ஜல்லிக்கட்டு - எப்படித் தோன்றியது தெரியுமா?

நம் தொன்மரபின் தொடர்ச்சி நம் தலைமுறையோடு முடிந்துவிடுமோ என்ற கவலையுடன் கட்சி வேறுபாடின்றித் தமிழகமெங்கும் உரத்தொலிக்கப்படும் ஜல்லிக்கட்டுக்கான ஆதரவுக்குரல்களைப் பார்வையாளனாக இருந்து பார்த்த என்னை, மதிப்பிற்குரிய திரு. ஞானப்பிரகாசம் ஐயாவின் இருபதிவுகளும் தற்போது அவர் எனக்கு இது குறித்துத் தனியே விடுத்திருந்த மின்னஞ்சலும் இப்பதிவினை எழுத என்னை இழுத்து வந்திருக்கின்றன.

முன்பாகக் கடந்த பத்து நாட்களாக, பயிற்சிமுகாம் ஒன்றில் தமிழகத்தின் தலைசிறந்தவர்களாகத் தெரிவு செய்யப்பட்ட பதினெட்டு மாணவர்களுக்கான உண்டு உறைவிடப் பயிற்சி முகாமில் வகுப்பெடுக்க நேர்ந்ததால் இணையம் வரவோ இது குறித்துப் பதிலெழுதவோ உடனடியாக இயலவில்லை. இதற்காக வருந்துகிறேன்.

திரு. ஞானப்பிரகாசம் ஐயா ஜனவரி 2014 இல் “ஏறு தழுவல் மேற்கத்திய பண்பாடா?“ எனுந் தலைப்பில் ஜல்லிக்கட்டு குறித்து முன்பு  ஒரு கட்டுரை எழுதியிருந்தார்.

அதற்கு எனது பின்னூட்டம் பின்வருமாறு இருந்தது.

“““““““““““““அவசர வேலை காரணமாக உடனடியாகக் கருத்திடமுடியவில்லை. பின்னூட்டக் கருத்தின் நீட்சி பற்றிய அச்சமும் இதற்குக் காரணம்.

//ஜல்லிக்கட்டு என்பது மேற்கத்திய பண்பாடு. அதில் மாடுகள் மட்டுமல்லாமல் மனிதர்களும் கொல்லப்படுகிறார்கள்.//என்னும் அம்மையாரின் கருத்தில், அது மேற்கத்திய பண்பாடன்று என்பதை நீங்கள் எண்பித்துவிட்டீர்கள்.

அடுத்த கருத்தில் ஒருபாதியை ஏற்கிறேன். அதில் மனிதர்கள் கொல்லப்படுகிறார்கள். மாடுகள் கொல்லப்படுகின்றன என்பதை ஏற்பதற்கில்லை.

ஏனெனில் பண்டைத் தமிழ் இலக்கியங்களில் நானறிந்தவரை அதற்குச் சான்றில்லை.

நடப்பில் ஏறு தழுவுதலின் போது மாடுகள் கொல்லப்பட்டன எனும் செய்தியை நான் கேள்விப்பட்டதில்லை.

ஆனால் தமிழ்க்குடியின் தொன்மை நிறுவிடச் சான்றாய் அமையும்ஏறு தழுவுதல் என்னும் விளையாட்டின் மரபை நாம் இன்னும் சரிவரப் புரிந்து கொள்ளவில்லையோ என்ற  ஐயப்பாடு எனக்கு இன்னும்இருக்கிறது.

தமிழ் இலக்கியப் வாசிப்பும் புரிதலும் இதனை மனங்கவர்  பெண்ணைஅடைதற்கு வழிமுறையாகவும், ஏனையோர்க்கு வீர விளையாட்டாகவும் மட்டுமே பதிவுசெய்து போய் இருக்கின்றன . இங்கு நாம் நினைவிற் கொள்ள வேண்டியது பழம்மரபுகள் அனைத்தையும் இலக்கியங்கள் பதிவுசெய்து வைத்திருப்பதில்லை. தொல்குடியின் தொடர்ச்சியாய் உருமாறிப்போன பலவற்றையும் கலை என்ற பெயரில் கூத்தென்ற பெயரில்,விளையாட்டென்ற பெயரில்  அவை தம்முள் பொதிந்து வைத்திருக்கின்றன. அவை படைக்கப்பட்ட போதும் பயிலப்பட்ட போதும் அவற்றின் ஆதிகாரணம் இன்னதென அப்பழந்தமிழர் அறிந்திருந்தனரா

