தன் உடலை ஒன்பது துண்டுகளாக வெட்டிப்பலி கொடுத்தவனது கல்வெட்டு.

நேதாஜி சுபாஷ் சந்திரபோஸ் இந்திய தேசிய இராணுவத்திற்கென ஆட்களைத் திரட்டிப் பயிற்சி அளித்து, ஜப்பானியப் படைத்தலைவனை அணுகி, அவர்களது படையோடு இணைந்து ஆங்கிலேயர் ஆட்சியை இந்திய மண்ணை விட்டு அகற்ற உதவிகோருகிறார்.

ஜப்பானியப் படைத்தலைவன் குதிரையில் அமர்ந்தவாறே தன் படையின் அருகே இருக்கும் இந்திய தேசிய ராணுவத்தைப் பார்வை இடுகிறான். பின் தனது படையை அணிவகுத்து நடக்கச் சொல்கிறான். ஜப்பானியப் படை மிடுக்குடன் நடக்கிறது.

படைத்தலைவன், தன்னுடைய கைத்துப்பாக்கியை எடுத்து அணிவகுத்துச் செல்கின்ற தன் படை வீரர்களைக் குறிபார்க்கிறான். நடக்கின்ற ஜப்பானியப் படைவீரர்களுக்குத் தங்களை நோக்கி நீட்டப்பட்ட துப்பாக்கியின் குழல் தெரிகிறது.

அணிவகுப்பின் நடையில் எந்த ஒரு சலனமும் இல்லை.

ஜப்பானியப் படை அதே வேகத்தில் நடந்துகொண்டு இருக்கிறது.

இந்தியப்படை வீரர்கள் இந்தக் காட்சியைப் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

“என்ன செய்யப்போகிறான் இந்த முட்டாள்?” கைத்துப்பாக்கியால் தன் படையினரையே குறிபார்க்கிறானே?! சும்மா மிரட்டுவதற்காய் இருக்கும்!”

என்ற எண்ணம்தான் இந்தியப் படைவீரர்களின் மனத்தில் ஓடுகிறது.

அடுத்த நொடி, ‘டப்’ என்று  துப்பாக்கி வெடிக்கும் ஒலி.

அணி வகுப்பில் நடந்து கொண்டிருந்த ஒரு ஜப்பானிய வீரன் தலை சிதறக் கீழே சாய்கிறான்.

படை அணிவகுப்பு இயந்திர மனிதர்களால் உருவாக்கப்பட்டதோ என்று எண்ணத்தக்க வகையில் எதுவுமே நடக்காததுபோல முன்னேறிக்  கொண்டிருக்கிறது.

ஜப்பானியப் படைத்தலைவன் சுபாஷ் சந்திரபோஸிடம் “ம்ம்.. இப்போது உங்கள் படையின் அணிவகுப்பை நடக்கக் கட்டளை இடுங்கள்” என்கிறான்.

இந்திய அணிவகுப்பு மிகுந்த பயத்துடனும் பதட்டத்துடனும் தொடங்குகிறது.

நேராகப் பார்த்துச் செல்லவேண்டிய வீரர்களின் கண்கள், ஜப்பானியப் படைத்தலைவனின் துப்பாக்கியையே திரும்பிப் பார்த்தவாறு செல்கின்றன.

அவன் மீண்டும், தன் துப்பாக்கியைத் துடைத்தவாறே முன்பு செய்ததைப்போலவே  அணிவகுத்து வரும் இந்திய தேசிய இராணுவ வீரர்களை நோக்கிக் குறிபார்க்க ஆரம்பிக்கிறான்.

இப்போது, அணிவகுப்பில் உள்ள ஒவ்வொருவனும் தனக்கு முன்னுள்ளவனைத் தள்ளியபடி துப்பாக்கியின் இலக்கில் இருந்து தன்னைத் தற்காத்துக் கொள்ள ஓடுகிறான்.

அணிவகுப்பு அலங்கோலமாகிவிடுகிறது.

