புதிருக்கு விடை கண்ட கதை.

காளிதாசனைப் பற்றிய கதை எல்லாருக்கும் நினைவிருக்கும். காளிதாசன் எனக் காளியின் தாசனாய் மாறுவதற்கு முன்னால் ஒன்றும் அறியாதவனாய், இளவரசியை மணமுடிக்கப் போய்,  அவள் மௌனமாய்க் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு, மனம் போன போக்கில், 1, 2, என விரல்களைக் காட்டிப் பதிலளிக்க, அது தனது கேள்விகளுக்கான தத்துவார்த்தமான பதில் என்று இளவரசி அவனை மணம் முடித்துக் கொள்வாள்.

 என்னுடைய வாழ்வில் இதுபோன்ற தத்துப்பித்துத் தனங்களால் குருட்டாம் போக்கில் நிறைய கேள்விகளுக்குச் சரியான விடை அளித்திருக்கிறேன். நல்லவேளையாக இப்போது எந்த இளவரசிகளும் இதுபோன்ற போட்டிகளை நடத்தாததால் அவர்கள் தப்பித்தார்கள். காளிதாசன் காலத்தில் நான் இல்லாததால் அவன் தப்பித்தான்.

ஆசிரியர் பணியில் சேர்ந்த ஆரம்பகாலத்தில் சனிக்கிழமை தோறும் பல பள்ளிகளில் இருந்தும் ஒரு குறிப்பிட்ட மையத்திற்கு ஆசிரியர்களை வரவழைத்துப் பணிமேம்பாட்டுப் பயிற்சிகள் அரசால் வழங்கப்பட்டன.

கற்பித்தல் மேம்பாடு என்பது, வடையும் தேனீரும் சாப்பிட்டுவிட்டு, ஊர்கதை பேசிக் கலைவதுதான். என்னைப் போல் ஆர்வக் கோளாறு உள்ள ஆசாமிகள் வடை சாப்பிடத் தரப்படும் செய்தித்தாள் துண்டில் என்ன இருக்கிறது என்று படித்து அதில் ஏதேனும் பயனுள்ள ஒரு தகவலை அறிந்து கொண்டால் அதுவே அன்றைய நாளின் பெரிய விஷயம்.

இதுவல்லாமல், பள்ளி வேலைநாட்களிலேயே சில பயிற்சி வகுப்புகளும் நடத்தப்பட்டன.

ஆசிரியர்களை மாணவர்களாய் அமரவைத்து, உங்களிடம் மாணவர்கள் ஒவ்வொரு நாளும் இதுபோல எவ்வளவு கஷ்டப்படுகிறார்கள் என்பதை அந்த ஒருநாளாவது ஆசிரியர்கள் அனுபவக் கல்வியின் மூலம் அறிய வைப்பதற்காக அரசு மறைமுகமாகச் செய்யும் ஏற்பாடு இதுவோ என பலமுறை எனக்குச் சந்தேகம் வந்திருக்கிறது.

நான் பள்ளியில் படிக்கும்போதும் சரி, ஆசிரியனானபோதும் சரி . ஒரு நல்ல மாணவன் இல்லை. ஆசிரியப் பயற்றுநர்கள் பொதுவாக என்னைத் தொல்லை செய்வது இல்லை. நான் அவர்களையும்…! ( சுய புராணம் அதிகமாகப் போகிறதோ..? அட அதை இன்னம் ஆரம்பிக்கவே இல்லைங்க…!!! )

இவ்வகுப்புகளில்  நான் தர்ம சங்கடமாக நினைக்கும் தருணம் ஒன்றிருந்தது. அது எனக்குக் கற்பித்த ஆசிரியர்கள் இருக்க சில நேரம் நான் வகுப்பெடுக்க வேண்டி இருக்கும் தருணம்.

( பள்ளிப்பருவத்தில் எல்லாம் நான் அவர்களைக் கேள்விமேல் கேள்வி கேட்டுப் படுத்திய பாட்டினால், ‘ நீ என் நிலையில் இருந்து பாருடா ‘ என்று  அவர்கள் விட்ட சாபமோ என்னமோ நான் ஆசிரியனானது :) அதைவிடப் பெரிய சாபம் என்னவென்றால் என்னுடைய மாணவர்கள் கேள்வியே கேட்காதது. ( அப்படிச் சொல்லிக்குடுக்கிறேனாக்கும் என்று நினைத்துவிடாதீர்கள்!!! 35 என்பது எங்கள் வாழ்வில் வழிபாட்டுக்குரிய எண்ணாக மாறிவிட்டது. அது ‘போதும் என்கிற பொன் செய்யும் மருந்துடன்’ இருக்கும் மாணவர்கள்தான் பெரும்பாலோர் . )

இதுபோன்ற பயிற்சி வகுப்பிற்கு,  என்னுடைய ஆசிரியை ஒருவரும் வருவார். நான் படிக்கும் போது என்னைப் பார்த்தாலே அவருக்குக் கோபம் வரும்.

