இரவில் தன்அறைக்கு வந்த திருடனைத் தனியே பிடித்த தமிழ்ப்பெண்.

திருடனைப் பிடிப்பது என்பது கொஞ்சம் பயமும் பதற்றமும் நிறைந்த அனுபவமாகத்தான் இருக்கும். அதுவும் இருட்டு நேரமென்றால் கேட்கவே வேண்டாம். யாரும் இல்லாத நேரத்தில் தனியே படுத்திருக்கும் ஒரு பெண்ணிடம் திருட வந்தவனாய் இருந்தால்..? அது இன்னும் கொடுமை!

எந்தப் பெண்ணிடம் யார் திருடினார்கள் என்று அறிய நீங்கள் சென்ற பதிவைப் பார்த்துவர வேண்டும்.

அன்று  பார்த்த கனவைக் கலைத்த அவனையே எண்ணி எண்ணி அவளுடைய தோள் நெகிழ்ந்து வளைகள் கழன்று வீழ்கின்றன.

ஒருமுறை பெற்ற அனுபவம் அவள் நினைவில் ஆழப் பதிந்திருக்கிறது. ‘இனிமேல் அவன் வரட்டும். அவனா நானா என்று பார்த்துவிடலாம்’ என்று நினைத்திருக்கிறாள் அவள்.

உறக்கமற்ற இரவுகளுக்குப் பின்பு ஒருநாள் உறக்கம் வந்தது.

அவனும் வந்தான்.

விடியற்காலையாயிற்று.

அவள் படுக்கையை விட்டு எழுந்திருக்கவில்லை. அவளது தாய்க்கும்  வீட்டில் உள்ள மற்ற பெண்களுக்குமெல்லாம் ஆச்சரியம்…! இப்படி அவள் என்றும் இவ்வளவு நேரம் கிடந்து உறங்கியதில்லையே…!

அவள் படுக்கை அறைக்குச் செல்கிறார்கள்.

அவள் படுக்கையில்தான் இன்னும் கிடக்கிறாள். கண்கள்திறந்திருக்கவில்லை.

முகத்தில் ஒரு மந்தகாசம். வலது கையை இறுக மூடி இருக்கிறாள்.

‘என்ன ஆயிற்று ’என்கிற பதற்றம் அவள் தாய்க்கும் மற்ற பெண்களுக்கும்.

அவளை உலுக்குகிறார்கள்.

மூச்சிருக்கிறது.

நாடி துடிக்கிறது.

ஆனாலும் அவளிடம் எந்த அசைவும் இல்லை.

இந்த உலகத்திடம் தொடர்பறுந்த ஞானியின் நிலைபோல இருக்கிறது அவள் உடல். அவர்களது பார்வை அவளது கைக்குச் செல்கிறது. அவளது கைவிரல்கள் இறுக்கி மூடியபடியேதான் இருக்கின்றன.

இவள் அப்படித் தன்கையில் என்ன வைத்திருக்கிறாள்?

மெல்ல அவளது கைவிரல்களைப் பிரிக்கப் பிரயத்தனப்படுகின்றனர் பெண்கள்.

முடியவில்லை.

அசைக்க முடியாத கனத்துடன் இறுகிய விரல்கள்.

மீண்டும் எழுப்பும் முயற்சி. அது தோற்றுப் போய், அடுத்ததாய் வேகமாய்த் தம் முழு பலத்துடன் விரல் பிரிக்கும் போராட்டம்..!

முடிவில் அவள் உதடுகள் அசைகின்றன.

மெல்லிய குரலில் அவள் சொல்கிறாள்,

“ மொட்டுக்கள் விரியத் தொடங்கும் மலர்களைச் சூடிய என் தாய்மாரே!என்னுடைய உயிரே  போனாலும் என் கையைத் திறக்கமாட்டேன்.கண் விழிக்கவும் மாட்டேன். என் வளையல்களை என் கையிலிருந்து திருடிச்சென்ற  பாண்டியனாகிய அந்தத் திருடன் நேற்று இரவு தன் யானையுடன் என் கண்ணில் புகுந்தான்.

