ஒரு பாடலும் சில நினைவுகளும்.

நாம் இரசித்த மிகச்சில பாடல்கள் இறந்தகாலத்தின் அந்தப் பாடலை அனுபவித்த  சுகமான தருணங்களைச் சட்டென மீட்டெடுக்க வல்லவை.

இரை வைக்கப்பட்ட தூண்டிலாய் ஒவ்வொருமுறையும் எங்கிருந்தேனும் வீசப்படும் அவை நம்மைச் சிக்கெனப்பிடித்து இறப்பின் கரைகளில் வீசியெறியும்.

மீண்டும் கரையிடிந்து நடப்புக்குளத்தினுள் விழும்வரை ஒரு மாய உலகின் கட்டுப்பாட்டில் நம்மை வைத்திருக்கக் கூடியவை.

அப்படி மனம் பதிந்து போன ஒரு பாடல் ஒன்றை நினைவுகூருந் தருணம் எனக்கு அண்மையில் வாய்த்தது. அப்பாடலின் வரிகள் தெரியாமல் அந்தப் பாடலில் வரும் ஓரிடத்தின் கருத்தினை மட்டும் சொல்லி அப்பாடலைத் தான் நெடுநாட்களாகத் தேடிக்கொண்டிருப்பதாகத் திரு. தளிர் சுரேஷ் அவர்கள் பேராசிரியர் மகேசுவரி பாலச்சந்திரன் அவர்களின் பின்னூட்டத்தில் http://balaamagi.blogspot.com/2015/07/blog-post.html குறிப்பிட்டிருந்தார்.

ஆஹா….நாம் முட்டிமோதி நம் மண்டையை உடைத்த இந்தப் பாடலைத்தானே இவர் கேட்கிறார்…! இவருக்கும் பிடித்த பாடலா இது என்று எண்ணியபோது  உற்சாகம் என்னைத் தொற்றிக்கொண்டது. இதுபோன்ற விஷயத்தில் ஒத்த ரசனை உள்ளவர்களைச் சந்திக்கும் போது தோன்றும் பேரானந்தத்தை வார்த்தைகளால் வடித்துவிட முடியாது.

யாரும் எனக்கு முன்பு எங்கே விடையைச் சொல்லிவிடப் போகிறார்களோ என்ற வேகத்தில், ‘எனக்குத் தெரியும்! எனக்குத் தெரியும்!!’ என்று கைதூக்கி, என்னை நோக்கியான கேள்வி  இல்லையென்றபோதும், தெரிந்த விடையொன்றை அடுத்தவர் சொல்லிவிடும் முன், நான் முதலில் சொல்லும்  சிறுபிள்ளையின் அவசரம் பள்ளிப் பருவத்தின்பின், எனக்கிப்போதுதான் வாய்த்தது. ‘இந்தப் பாடல்தானே?’ என அந்தப்பாடலைக் குறிப்பிட்டு மதிப்பிற்குரிய பாலமகி அவர்களின் தளத்தில் கேட்டதோடல்லாமல், நண்பர். தளிர் . சுரேஷ் அவர்களின் தளத்திலும் அது பற்றித் தெரியப்படுத்தியிருந்தேன்.

ஆம். அதே பாடல்தான் என்று சொன்ன அவர் அது குறித்து பதிவொன்றை இடுவதாய்ச் சொல்லி இருந்தார். அப்பதிவினை நேற்றே காண நேர்ந்தது. ( காண..இங்கே சொடுக்குக )

மனம் சற்றுத் துள்ளியது. பாடல் என்னைப் பிடித்து நான் அதைப் படித்து இருண்மையின் ஒளி விலக விலக அதன் நயங்களைக் கண்டு வசமிழந்த அந்த அற்புதக் கணங்களின்  மாயவெளியில் அது மீண்டும் என்னை வீசி எறிந்தது.

முக்கியமாய் இது திரைப்படப்பாடல் இல்லை என்பதை இந்தத் தருணத்தில் சொல்லி விடுகிறேன். ஒருவேளை இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பான தமிழப்பாடல் ஒன்றின் அடுக்குகளில் சேகரித்து வைக்கப்பட்டுள்ள நுட்பங்களை நீங்கள் அறிய விரும்பினால் மட்டும் இனித்தொடரலாம்.

அந்தப் பாடலின் பொருள்.

அதை இரு பெருமக்கள் விளக்கியவிதம்.

அதையும் புரிந்துகொள்ள முடியாமல் மண்டையை உடைத்துக்கொண்டது..

பொருள் புலப்படப் புலப்பட, அட….இப்படியெல்லாம் கூட ஒரு பாடலுக்குப் பொருள் சொல்ல முடியுமா என்று என் வியப்பின் விழி விரிந்த தருணங்கள் மீண்டும் மீண்டும் கண்முன் வந்து கொண்டிருந்தன.

வார்த்தைகளின் நிழலில் இருந்து, மிகப்பெரிய தருக்களை மீட்டெடுத்து மீட்டெடுத்துப் பாடல் என்கிற பெயரில் பெருவனமொன்றை உருவாக்கிக் காட்டி இருந்தார்கள் இப்பாடலில் இவ்விருவருமே.

தொல்காப்பியத்திற்கு உரை எழுதியிருந்த நச்சினார்க்கினியரும் பேராசிரியரும் தான் அந்த இருவர்.