கால்மிதித்த பாம்பின் சீற்றம் நான் ஏதெனும் கேட்க எழும்போது அவர் கண்களில் தெரியும். 

ஒரு கட்டத்தில் அவரைப் பார்த்தாலே என்னுள் மெல்லிய நடுக்கம் பரவும்.  ஒரு முறை தவறான விடை ஒன்றை முந்திக் கொண்டு சொல்லிவிட்டேன் என்பதற்காக எல்லா மாணவர்களையும் ஒரே நேரத்தில் என் தலையில்  கொட்டச் சொன்னார். உலகம் இருண்டு போனது ஒருகணம். கண்களில் நீர்த்தாரை. மாணவர்களிடம் எப்படி நடந்துகொள்ளக் கூடாது என்பதை அவர் நடத்தையில் இருந்துதான் நான் கற்றுக் கொண்டேன். 

அரக்கில் சிக்கிக்கொண்ட பூச்சியினைப் போல என் சிறகுகள் சிக்கப் பறக்க முடியாமல் பிடித்திறுக்கி வைத்திருந்த வருடம் அது. நான் ஆசிரியனாக ஆன பின்னர் முதல்முறையாக இதுபோன்ற பயிற்சி வகுப்பில் அவரைச் சந்தித்தபோது, “ என்ன வாத்தியாராயிட்டியா? கடைசியிலே உருப்படியா வேற வேலைக்குப் போக முடியல….!” என்றார். அப்பொழுதும் அவருக்கு என் மேலான வன்மம் மாறியிருக்கவில்லை என்பதைப் புரிந்துகொண்டேன்.

இதுபோன்ற பயிற்சி வகுப்பில் அதன்பின், அவர் அமர்ந்திருக்க நான் வகுப்பெடுக்கும் சூழல் சிலமுறை வாய்த்தது. நான் வகுப்பெடுக்கிறேன் என்றாலே வகுப்பை நடத்தவிடாமல் சத்தமிட்டுச் சிரித்துக் கொண்டிருப்பார். மற்றவர்களையும் இழுத்து வைத்துக் கொண்டு கவனிக்க விடாமல்  செய்வார். சில நேரம் நான் சொல்லும் ஏதேனும் ஒரு வார்த்தையைத் திருமபச் சத்தமாய்ச் சொல்லிக் கிண்டல் செய்து கொண்டிருப்பார். அங்குள்ள பெரும்பாலானோர்க்கு  நான் மிக இளையவன். அன்றியும் என் ஆசிரியர் என்பதால் ‘கொள்வோர் கொள்க ’ என நான் என் வேலையில் கவனமாய் இருந்துவிடுவேன். ஒரு கட்டத்தில் மற்றவர்கள் செவிசாய்க்காமல் வகுப்பைக் கவனிக்கிறார்கள், நானும் இதைப் பொருட்படுத்துவதில்லை எனத் தெரிந்த பின்பு, செருப்பைச் சத்தமெழுப்பத் தேய்த்தபடி வகுப்பறையை விட்டு வெளியே செல்வதை வழக்கமாக்கிக் கொண்டார்.

அன்றும் அது போன்ற ஒரு பயிற்சிப் பட்டறைக்கு வந்திருந்தார்.

பயிற்சியின் இறுதியில் குழுச்செயல்பாடு ஒன்று இருந்தது.

வந்திருந்த ஆசிரியர்கள் இரு குழுக்களாகப் பிரிக்கப்பட்டனர்.

ஒவ்வொரு குழுவிலிருந்தும் ஒருவர் செல்ல வேண்டும்.

மேடைமேல் பல்வேறு பொருள்களின் பெயர் எழுதப்பட்ட அட்டைகளைக் கொண்ட கட்டு ஒன்று இருக்கும். ஒவ்வொரு அட்டையிலும் ஏதாவது ஒன்றின் பெயர் இருக்கும். செல்பவர் அதிலிருந்து ஒன்றை எடுத்து யாரும் அறியாமல் பார்த்துவிட்டு அங்கிருக்கும் பயிற்றுநரிடம் கொடுத்துவிட்டு மேடையின் முன் வந்து நிற்க வேண்டும்.

