பறவை வேட்டை (2)

பறவை வேட்டை தொடர்ச்சி..தங்களுக்கு வரப்போகும் எந்த ஆபத்தையும் உணராமல் இரு குருவிகளும் கூடைக்குக் கீழே இறைக்கப்பட்டிருந்த தானியப் பரப்பைக் கொத்திக் கொண்டிருந்தன. ‘இன்னும் எதற்காக இவன் காத்திருக்கிறான்?’ மெதுவாக அவன் கைகளில் இடித்தேன். அவன் சிலையைப் போல அசையாமல் இருந்தான்.

‘இன்னும் எதுக்கு இப்படி உட்கார்ந்து இருக்கான்…..‘ பொறுமை இல்லை என்னிடம்.  ‘நூலை இழுடா’ என்றபடி வேகமாக அவன் கையில் இடித்தேன்.

குருவிகளில் ஒன்று கொத்துவதை நிறுத்தி அசையும் திசை நோக்கிப் பார்த்தவாறே பறக்க ஆயத்தமாவதுபோலத் தெரிந்தது.

‘ச்சே’ என்றவாறே சசி நூலைச் சுண்டினான்.

கூடையின் விளிம்பை முட்டுக் கொடுத்திருந்த குச்சி நழுவக் கூடை ‘டொப்’ என்ற சத்தத்துடன் குருவிகளின் மேல் மூடியது.

 வினாடிக்கும் குறைவான நேரம்தான். அதற்குள் கூடையின் விளிம்பில் நின்று எங்களைப் பார்த்த குருவி சுதாரித்துக் கிடைத்த இடைவெளியில் சட்டெனப் பறந்திருந்தது.

“ஒண்ணு போச்சு” என்றவாறே “அப்படி என்னடா உனக்கு அவசரம்?” என்றான் சசி.

அது விளிம்பில் இருப்பதால்தான் அவன் இவ்வளவு நேரம் காத்திருந்திருக்கிறான் என்பது எனக்கு அப்போதுதான் புரிந்தது.

எதுவுமே நடக்காததுபோல நான் மௌனமாய் இருந்தேன.

தப்பித்த குருவி அருகில் இருந்த மரத்தில் அமர்ந்த படி ‘கீச் கீச்’ என்று கத்திக்கொண்டிருந்தது.

“நீ கொஞ்சம் அவசரப்படாம இருந்தா இரண்டையும் பிடிச்சிருக்கலாம்” என்றான் சசி.

“உள்ள இருக்கிற குருவிய எடுத்திட்டு திரும்பவும் கூடையக் கொஞ்சம் தூக்கி வைப்போம்“ என்றேன் நான்.

“ஆமாமாம். அது உன்னைய மாதிரி முட்டாள் பாரு ….திரும்ப வந்து மாட்டிக்கிறதுக்கு” என்று சொல்லியபடியே சாக்குப் பைகளை விரித்துத் தைத்திருந்த போர்வை போன்ற ஒன்றைத் தன்மேல் போர்த்திக் கொண்டு கூடைக்கு அருகில் சென்று சிறு இடைவெளி வழியே கையை நுழைத்துச்  சிக்கிய குருவியை எடுத்து வந்தான்.

மனிதக் கைகளை ஸ்பரிசித்தறியாத உடல், வாய்களைத் திறந்து மூடி அது நடுங்கிக் கொண்டிருந்ததுபோலத் தெரிந்தது… அதன் துணைக்குருவி கத்திக் கொண்டே இருந்தது.

பிடித்த குருவியைத் திருப்பிப்பார்த்தபடி “பொட்டைடா“ என்றான் சசி.

பிடிபட்ட குருவியைத் தூக்கிக் கிளையில் அமர்ந்திருந்த ஆண்குருவியிடம் காட்டினான்.

இப்போது பிடிபட்டிருந்ததும் சேர்ந்து கத்தத் தொடங்கியது.

அதன் குரல் இயல்பாய் இருப்பதாய் எனக்குத் தோன்றவில்லை.

எனக்குக் குருவியைப் பிடிக்கும் வரை இருந்த சுவாரசியம் இப்போது குறைந்து விட்டிருந்தது.

“என்னடா செய்யப்போறே?” என்றேன் அவனிடம்.

“ நீ கொண்டுபோய் வளக்கிறியா இதை “ என்றான்.

எனக்கும் ஆசைதான். ஆனால் அதைக் காட்டாமல், “ நான் வளக்க முடியுமா?“ என்றேன்.

