தூக்கமும் ஒரு கனவும்.

நல்ல கனவுகள் தொடர வேண்டும் என்றும் கெட்ட கனவுகள் கலைந்து எழுந்தால் போதுமென்றும் நினைப்பது மனித இயல்புதான். இன்னொரு புறம் தூங்காத ஒருவருக்குத் தூக்கமென்பதே கனவுதான்.

அப்படித் தூக்கம் தொலைத்தவள் அவள்.

பாண்டியனைக் கண்ட நாள் முதல் அவளுடைய தூக்கம் போயிற்று. நெடுநாட்களுக்குப்பின் வலிந்து மூடின இமைகளுக்குள் வந்து நுழைந்தது ஒரு கனவு.

அது அவன் அவளைக் கரம் பற்றும் கனவு.

இப்படியும் நமக்கு நடக்குமா என்ற பூரிப்பில் திடுக்கிட்டு எழுகிறாள் அவள்.

எழுந்ததும்தான் தெரிகிறது வந்தது கனவுதான்.

அது உண்மையில்லை.

எழாமல் இருந்திருந்தால் கனவிலாவது அவனைக் கைப்பிடித்திருக்கலாம்.

நடக்காத ஒன்றை நடத்திக்காட்டிய  கனவும் போயிற்று. நனவிலும் அவன் இல்லை.

பாண்டியன் மேல் காதல் கொண்ட ஒருத்தியின் நிலையாக முத்தொள்ளாயிரம் என்னும் நூலில் உள்ள வெண்பா இந்தக் கலைந்த கனவை இப்படிச் சொல்கிறது.

“ ஓராற்றான் என்கண் இமைபொருந்த அந்நிலையே

கூரார்வேல் மாறனென் கைப்பற்ற – வாரா

நனவென் றெழுந்திருந்தேன் நல்வினையொன் றில்லேன்

கனவும் இழந்திருந்த வாறு“

= ஒருவழியாக என்கண்களின் இமைகள் சேர்ந்து சற்று உறக்கம் வரவும், அங்கு, கூரிய வேலையுடைய பாண்டியன் என் கையைப் பற்றினான். நடக்க முடியாத ஒரு செயல் நடக்கிறதே என்ற ஆனந்தத்தில் எழுந்துவிட்டேன். எனது தீவினையை என்னவென்று சொல்வது. இப்போது கனவும் போயிற்று.

நனவிலும் அவன் இல்லை.

சோகம் தான் :(

பட உதவி - நன்றி https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images