என்று அறுதியிட்டுக் கூறவியலாது. ஆனால் நமக்கிருக்கும் இன்றைய அறிவு இப்பழந்தமிழ்க் கருவூலங்களில் பொதிந்து கிடக்கும் உள்ளர்த்தங்களை, ஆதி மனித எச்சங்களைப் பண்பாடுறத்துடித்த சமூகத்தின் வேர்களை வெளிக்கொணர்வதாய் அமைதல் நலம் பயக்கும் என்று நம்புகிறேன்.

மனிதன் நாகரிகப் படிநிலைகளில் நுழைந்தது புதிய கண்டுபிடிப்புகளினாலும், இயற்கையில் தான் பணியவேண்டுவனவற்றிற்குப் பணிந்தும், தனக்குப் பணிவனவற்றைப் பணிவித்தும்நிகழ்த்தியதாகக் கொண்டால், அத்தொல்குடி, காடுகளில் அலைந்தமிருகங்களை வேட்டையாடியது ஒரு புறம், பொன் முட்டையிடும்வாத்தாகத் தாம் கண்ட ஆவினங்களைப் பணிவித்தது மறுபுறம்

என்றிருக்க வேண்டும். ஆனால் அம்முயற்சி அத்துணை இலகுவாய் அமைந்திருக்காது என்பது திண்ணம்.

நம் இலக்கியங்கள் களிறினும் வலிமை பொருந்திய காளைகளைக்

காட்டுகின்றன. அவற்றை அடக்கும் முயற்சியில் உயிர்நீத்த

வீரர்களைக் காட்டுகின்றன. தொல்பழங்காலத்தில், காடு கரை, வீடு என்பனவெல்லாம் ஒருவன் கொண்ட செல்வத்தின் அடையாளங்கள் அல்ல. ஒருவன் கொண்ட செல்வம் என்பது, அவனிடம் இருக்கும் ஆநிரைகள்தான்.

அவற்றைக் காடுகளில் உயிரைப் பணயம் வைத்து அவன் பிடித்துவர வேண்டி இருந்தது. பழக்கப்படுத்தி அவனது பட்டியில் சேர்க்க வேண்டி இருந்தது.

மாடுதான் அவனது செல்வம்.

கேடில் விழுச்செல்வம் கல்வி ஒருவர்க்கு

மாடல்ல மற்றை யவை

என்னும் இடத்தில் செல்வம் என்பதற்கு மாடு என்றே வள்ளுவன் ஆள்கிறான்.

மாடுகள் கோ வெனப்பட்டதும் கோக்களை அதிகம் உடையவன் பின்பு கோ எனப்பட்டதும் அவன் வசிப்பிடம் கோயில் எனப்பட்டதும் இவ்வரலாற்றின் தொடர்ச்சியாய் இருத்தல் கூடும்.

அக்காலத்தில் போர் என்பது ஒருவனின் செல்வங்களான ஆநிரைகளைக் கொள்ளையடித்துப் போதல்தான்.

வெட்சி நிரை கவர்தல்.

அதை மீட்க இழந்தவனின் போராட்டம் கரந்தை. பிறப் புறத்திணைகள் யாவும் தொடர்வது இதன் காரணம் பற்றியே!

தன்பெண்ணைக் காக்கத் தேவையான செல்வத்தை ஈட்ட வேண்டும் எனில் செல்வம் எனப்பட்ட மாடுகளை அடக்கிக் கொணரும் வீரம் அவனிடம் இருக்க வேண்டும். காடுகளில் அலைந்த அவற்றை அடக்கிக் கொணர வேண்டும். ஏறு தழுவுவோனுக்கு முலைக்கூலி பெறாமல் பெண் கொடுப்பதையும் நம் இலக்கியங்கள் பதிந்திருக்கின்றன.