”ஏன் நீ வளத்தா வளராதா? இரு கூண்டுல போட்டுத்தரேன் ” என்றபடி

அவன் வீட்டில்  முட்டைகளை வைத்திருந்த பந்து போன்ற கம்பிக் கூடைக்குள் இருந்த முட்டைகளை எல்லாம் எடுத்து வெளியே வைத்துவிட்டு அதற்குள் அந்தச் சிட்டுக்குருவியை வைத்து மூடினான். கம்பிகளின் வழியே கூண்டின் குறுகலான உட்புறத்தில் சிறகசைத்துக் குருவி வான் செல்ல தனக்குத் தடையாகக் கம்பிகள் இருக்கின்றன என்பதை அறியாமல் பறக்க முயன்று அதன் மேல் மோதுவதும் வீழ்வதுமாக இருந்தது தெரிந்தது.

“சரி உன்னைய வீட்ல விட்டிடுறேன்“ என்றபடி மிதிவண்டியின்  கைப்பிடியில் குருவிக் கூடையை மாட்டியபடி என்னை வைத்து என் வீடு நோக்கி மிதிக்க ஆரம்பித்தான் சசி.

சாலையின் இருமருங்கிலும் உள்ளவர்கள் எங்களையே பார்ப்பதுபோல எனக்குத் தோன்றியது. வீட்டுவாசலில் என்னை இறக்கிவிட்டு “தீனி போடு… தண்ணி வை“ என்று சொல்லிச் சசி பறந்துவிட்டான்.

வீட்டில் நுழைந்ததும் ‘அம்மை அம்மை‘ எனக் கத்திக்கொண்டே வேகமாக அடுப்படிக்கு ஓடினேன். அம்மை ‘என்னடா’ என்றபடியே என்  கையிலிருந்த கூடையைப் பார்த்தார்கள்.

“என்னடா இது எங்க இருந்து?”

“சசி பிடிச்சுக் குடுத்தாம்மா!”

”அவன் எங்க?”

“அவன் போயிட்டான்.”

“ டேய் இது பாவம்டா

முதல்ல தொறந்து விடு“

அம்மை சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே அப்பா உள்ளே நுழைந்தார்.

“அப்பா இத நான் வளக்கிறேன்பா“

அப்பா ஒன்றுமே பேசாமல் என் கையில் இருந்த கூண்டை வாங்கி மெல்ல வாசலுக்குச் சென்றார். கூடையின் மேல் மூடியைத் திறந்து குருவியைப் பறக்கவிட்டார்.

சசியின் வெற்றிச் சிறைபிடிப்புக்கு ஒற்றைநொடியில் சுதந்திரம்.

‘அவனது ஒட்டு மொத்த உழைப்பையும் இப்படி வீணடித்துவிட்டாரே அப்பா.’ நினைக்க நினைக்க என்னால் அழுகையைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை.

“ஏம்பா பறக்கவிட்டீங்க. நான் நல்லபடியா தீனிபோட்டு பத்திரமா வளர்த்திருப்பேனில்ல. வேண்டாமின்னா அவன்கிட்டயாவது திரும்பக் கொடுத்திருப்பேனில்ல” என்று கேட்டேன் விம்மலினூடே!

அப்பா சொன்னார், அது உன்னோடயோ அவனோடயோ விளையாட்டுப் பொருளில்லை. ஓர் உயிர். அது எங்கே இருக்க வேண்டும் எப்படி வாழ வேண்டும் எதை சாப்பிட வேண்டுமென்று எல்லாம் தீர்மானிக்க நீங்க யார். அவன் வரட்டும் நான் பேசிக்கிறேன்.“ அதற்கு மேல் அவர் ஒன்றும் பேசவில்லை.

அன்று அப்பாவின்மேல் எனக்குக் கடுங்கோபம் இருந்தது. ஞாயிறு விடுமுறை முடிந்து பள்ளி தொடங்கிய போது, என்ன சொல்வானோ என்று நினைத்துச் சசியிடம் தயங்கித் தயங்கி இந்த விஷயத்தைச் சொன்னேன்.

“அதைவிடுறா.. .இதைப் பார்” என்று அவன் கால்சாராய்க்குள் கையை நுழைத்தான். ஒருவேளை தப்பியோடிய அந்த அந்த ஆண்குருவியைப் பிடித்திருப்பானோ என்று ஆச்சரியத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருக்க அவன் கையில் இரட்டைக்கிளி தீப்பட்டி ஒன்று இருந்தது.

“டேய் என்னடா இந்தப் பழக்கம் எப்ப இருந்து..?“ என்று நான் கேட்கத் தொடங்கியதும் “உஷ்…யாருகிட்டயும் சொல்லிடாதே…“என்றபடி அந்தத் தீப்பட்டியின் உள்பெட்டியைக் கொஞ்சமாய்த் தள்ளினான், அதில் பச்சை மஞ்சள் என ஒளி வீசி ஒரு பொன்வண்டு…!