தமிழோடு என் மோதல் தொடங்கவும் அது காதலாய் மலரவும் காரணமானவர் இந்த நச்சினார்க்கினியர்தான்.

சித்திரக்கதைகள் நாவல்கள் என எல்லோரையும் போலத் தொடங்கிய வாசிப்பு, பண்டைய இலக்கியத்திற்கு மாறியபோது நான் எழுதும் பேசும் ஒரு மொழியின் வடிவத்தை என்னால்  புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை என்கிற பேரதிர்ச்சியை என்னால் சற்றும் தாங்கிக் கொள்ள முடியவே இல்லை. இயலாமையின் கோபம், பஞ்சுப் பொதியொன்றின் உள்கழலும் நெருப்பைப் போல் என்னை எரித்து என்னுள் கனன்று கொண்டிருந்தது.

அதன் பெருவேகம், பழம்பாடல்களைப் படிக்கும் ஒவ்வொருமுறையும் அலுத்தும் களைத்தும்போய் மூச்சுமுட்டி நான் மேலெழும் போதெல்லாம் பேராவேசம் கொண்டு என் தலையை மீண்டும் அதே இலக்கியங்களுள் அமிழ்த்தும். இப்படி நான் படித்த உணர்ந்த பாடல்கள் வெகுசிலவே என்றாலும் அவற்றோடு நான் போராடிய போராட்டம் மிகக் கடுமையானது.

சங்க இலக்கியத்தைப் படிக்க ஆரம்பிக்கிற ஒருவர், நிச்சயமாய்த் தமிழின்மேலுள்ள கொஞ்ச நஞ்ச ஆசையையும் விட்டிருப்பார் என்றே தோன்றும் அப்பொழுதெல்லாம். அலுப்பும், களைப்பும், சலிப்பும் மேலிடத்தான் செய்யும் ஒவ்வொருமுறையும். இப்படி இதைப் படிக்க வேண்டுமா? எனக்கு அப்படித்தான் இருந்தது.

அது   போதிய முயற்சி செய்யாமல்,  மந்திரத்தால் நம் கைகளில் மாங்காயை விழவைத்துவிடலாம், என நினைப்பதைப் போல, வாசித்த உடனே புரிந்து எளிதாகக் கடந்து விடலாம் என்னும் என் பேதைமையில் கட்டமைக்கப்பட்ட வெறுங்கனவு என்பது பின்பு தெரிந்தது.

எளிமையில்  இருந்து கடினத்திற்கு என்ற கற்றல் முறையின் படி முதலில் சங்க இலக்கியங்களுக்கு , புரியும்படி எளிய முறையில் வரிக்குவரி, வார்த்தைகளுக்குப் பொருள் சொல்லிய இருபதாம் நூற்றாண்டின் உரையாசிரியர்களையே படிக்கத் தொடங்கினேன். தொடர்ந்த வாசிப்பில் அவர்கள் உரைகளின் இரண்டு முக்கியமான தன்மைகளை  வழியே உணர முடிந்தது.

அவற்றைப் படிப்பது என்பது பெரும்பாலும், கவிதை ஒன்றின் மோசமான மொழிபெயர்ப்பைப் படிக்கும் அனுபவமாகவே இருந்தது.

இன்னொன்று  ஒவ்வொரு வார்த்தைக்குமான மேற்கோளுடன் பக்கம் பக்கமாய் உரை கூறிப் பாடற்பொருளில் இருந்து மிக விலகிச்செல்வது உரை எழுதுபவர்களின் புலமையைக் காட்டுவதாகத் தெரிந்தது.

நிச்சயமாய் அவர்களின் புலமையின் மீதோ அளப்பரிய படிப்பின்மீதோ தமிழ்க்காதலின் மீதோ எனக்குத் துளியளவும் ஐயமில்லை.

ஆனால் இவ்வுரைகளைக் காணும்போதெல்லாம், கவிதை இறந்துபோன பழைய இலக்கியமொன்றின் நினைவுச் சின்னங்களாய் மட்டுமே இவை எனக்குக் காட்சியளித்தன.

என் மதிப்பிற்குரிய பேராசிரியர். மதிவாணன் ஐயா தான் பழைய இலக்கிய உரைகளின்பால் என் கவனம் திரும்பக் காரணமானவர்.

நச்சினார்க்கினியரையும் பேராசிரியரையும் பரிமேலழகரையும் நான் படிக்கத் தொடங்கியது  அவரது பரிந்துரையினால்தான்.

படிக்கத் தொடங்கினேனே தவிர, அவர்கள் சொல்லாடலைப் புரிந்து கொள்வதென்பது பாடலைவிடக் கடினமாக இருந்தது என்பதே உண்மை. திருடனுக்குப் பயந்து கொலைகாரனிடம் மாட்டிக் கொண்டதுபோல...!

அவர்கள் மேல் பிழையில்லை. என் அறிவு அவ்வளவுதான்.

இதையேன் படிக்க இவ்வளவு தடுமாற வேண்டி இருக்கிறது?

பாடல் புரிவில்லை சரி.

பொருள் என்று ஏதோ எழுதியிருக்கிறார்கள். அதுவும் புரியவில்லை. ஆனால் ஏதோ சொல்வருகிறார்கள் என்பது மட்டும் புரிந்தது.