ஜப்பானியப் படைத்தலைவன் சிரித்தவாறே நேதாஜியிடம், “இவர்களுடன் என் படைவீரர்களை அனுப்பினால், என் வீரர்களை எதிரிகளின் குறிக்கு இலக்காகும்படி தள்ளிவிட்டு இவர்கள் தப்பித்துக் கொள்வார்களே! இதுதானா  இந்தியர்களின் வீரம்?” என்றானாம்.

எனது நான்காம் வகுப்பில் வயலட் டீச்சர் சொன்ன கதையிது. எதை விளக்க இந்தக் கதையைச் சொன்னார் என்று தெரியவில்லை. பாடம் மறந்து கதை நினைவில் தங்கிவிட்டது.

புனைவாகவே இருந்தாலும் ‘உயிரை ஒரு பொருட்டாக எண்ணாத வீரமே போர்க்களத்திற்குத் தேவை!’ என்ற கருத்தை இக்கதையிலிருந்து தெரிந்து கொண்டேன்.

போர்க்களத்தில் உயிர் துறத்தலைப் பெருமையாக எண்ணிய ஒரு சமுதாயத்தில் இருந்துதான் நாம் வந்திருக்கிறோம்.

“ஈன்று புறந்தருதல் என் தலைக் கடனே

சான்றோன் ஆக்குதல் தந்தைக்குக் கடனே”

“ ஈன்ற பொழுதில் பெரிதுவக்கும் தன்மகனைச்

சான்றோன் எனக்கேட்ட தாய்”

என்றெல்லாம் சொல்லப்படும் இடத்தில் சான்றோன் என்பதற்கு நாம் இன்று கொள்ளும் ‘அறிவாளி’ என்கிற பொருளைவிட ‘வீரன்’ என்ற பொருளே பொருத்தம் உடையது. சங்கத் தமிழில் ‘சான்றோன்’ என்னும் சொல்  வீரன் என்ற பொருண்மையிலும் வழங்கப்பட்டு வந்திருக்கிறது.

இந்த இடங்களில்,

வீரன் ஆக்குவது தந்தையின் கடன்.

வீரன் என்னும்போது பெரிதும் மகிழ்வாள்தாய்.

என்று பொருள் காணும் போது போர் வாழ்க்கையை இயல்பாக்கிக் கொண்ட பண்டைய தமிழ்ச் சமூகச் சூழல் இன்னும் துலக்கமுறுகிறது என நினைக்கிறேன்.

போரில் வீர மரணம் அடைதல் என்பது ஒருபுறம் இருக்கப் போருக்குச் செல்லும் முன்னோ அல்லது போர் வெற்றிக்குப் படையலாகவோ தம்முடலைத் தாமே பலியிடுதல் பண்டைத் தமிழ் மரபில் இருந்திருக்கிறது. ( இன்னொருபுறம் குற்றம் செய்து  மரண தண்டனை அடைந்தவனும் தான் விரும்பிய தெய்வத்திற்குத் தன்னைப் பலியிட்டுக் கொள்ளும் வாய்ப்பும்  அளிக்கப்பட்டிருக்கிறது )

பொது நலனுக்கெனத் தன்னைத்தானே பலிகொடுத்தவன் குடும்பத்திற்கு அரசோ ஊர் மக்களோ நிலங்களைத் தானமாகக் கொடுப்பது வழக்கம். கல்வெட்டுகள் இதனை ஆவணப்படுத்தி இருக்கின்றன.

பல்லவ அரசன் மூன்றாம் நந்திவர்மனின் மகனான கம்பவர்மனின் இருபதாம் ஆட்சியாண்டில் வெட்டப்பட்ட கல்வெட்டொன்று தென்னிந்திய கல்வெட்டுத் தொகுதியின் பன்னிரண்டாம் தொகுதியில் உள்ளது. ( பக் .50 )

நெல்லூர் மாவட்டம் குண்டூர் தாலுக்கா சுப்ரமணிய திருக்கோயில் முன்புறக் கற்பலகையில் இக்கல்வெட்டுக் காணப்படுகிறது. அதில் தலைமுடியைக் கொத்தாகப் பிடித்தபடி தன்தலையைத் தானே வெட்டிக் கொண்ட பட்டைபொத்தன் என்பவனின் சிற்பம் ஒன்றும் செதுக்கப்பட்டுள்ளது.

