அத்தான் வருவதே இன்பம்!

ஆசிரியப் பயிற்சியின் போது  மாணவ ஆசிரியர்கள் பின்பற்றப்பட வேண்டிய பல நெறிமுறைகள் சொல்லித்தரப்பட்டதுண்டு. அவை அச்சிடப்பட்ட எந்தப் பாடப்புத்தகங்களில் காணக்கிடையாதன. கற்பிக்கும் ஆசிரியர்கள் தங்களது சொந்த அனுபவத்தில் இருந்தோ அல்லது சக ஆசிரியர்களின் அனுபவத்தில் இருந்தோ அறிந்து பகிர்வன.

அது போன்ற நடைமுறைகளுள் ஒன்றுதான் ஆசிரியர்கள் பாடம் முடித்து வெளியே வரும்போது, நடத்திய பகுதிகள் எழுதப்பட்ட கரும்பலகையினை அழித்துவிட்டு வர வேண்டும் என்பது. ( பல நேரங்களில் இதனால் ஆசிரியர் காப்பாற்றப்படுவார். )

அதற்கு எங்கள் தமிழ் விரிவுரையாளர் எடுத்துக் காட்டியதுதான் இந்த

 “அத்தான் வருவதே இன்பம்” என்ற வரி.

ஓர் ஆசிரியை திருக்குறள் வகுப்பில்

“ அறத்தான் வருவதே இன்பம்மற் றெல்லாம்

புறத்த புகழும் இல ”

என்பதைக் கரும்பலகையில் எழுதிப்போட்டுவிட்டு, அறத்தினால் வருவதே இன்பம். மற்றவை  துன்பம் தருவன. அதனால் புகழும் இல்லை. என்றெல்லாம் விளக்கிவிட்டுப் பாடவேளை முடிந்ததும் கரும்பலகையை அழிக்காமல் சென்றுவிட்டார்.

அவ்வகுப்பறையில் இருந்த குறும்புக்கார மாணவன் அறத்தான் என்பதில் உள்ள ‘ற’ என்னும் எழுத்தை அழித்துவிட்டான்.

அடுத்த பிரிவேளை வந்த ஆசிரியருக்குப் புதிய குறள் ஒன்று  கிடைத்துவிட்டது.

“ அத்தான் வருவதே இன்பம்மற் றெல்லாம்

புறத்த புகழும் இல ”

“ஆசிரிய ஓய்வறைகளில் நெடுங்காலம் இக்குறள் சிலாகிக்கப்பட்டது. ஆகையால் நீங்கள் வகுப்பு முடிந்து செல்லும் போது கரும்பலகையை அழிக்க மறக்காதீர்கள்!” என்பது எனது ஆசிரியரின் அறிவுரை.

அதனாலோ என்னவோ ஒவ்வொரு பிரிவேளை முடிந்ததும் எனக்கு அத்தான் நினைவிற்கு வந்துவிடுவார்.

சரி.

திருக்குறள் எவ்வாறு கற்பிக்கப்பட வேண்டும் அல்லது ஒரு மரபு வழித் தமிழாசிரியரால் செய்யுட் பகுதி எப்படிக் கற்பிக்கப்பட்டது என்பதற்கு உதாரணமாக இந்தக் குறளையே எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

இந்தக் குறளில் உள்ள,

அறத்தான் வருவதே என்னும் சொல்லில் ஒரு ஏகாரம் இருக்கிறது பாருங்கள்.

இதற்குத் தேற்றேகாரம் என்பது பெயர். ஒரு கருத்தை நிச்சயப்படுத்தி அதுவன்றி வேறில்லை என்பதற்கோ, உறுதியாகக் கூறுவதற்கோ இந்த ஏகாரம் செய்யுளில் பயன்படுகிறது.

இப்பொழுது இந்தக் குறளை வாசிக்கும் போது,

இந்தத் தேற்றேகாரத்தைக் கூடிய மட்டும் நீட்ட வேண்டுமாம்.

“அறத்தான் வருவதேஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏஏ ” என்ற பின்

“இன்பம்” என்பதைப் படீரென்று சொல்லி முடிக்க வேண்டுமாம்.

அடுத்துள்ள,

“மற்றெல்லாம்”

என்ற சொல்லைக் கூறிச் சற்று நிறுத்த வேண்டுமாம்.

“புறத்த” என்பதை அழுத்திக் கூற வேண்டுமாம்.

“புகழும்” என்பதை ஒரு பிடி பிடித்து, ( ம் என்பதைச் சற்று அழுத்தம் கொடுத்துக் கூறி )

“இல” என்பதைக் கையை உதறி ‘இல்லை’ என்பது போல் காட்ட வேண்டுமாம்.

இப்பொழுது இந்தக் குறளை இதே முறையில் வாய்விட்டுப் படித்துப் பாருங்கள்.

குறளொலிக்கும்  உங்கள்  குரலில் பொருளாழம் மிக்க இன்பத் தமிழ் இனிமையை உணர முடிகிறதா?

வித்துவான். ந. சேது ரகுநாதர் என்பார் காட்டும் குறள் படித்துக் காட்டுதலின் நுட்பங்களுள் ஒன்று  இது.

ஒரு மாணவனின் மனதில் அழியாச் சித்திரத்தைத் தீட்ட விரும்பும் ஆசிரியனின் முயற்சி எப்படியெல்லாம் இருந்திருக்கிறது என்பதை ஈடுபாடும், ஆர்வமும் கொண்ட மரபார்ந்த தமிழாசிரியர்களின் இது போன்ற முயற்சிகளிடையே நாம் காண இயலும்.

அன்றி, வாசிக்கத் தெரிந்த மாணவனுக்குத் தமிழ்ப்பாடத்தை வாசித்துக் கடக்கும் சாபம் பெற்ற வகுப்பறைகள் இருக்கும்வரை தமிழின் இனிமையை உணரும் ஆற்றல் சிறிதுமற்ற கிளிப்பிள்ளைகள் உருவாகி நம்மொழி நசிந்து கொண்டுதான் இருக்கும்.

படம் - நன்றி http://4.bp.blogspot.com/