“டேய்……..இதை எங்கிருந்து எப்படிடா………“ எனக் கேட்கத் தொடங்கிய என் கேள்வியை அப்படியே விழுங்கி என் வகுப்பறைக்குச் செல்லத் தொடங்கினேன். அவனைச் சுற்றி மாணவர் கூட்டம் ‘எங்க காமி எனக்கும் காமிடா’ என்றபடி கூடத்தொடங்கி இருப்பது தெரிந்தது.

வகுப்பறையில் யாருமில்லை. இருக்கையில் அமர்ந்து தலையுயர்த்தியபோது, சன்னலில் ஒற்றைக் குருவி வந்து அமர்ந்து மேலும் கீழும் தலையை ஆட்டி என்னைப் பார்த்துக் காற்றைக் கொறித்தபடிக் கீச்சிடத் தொடங்கியது.

மாய நூலொன்றில் கட்டப்பட்ட மந்திரக்கோல் இழுபட, வானம் ஒரு கூடையைப் போன்று கவிழ்ந்து குருவியும் நானும் அதன் உள் சிக்கிக் கொண்டது போன்ற பிரமை ஒரு கணம் எனக்குள் தோன்றி மறைந்தது. சசி தனது ஆராதகர்கள் புடைசூழ வகுப்பறைக்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்தான்.

***********************

நம் இலக்கியங்கள் இது  போன்ற பறவைகளைப் பிடித்தலின் பல நுட்பங்களைப் பதிவு செய்து வைத்திருக்கின்றன.

கவணால் எறிதல், வலைவிரித்தல்,  சிறு குழல் கொண்டு மண் உருண்டைகளை ஊதுதல் ( குழலில் நஞ்சுள்ள ஊசியைக் கொண்டு ஊதுதல் போன்று ) என்றெல்லாம் பறவைகளைப் பிடிக்கப் பல முறைகள் கையாளப்பட்டிருக்கின்றன என்பதை அவை சொல்கின்றன.

அவற்றை இங்கு விவரித்தல் என் நோக்கமில்லை.

ஆரம்ப கால மனிதன் விலங்குகளையும் பறவையையும் வேட்டை என்ற நிலைமாறித் தன் கட்டளைகளுக்குப் பணிந்து வேலைசெய்யவும், தனக்குரிய செல்வங்களுள் ஒன்றாகவும் மாற்ற விரும்பினான்.

பசு, ஆடு, நாய், பூனை, யானை போன்ற சில விலங்குகளும், புறா, கோழி போன்ற பறவைகளும் அவனுக்குப் பழகின. ஆனால் அவனது முயற்சி எத்தனையோ விலங்குகளையும், பறவைகளையும் தனக்குப் பழக்க முயன்று தோற்றிருக்கும். அப்படி வீட்டுப் பறவையாகப் பழக்க முயன்று தோற்ற ஒரு பறவையைப் பற்றிய குறிப்பு நம் இலக்கியத்தில் இருக்கிறது.

குருவிகளைப் போலவே காடைகளைப் பிடித்து நம் முன்னோர் வளர்க்க முயன்றிருக்கிறார்கள் என்பதையும் நம் இலக்கியங்கள் காட்டுகின்றன.

காடை வயல்வெளியிலும் புதரிலும் கூடுகளைக் கட்டி வசிக்கக் கூடியது. 

ஏறக்குறைய அதனுடைய தோற்றமும் இயல்பும் சிறு கோழியுடையதைப் போன்றதுதான். மனிதன் அவற்றைத் தன்வயப்படுத்த முயன்றிருக்கிறான்.

ஆனால் அவன் முயற்சி கைகூடவில்லை.

சிறு குஞ்சாகவே கூட்டிலிருந்து காடையைப் பிடித்து அதற்கு வேண்டுவனவெல்லாம் கொடுத்து வளர்த்தினாலும் அதைச் சுதந்திரமாக விட்டால் அது தனது மரபார்ந்த இடமாகிய வயலுக்கும் புதருக்குமே சென்றுவிடுமே தவிர மீண்டும் தன்னை வளர்த்தவனைத் தேடி வருவதில்லை.

“கூட்டில் வைத்து வளர்த்தாலும் காடை காட்டில் ஓடிவிடும்“

“கலக்கம்பு தின்றாலும் காடை காட்டிலே“

என்றெல்லாம் நம்மிடையே இது குறித்துப் பழமொழிகள் நிலவி வந்திருக்கின்றன.

இந்தப் பழமொழி நம் இலக்கியத்திலும் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது.