உறக்கமில்லாமல் நீளும் என் இரவுகளுக்கான தூக்க மருந்தாக நிறைய நாட்களில், நச்சினார்க்கினியர் மாறிப்போனார். இரு பக்கங்களைப் புரட்டினாலே அனஸ்தீஷியாவில் மயக்கமடையாதவன் கூட ஆழ்ந்த மயக்க நிலைக்கே போய்விடுவான். அப்படி ஒரு கடுநடை. இத்தனைக்கும் அவர் கவிஞரோ படைப்பாளியோ இல்லை. பாடலுக்கு  உரைசொன்னவர் மாத்திரம்தான்.

அடுத்தடுத்த வாசிப்புகளில்,  கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இந்த இருண்மை தொலைய ஆரம்பித்திருந்தது. அதற்குப் பின் உறக்கம் வரவழைத்தவனின் நடையில் மனம் மயங்கித் தூக்கம் கெட ஆரம்பித்தது. தொந்தரவற்ற இரவுகளில் சில சொல்லாடல்களுக்கு நச்சினார்க்கினியர் நூறு நூறு ஆண்டுகள் கடத்தித் தந்திருக்கும் தமிழ்ப்புலமை மரபின் பேரொளியின் முன்  பிரம்மை பிடித்து நெடுநேரம் நின்றிருப்பேன்.

ஒரு வார்த்தைக்கே இப்படியென்றால், நச்சினார்க்கினியன் ஒரு பாடல்முழுவதும் தன் அறிவின் மணம் கமழச்செய்த பாடல்களில், திரு. தளிர்.சுரேஷ் அவர்கள் தேடிய இந்தப்பாடல் மிக மதிப்பு மிக்கது.

பாடலையும் அதற்குச் சொல்லப்பட்டுவரும் வழக்கமான பொருளையும் முதலில் சொல்லிவிடுகிறேன். 

பின் இந்தப் பாடலின் மேலும் இரண்டு வாசிப்பு நிலைகள்.

ஒன்று, நச்சினார்க்கினியர் மற்றும் பேராசிரியர் இவர்களின் உரையை நான் புரிந்து கொண்டதை ஒட்டியது.

இன்னொன்று, அவ்வுரைகளின் வாயிலாக நாம் இன்னும் கடக்க வேண்டியது.

பாடல் இதுதான்,

'முல்லை வைந்நுனை தோன்ற இல்லமொடு

பைங்காற் கொன்றை மென்பிணி அவிழ

இரும்பு திரித்தன்ன மாயிரு மருப்பிற்

பரலவல் அடைய இரலை தெறிப்ப

மலர்ந்த ஞாலம் புலம்புபுறக் கொடுப்பக்

கருவி வானம் கதழுறை சிதறிக்

கார்செய் தன்றே கவின்பெறு கானம்

குரங்குளைப் பொலிந்த கொய்சுவற் புரவி

நரம்பார்த் தன்ன வாங்குவள் பரியப்

பூத்த பொங்கர்த் துணையொடு வதிந்த

தாதுண் பறவை பேதுறல் அஞ்சி

மணிநா ஆர்த்த மாண்வினைத் தேரன்

உவக்காண் தோன்றும் குறும்பொறை நாடன்

கறங்கிசை விழவின் உறந்தைக் குணாது

நெடும்பெருங் குன்றத் தமன்ற காந்தட்

போதவிழ் அலரின் நாறும்

ஆய்தொடி அரிவைநின் மாணலம் படர்ந்தே." ( 4. அகநானூறு. )

பாடலின் பொருளை இருவரிகளில் சொல்லுவதானால், இப்படிச் சொல்லிவிடலாம்.

தோழி சொல்கிறாள்,

“வருந்தாதே! சம்பாதிப்பதற்காக உன்னை விட்டுச் சென்ற உன் கணவன் வீட்டிற்கு வந்துகொண்டிருக்கிறான்.“

இதற்கு இவ்வளவு நீட்டி முழக்கிப் புரியாத மொழியில் சொன்னால் என்ன தான் செய்வது? :)

சரி என்ன சொல்கிறார்கள் என்பதைத்தான் பார்த்துவிடுவோமே..!

வாசிப்பு – 1.

பொதுவாக முதலில் இருபதாம் நூற்றாண்டின் உரையாசிரியர்களால் இதன் பொருள் எப்படிச் சொல்லப்படுகிறது என்று பார்ப்போம்.

தோழி தலைவனின் வருகையைக் குறித்து இப்படிச் சொல்கிறாள்.

'முல்லை வைந்நுனை தோன்ற இல்லமொடு பைங்காற் கொன்றை மென்பிணி அவிழ - முல்லை அரும்புகிறது. தேற்றா , கொன்றை ஆகிய மரங்களின் மலர்கள் விரியத் தொடங்கி இருக்கின்றன.

இரும்பு திரித்தன்ன மாயிரு மருப்பிற் பரலவல் அடைய இரலை தெறிப்ப -இரும்பை முறுக்கிவிட்டதைப் போலத் தோன்றும் இரலை என்னும் ஒருவகை மான்கள் கற்கள் நிறைந்த பள்ளங்களிலே துள்ளிக் குதிக்கின்றன.