அவன் தன் தலையை தானே அறுத்து உடனே மரணத்தைத் தழுவிவிடவில்லை.

தன்னுடைய உடலின் பகுதிகளை ஒவ்வொன்றாக ஒன்பது துண்டுகளாக வெட்டி பின்னர் இறுதியாகத் தன் தலையைத் தானே கொய்து மரணத்தைத் தழுவி இருக்கிறான். இப்படித் தன் உடலை ஒன்பது கூறுகளாகப் பலியிடுதலுக்கு ‘நவகண்டம்’ என்றுபெயர்.

அப்படி, ஒக்கொண்டநாகன் ஒக்கதிதென் பட்டைபொத்தன், தன்னை நவகண்டம் செய்து, இறுதியாய்த் தன் தலையறுத்து வைத்தது குறித்த கல்வெட்டு இதோ,

ஸ்ரீ கம்பபருமர்க்கு யாண்டு இருபதாவது பட்டைபொத்

தனுக்கு ஒக்கொண்ட நாகன் ஒக்கதிதென் பட்டைபொத்தன் மெ

(தவம்) புரிந்தென்று பிடாரிக்கு நவகண்டம் குடுத்து

(குன்றகத்) தலையறுத்துப் பிடலிகை மெல் வைத்தானுக்கு தி

ருவாமூர் ஊரார் முன்வைத்த பரிசாவது எமுர் பறைகொட்டிக் கல்(மெ)

(டு செய்தாராவிக்கு)க் குடு(ப்)பா ரானார் பொத்தனங் கிழவர்களும் தொ

(ப்ப)ட்டி நிலம் குடு(த்)தார்கள் இது அன்றென்றார் கங்கையிடைக் குமரிஇ

டை எழுநூற்றுக் காதமும் செய்தான் செய்த பாவத்துப் படுவார்

அன்றென்றார் அன்றாள் கொவுக்கு காற்ப்பொன் றண்டப்படுவார்.

(SOUTH INDIAN INSCRIPTIONS VOLUME XII, P 50 )

ஊர் மக்கள் அவன் குடும்பத்தார்க்கு நிலம் அளித்து அதைக் காக்க வேண்டும் என்கிற கட்டளையைக் கல்வெட்டாக்கி இருக்கிறார்கள்.

இந்தத் தானத்தை  மறுப்பவர்கள் கங்கை முதல் கன்னியாகுமரி வரை உள்ள இடங்களில் இருப்பவர்கள் செய்த பாவத்தை ஏற்பார்கள். காற்பொன் தண்டமும் அவர்களுக்கு விதிக்கப்படும் என்று சொல்கிறது இக்கல்வெட்டு.

ஜப்பானில் சாமுராய் இனத்தைச் சார்ந்த வீரர்கள் சில சூழல்களில் தம் வயிற்றை வாளால் அறுத்து மடிவது பெருவீரம் என்று கொண்டாடப்படுகிறது.

என் ஆசிரியை சொன்னது ஒரு வேளை உண்மையாய் இருந்தால், அந்த ஜப்பானியப் படைத்தலைவனிடம், பட்டைப்பொத்தனைப் போன்ற மனத் திண்மை கொண்டோர் வாழ்ந்த இனம் இன்னும் இருக்கிறது என்று சொல்லவேண்டும் எனத் தோன்றியது.

( கல்வெட்டில் சில எழுத்துப் பிழைகள் இருக்கின்றன. உள்ளது உள்ளபடியே இங்குத் தரப்பட்டிருக்கிறது )

சிற்பம் - மேற்குறித்த கல்வெட்டில் உள்ளதன்று. மாதிரியே.

பட உதவி - நன்றி https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images