வந்த உடனேயே இந்த முறை சுதாரித்துவிட்டேன். என் வளையல் என்னை விட்டுப் போகக் காரணமாக இருந்த அவன் கரத்தை இறுகப் பற்றி இருக்கிறேன். அவன் இப்போது என் கைப்பிடிக்குள் இருக்கிறான்.

அதனால்தான் என் கைகள் மூடி இருக்கின்றன. இனி அவனை விடுவதாய் இல்லை. கண்களையும் இறுக மூடி இருக்கிறேன். நான் அதைத் திறந்தால் அல்லவா  கண்வழியே உள்ளே நுழைந்த அவன் என்னை விட்டு வெளியேற முடியும்?“

இந்த முறை தன் கனவை அவள் இழப்பதாய் இல்லை.

முத்தொள்ளாயிரத்தின் இன்னொரு பாடல் அவளது உறுதியைச் சொல்கிறது.

 தளையவிழும் பூங்கோதைத் தாயரே! ஆவி

 களையினும் என்கைதிறந்து காட்டேன் -வளைகொடுபோம்

 வன்கண்ணன் வாள்மாறன் மால்யானை தன்னுடன்வந்(து )

 என்கண் புகுந்தான் இரா”

கம்பராமாயணம் உலாவியற்படலத்தில் இதனை ஒத்த காட்சியை கம்பர் சித்தரிப்பார்.

தன் வீட்டின் வாசல்வழியே செல்லும் இராமனைக் கண்டு மையல் கொண்ட பெண்ணவள். அவள்  பார்த்த அந்நொடியே இராமன்  கண்வழி புகுந்த அவள் நெஞ்சினை வந்து அடைந்துவிட்டான்.

அவனை இனிமேல் விடக்கூடாது.

‘கண்வழியாக வந்த அவன் வெளியேற வேண்டுமென்றால் கண்வழியாகத்தானே வெளியேற வேண்டும். நான் என் கண்ணை இறுக மூடி விட்டால்..?’ எனச் சிந்திக்கிறது அப்பேதை மனம்.

உடனேயே அவள் கண்கள் இறுக அடைகின்றன. உலகம் இருண்டாலென்ன? அவனொளி விளங்கினால் போதும்.

வாயிலில் இருந்து வீட்டிற்குள் அவள் படுக்கை அறைக்குச் செல்ல வேண்டும்.

கண்களை மூடியபடி எப்படிச் செல்வது..?

அவள் தோழியிடம்,

“  என் நெஞ்சினில் அவன் வந்து புகுந்துவிட்டான். அவன் இனி என்றும் வெளியே செல்ல முடியாவண்ணம் அவன் என் உள்ளே நுழைந்த கண் என்னும் வாசலை அடைத்துவிட்டேன். இப்படியே என்னை என் படுக்கைக்குக் கொண்டு சேர்த்துவிடு.  “ எனக் கண்களை மூடியவாறே தோழியின் உதவி வேண்டி தன் கைகளை முன்னே நீட்டுகிறாள் அவள்.

“பைக்கருங் கூந்தல், செவ்வாய், வாள்நுதல், ஒருத்தி உள்ளம்

நெக்கனள் உருகு கின்றாள், 'நெஞ்சிடை வஞ்சன் வந்து

புக்கனன்; போகா வண்ணம், கண்ணெனும் புலம்கொள் வாயில்

சிக்கென அடைத்தேன்; தோழி! சேருதும் அமளி' என்றாள்.“

என்று இக்காட்சியைக் கண்முன் கொணர்வார் கம்பர்.

முத்தொள்ளாயிரம் கண்ணதாசனுக்கு மட்டுமல்ல. கம்பனுக்கும் தன் கற்பனைகளைக் கடன் தந்திருக்கிறது :)

தொடர்வோம்.

பட உதவி - நன்றி https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images