கருவி வானம் கதழுறை சிதறிக் கார்செய் தன்றே கவின்பெறு கானம் -

காடுகளில் நீரில்லாத வருத்தம் நீங்க மேகம் தன் துளிகளைச் சிந்திக் கார்ப்பருவத்தைத் தோற்றுவிக்கிறது.

குறும்பொறை நாடன் கறங்கிசை விழவின் உறந்தைக் குணாதுநெடும்பெருங் குன்றத் தமன்ற காந்தட் போதவிழ் அலரின் நாறும் ஆய்தொடி அரிவைநின் மாணலம் படர்ந்தே - சிறுமலையைச்  சார்ந்தவனான தலைவன், எப்பொழுதும் விழாக்கள் நடப்பதால் ஆரவாரம் நிரம்பிய உறையூருக்குக் கிழக்கே காணப்படும், பெரிய மலையில் பூக்கும், காந்தள் பூவின் இதழ் விரிவதால் உண்டாகும் மணம், அதனை ஒத்த உன்னுடைய அழகினை நினைத்தபடியே,

குரங்குளைப் பொலிந்த கொய்சுவற் புரவி நரம்பார்த் தன்ன வாங்குவள் பரியப் - வளைந்து  தலையாட்டிக்கொண்டிருக்கும் கத்தரிக்கப்பட்ட பிடரி மயிர்களைக் கொண்ட குதிரைகளுக்குப் பூட்டப்பட்டுள்ள கடிவாளத்தை நெகிழவிட்டபடி,

பூத்த பொங்கர்த் துணையொடு வதிந்த தாதுண் பறவை பேதுறல் அஞ்சி மணிநா ஆர்த்த மாண்வினைத் தேரன் உவக்காண் தோன்றும் - பூக்கள் நிறைந்துள்ள சோலையில் தன் பெடையுடன் தேனருந்தும் வண்டு அஞ்சி ஓடாமல் இருக்கத் தன் தேரிலுள்ள மணியின் நாவினைக் கட்டி ஓசை எழுப்பாமல் தன் தேரினை ஓட்டியபடி வந்துகொண்டிருக்கிறான்.

.

வாசிப்பு – 2

( நச்சினார்க்கினியர் , பேராசிரியர் சொல்லும் உரை )

'முல்லை வைந்நுனை தோன்ற இல்லமொடு பைங்காற் கொன்றை மென்பிணி அவிழ- முல்லை மலர் தோன்றும்போது கூரிய நுனிகளை உடையது ( வைந்நுனை) என்று கூறுவதால், அவை இப்போதுதான் தோன்றியிருக்கிறது. சிறிது நேரத்தில் இதன் கூர்மை மாறிச் சட்டென அவிழ்ந்து மலராகிவிடும். மலரும் வரை மென்மையாய்த் தோன்றாமல், வன்மையாய்க் கூர்மையை உடையதாக,  கூம்பி இருப்பது போலத்தான் தோன்றும். ஆனால் மலரும் தருணம் வரும்போது சட்டென மலர்ந்துவிடும்.

முல்லைக் கொடியில் கூர்மையான மொட்டுகள் தோன்றி இருக்கின்றன என்றால், தேற்றா (இல்லம்) கொன்றை போன்ற மரங்களின் பூக்கள் தம் மொட்டுகளை விரித்து மலரத்தொடங்கி இருக்கின்றன. ஏனெனில் முல்லைக் கொடியைப் போல அவை சட்டென மலர்வதில்லை. அவற்றின் பூக்கள் மெல்ல மலர்ந்து நீடித்திருக்கக் கூடியன.

இரும்பு திரித்தன்ன மாயிரு மருப்பில் - இரும்பினை முறுக்கிவிட்டாற் போன்ற மானின் கொம்புகள் என்பது இங்கே அதன் வடிவத்திற்கு மட்டுமே உவமையாகச் சொல்லப்படவில்லை. இரும்பை முறுக்க அதனைப் பழுக்கக் காய்ச்ச வேண்டும். அப்படிக் காய்ச்சி முறுக்கி அதனை நீரில் தோய்த்து எடுத்த பின்பும் இரும்பின் சூடு நெடுநேரம் அதில் மிச்சம் இருப்பதைப் போல, கோடைகாலம் மாறி மழைக்காலம் தொடங்கி இருக்கிறது. நிலம் நீரால் நனைந்தாலும்  கோடையின் வெப்பம் இன்னமும் நிலத்தில் மிச்சம் இருக்கிறது. கோடையின் வெம்மை மிச்சம் இருக்கிறது என்பதனால் மழைக்காலம் இப்பொழுதுதான் தொடங்கி இருக்கிறது என்பதற்கான குறிப்பையும் இந்த உவமை உள்ளடக்கி இருக்கிறது.

பரலவல் அடைய இரலை தெறிப்ப - இரலை என்னும் ஒருவகை மான்கள் சிறுகுழிகளில் இருக்கின்ற குறைந்த அளவு நீரைப் பருக முடியாமல் வருந்தி, பரலைக் கற்கள் கிடக்கின்ற பள்ளத்தை அடைந்து அங்கு சேர்ந்துள்ள நீரை அருந்தித் துள்ளிக்குதிக்கின்றன.