‘காட்டில்  வாழ வேண்டிய விலங்குகளை ஒத்த மனிதரை நாட்டில் வைத்துக் கொண்டு நலம் பல செய்தாலும் அவர்கள் தம் இயல்பில் மாறுபடமாட்டார்கள் எப்படி என்றால் நம்மிடமே வைத்து வேண்டுவனவெல்லாம் கொடுத்து வளர்த்தாலும் காடையின் மனது வயலில்தான் ( செய் ) இருக்குமேயொழிய மனிதனிடத்தில் இருக்காது என்பதைப் போல’ என்று இந்தக் காடையின் இயல்பைத் தீய மனிதருக்குப் பொருத்திக்காட்டி

காடுறை வாழ்க்கைக் கருவினை மாக்களை

நாடுறைய நல்கினும் நன்கொழுகார் - நாடொறும்

கையுள தாகி விடினும் குறும்பூழ்க்குச்

செய்யுள தாகு மனம்.

என்ற பாடலில் விளக்குகிறது பழமொழி நானூறு.

பறவைகளை அதனுடைய குரலைப்போலவே குரலை எழுப்பி அதைக்கேட்டு வரும் அப்பறவை இனங்களைப் பிடிக்கும் வேடர்களைப் பற்றித் திருக்குறள் சொல்கிறது.

 ( ஆர்வமுள்ளவர்கள் அனைவரும் அறிய அக்குறளைப் பின்னூட்டத்தில் தாருங்கள்.)

இந்தப் பதிவினை நான் எழுதக் காரணமான பாடல் இவை எவையுமல்ல.

அது அடுத்து வருவது.......

**********************

வேடன் ஒருவன் குஞ்சிலிருந்தே பிடித்துவந்து வளர்த்துவரும் காடை அது.

அதற்கு வேண்டியன வேண்டியவாறு செய்து தன் குழந்தையைப் போலவே அதன் மீது பேரன்பு கொண்டிருக்கிறான். அதற்காகவே அழகான கம்பிகள் கட்டிய கூடொன்று. அக்காடையும்  அவன் மீது அன்பு கொண்டிருக்கிறது. அவனை அடையாளம் காண்கிறது. தன் குரலால் அவனை வரவேற்கிறது. வேடனுக்கு நம்பிக்கை வருகிறது. இக்காடை இனி நம்மை விட்டுப் போகாது. இதைப் பறக்க விட்டுப் பார்ப்போம் என்று நினைத்தவனாய்க் கூட்டினைத் திறக்கிறான். காடை வெளியே வருகிறது. சிறகடித்து மேல் எழும்புகிறது. வேடனின் கண்முன்னே காணாமல் போய்விட்டது.

போன காடை இன்று வரும் நாளைவரும் என்ற நம்பிக்கையில்  வேடன் வெறுங் கூட்டினைக் காத்துக் கொண்டிருக்கிறான்.

*****************

அவள் அவனை விரும்புகிறாள்.

அவளது காதல் அவள் தாய்க்குத் தெரிந்து விட்டது.

அவள்தாய் அவளை வீட்டுக்காவலில் வைத்திருக்கிறாள்.

அவள் சொல்கிறாள்,

‘குலைகள் சூழ்ந்த தென்னை மரங்கள் நிறைந்த மதுரையின் தலைவனாகிய பாண்டியனைச் சேர விரும்பிய எனது நெஞ்சம் என்றோ என்னை விட்டுவிட்டு அவனிடம் சென்றுவிட்டது.

இதை அறியாத என் அன்னையோ காடை பறந்து செல்ல வெறுங்கூட்டினைக் காத்துக் கொண்டிருக்கும் வேடனைப் போல, உயிர்ப்பறவை அவனைச் சேர்ந்துவிட எஞ்சி உள்ள  என் உடலாகிய வெறுங்கூட்டைக் காவல் செய்து கொண்டிருக்கிறாள்.’

கோட்டெங்கு சூழ்கூடற் கோமானைக் கூடவென்

வேட்டாங்கு சென்றவென் நெஞ்சறியாள் – கூட்டே

குறும்பூழ் பறப்பித்த வேட்டுவன்போல் அன்னை

வெறுங்கூடு காவல்கொண் டாள்

( கோள் தெங்கு – குலைகளை உடைய தென்னை. கூடற்கோமான் – பாண்டியன். வேட்டு ஆங்கு சென்ற – விரும்பி அங்கு சென்ற. கூட்டே – கூண்டில், குறும்பூழ் – காடை, பறப்பித்த – பறக்கவிட்ட. வேட்டுவன்- வேடன். வெறுங்கூடு – பறவை இல்லாத கூண்டு / மனம் இல்லா உடல் )

என இக்கருத்தைச் சொல்கிறது இம் முத்தொள்ளாயிரப் பாடல்.

அவளை எந்தச் சிறையில் பூட்டிவைத்தாலும் அவளது மனம் அவனுக்குத்தான்!

‘குறும்பூழ்க்குச் செய்யுளதாகும் மனம்’ என்ற பழமொழி எவ்வளவு உண்மை?!

தொடர்வோம்.

பட உதவி - நன்றி https://upload.wikimedia.org/