எதிர்க்குழுவில் உள்ளோர் அவரிடம் கேள்விகளைக் கேட்கலாம்.

அதற்கு முன் நிற்பவர் ‘ஆம்’ அல்லது ‘இல்லை’ என்று மட்டுமே பதில் கூற வேண்டும்.

உதாரணமாக,  மேடைக்குச் சென்றவர் ‘கரும்பலகை’ என்று எழுதப்பட்ட அட்டையை எடுத்திருந்தார் என்றால் அவர் எதிரணியில் இருப்போர் ‘ இந்த அறையில் இருக்கும் பொருளா ? என்றால் ‘ஆம்’  என்றும், ‘கடிகாரமா?’ என்று கேட்டால் இல்லை என்றும் சொல்ல வேண்டும்.

இப்படியே கேள்விகளால் தவறான விடைக்கான சாத்தியங்களைச் சுருக்கிக் கொண்டே வந்து கடைசியில், ‘கரும்பலகையா‘ என்று கேட்கப்படும்போது முன்னிற்பவர் ‘ஆம்’ என்று அதை ஆமோதிக்க அச்செயல்பாடு முடியும்.

குறைந்த கேள்விகளைக் கேட்டுப் பதில் சொன்ன அணி வென்றதாகக் கருதப்படும்.

.

இந்தப் போட்டிக்கான குழு பிரிக்கப்பட்டபோது நான் குறிப்பிட்ட எனது ஆசிரியை எதிர்க்குழுவில் இருந்தார்.

முதலில் எங்கள் அணிக்கு வாய்ப்பு வழங்கப்பட்டது.

எங்கள் அணியில் இருந்து ஒருவர் சென்று ஒரு அட்டையை எடுத்துப் பார்த்துவிட்டுப் பயிற்றுநரிடம் கொடுத்துவிட்டு மேடைக்கு நடுவில் வந்து நின்றார். எதிரணியினர் கேள்விகளைக் கேட்கத் தொடங்கினர்.

இருபது கேள்விகளுக்கு மேல் கேட்டிருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன். சரியாக நினைவில்லை.

என் ஆசிரியை இருந்த அணியில் ஒருவர் ‘திமிங்கலமா’ எனக்கேட்க, மேடையில் இருந்தவர் ‘ஆம்’ என்றதும் போட்டி முடிந்தது.

அந்தக் கணத்தில், ஆசிரியர்கள் குழந்தைகளாக மாறி அடைந்த பூரிப்பையும் துள்ளலையும் அந்தக் குழுவிடத்தும் குறிப்பாக என் ஆசிரியை இடத்தும் பார்த்தேன்.

அது ஒரு அற்புதத் தருணம்.

இவ்வளவு அழகானதா இவர் முகம்? !!!

நான் அவரிடம் பயின்ற ஓராண்டிலோ அதன் பின்னரோ இவ்வளவு அழகிய தோற்றப் பொலிவை அவரிடம் கண்டதில்லை.

பயிற்சி தன் இலக்கினை அடையத் தொடங்கி இருந்தது.

அடுத்து அவர்கள் அணியிலிருந்து ஒருவர் செல்ல வேண்டும்.

யார் செல்வது என்று அங்குச் சிறு சலசலப்பு.

நான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

என் ஆசிரியை எழுந்தார்.

மேடைக்குச் செல்லும்முன் எங்கள் குழுவின் பக்கம் திரும்பினார்.

துழாவிய அந்தக் கண்களில் நான் பட்ட நொடியில், அவரது அழகிய முகம் உருமாறத் தொடங்கியிருந்தது.

விறுவிறுவென, மேடைக்குச் சென்று,  கட்டிலிருந்து ஒரு அட்டையை உருவினார். அதை அங்கிருந்த பயிற்றுநரிடம் கொடுக்காமல் அவரே கையில் மடித்து வைத்துக் கொண்டார்.

மேடைக்கு முன் வந்து நின்றார்.

“சரி ….இனி நீங்கள் கேள்விகளைக் கேட்கலாம்“ என எங்களைப் பார்த்துச் சொன்னார்  பயிற்றுநர்.

நான் தொடங்கினேன்.

“உயிருள்ள பொருளா?“

இல்லை.

“ ஆகாயவிமானமா? “

ஒரு கணம் அவர் ஆம் என்றும் சொல்லவில்லை. இல்லை என்றும் சொல்லவில்லை.

அவர் முகம் இருண்டிருந்தது.