கருவி வானம் கதழுறை சிதறிக் கார்செய் தன்றே கவின்பெறு கானம் -

 நீரின்றிக் காய்ந்த நிலத்தில் வாழும் உயிர்களின்  துன்பம் நீங்கும்படி, திரண்ட மேகம், தான் விரைந்து செல்லும் பயணத்தின் இடையே, காற்று இடைப்படுதலால் சிறு துளிகளைச் சிதற்றி மழைக்காலம் வந்துவிட்டது என்பதனை உணர்த்துகிறது.

மேகங்கள் தம் பயணத்தின் இடையே சிறுசிறு துளிகளைச் சிந்திச் செல்கின்றன என்பதால் அவை இங்கே தங்கிப் பொழியும் அளவிற்குப் பெருமழை இன்னும் ஆரம்பிக்கவில்லை, கார்காலம் இப்பொழுதுதான் தொடங்கி இருக்கிறது என்பதற்கான குறிப்பு இதில் இருக்கிறது.

 ( உன் கணவன் கார்காலமாகியும் வரவில்லை. சொன்ன சொல்லைக் காப்பாற்றாமல் இருந்துவிட்டானோ என்று எண்ணிவிடாதே!

கார்காலம் இப்பொழுதுதான் தொடங்கி இருக்கின்றது என்பதைக் குறிப்பிடத்தான் கார்காலத்தின் தொடக்கத்தில் நிகழும் இத்தனை செய்திகளையும் தோழி சொல்கிறாள். )

குறும்பொறை நாடன் கறங்கிசை விழவின் உறந்தைக் குணாது - சிறிய மலைநாட்டைச் சேர்ந்த தலைவன் விழாக்களால் எப்பொழுதும் ஆரவாரம் மிகுந்து உறையூரின் கிழக்கே

 நெடும்பெருங் குன்றத் தமன்ற காந்தட் போதவிழ் அலரின் நாறும் ஆய்தொடி அரிவைநின் மாணலம் படர்ந்தே – நீண்ட பெரிய குன்றுகளில் பூக்கும் இறைவனுக்கு உகந்த மலரான காந்தள் போல இருக்கும் உன் கைகள், நாட்களானதால், காந்தள் மலர் காய்ந்து உதிர்வதைப்போல உன் தோள்மெலிதலால், நீ அணிந்திருக்கும் வளையல்கள் நெகிழந்து வீழ்கின்றன. அம்மலர்போல உன்னிடமிருந்து கமழும் நறுமணத்தை  நினைந்து அவன் பிரிவால் நீ இழந்த  உன் நலத்தை எண்ணியபடியே,

( மாணலம் – தலைவன் பொருள் தேடிப் பிரிந்தபோது அவள் உடன்பட்டாலும், அவளுடைய நலம் அதற்கு உடன்படாமல் மெலிந்ததால் அது மாணலம் எனப்பட்டது –நச்.)

குரங்குளைப் பொலிந்த கொய்சுவற் புரவி

( குரங்கு – வளைந்த; உளை – மயிர்; பொலிதல் – அழகாய்த் தோன்றல்;

கொய் – கொய்யப்படுகின்ற; சுவல் – பிடரி )

கத்தரிக்கப்படாதிருந்தால் பெருகியும், கத்தரிக்கப்படுவதால் தொடர்ந்து அவ்வாறே தன்நிலைகெடாமல் இருக்கும்படிப் பராமரிக்கப்படுவதுமான பிடரி மயிர்களைக் கொண்ட குதிரையில்,

( இங்கு, தலைவிமீது உள்ள அன்பினால் தன்னுடைய உணர்வுகள் மிகுந்தால் சென்ற இடத்தில்  பொருளீட்டாமல் திரும்ப வேண்டியிருக்கும். அதே நேரம், மனைவியின் மீதுள்ள அன்பை முற்றிலும் அழிக்கவும் முடியாது. எனவே மிகாமலும் குறையாமலும் அவள் மேல் கொண்ட அன்பைக் காக்கும் மனவலிமை பெற்றவன் தலைவன். அவனது மன வலிமையைத்தான் இங்கு மயிர் அளவாகக் கத்தரிக்கப்படும் குதிரையாகத் தோழி காட்டுகிறாள். – நச். பேரா. )

நரம்பார்த் தன்ன வாங்குவள் பரிய – இறுகக் கட்டப்பட்ட கடிவாளம், அதன் கழுத்து அசையும்போதெல்லாம் ஏற்படுத்தும் ஒலி,  யாழின் நரம்பின் குற்றத்தைப் பரிசோதித்துப் பார்க்கும் பொழுது அறியப்படும் நான்கு குற்றங்களுள் ஒன்றான ஆர்ப்பு என்னும் ஓசையினைப் போலத் தோன்றும். ( வண்டு நம் காதருகே பறக்கும்போது ஏற்படும் ஓசையைப் போன்றது இது )

பூத்த பொங்கர்த் துணையொடு வதிந்த தாதுண் பறவை பேதுறல் அஞ்சி மணிநா ஆர்த்த மாண்வினைத் தேரன் உவக்காண் தோன்றும்

சோலையில் வசிக்கும் பறவையினமாகிய வண்டும், தேனுண்ணும் பூச்சியும், தாதுண்ணும் சுரும்பும் ஒலியெழுப்பும் மலர்கள் பூத்தகாடு.