நாளடைவில்,

வளர்ப்பு மாடுகள் பல்கிப் பெருகிக் காட்டுமாடுகளைப் பிடித்துப் பழக்குந் தேவை குறைந்த நாளில், அப்பயிற்சியை மரபை ஒரு எச்சமாய், விட்டுவிடாமல் தொடர நினைந்த தமிழர்கள் இதை விளையாட்டு வடிவமாகக் கொண்டார்கள் என நினைக்கிறேன். பல கூத்துகளும் கூட இது போன்ற தொல்குடியின் திருத்தப்பட்ட வடிவமாகத் தொடர்ந்தவையாகலாம்.

இவை என் புரிதல்தான்.

இதற்கு ஆதாரங்கள் எதுவும் தற்போது என்னிடத்தில் இல்லை.

மொத்தத்தில் தங்கள் பதிவில் நான் உணர்ந்தது,

“ எழுதப்படாத காலத்தின் வரலாறு ”

இத்தலைப்பில் பதிவொன்றை இடும் அளவிற்குச் சிந்திக்க

வைத்துவிட்டீர்கள் நன்றி.“““““““““““

இவ்வாறாக அந்தப் பின்னூட்டம் முடிந்திருந்து.

மாடு என்னும் சொல் பழைய இலக்கியங்களில் செல்வம் என்னும் பொருளில் அமைந்ததற்கு வேறு சில சான்றுகளும் உண்டு. நாணயங்கள் புழக்கத்திற்கு வரும் முன் அவை பண்டமாற்றாய்ப் பயன்பட்டிருக்கின்றன. பொன் நாணயங்களைக் குறிக்கப் பயன்பட்ட மாடை என்ற சொல்லும் மாடு என்ற சொல்லில் இருந்தே உருவாகி இருக்கவேண்டும் என்று அறிஞர் கருதுவர்.

பொதுவாக இதுபோன்ற பதிவுகளைப் பார்க்கும்போது நாமும் இதுதொடர்பாக ஏதேனும் எழுத வேண்டும் என்று தோன்றும். ஆனால் இவ்வாராய்ச்சி, சமூகவியல், மானிடவியல் போன்ற பல துறைகளும் தொடர்புடையது.  ( ஒரு துறை அறிவை மட்டும் கொண்டு, சமூகவியல் நோக்கில் மானுடவியல் நோக்கில் எல்லாம் பழந்தமிழ் இலக்கியங்களை ஆய்வுக்குட்படுத்தும் இன்றைய தமிழ் பி.எச்டி ஆய்வேடுகளைப்போல எழுதிப்போகும் துணிச்சல் அற்றவன் நான். இவ்விளையாட்டு, மானுடவியல் நோக்கில், சமூகவியல் நோக்கில் எல்லாம் அத்துறை வல்லுநர்களால் ஆய்வு செய்யப்பட்டிருக்க வேண்டும். தமிழின் மற்றுமொரு சாபக்கேடு, தமிழ் ஆராய்ச்சி செய்பவரே இத்துறை ஆய்வுகளையும் மேற்கொள்ள வேண்டி இருப்பதுதான்.) ஆகவே எனக்குப் பட்ட கருதுகோள் ஒன்றினைக் கொண்டு, பெரிதும் அறிவும் உழைப்பும் தேவைப்படும் தலைப்பினை எழுதிப்போக நான் பெரிதும் தயங்கினேன் என்தே உண்மை.

இவ்விடத்தில் இந்த ஏறுதழுவுதல் குறித்த சில கருத்துகளை மீண்டும் நாம் மனதிருத்த வேண்டும்.

முதலில் இந்த ஏறுதழுவுதல் என்னும் வீர விளையாட்டு பண்டைத்தமிழர்களின் வாழ்வியலோடு பெரிதும் தொடர்புடையதாய் இருந்த ஒரு தொழிலின் அடையாளமாக இன்று நம்மத்தியில் எஞ்சி இருப்பது.

தமிழ் இலக்கியங்கள் ஏத்திப்போற்றும் வீரமும் காதலும் இதில் உண்டு.

தன் வீரத்தைக் காட்டித் தான் விரும்பும் பெண்ணை மணமுடிக்கும் வாய்ப்பினைத் தரும் விளையாட்டாக இது தமிழ் இலக்கியப்பின்புலத்தில் வைத்துப் பார்க்கப்படுகிறது.