பயிலரங்கில் நிசப்தம்.

எனக்கும் ஒன்றும் புரியவில்லை.

நான் அடுத்த கேள்விக்கான தயாரெடுப்பில் இருந்தேன்.

அவர் கையில் இருந்த அந்த அட்டையைக் கசக்கி எறிந்தார்.

“ ஆம் ” என்று அவர் உதடு மெல்ல அசைந்தது.

என் அணியினர் கூச்சலிடத் தொடங்கியிருந்தனர்.

அவரது முகம் மேலும் கறுத்திருந்தது.

தலையைத் தாழ்த்தியபடி மேடையை விட்டுக் கீழே இறங்கினார்.

நான் அதிர்ச்சியில் உறைந்திருந்தேன்.

என்னால் நம்ப முடியவில்லை.

‘ என்ன போட்டி முடிந்ததா? நான் சொன்னது சரியா..?!!! ’

அது ஞான திருஷ்டியோ, தீர்க்கதரிசனமோ பேரறிவோ சம்பந்தப்பட்டதில்லை என்று எனக்குத் தெரியும்.

உயிரற்ற பல்லாயிரக்கணக்கான விடைகளின் சாத்தியத்திற்கான  நிகழ்தகவில் அதுவும் ஒன்று.

என் முதல் வாய்ப்பில் அது வந்து விழுந்திருக்கிறது.

இதுபோன்று குருட்டுப் பூனை விட்டத்தில் பாய்ந்த கதையாகத்தான்  பல நேரங்களில் என் ஊகம் பலித்திருக்கிறது.

வெகுசில தருணங்களில் தவறி விழுந்து அடிபட்டும் இருக்கிறது.

அதுபற்றியெல்லாம் கவலைப்பட்டால் முடியுமா..?

சில நேரங்களில் முன்வைக்கப்படும் கேள்விகளுக்குச் சிந்தித்து விடை சொல்ல வேண்டி இருந்திருக்கிறது.

அப்படி ஒரு தருணம் சமீபத்தில் விடுகதை தெரியும் அது என்ன விடுகவி? என்னும் பதிவில் வாய்த்தது.

அப்பதிவின் பின்னூட்டத்தில் கவிஞர். பாரதிதாசன் ஐயா அவர்கள்,

விடை தெரிந்தால் சொல்லுங்கள் என்று இந்த வெண்பாவை அளித்திருந்தார்.

வாயுண்டு, பேச வழியில்லை! உண்கின்ற

காயுண்டு, காட்ட புளிப்பில்லை! - தாயீந்த

கன்னல் கனியுண்டு, வெண்பா பெறுவதில்லை!

மின்னும் கொடியே விளம்பு?

வாய் இருக்கிறது பேச முடியாது. உண்ணும் காய் உண்டு. ஆனால் அந்தக்காயின் புளிப்புச் சுவையைக் காட்ட முடியாது. தாய் தந்த இனிப்பான கனி உண்டு. அது வெண்பா பெறுவதில்லை. அது என்ன?

இதுதான் கேள்வி.

இந்த வெண்பாவை எழுதியவர் யார் எனத் தெரியவில்லை.

யாராயிருந்தாலும் மோனை பற்றிப் பெரிதும் கவலை கொள்ளாத சுவை மிகுந்த வெண்பா இது.

மண்டையைச் சிறிது கசக்கத்தான் வேண்டியிருந்தது.

விடை இன்னதென்று புலப்பட்ட தருணம்  மகிழ்ச்சிதான். ஆனால் அது சரியாய் இருக்க வேண்டுமே.

விடை என்று நான் அறிந்ததை  இன்னொரு வெண்பாவாக,

“ பிஞ்சுவாய் பேசாது! போய்ப்பறிப்பா ரில்லாமல்

மிஞ்சுங்காய் எல்லாம் முதிர்ந்தினிக்க - எஞ்சும்

புளிப்பில்லை! வெண்பா புகலில்லை! கொண்டு

களிப்புண்டேன், தேமாங் கனி! ”

என்று கவிஞரின் பின்னூட்டத்திற்கான மறுமொழியில் இட்டுச் ‘சரிதானா?’ என்று கேட்டிருந்தேன்.

விடை சரிதான் என்று பதில் வந்தது கவிஞரிடமிருந்து.

துள்ளல்தான். மாணவப் பருவத்தின் உற்சாகச் சிறகடிப்பு மீண்டும்.

சரி இனி இப்புதிருக்கு நான் விடைகண்ட கதை.