அங்குள்ள பூக்களில் உள்ள தேனை உண்டும், தாது நுகர்ந்தும், தம் இணையுடன் கலந்து இன்புற்றிருக்கின்றன இந்தப் பறவைகள்.

உண்பதற்குத் தேவையான உணவை உண்டு பின் தன் இணையுடன் சேரும் இந்தப் பறவைகளைப் போலத்தான், வாழ்வதற்குத் தேவையான பொருளினை ஈட்டி இல்லறம் நடத்தி இன்புறுவதற்காகத் தலைவன் கண்ணெட்டும் தொலைவில் வந்து கொண்டிருக்கிறான்.

தான் வரும்வழியில் தன் தேரில் மணி ஒலிக்குமானால் துணையுடன் இன்புறும் அப்பறவைகள் உண்ணாமல் பறக்கும் என்றும், இணையாமல் பிரியும் என்றும் அஞ்சியே அந்த மணியின் உள்ளிருக்கும் ஒலிசெய்யும் நாவினை, ஓசை எழுப்பாமல்  கட்டியபடி வருகிறான்.

அவனது மாண்பு அத்தகையது.

(‘பேதுறல் அஞ்சி‘ என வருகிறதே இங்கு அஞ்சுதல் தலைவனுக்குரிய குணமோ என்றால் இங்கு வரும் அச்சம் உயிர்கள் மேல் உள்ள கருணையால் வருவது.-நச்)

மணி ஒலி கேட்டால் துணையுடன் இருக்கும் வண்டு அஞ்சும் என்று மணியின் நாவினை இயங்காமல் கட்டியதாலும், தலைவியிடம் வாக்களித்தற்கு ஏற்ப சொன்னபடி சொன்ன காலத்தில் வந்துகொண்டிருப்பதாலும்  அவன் செய்த வினை மாண்புடைய வினையாயிற்று.-நச்.

அவ்வாறு வரும் தலைவனை நான் கண்டேன் அவன் வந்து கொண்டிருக்கிறான் என்கிறாள் தோழி.

சிறு உயிர்களுக்குக்கூட இடையூறு செய்யும் மனம் இல்லாதவன் தன் உயிரென நினைக்கும் உன்னை வருந்தவிடுவானா? என்பது தோழி வண்டுகளை வைத்துச் சொல்வதன் பொருள்.

தலைவன் வந்தால் தேர்மணி ஓசை கேட்குமே என்று தலைவி நினைப்பாள் என்பதற்காகவே, மணி நாவினைக் கட்டியதால்அவ்வோசை கேட்காது என்பதைக் கூறுகிறாள் தோழி.

என்றாலும், புரவியின் கடிவாளங்கள் உரசும்போது ஏற்படும் ஒலி கூடவா கேட்காது எனத் தலைவி எண்ணக்கூடும் என்பதற்காகவே அது வண்டுகளின் ரீங்கார ஓசைபோல் இருப்பதால், இங்குள்ள வண்டுகள் ஏற்படுத்தும் ஓசையோடு ஓசையாய்க் கலந்து உன் செவிகள் அதனைப் பிரித்தறிய முடியாமற்போகும் என்று கூறுகிறாள்.

தொல்காப்பியச் செய்யுளியலில் நோக்கு என்னும் உறுப்பை விளக்க பேராசிரியராலும் நச்சினார்க்கினியராலும் இந்தப் பாடல் மேற்கோள் காட்டப்பட்டு அளிக்கப்பட்ட உரையின் பொருள் தான் இரண்டாம் வாசிப்பில் நான் தொகுத்திருப்பது. ( தொல். செய்யுளியல் -409 )

 இருபுலவர்பெருமக்களின் உரை இதோ அவர்களின் நடையில்!

சுமார் ஐந்நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் நம் தமிழ் எப்படி இருந்தது என்பதை வாசித்துத்தான் பாருங்களேன.

பேராசிரியர் உரை.

“ இனி ‘அடிநிலை காறும்’ என்றதனாற் செய்யுள் முழுவதும் எவ்வகை யுறுப்புங் கூட்டி நோக்கி யுணருமாறுங் கூறுதும்; முல்லை யென்பது முதலாகக் கானம் என்பதீறாக நாற்சொல் லியலான் யாப்பு வழிப்பட்டதாயினும் பருவங் காட்டி வற்புறுக்கும் தோழி பருவந் தொடங்கிய துணையே காண் என்று வற்புறுத்தினாளென்பது நோக்கி யுணர வைத்தான்; ‘உவக்காண் தோன்றுங் குறும்பொறை நாடன்’ என்னுந் துணையும் தலைமகனது காதன்மிகுதி கூறி வற்புறுத்தினாளென்பது நோக்கி யுணர வைத்தான்; ஒழிந்த அடி நிலைகாறும் பிரிந்த காலம் அணித்தெனக் கூறி வற்புறுத்தினா ளென்பது நோக்கி யுணர வைத்தான் எனப்படும்; என்னை?