ஒரு குறிப்பிட்ட நிலம் சார்ந்த தமிழ் இனத்தாருக்கு ( முல்லைத் திணை – ஆயர்கள் ) மட்டுமே உரிமை பூண்டதாய் இருந்து பின் பல்வேறு நிலம் வாழ் தமிழினக் குழுக்களுக்கு விரிவடைந்திருப்பது.

உலகத்தில் வேறெங்கும் இல்லாமல், தமிழ்நாட்டில் மட்டுமே நடைபெறுவது.

அடுத்துத் தற்போது மீண்டும் ஐயா அவர்கள் இது குறித்து இரண்டாவதாய் பதிவொன்றை எழுதியிருந்தார்கள். (காணச் சொடுக்குக.) “ஏறுதழுவல் மீதான தடையும் சில திகைப்பூட்டும்உண்மைகளும்“

அதன் தொடர்ச்சியாக இது குறித்து ஓர் ஆய்வுக் கட்டுரை எழுத வேண்டும் என்று அவர் எழுதியிருந்த மின்னஞ்சலுக்கு நான் இவ்வாறாக பதிலளித்திருந்தேன்.

““““““ஏறுதழுவல் என்ற விளையாட்டின் பெயர், பழந்தொல்குடிகள், காட்டுவிலங்குகளைக் குறிப்பாக, ஆநிரைகளை பயனறிந்து கொள்ளுதல் என்ற பொருள்படும், ஆகோள் அல்லது ஏறுகோள் என்னும் தொழிலின் பின்புலத்தில் இருந்தே வந்திருக்க வேண்டும் என்பது என் ஊகமே. அதற்குரிய வரலாற்று மூலகங்கள் ஒன்றும் என்னிடத்தில்லை. எனவேதான் அந்தப் பின்னூட்டத்தில் “ எழுதப்படாத காலத்தின் வரலாறு ” என்பதாகக் குறித்துப் போனேன்.

காடுகளில் அலைந்த ஆநிரைகளைக் கொல்லுவதைக் காட்டிலும் அதைப் பிடிக்க ஆதி மனிதனுக்குப் பெருமளவில் முயற்சி தேவைப்பட்டிருக்க வேண்டும். ஏனெனில் ஏறுகளைக் களிறுகளைப் போன்ற ஆற்றல் வாய்ந்ததாகவும் புலியினைப் போன்ற வீரம் நிறைந்ததாகவும் இலக்கியங்கள் காட்டுகின்றன.( அண்மையில் காணொளியொன்றில் சிங்கத்தைக் கொல்லும் காட்டெருதொன்றைக் காண்டேன். எனவே இது உயர்வு நவிற்சியன்று)

முதலில் இறைச்சிக்காக வேட்டையாடப்பட்ட ஆநிரைகளைக்  காலமாற்றத்தில் மனிதனோடு இணங்கும் அதன் தன்மையையும் , பால், பிற பயன்பாடுகளைக் கருத்தில் கொண்டும் அதற்கு எந்த ஊறும் நேராமல் பிடிக்கவேண்டிய, பழக்கப்படுத்த வேண்டிய அவசியமும் மனிதனுக்கு நேர்ந்திருக்கிறது. இது மனித இன நாகரிக வளர்ச்சியோடும் பண்பாட்டோடும் நெருங்கிய தொடர்புடையது என்பதையும் நாம் அவதானிக்க வேண்டும்.

கால நீட்சியில், அவற்றின் இனப்பெருக்கம் நிறைவளித்த போது மெல்ல மெல்லக்  காட்டு நிரைகளைக் கவர்ந்து பழக்கும் வழக்கம் குறைந்திருக்க வேண்டும். இருப்பினும் அந்தப்  பழைய ஆகோள் மரபின் தொடர்ச்சியாகவே, அக்குறிப்பிட்ட இனம் ஏறுதழுவுதல் விளையாட்டை நிகழ்த்தி இருக்க வேண்டும். ஏனெனில் இது வேட்டையாடுதல் அன்று. ஏறு கொள்ளுதல். ஆகோள்.  இது நிலவுடைமை சித்தாந்தங்கள் எல்லாம் கருக்கொள்ளும் முன் நிலவிய, தொல்பழந்தமிழ்க்குடியின் எச்சமாகக் கொள்ளுதல்தான்   பொருத்தமுடையதாக இருக்கும் என்பது எனது கருத்து. முல்லை நிலத்திற்குச் சிறப்பாக வழங்கிய இவ்விளையாட்டு, தமிழகத்தின் மற்ற பகுதிகளுக்கும் பரவியது இனப்பரவலின் அறிகுறியே. இதுபோன்ற குறிப்பிட்ட இனம் பகுதி சார்ந்த விளையாட்டுகள், பிற பகுதிகளுக்கும் பரவி இருக்கிறன்றமைக்கு நம்மிடம் சான்றுண்டு.