கவிஞர் தந்த வெண்பாவின் முதல் சொல்லில் உள்ள,

வாய் என்பதற்குப் பலபொருள்கள் உண்டு.

அதில் ஒரு பொருள் ”பிஞ்சு” என்பது.

கேள்வி அமைந்த வெண்பாவில் ‘காய் கனி’ என்றெல்லாம் வருகிறது எனவே வாய் என்பதற்குப் பிஞ்சு என்பதன் பொருள் பொருத்தமுடையது எனத் தோன்றியது.

பிஞ்சினால் பேச முடியாது.

எனவே,

வாயுண்டு பேச வழியில்லை என்பதன் பொருள்,

‘பிஞ்சுண்டு . அதனால் பேச முடியாது’ என்பது. மற்ற சாத்தியங்களையும் ஆராய்ந்து விடை இதுவாக இருக்கும் என்று ஊகித்தபிறகு,

நான் என்னுடைய விடையில் வாய் என்பதன் பொருள் பிஞ்சு என்பதையும் அதனால் பேச முடியாது என்பதையும்,

” பிஞ்சு வாய் பேசாது ’ என்றெழுதி இருந்தேன்.

அடுத்து அவரது வெண்பாவில் உள்ள,

“உண்கின்ற காயுண்டு. காட்டப் புளிப்பில்லை.“ என்பதன் பொருள்,

‘அதன் காயை உண்ணலாம். ஆனால் காயை உண்டு அதன் புளிப்புச் சுவையைக் காட்ட இப்போது காய் இல்லை. அது கனிந்துவிட்டது.’ என்பது.

 எனவே அது மாங்காய் அல்ல மாங்கனி என்ற முடிவுக்கு வந்தேன்.

இதையே என் விடையில்,

‘பறித்துண்பார் எவரும் இல்லாமையாய் அக்காய்கள் எல்லாம் இப்போது கனிந்து இனிப்புச்சுவையை உடையனவாக மாறிவிட்டன. அதனால் அவற்றில் இப்பொது காட்டுவதற்குக்  காய்க்குரிய புளிப்புச் சுவை இல்லை .‘ என்ற பொருள்படும்படி,

“போய்ப்பறிப்பார் இல்லாமல் மிஞ்சும்காய் எல்லாம் முதிர்ந்து இனிக்க காட்ட புளிப்பில்லை ” என்று  என்று குறிப்பிட்டிருந்தேன்.

“தாயீந்த கன்னல் கனியுண்டு.“ என்பதன் பொருள்

‘மரம்தந்த இனிய பழங்களுண்டு.‘ என்பது.

எனவே அப்பழங்கள் இனிப்புச் சுவையை உடையவை என்னும் பொருள் கிடைத்தது.

வெண்பா பெறுவதில்லை என்பது,

வெண்பா கனிச்சீர்கள் எதனையும் பெறுவதில்லை. அதில் வருவன காய்ச்சீர்களே.

அவற்றுள்  இனிக்கக் கூடிய சுவையை உடைய கனி என்னும் பொருளில் வெண்பாவில் வராத சீர் எனப்படுவது  ‘தே மாங்கனி.‘ என்னும் சீர்.

எனவே,

‘பிஞ்சுள்ளதும், ( வாயுண்டு, பேச வழியில்லை )

காய் உள்ளதும், ( காயுண்டு )

கனிந்தால் தன் புளிப்புச்சுவையை மாற்றிக் கொள்வதும்( காட்டப் புளிப்பில்லை)

வெண்பாவில் வராததுமாய் அமைவது ( வெண்பா புகுவதில்லை )

எது என்பதற்கான விடையை அறிந்து கொண்டு மகிழ்ச்சியடைந்தேன். அது தேமாங்கனி,’

 என்னும் பொருள்பட,

“ பிஞ்சுவாய் பேசாது! போய்ப்பறிப்பா ரில்லாமல்

மிஞ்சுங்காய் எல்லாம் முதிர்ந்தினிக்க - எஞ்சும்

புளிப்பில்லை! வெண்பா புகலில்லை! கொண்டு

களிப்புண்டேன், தேமாங் கனி! ”

என்று எழுதியிருந்தேன்.

புதிருக்கான விடை சரியென்று அறிந்த அத்தருணத்தில் குழந்தைமையின் புன்னகையும் மலர்ச்சியும் கொண்ட அந்த ஆசிரியையின் முகம்போலத்தான் என் முகமும் இருந்திருக்க வேண்டும் என்று ஒருகணம் தோன்றியது.

பட உதவி - நன்றி  https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images