எனப்படும் சொற்களுக்கிடையே உள்ள வேறுபாடு நிச்சமாய் யாப்பு வடிவங்களைப் படைப்போரும் படிப்போரும் அறிந்தாக வேண்டிய ஒன்று.

தமிழ் இலக்கணம், நாம் கட்டமைக்கும் எல்லாவற்றையும் செய்யுள் என்றும் அது யாப்பிற்கு உட்பட்டது என்றும் கூறுகிறது. இன்று நாம் நவீன இலக்கிய வகைமையெனக் கருதும், சிறுகதை, புதினம், திறனாய்வு எனத் தமிழின் எல்லா வடிவங்களும் இதனுள் அடங்கும். இவ்வளவு ஏன் நான் எழுதும் இந்தப் பதிவு கூட யாப்பிற்கு உட்பட்ட செய்யுள்தான்.

இதை நம்ப மறுப்பவர்களை,

“பாட்டு, உரை, நூலே, வாய்மொழி, பிசியே,

அங்கதம், முதுசொல், அவ் ஏழ் நிலத்தும்,

வண் புகழ் மூவர் தண் பொழில் வரைப்பின்

நாற் பெயர் எல்லை அகத்தவர் வழங்கும்

யாப்பின் வழியது' என்மனார் புலவர்“

“எழு நிலத்து எழுந்த செய்யுள் தெரியின்,

அடி வரை இல்லன ஆறு' என மொழிப“        

“அவைதாம்,

நூலினான, உரையினான,

நொடியொடு புணர்ந்த பிசியினான,

ஏது நுதலிய முதுமொழியான,

மறை மொழி கிளந்த மந்திரத்தான,

கூற்று இடை வைத்த குறிப்பினான“

என்ற மூன்று தொல்காப்பியப் பொருளதிகாரச் செய்யுளியல் சூத்திரங்களையும் அவற்றிற்கான பேராசிரியரின் உரையையும் காணப் பரிந்துரைக்கிறேன்.

எனவே செய்யுள் என்பதையும் யாப்பென்பதையும் மொழியில் நாம் கட்டமைக்கும் சகல சாத்தியங்களையும் உட்செரிக்கும் திரண்ட பொருளினதாகவே நம் தமிழ்மொழி மரபு காண்கிறது.

மரபில் நாம் கையாளுகின்ற பா என்பதும் அதன் இனங்கள் என்பதும் இதே செய்யுளின் யாப்பினை ஒரு குறிப்பிட்ட வரைறையை வகுத்துக் கொண்டு அதற்கேற்ப ஒழுகி குறிப்பிட்ட ஓசை கொணரும் வழிமுறைதான்.

செய்யுளை நூலென்றும், யாப்பினை நூலால் நெய்யப்படும் துணி என்றும் கற்பனை செய்து கொண்டால், அத்துணியைக் கொண்டு பல வண்ணங்களில் உருவாக்கப்படும், சட்டை, சேலை போன்றவையே பாக்களும் அதன் இனங்களும்.

எனவே சொற்களை ஒருசில விதிகளுக்கு உட்பட்டு ஒழுங்குபடுத்தும்போது உரிய ஓசை கிடைத்து, கட்டமைக்கும் தொடர் ‘பா’ என்பதன் நிலைக்குத் தரம் உயர்த்தப்படுகிறது. இவ்வாறு பா என தரம்உயர்த்தப்படுதால் மட்டுமே அதை நாம் கவிதை என்று கருதிவிட முடியாது. பதினெட்டாம் நூற்றாண்டுவரை, மருத்துவமும், சோதிடமும், ஏன் கணிதம் கூட இலக்கண வரையறைகளுடன் எழுதப்பட்ட பா வடிவத்திலேயே இருந்தது. அவை ஒருபோதும் கவிதையானதில்லை.

எனவே ஓசையொழுங்கிற்கு உட்பட்டு எழுதப்படும் பாவடிவங்கள் எல்லாம் கவிதை என அழைக்கப்படலாகாது. கவிதை என்பது இவற்றின் வேறானது.

மரபுக்கவிதை எனப்படுவதிலும், வெறும் இலக்கணவிதிகள் மட்டுமன்றிப் படைப்பாளியின் அனுபவம், நுவல்திறன் , நுண்ணுணர்வு எனப்பல திறன்கள்  அதன் ஆக்கத்திற்குத் தேவைப்படுகின்றன.

அது, வெறும் சொற்றொகுப்பன்று. சொற்றொடரும் அன்று. தாள ஒழுங்கன்று. சொல் கடந்தும், அச்சொல்லின் பொருள் கடந்தும் ஒரு உணர்வெழுச்சியை வாசிப்பவனின் உள்ளத்தில் ஏற்படுத்த வல்லதாய் அமைவது. அவ்வுணர்ச்சிப் பெருக்கில் வாசிப்பவனையே உள்ளிழுத்துப் போவதாய் அமைவது. பாவிலக்கணக்கட்டமைப்பு அதற்குச் சற்றுக் கூடுதல் பலத்தைத் தரலாம். 

