இந்த அளவு போதை தரும் சரக்கு டாஸ்மாக்கில் கிடைக்குமா?

குடிப்பது தீங்கானது. தமிழகத்தில் மதுவைத் தடை செய்ய வேண்டும் என்றெல்லாம் குரல்கள் ஒலித்துக் கொண்டிருக்க, திடீரென்று பெரிய போதை தரும் சரக்கைப் பழைய தமிழ் இலக்கியத்தில் இருந்து  கண்டுபிடித்து, ‘இதெல்லாம் அப்பவே நாங்க கண்டுபிடிச்சிட்டோம்’ என்று தோளுயர்த்திச் சொல்லுவதற்காக இந்தப் பதிவை எழுதவில்லை.

இந்தத் தலைப்பில் சொல்லப்படும் சரக்குத் தரும் போதையைப் பார்க்க வேண்டுமானால் நீங்கள் என்னோடு சற்றுச் சோழர் காலத்திற்கு வரவேண்டி இருக்கும்.

அது, பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டில் மூன்று தலைமுறை சோழ அரசர்களின் அரசவைக் கவிஞனாக விளங்கிய ஒட்டக் கூத்தர் வாழ்ந்த காலம்.

அவர்தான் இந்தச் சரக்கைப் பற்றி எட்டு நூற்றாண்டுகள் கழித்து இன்று நாம் அறியத் துணை செய்பவர்.

அவர் தன்னனுபவத்தில் இருந்து இதைச் சொல்லவில்லை.

எழுத்தில் சொல்ல முடியாத சில செய்திகளை, ‘வல்லார் வாய்க் கேட்டுணர்க!’ என்று  உரையாசிரியர்கள் சொல்வதுண்டு.

அதுபோல்,

ஒட்டக்கூத்தர், வல்லார்வாய்க் கேட்டு உணர்ந்த சரக்கின் தன்மை இது.

அந்த இறந்தகாலத்தின் காட்சியினை இப்படி மீட்டெடுப்போம்.

ஒட்டக்கூத்தர் செல்லும் வழியில், அன்றைய சோழர்கால டாஸ்மாக்.

அதை அரசு நடத்தவில்லை என்பதும் அதனால் அரசு நடைபெறவில்லை என்பதும் மட்டுமே இன்றைக்கும் அன்றைக்கும் உள்ள மதுக்கடைகளுக்கிடையேயான வேறுபாடு.

மற்றபடி கடைக்குள் முண்டியடிக்கின்ற கூட்டமும் வெளியே, மணலைப் பரப்பி வைத்து, மீன் வறுவல், நண்டுப் பொறியல், கொத்துக் கறி  எனத் தொட்டுக்கொள்ளப் பலசரக்கும் சுடச்சுடத் தயாராகிக் கொண்டிருக்கிறது இந்தக் கால மதுபானக்கடை சிற்றுண்டிச் சாலைபோல.

அந்த வழியாய் நடக்கும் ஒட்டக்கூத்தரின் கண்களில் தென்படுகிறது, குடித்துக் கும்மாளமிடும் ஒரு கூட்டம் .

அட ..! இவர்கள் இராமாயணத்தையும்  மகாபாரதத்தையும் ஊர் ஊராய்ச் சென்று பாடிப் பொருள் விளக்கும் குழுவினர் அல்லவா?

பல்லாயிரக்கணக்கான அதன் பாடல்களை மனம் கொண்டலையும் நூலகங்கள்...!

இவர்களா இங்கு…. இப்படி…!

ஒட்டக்கூத்தரின் மனம் சஞ்சலமடைகிறது.

மெல்ல அவர்கள் அருகில் சென்று நிற்கிறார்.

குழுவினருள் ஒருவன் தலையுயர்த்தி ஒட்டக்கூத்தரைப் பார்த்து, “ என்ன?“ என்று கேட்கிறான்.

“ இல்லை. பல நூல்களைப் படித்துப் பாராயணம் செய்து வைத்திருக்கும் உங்களைப் போன்றோர்கள் இந்த அறிவை மயக்கும் கள்ளைக் குடிக்கலாமா?“ என்று மனவருத்தத்துடன் கேட்கிறார் கூத்தர்.

“ எங்கள் அரசனின் மாலையில் இருக்கும் வண்டு கூடத் தேனை உண்டு எவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது. அப்படிப்பட்ட பூம்புகாரில் வாழும் நாங்கள் மட்டும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டாமா?

அதற்காகத்தான் ஒரு மிடற்றுக்கே ‘சுள்‘ என்று போதையேறும் இந்தக் கள்ளைக் குடித்துக் கொண்டிருக்கிறோம் ” என்கிறான் அவர்களுள் ஒருவன்.

கூத்தர் மெல்ல, “ இதைக்  குடித்தால் உங்கள் அறிவு மயங்கிவிடாதா? உங்களுக்கு மக்கள் கொடுக்கும் மதிப்பினை நீங்கள் இழந்து விட மாட்டீர்களா?“ என்று கேட்கிறார்.

“ அட……… எவ்வளவு குடித்தாலும் நாங்க நிதானமாத்தான் இருப்போம்!

எங்களைப் பரிசோதித்துப் பார்க்கிறீர்களா?

உங்களுக்கு இப்ப  எதைச் சொல்லட்டும்?