கலித்தொகையின் முல்லைக்கலி  ஏறுதழுவுதல் எனும் விளையாட்டு எப்படி நடைபெற்றது என்பதற்கான விரிந்த சித்திரத்தைத் தருகின்றதேனும், அவ்விளையாட்டின் தோற்றம் குறித்த சான்றெதுவும் அதில் இல்லை.  நானறிந்தவரைச் சங்க இலக்கியங்களில் இதற்குச் சான்றில்லை. அப்படி இருக்குமென்றும் நாம் எதிர்பார்க்கவும்  முடியாது. ஏனென்றால் ஒரு தொல்குடித் தொழிலின் கடுந்தன்மை, மெல்ல நீர்த்து  அது விளையாட்டாய் மாறுவதற்கே பல நூற்றாண்டுகள் கடந்திருக்கும்.

இலக்கியம் நமக்குக் காட்டுவது கொல்லேறு என்பதைத்தானே ஒழிய மேலைநாடுகளின் ( குறிப்பாக ஸ்பெயின் ) மரபுவிளையாட்டான, ‘ஏறு கொல்வதை’ அன்று.  காடலைந்து மாடுகளைக் கவர்ந்தவர்கள் பின்னர் அதன் குறியீடாக ஏறு தழுவல் என்கிற விளையாட்டைத் தொடர்ந்த போது, பசுவினங்களைத் தவிர்த்துக் காளைகளை அதிலும் பழக்கப்படுத்தப்பட்ட காளைகளை இவ்விளையாட்டில் பயன்படுத்தினர்.  அதற்குக் குறிப்பிட்ட இடத்தைத் தேர்ந்தனர். தானே விரும்பி வந்த வீரமும் துணிவும் கொண்ட ஆடவர் இவ்வேறு தழுவுதலில் பங்கேற்பாளராயினர். எனவே இவ்விளையாட்டு, எப்பொழுது , எவ்விடத்தில் எத்தகு மாடுகளை, எம்முறையில் எத்தகு வீரர்கள் அடக்க வேண்டும், பார்வையாளர்கள் எங்கிருந்து எப்படிப் பார்க்கவேண்டும்என்பதற்கான திட்டவட்டமான விதிமுறைகளைக் கொண்டது. இதை இலக்கியம் பதிவு செய்து வைத்திருக்கிறது. இன்னும்பல பாதுகாப்பு விதிமுறைகள் சேர்த்து இன்றளவும் பின்பற்றப்பட்டுவருவது.

பங்கேற்பாளர்களைப் பொருத்தவரைக் காயம்பட நேரினும், உயிர்விட நேரினும் அவர்கள் அதை ஒரு பொருட்டாக எண்ணுவதில்லை.

கலித்தொகை வயிறுகிழிந்து குடல் வெளிவந்த நிலையிலும் அக்குடலை மீண்டும் வயிற்றுக்குள் திணித்தபடி காளையின் முன் நிற்கும் காளையைப் பற்றிக் கூறுகிறது.

ஏறுதழுவுதல் வேண்டாம் என்பதற்கு ‘ஏறுகள் கொடுமைப்படுத்தப்படுகின்றன’ என்று சொல்லப்படும் காரணத்தில் பலமில்லை. ஏனெனில், ஏறு தழுவுதலில் ஈடுபடுத்தப்படும் மாடுகள் அதற்காகவே பழக்கப்படுத்தப்பட்டவை. தம்முன் நிற்பவரைத் தம்மைத் தழுவ முயல்பவரைக் கொம்பினால் முட்டித் தூக்கி எறிந்து போதல் அவற்றின் இயல்பான  நடத்தையே. இன்னும் சொல்லப்போனால் அதுவே அதன் ஆதிகுணம்.