வாசிப்பின் ஏதோ ஒரு தருணத்தில், நெடுங்கதையொன்றின் ஓரிரு வரிகள் அத்தரிசனத்தை உங்களுக்குள் ஏற்படுத்தி இருக்கக்கூடுமென்றால் அங்கு அச்சொல், அத்தொடர், அம்மொழி கவிதையாய் இருக்கிறது.

கட்டுரையொன்றில் சொல்லப்பட்ட தகவல், வெறும் செய்தி என்ற நிலையைக் கடந்து, அதைச் செதுக்கிய படைப்பாளியின் மாயக்கரங்கள் உங்கள் உள்தொட்டு, விவரிக்க முடியாத பாதிப்பிற்கு உங்களை உட்படுத்தி இருந்தால் அங்கு அந்த உரைநடை கவிதையாய் இருக்கிறது.

நமக்குப் பயன்தருமெனப் படிக்கின்ற அறிவியல் விதிகள், நமக்கு அறிவூட்டினாலும், அதைப் படிக்கும் நம்முள் எவ்வித உணர்வுச் சலனத்தையும் ஏற்படுத்துவதாய் இருப்பதில்லை.

அதே சொற்சேர்க்கையின் விளைவாக நம்முடைய அறவுணர்வுகள் தொட்டெழுப்பப்படுமிடத்து அதை நாம் கவிதை என்கிறோம்.

எனவே கவிதை என்பது நம் உணர்வுகளிடையே ஏதேனுமொரு தூண்டுதலை நிச்சயம் நிகழ்த்துவதாகவேதான் எப்போதும் இருக்கிறது. அது மரபிலக்கணங்களுக்கு உட்பட்டு எழுதப்படுவதாயினும் சரி. (மரபுப்பா). புதுக்கவிதையாயினும் சரி. (  இதன் வடிவத்திற்கும் இலக்கணம் மரபில் சொல்லப்பட்டதுதான். அது பற்றி அடுத்த பதிவில்)

எனவே  படைப்பவனின் மொழியாளுமை நமக்குள் ஏற்படுத்தும் தாக்கமே இங்கு முதன்மைப்படுத்தப்பட வேண்டியது. அதுவே மொழி தன்னைக் கடைந்து பிரமிப்பூட்டும் சிற்பங்களாய்க் காட்சியளிக்கின்ற சொல்லின் சுவை.

அத்தகு சொல்லாடலிலிருந்து கவித்துவத்தை வாசகன் உணர்தல் ஒரு விவரிக்க இயலா அனுபவம்.

படைப்பில் இருந்து கவிதையைப் பிரித்தறிய வாசகனுக்கு ஓரளவிற்கேனும் மொழிப் பின்புலமும் கூருணர்வும் அவசியமாய் இருக்கிறது.

மாபெரும் மரபுக்கவிஞர்கள் எனத் தமிழில் கொண்டாடப்படுகிறவர்கள் யாவரிடத்தும் அவர்கள் கவிதை என்ற பெயரில் செய்த பல செய்யுட்களை, பாடல்களை எளிதில் நம்மால் இனம்காண முடியும். அதே நேரம் அவர்களிடம் இருந்து சில நல்ல கவிதைகளும் கிடைத்திருக்கின்றன என்பதை நாம் மறுப்பதற்கில்லை.

எனவே மரபின் பா இலக்கணங்களுக்கு உட்பட்டு  எழுதப்படுகின்றவை எல்லாம் கவிதையாகி விடாது என்ற எண்ணம் நமக்கு, அதிலும் குறிப்பாக மரபில் எழுதுகின்றவர்களுக்கு வேண்டும். ஏனெனில் மரபுக்கவிதைகளின் அழிவிற்கு, இந்த உயிரில்லா வெற்றுச் சட்டகமாய்ப் பல்லிளிக்கும் சொற்சேர்க்கைகளும், சக்கைப்பாக்களுமே காரணமாயின என்பதை நாம் ஒருபோதும் மறந்துவிடக் கூடாது.

இன்று புற்றீசல்போல பெருகித் தம்மைக் கவிதையெனும் (?புதுக்கவிதைகளுக்கும்(?) இது பொருந்தும்.

( “எதுகை மோனை தேவையில்லாத் தமிழ் மரபுக்கவிதைகள்“ என்ற பதிவினை அடுத்து எழுதப்பட்டு வெளியிடாமல் சேமிப்பில் இருந்ததை இன்று வெளியிடும் துணிவு பெற்றேன். )

பட உதவி- நன்றி http://www.archaeology.org/images/News/1504/India-Harappan-skeletons.jpg