தோசையின் வரலாறு.

ஆம். நாம் சாப்பிடும் தோசையின் வரலாறு தான். எனக்குச் செய்யத் தெரிந்த ஒரே உணவு வகை. இன்று காலை அம்மையுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். அப்போது சமையல் பற்றிய பேச்சினிடையே ரொம்பப் பெருமிதமாக ‘எனக்குத் தோசை சுடத்தெரியும்.’ என்று சொல்லிவிட்டேன்.

‘ஆமாமா… அது பெரிய விஷயம்தான்!!!’ என்றார் அம்மை கிண்டலாக.

சரி. தோசை சுடுவது பெரிய விஷயம் இல்லை.

ஆனால் தோசையைப் பற்றிச் சொன்னால் என்ன என்று தோன்றியது.

உடனே கணினிக்கு முன் வந்து உட்கார்ந்துவிட்டேன்.

இந்த நோய் இப்போதெல்லாம் எனக்கு அதிகமாகிவிட்டது.

பேசுகின்ற எதையாவது பற்றிக் கொஞ்சம் தெரிந்திருந்தால் கூட உடனே படிப்பவர்கள் படும் சிரமம் பற்றிச் சற்றும் நினைக்காமல் பதிவிடத் தோன்றுகிறது.

சமணம் குறித்த தொடர்பதிவின் அடுத்த பகுதி நிறைவுற்று ‘நான் நான்’ என அவையத்து முந்தி வரக் கை உயர்த்தத்தொடங்கி ஒரு வாரமாயிற்று.

ஒரு மோசமான ஆசிரியனாய் அதற்கான வாய்ப்பை மறுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

சரி … எனக்குப் பிடித்த தோசையின் வரலாற்றை முதலில் சொல்லிவிட்டு. அதன்பின் சமணம் பற்றிய பதிவுதான் என்ற முடிவோடு  இப்பதிவினைத் தட்டச்சத் தொடங்குகிறேன். 

 சமணம் ஆற அமரப் படிக்க வேண்டியது.

தோசை ஆறினால் நன்றாக இருக்காதில்லையா? :)

தோசை என்ற சொல், வடமொழிச்சொல் என்றும்  அதற்கான பெயர்க்காரணம் குறித்தும் சொல்லப்படும் நகைச்சுவை உங்களுள் பெரும்பாலானோர் அறிந்ததுதான்.

ஆனால் தோசை பற்றிய பதிவில் அதைச் சொல்லாமல் போய்விட்டால், அந்தச் சொல்லுக்கான விளக்கத்தை அரிதின் முயன்று கண்டுபிடித்த அந்த ஆராய்ச்சியாளனுக்கு உரிய மதிப்பளிக்கவில்லை என்ற குற்றம் வந்துவிடும். அது நமக்கெதற்கு..?

தோசைக்கான மாவைக் கல்லில் ஊற்றும் போது ‘சை’ என்று சத்தம் கேட்கும்.

ஒரு புறம் வெந்ததும் அதை மறுபுறம் திருப்பி  இடும்போது சை என்கிற சத்தம் கேட்டும்.

இப்படி இரண்டு முறை சை என்னும் சத்தம் கேட்பதால், ‘இரண்டு சை’ . இதையே வடமொழியில் சொன்னால் ( தோ – இரண்டு; + சை ) ’தோ‘சை எனப்பட்டது எனத் தோசைக்கான பெயர்க்காரணத்தை வடமொழியோடும் அந்த ஒலிக்குறிப்போடும் இணைத்துச் சொன்ன சொல்லாய்வாளரைப் பாராட்டத்தான் வேண்டும். பாராட்டிவிட்டேன்.

அந்த நகைச்சுவையை ஒரு ஓரமாய் வைத்துவிட்டுத் தோசையின் உண்மையான வரலாற்றைக் கொஞ்சம் பார்ப்போம்.

தமிழைப் பொருத்தவரை ஒன்றன் வரலாற்றினை அறிய, இலக்கியமும் கல்வெட்டும்தான் நமக்குள்ள முக்கிய ஆதாரங்கள். 