முல்லை யென்னது ‘வைந்நுனை’ என்றதனான் அவை அரும்பியது அணித்தென்பது பெறப்பட்டது; சின்னாள் கழியின் வைந்நுனை யாகாது மெல்லென்னு மாகலின். இல்லமும் கொன்றையும் மெல்லென்ற பிணி யவிழ்ந்தன வென்றான், முல்லைக்கொடி கரிந்த துணை அவை முதல் கெடாது, முல்லை யரும்பிய காலத்து மலர்ந்தமையின். இரலை மருப்பினை இரும்பு திரித்தன்ன மருப்பு என்றதூஉம், நீர் தோய்ந்தும் வெயிலுழந்த வெப்பம் தணிந்தில; இரும்பு முறுக்கி விட்ட வழி வெப்பம் மாறா (விட்ட) வாறு போல வெம்பா நின்றன இன்னும் என்றவாறு. ‘பரலவ லடைய இரலை தெறிப்ப’ எனவே, பரல்படு குழி தோறும் தெளிந்து நின்ற நீர்க்க விருந்தின வாகலாற் பலகாலும் நீர் பருகியும் அப் பரலவலினது அடைகரை விடாது துள்ளகின்றனவென அதுவும் பருவந் தொடங்கினமை வறியவாறாயிற்று. ‘கருவி வானங் கதழுறை சிதறி’ என்பதூஉம் பலவுறுப்புங் குறைபடாது தொக்கு நின்றன மேகம் தமது வீக்கத்திடைக் காற்றெறியபபடுதலின் விரைந்து துளி சிதறின வென் றவற்றையும் புதுமை கூறினான். எனவே இவை யெல்லாம் பருவந் தொடங்கி யணித்தென்றமையின், வற்புறுத்தற்கு இலேசாயிற்று. ‘குரங்குளைப் பொலிந்த கொய்சுவற் புரவி’ என்பது, கொய்யாத உளை பல்கியும் கொய்த உளை பலகாலும் கொய்ய வேண்டு தலுமுடைய குதிரை யென்றவாறு; எனவே தனது மனப்புகழ்ச்சி கூறியவாறு.

அத்துணை மிகுதியுடைய குதிரை பூட்டின வாரொலி விலக்காது மணியொலி விலக்கி வாராநின்றான், அங்ஙனம் மாட்சிமைப் பட்ட மாண் தேர னாதலான் என்றவாறு. அதற்கென்னை காரண மெனின், ‘துணையொடு வதியும் தாதுண் பறவை’ எனவே, பிரிவஞ்சி யென்றவாறு. மணிநா வொலி கேட்பின் வண்டு வெருவு மாகலின் அது கேளாமை மணி நாவினை யியங்காமை யாப்பித்த மாண் வினைத் தேரனாகி வாரா நின்றானென இவையெல்லாம் தலைமகள் வன்புறைக் கேதுவாயின. ‘கறங்கிசை விழவி னுறந்தைக் குணாது, நெடும்பெருங் குன்றத் தமன்ற காந்தள்’ தெய்வமலை யாகலான்; அதனுள் அமன்ற காந்தளைத் தெய்வப் பூ வெனக் கூறி, அவை போதவிழ்ந்தாற் போல அவர் புணர்ந்த காலத்துப் புதுமணம் கமழ்ந்த நின் கைத்தொடிகள் அவை அரியவாகிப் பிரிந்த காலத்துப் போன்று வடிவொத்து மணங்குறைபட்ட துணையேயால் அவர் பிரிந்து செய்த தன்மையின் என இதுவும் வன்புறைக்கே உறுப்பாயிற்று. இவ்வாறே பலவும் நோக்கி யுணர்தற்குக் கருவியாகிய ‘சொல்லும் பொருளும் எல்லாம் மாத்திரை முதலா வடிநிலை காறும்’ என அடங்கக் கூறி நோக்குதற்கும் காரணம் நோக்கென்றான் என்பது.“

இனி நச்சினார்க்கினியர் கூறுவது,

( செய்யுளியலுக்கான இவரது உரை  இணையத்தில் இல்லை.)

வைந்நுனை யென்றதனா லலருந்துணையு மெல்லென்னாது வன்மையவாய்க் கூரியதாய் நிற்றலி னரும்பியணித்தென்பது கூறிற்று. இல்லமுங்  கொன்றையும் பிணியவிழ்ந்தன வென்றது அவையு மரமாதலிற் கடிதிற்கரியவாகலிற் கடிதிற்கரிந்த முல்லைக்கு முன்னே மெல்லிய பிணியவிழ்ந்தமை கூறிற்று.

காய்ந்தவிரும்பு முறுக்கிவிட்ட வழியும் வெப்பமாறாதவாறு போல நீர் தோய்ந்தும் வெப்பமின்னுந்தணிந்தில வென்பது தோன்ற இரும்புதிரித்தன்ன மருப்பென்றார். இரலை குழிதொறுந் தெளிந்துநின்ற நீர்க்கு வருந்தினவாதலின் பல்கால் நீர்பருகுதற்குப் பரலயை உடைய பள்ளத்தைச் சேர நின்றது என்றதாம்.

இத்துணையும் பருவம் தொடங்கிய துணையே வற்புறுத்திக் கூறிற்று.