இராமாயணத்தையா…. மகாபாரதத்தையா…

சரி ….! இரண்டில் பெரிது மகாபாரதம்தான்.

சாதாரணமா இருக்கும் போது, இதை எத்தனை மாதங்கள் சொல்வோம்.

இப்போ இதை ஒரே வரிலே சொல்றேன் பார், 

வாலி துரோபதையோட மூக்கறுத்த கதைதானே மகாபாரதம்?!

இப்பயாவது நாங்கத் தெளிவாத்தான் இருக்கிறோமின்னு நம்பு! போய் உன் வேலையைப் பார்“

  என்று அடுத்த மிடறினை உள்ளிறக்குகிறான் அவன்.

கூடி இருப்பவர்கள, “ நாங்க எவ்வளவு தெளிவா இருக்கோம், பார்த்தீர்களா?“ என்று கூத்தரைக் கேலி செய்து சிரிக்கிறார்கள்.

‘ஆமாமா! ரொம்பத் தெளிவாத்தான் இருக்கிங்க’ என்று மனதிற்குள் இவ்வளவு அறிவுடையவர்களையே நிதானம் இழக்கவைத்த, அந்தச் சுள் என்ற கள்ளின் மாயத்தை நினைத்தபடி அந்த இடத்தைவிட்டு அகன்று செல்கிறார் ஒட்டக்கூத்தர்.

பின்னே,

வாலி இராமாயணத்தில் வருபவன்.

துரோபதை மகாபாரதத்தில் வருபவள்.

மூக்கரியப்பட்டவள் சூர்ப்பனகை.

அரிந்தவன் இலட்சுமணன்.

வாலி திரௌபதையை மூக்கரிந்த கதைதானே மாபாரதம்? என்று சொன்னால் பாவம், ஒட்டக்கூத்தர் என்னத்தான் செய்வார்?

இராமாயணத்தையும் மகாபாரதத்தையும் சேர்த்து ஒரு கலக்குக் கலக்கிவிட்டது அந்தப் போதை!

ஒரு கணம் ஒட்டக்கூத்தரையும்தான்.

அவ்வளவு போதை அந்தக் கள்ளுக்கு..!

பாடல் இதுதான்.

""புள்ளிருக்கும் தார்மார்பன் பூம்புகார் வாழ்களியேம்

 சுள்ளிருக்கும் கள்ளையுண்டும் சோர்விலேம் - உள்ளபடி

சொல்லவா வாலிது ரோபதையை மூக்கரிந்த

தல்லவா மாபா ரதம்?''

( தார் – மாலை.

புள் – ( இங்கு ) வண்டு

புள்ளிருக்கும் தார் மாலை என்பதால் வாடாத மாலை என்பதை அறியலாம்.

புள்ளிருக்கும் தார் மார்பன் – வண்டுகள் தேன் உண்ணும் வாடா மாலையை அணிந்த சோழன்

பூம்புகார் வாழ் களியேம் – பூம்புகாரிலே வாழ்ந்து என்றும் மகிழ்ந்திருப்போம்.

சுள்ளிருக்கும் கள் – குடிக்கச் சுள்ளென்று போதை தரும் கள்

உண்டு சோர்விலோம் – உண்பதனால் எங்கள்  அறிவு சோர்ந்து போகாது.

உள்ளபடி மாபாரதம் சொல்லவா? – உள்ளபடியே மகாபாரதத்தைச் சொல்லவா?

“வாலி துரோபதையை மூக்கரிந்ததுதானே மகாபாரதம்?“ )

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

தமிழில் இது போன்ற மதுவினைக்குறித்துப் பாடும் பாடல்கள் ‘களி’ என்று அழைக்கப்படுகின்றன.

இவற்றைக் கலம்பகம் என்னும் சிற்றிலக்கியம் தனது பதினெட்டு உறுப்புகளுள் ஒன்றெனக் கொள்ளும்.

கள்ளின் சிறப்பைப் பாடுவதோ,  அல்லது கள்ளை உண்டவனது அர்த்தமற்ற உளறலைக் குறித்துப் பாடுவதோ  இந்தக் களி என்னும் உறுப்பின் பாடுபொருளாகும்.

இப்பாடலின் இந்த இறுதி வரியின் சுவையை உணராமல்,

‘வாலி என்பது வாலுத்தனம் செய்யும் துச்சாதனன் என்றும், மூக்கரிதல் என்பது அவமானப்படுத்துதல் என்றும் எனவே துச்சாதனன் துகில் உரிந்து திரௌபதியை அவமானப்படுத்தியதைத்தான் மாபாரதம் என்று புலவர் சிலேடையாய்ச் சொல்கிறார் என்றும்’ ஒட்டக்கூத்தரைக் காப்பாற்றும் முயற்சியை இணையத்துக் காண அது, கானகநாடன் சுனையைப் போல  இன்னொரு நகைச்சுவையாகவே எனக்குப் படுகிறது. 

இல்லை இல்லை ‘வாலி துரோபதையை மூக்கரிந்ததுதான் மகாபாரதம்’ என்று  இதற்குப் பின்னும் சாதிப்பவர்கள் சாதிக்கலாம். நான் உங்களைச் சந்தேகப்படப் போவதில்லை. :)

தொடர்வோம்!

பட உதவி - நன்றி  https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images