தோசை என்னும் சொல் பழைய இலக்கியத்தில் வருகிறதா? கல்வெட்டில் வருகிறதா என்று பார்த்தால் அதன் வரலாற்றை ஓரளவு கணித்துவிடலாம்.

சுப்ரதீபக் கவிராயரால் கூளப்ப நாய(க்)கன்மேல் பாடப்பட்ட, விறலிவிடு தூது  என்னும் நூலில் தோசை பற்றிய குறிப்பு வருகிறது.

( இந்நூல் தாய்ப்பரத்தை, தன் தொழில்(?) நுட்பத்தை மகளுக்குக் கூறுவது........உடலுறவு பற்றிய செய்திகள் என்றெல்லாம் தமிழில் பேசுகிறது (?!) என்பதால் வெளிவந்த புதிதில் தடைசெய்யப்பட்டது. பின்பு தணிக்கை செய்யப்பட்டு அந்நூலின் பலவரிகள் நீக்கப்பட்டு வெளியிடப்பட்டது. சமீபத்திய இந்நூல் பதிப்பொன்றைப் பார்த்தேன். அதுவும் தணிக்கை செய்யப்பட்ட பதிப்பின் மறுபதிப்பாகவே இருந்தது. நீங்கள் படிக்க அதிகம் வாய்ப்பில்லாத தணிக்கை செய்யப்படாத அதன் பதிப்பைப் படித்திருக்கிறேன் என்பதில் எவ்வளவு சந்தோஷம். :) )

அதனுள்,

“-அப்பம்

வடைசுகியன் தோசை வகைபணி யாரம்

கடையிலே கொண்டுவகை கட்டி ”  ( கண்ணி – 335 )

( பக்.24., நாகமகூளப்ப நாயகன் விறலிவிடு தூது, துலுக்காணசட்டியார் பதிப்பு. 1906 )

என்று வருகிறது.

ஆனால் இந்நூல் அத்துணை பழைமை உடையது அன்று. கூளப்ப நாய(க்)கனின் காலம் 1728 என்கிறது தமிழ் விக்கி.

நாம் இன்னும் கொஞ்சம் பின்னோக்கிப் போகலாம்.

காஞ்சிபுரம் தேவராஜ சுவாமி கோவிற் கல்வெட்டில், தோசை குறித்த சுவையான செய்தி ஒன்று காணப்படுகிறது.

இக்கல்வெட்டு கி.பி. 1542 ஆம் ஆண்டைச் சார்ந்தது.

அச்சுராயன் என்பவரது ஆட்சிக்காலத்தில் காஞ்சிபுரத்தைச் சார்ந்த, திருவத்தியூர் அருளாளப்பெருமாள் கோவிலுக்குப் பக்தர் ஒருவர் அளித்த சிறு நிதி மூலம்  அவர் செய்யச் சொன்ன நிவந்தம் பற்றிய செய்தியை அக்கல்வெட்டு சொல்கிறது. 

ஒவ்வொரு ஏகாதசி அன்றும் பெருமாள் கருட வாகனத்தில் கிராம உலா சென்று திரும்பும்போது இன்னின்னார்க்கு அமுது படைக்க வேண்டும் எனவும், அதற்கு ஆகும் செலவாக, 250 பணமளிக்கப்பட்டது எனவும் அதைக்கொண்டு 35 தோசைகளை, 24 ஏகாதசிகளுக்குக் கொடுக்க வேண்டும் எனவும் அக்கல்வெட்டுச் செய்தி குறிப்பிடுகிறது. 

( கல்வெட்டு எண்-614/1919/கோயில் சாசனங்கள். பகுதி – 1 பக். 326)

பொதுவாகக் கோயில்களில் படைக்கப்படும் திருவமுது அம்மண்ணிற்குரிய உணவாகப் பாரம்பரியம் மிக்கதாக இருத்தலே மரபாகும். வேற்றார் உணவுகள், புதிய உணவு முறைகள் அங்குப் புகுத்தப்பெறுவதில்லை என்பதையும் இவ்விடத்தில் நாம் நினைவு கூர வேண்டும்.