இதுவே கொடுமையென்றால், இவற்றைவிட, மாடுகள் நம் கண்முன்னே அன்றாடம் கொடுமைப்படுத்தப்படும் இடங்கள் வேறுபலவுள. இது வேண்டாம் என்று குரல்கொடுக்கும் எவராலும் விலங்குகள் கொடுமைப்படுத்தப்படவோ கொல்லப்படவோ கூடாது என்ற உயிரளுள் கொள்கையை எல்லா இடத்திலும் முன்வைக்க முடியாது. எனவே இது வலுவுடைய காரணம் ஆகாது.

“ ஏறுகள் சாவதில்லைதான். ஆனால் மனிதர்கள் காயப்படுகிறார்கள் கொல்லப்படுகிறார்கள் என்பதை அறிந்தும் இதை எப்படி அனுமதிக்கமுடியும்?” என்ற கேள்வியை முன்வைப்பவர்கள், இதுவரை மனிதர்கள் எந்த விளையாட்டிலேனும் காயம் பட்டிருந்தாலோ, அல்லது  இறந்திருந்தாலோ அவ்விளையாட்டுகளைத் தடைசெய்ய வேண்டும் என்றும் குரல் உயர்த்த வேண்டும். அல்லது இந்நிகழ்வில் மனிதர் கொல்லப்படுவதைக் காயப்படுவதைக் குறைக்க , தவிர்க்க விதிமுறை வகுக்க வேண்டும். உரிய முதலுதவிப் பொருட்கள், மருத்துவ வசதிகள் ஏற்படுத்தித் தரவேண்டும். ஓர் இனத்தின் உணர்வோடு ஒன்றிய விளையாட்டொன்றை உரிய பாதுகாப்புடன் தொடர ஏற்பாடுகளைச் செய்ய வேண்டும்.

அதைவிடுத்து, ஒரு குறிப்பிட்ட இனத்தின் மரபாய்,  பெருமிதத்தின் வீரத்தின் குறியீடாய்க் காலங்காலமாய்க் கொண்டாடப்படும், விழாவொன்றின் வேரும் வரலாறும் பற்றி அறியாத அதிகாரத்தின் கைகள் எங்கிருந்தோ இது ‘களை’ என்று பிழுதெறிவதை நாம் எப்படி சகிக்கமுடியும்?

பன்னூறு ஆண்டுகளாக தொடர்ந்து வந்த தமிழ்க்குடியின்  அடையாளமொன்றின் வடம் இன்று நம் கையில் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதைச் சரியா தவறா என்று ஆய்ந்து தொடர்ந்து இழுத்துச் செல்வதா அல்லது விட்டொழிப்பதா என்பதை அவ்வினத்தின் அறிவுப்புலம் தீர்மானிப்பதே பொருத்தமாக இருக்க முடியும்.

 பழையது, நம் மரபில் இருக்கின்றது...... என்பதற்காக எதையும் கண்மூடித்தனமாகப் பின்பற்றுவதோ அன்றி  வெறுத்தொதுக்குவதோ சரியானதன்று. அதை ஆராயும் அறிவும் பக்குவமும் பெற்ற குடியினராகவே நாம் இருக்கிறோம்.

இதை முதலில் நாம் உணரவும் உணராதவற்கு உணர்த்தவும் வேண்டியது நம் ஒவ்வொருவரின் கடமை.””””

இவ்வாறாக அந்தக் கடிதம் முடிந்திருந்தது.

மனிதர்கள் இதில் இறப்பது என்பது வருந்தத்தக்கதே. தவிர்க்கப்பட வேண்டியதே! இதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை. ஆனால் வீர விளையாட்டுகள் எல்லாமே பங்கேற்பாளரின் முழுவிருப்பத்தோடுதான் நடைபெறுகின்றன. அதில் ஏற்படும் சாதக பாதகங்களுக்கு அவர்களே முழுப்பொறுப்பாவார்கள்.

காயங்களும் வலியும், உயிரச்சமும் இல்லாத வீர விளையாட்டுகள் அல்லது சாகச நிகழ்ச்சிகள் எதுவுமில்லை.

உலகின் மிக உயர்ந்த சிகரத்தைத் தொடவேண்டும் என்று முனைபவனும் சரி, ஆழமான பள்ளத்தாக்கின்மேல் ஒற்றைச் சிறுகயிற்றைக் கட்டிக் கடப்பவனும் சரி, உயிர் அபாயத்திற்குத் துணிந்துதான் அச்செயலில் ஈடுபடுகிறான்.