புலம்பு முழுவது நீங்கிற்றென்னா தொருபுடை தோன்றப் புறக்கொடுத்ததென்றமையின் அதுவும் பருவம் தொடங்கிய துணையே கூறிற்று. தொகுதியை உடைய மேகம் காற்றின் விசையான் விரைந்த கொடுந்துளியைச் சிதறிற்றெனவே புதுமை கூறிற்று. இத்துணையும் பருவந்தொடங்கி அணித்தென்றலின் வற்புறுத்தற்கிலேசானமை நோக்கிற்று.

கொய்யாத உளை பெருகுதலும் கொய்த உளை பல்காற் கொய்யப் பெருக வேண்டுதலும் கூறவே குதிரை மனச்செருக்குக் கூறிற்றாம்.

அதன் கழுத்துவளையும் படி விசிததவாரொலி நரம்பிற் கோதிய நால்வகைக் குற்றத்தினு மார்ப்பன்னுங் குற்றமெய்திய நரம்போசைபோல விசைப்பவென்க.

பூத்த பொங்க ரென்பதனாற் பசிப்பிணி தீர நுகரும் பொருளை யது குறைவறக் கொடுப்ப உண்டு மகிழ்ந்து பின்புதாம் நுகரா நின்று வதியுமெனவே, யாமுமில்லறந் நிகழ்த்துதற்கு நுகர்தற்குமேற்ற பொருள்களைக் குறைவறப்பெற்றுப் பின்னின்பம் நுகர்தல்  வேண்டுமென்பது கூறினாளாம்.

பொங்கரில் பசிதீர்ந்து துணையொடு வதியும் பறவையுந் தாதை யுண்கிற பறவையும் கலக்கமுறுதற் கஞ்சி,  மணியொலியை வீக்கிய தேரனென்றதனால், காதலுமருளுமுடைமையின் அவற்றின் பிரிவிற்கும் பசிக்குமிரங்கினானெக் கூறவேயவையற்கு நின்கண்ணும் பெருகுமென்றாளாம்.

வதியும் பறவை வண்டுந்தேனுமென்பதுந் தாதுண் பறவை சுரும்பென்பதும், “ எங்குமோடி யிடருஞ் சுரும்புகாள் வண்டுகாள் மகிழ்தேனினங்காள் “ ( சிந்.குண. 42) எனப்பின்னுள்ளோர் கூறியவாற்றானுமுணர்க.

இதனாற் சேணிடை வரவை உணர்த்தும் மணியொலியை வாரொலி கேட்கு மணிமைக்கண்ணுங் கேளாயினையெனவு மவ்வாரொலி தாதுண்பறவை யொலிக்கணடங்குதலின் கேட்கின்றிலையெனவுங் கூறினாளாயிற்று. வாரொலி நரம்போசை போறலின் பெருவரவாயிற்று. மாண்வினைத்தேரனென்றான், அவன் கருத்திற்கேற்ப வினைமுடித்தமை தோன்ற; எனவே வன்புறைக் கேதுவாயின தெய்வந் தங்கு மலையாதலிற் றெய்வ மணநாறுங் காந்தளினுடைய போதவிழா நின்றமலர்போல அவர் புணர்ந்த காலத்துப் புதுமண நாறும்மரிவை யெனவே, யவர்பிரிந்து சேய்த்தகன்றென வன்புறைக்கேதுவாயிற்று. ஆய்தொடி யென்றது தோண்மெலிந்துழி அயலார்க்குப் புறமறைத்தல் வேண்டிச் செருகுந் தன்மையின்றி யணிந்த நிலையே கிடக்குந் தொடி யென்றவாறாம்.

இதுவும் பிரிந்து தேய்த்தென்றவாறதாம்.

ஈண்டு மாணலம் என்றது அவன் பிரிவுணர்த்தியகாலத்துப் பிரிவிற்குடம்பட்டாள் போன்றுடம்பாடாது நின்ற நலத்தை.:

அது மெய்ப்பாடாம்.

இங்ஙணம் கோடல் நோக்கென்றுணர்க.“

இதுவரை நாம் பார்த்தது உரையாசிரியர்கள் சொன்னதன் பொருள்தான். ஆனால் நச்சினார்க்கினியரின் உரையில் சில தவறுகள் இருப்பதாகத் தோன்றுகிறது. அவை ஆய்வுக்குரியன. அது சுவடி பெயர்த்து எழுதும்போது நேர்ந்திருக்கலாம். அல்லது என் கருத்தில் பிழை  இருக்கலாம்.

நோக்கு என்றால் என்ன?

சங்கப் பாடலைப் பொருளுடன் படித்து மீள வாசித்தலின்போது ( மூன்றாவது வாசிப்பு) இப்பாடலை எப்படி விளக்கலாம்?

இதில் வேறு சுவைகள் என்னென்ன இருக்கின்றன?

பேராசிரியர், நச்சினார்க்கினியரின் உரையில்  மேலும் விளக்கம் அளிக்க வேண்டிய இடங்கள் எவை?  நச்சினார்க்கினியர் உரையில் உள்ள சற்று இடறலான அந்தப் பகுதி எது?

அடுத்த பதிவு நிச்சயமாய் இதன் தொடர்ச்சிதான்.

தொடர்வோம்.

நன்றி.

வலைப்பதிவர்கள்,

மதிப்பிற்குரிய. திரு. தளிர். சுரேஷ்.

பேராசிரியர். மகேசுவரி பாலச்சந்திரன்.

பட உதவி - நன்றி. http://2.bp.blogspot.com/