எனவே தோசை என்னும் சொல், இக்கல்வெட்டிற்கு முன்பாகவே மக்களின் மரபுணவாக இருந்திருக்கிறது.

சரி இன்னும் கொஞ்சம் பின்னோக்கிப் போவோம்.

“கஞ்சம் தோசை” (14)

என்றும்

“அபூபம் கஞ்சம் இலையடை மெல்லடை

நொலையல் பூரிகை சஃகுல்லி போனகம்

மண்டிகை பொள்ளலும் அப்ப வருக்கம் “ (17)

( பக்.174. பிங்கலநிகண்டு. மதராஸ் ரிப்பன் அச்சியந்திரசாலை. சென்னை. 1917 )

என்றும் தோசையின் இன்னொரு பெயரையும் (கஞ்சம்) தோசையின் வகைகளையும் அறியத் தருகிறது பிங்கல நிகண்டு. 

பிங்கல நிகண்டின் காலம் உத்தேசமாக 10ஆம் நூற்றாண்டு.

எப்படியோ தோசைக்கு நம்மிடம் ஆயிரம் ஆண்டு வரலாறு இருக்கிறது.

என்ன போதாதா?

சரி, இன்னும் ஒரு சான்று.

தமிழின் முதல் நிகண்டு எனப்படும் திவாகர நிகண்டு,

“ பூரிகம் நொலையல் கஞ்சம் தோசை

  பேதப் பெயர்வகை அப்பம் ஆகும் “

(பக்.38. பலபெயர்பொருட்டொகுதி. சேந்தன் திவாகரம் மூலபாடம், தாண்டவராய முதலியார் பதிப்பு. 1880)

என அப்பத்தின் வகைகள் நான்கனுள் ஒன்றாகத் தோசையைக் காட்டுகிறது.

திவாகர நிகண்டின் காலம். கி.பி. எட்டாம் நூற்றாண்டு.

நிகண்டுகள் புதிய சொற்களை உருவாக்கிச் சேர்ப்பன அல்ல.

அவை முன்பே வழக்கில் இருக்கும் சொற்களைத் தொகுத்துரைப்பன.

எனவே தோசை என நாம் உண்ணும் உணவு  இன்று நேற்றல்ல, ஏறக்குறைய ஆயிரத்து இருநூறு ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட தமிழரின் உணவு வகையுள் ஒன்றாக நம் மண்ணுக்கு உரிமை உடைய உணவு என்பதில் எவ்வித  ஐயமுமில்லை.

இறுதியாய்,

இந்தச் சொல் எப்படி வந்தது என்பதற்கு மொழிஞாயிறு தேவநேயப் பாவாணர்,  

( கல்லில் ) தோய்த்துச் செய்வது என்னும் பொருளில் தோய் + செய்  என்னும் சொற்கள் இணைந்து உருவான இச்சொல், மக்கள் வழக்கில் தோசை என்று ஆனது 

என்றும்,

மலையாளத்திலும், தோச எனவும், தெலுங்கிலும் கன்னடத்திலும் தோசை என்றும் வழங்கப்படுகிறது என்றும் செய்யும் சொல்லாய்வு மிகப் பொருத்தம் உடையதாகத் தோன்றுகிறது.

பதிவினை முடிக்கும் தருணத்தில் ‘தோசை ஆறுதுடா எப்ப வருவ?‘ என்ற குரல் சமையல் அறையில் இருந்து கேட்கிறது.

இதோ என்று பதிவினை முடிக்கும் அவசரத்தில் இந்த வரிகளைத் தட்டச்சுச் செய்து கொண்டிருக்கிறேன்.

ஆராய்ச்சிகள் என்றும் ஆறுவதில்லை. அது தோசையைப் பற்றியதாகவே இருந்தாலும் சரி.

தொடர்வோம்.

பட உதவி - நன்றி https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images