மெய்சிலிர்க்க உள்நடுங்கி அதை வியந்து பார்க்கும் பார்வையாளர்களுக்குத் தெரியும்.......! “ வீரம் என்பதே உயிர் பொருட்படுத்தாமைதான். ”

எந்தவொரு வீர விளையாட்டு என்றாலும், வீரர்களின் தன்னார்வத்துடனான பங்கேற்பு,  அவர்கள் உரிய பயிற்சி பெற்றவர்களாக இருத்தல்,  நிகழ்ச்சியை ஒருங்கிணைப்பவர்கள் அல்லது நடத்துபவர்கள், விபத்து மற்றும் உயிர்ச்சேதத்தைத் தவிர்க்கும் முன்னேற்பாடுகளுடனும் இருத்தல் என்பன அவசியம்.

ஓர் இனம் தனது பண்பாட்டின் அடையாளம் என்று பேணிவருகின்ற, காக்கத்துடிக்கின்ற ஒரு மரபு  சரியா தவறா என்கிற சர்ச்சை அவ்வினத்தின் உள்ளிருந்தோ புறத்திருந்தோ ஏற்படுகின்ற போது, அவற்றின் சாதக பாதகங்களைச் சீர்தூக்கிப் பார்க்கவும் நன்றெனில் ஏற்கவும் தீதெனில் புறந்தள்ளவுமான அதிகாரம் அவ்வினத்தின் கைகளில் தான் இருக்கவேண்டும். 

இவ்விளையாட்டின் அடிப்படையாக, மாடுகளின் பயன்பாட்டைப் பெரிதும் துய்த்த ஓர் இனக்குழு வீரமும் கோபமும் கொண்ட எருதுகளைக் கையாளும் பயிற்சியை, அதன் நுட்பத்தை மாடுகளின் உயிருக்குப் பாதிப்பில்லாமல் நிகழ்த்தித் தம் மரபறிவையும், வீரத்தையும், தொடர்ந்து தக்க வைத்து அடுத்த தலைமுறைக்கு விட்டுச் சென்ற செயல்பாட்டினைத் தன்னுள் கொண்டதாகவே நான் காண்கிறேன். 

இத்தகு எதிர்ப்புகள் கிளம்பாமல் போயிருந்தால் மரபின் தொடரோட்டத்தில் ஜல்லிக்கட்டு என்ற வீரவிளையாட்டின் காலகாலமாய் ஏந்தப்பட்டு இன்று நம் தலைமுறையிடம் அளிக்கப்பட்ட இந்த  ஒளிப்பந்தம் அடுத்த  சில தலைமுறைகளுக்குள் தானாவே அணைந்துபோயிருக்கக் கூடும்.

விவசாயத்திற்கு இயந்திரங்களும், பசுக்களுக்குச் செயற்கைக் கருவூட்டு  மையங்களும் வந்த பிறகு தமிழ்நாட்டில்  ஏறுக்கும் ஏருக்கும் என்ன அவசியம் இருந்துவிடப் போகிறது…….?

ஊதிப் பெரிதாக்கிய இந்தக் கேட்டிலும் உண்டோர் நன்மை.

இதுவே வேறுபாடுள்ள தமிழ் அரசியலை, சாதீயத்தை ஓரணியில் திரட்டி ஓர் குரலை உயர்த்தெழுப்பச் செய்திருக்கிறது.

தமிழகத்தில் இருந்து மத்திய அரசின் கேளாச் செவிப்பறை கிழித்தெழுந்த இது போன்ற ஒற்றுமைக்  குரலொலி, நம் மொழியும் இனமும் சிதைக்கப்படும் இடங்களில் எல்லாம் இதே போன்று எப்போதும் ஓங்கி ஒலிக்க வேண்டும் என்பதே இப்பதிவின் இறுதியாக நான் தெரிவிக்க விரும்புவது.

தொடர்வோம்.

 படம் - 4000 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டதாகக் கருதப்படும் கரிக்கையூர் பாறை ஓவியங்களில் கொல்லேறு தழுவல் சித்தரிப்பு.

பட உதவி- நன்றி http://img.dinamalar.com/data/large/Tamil_News_large_627976.jpg