மனிதன் என்பவன் மிருகம் ஆகலாம்.

பொருளுக்குச் சுவையூட்டுவது பற்றிய சென்ற பதிவின் தொடர்ச்சியாக அமையும் இந்தப் பதிவிற்கும் இதன் தலைப்பிற்கும் நெருங்கிய தொடர்பு உண்டு. முதலில் வருவது கொஞ்சம் தலைப்பிற்குத் தொடர்பில்லாத செய்தி என்பதால் நேரத்தை வீணாக்க விரும்பாதவர்கள் நேராக இதன் இரண்டாம் பகுதிக்குச் சென்றுவிடலாம்.

மொழி என்பது பொருட்புலப்பாட்டிற்கானது. அதை நாம் எதற்குப் பயன்படுத்துகிறோம் என்பதைப் பொறுத்து எழுதுபவன், அதன் நடையைத் தீர்மானிக்கிறான்.

உதாரணமாக, ஒரு அறிவியல் விதியை, பொருளாதாரக் கலைச்சொல்லுக்கான வரையறையை, மொழியால் புலப்படுத்த வேண்டிய இடத்தில் அங்கு எழுதுபவனுடைய கடமை என்பது, சரியான வார்த்தைகளைச் சரியான இடத்தில் சரியான பொருளைப் புலப்படுத்தும் விதத்தில் ஆள்வதாக இருக்க வேண்டும்.

எழுதுபவனின் கற்பனா சக்திக்கோ நடையாளுமைக்கோ அங்கு எந்த  வேலையும் இருப்பதில்லை.

அதே நேரம், எழுதுபவனுக்குச் சுதந்திரம் உள்ள, கவிதை, சிறுகதை, கட்டுரை போன்ற படைப்புகளில், மேற்கூறிய கற்பனையைச் சாகடிக்கும் வறட்டுத்தனங்கள் படைப்பைத் தோற்கடித்துப் படிப்பவனைச் சாகடிக்கப் போதுமானவை.

ஒரு படைப்பை ரசிக்கும் இடத்தில், அந்தப் படைப்பில் எழுத்தாளன் என்ன நுட்பங்களால் நம்மை ரசிக்க வைத்திருக்கிறான் என்று பிரித்துப்பார்க்க நாம் முயல்வதில்லை. மாறாக எழுத்தின் நீரோட்டம் நம்மை எங்குக் கொண்டு சேர்க்கிறதோ அங்கு மெய்ம்மறந்து நின்று, “ அட என்னமா எழுதுறான்!” என்று வியந்து போகவே முடிகிறது.

எந்தப் படைப்பாளனும், இங்கிங்கு இதை இதைச் சேர்த்துப் படிப்பவனை இந்த இடத்தில் கொண்டு போய்ச் சேர்க்க வேண்டும் என்ற திட்டமெல்லாம் வைத்துக்கொண்டு எழுத உட்காருவதில்லை.

பல நேரங்களில், படைப்பவன் ரசித்து எழுதிய ஓரிடத்தைப் படிப்பவன் வெகு சாதாரணமாகக் கடந்து போயிருப்பான்.

வேறு சில தருணங்களில், படைத்தவனே அறியாத நுட்பங்களைப் படிப்பவன் மீட்டெடுத்து அதைச் சிலாகித்துக் கொண்டிருப்பான்.

இவ்விரண்டற்கும் காரணம், எழுத்து என்பது தனிமனிதனின் அனுபவங்களோடு தொடர்புடையது. நான் அனுபவித்த ஒன்றை, எனது வார்த்தையின் வரம்பில் சிக்கிக் கொள்ளாத ஒன்றை, இன்னொருவன் மொழிப்படுத்தும்போது அது என்னுள் வியப்பை ஏற்படுத்துகிறது.

நான் அனுபவித்த, அதே  நேரம் என்னால் விவரிக்க முடியாத ஓர் உணர்வினை,  இன்னொருவரால் சொல்ல முடிகிறது என்னும்போது அவ்வெழுத்து என்னை வசீகரிக்கிறது. பலருடைய அனுபவங்களுக்கும் அது பொருத்தமாக இருக்கும்போது அப்படைப்பு வெற்றி பெறுகிறது.

பொருள் சார்ந்து ஒரு படைப்புப் படிப்பவன் மனதில் இடம்பெற வேண்டுமானால், அது அறிவினைப் பெரிதும் சார்ந்திருப்பதைவிட உணர்வினைச் சார்ந்து இருக்க வேண்டும். படிப்பவரது உணர்வோடு தொடர்புடையடையதாக அவர்களது அனுபவத்தை மீட்டெடுப்பதாக, அல்லது அதுவரை இல்லாத அனுபவம் ஒன்றைப் பெறச்செய்வதாக அது அமையவேண்டும். சுருக்கமாகச் சொல்வதானால், ஒரு நல்ல படைப்பு நம் மனதின் நுண்மையான நரம்புகளை மீட்டி நம்முள் நீடித்த அதிர்வுகளை ஏற்படுத்த வேண்டும்.

இலக்கணம் வெறுப்பூட்டுவதற்கு முக்கியக் காரணம், அதில் கற்பனைகளுக்கு இடமில்லாமையும், எல்லாரும் சுவைக்கும் படியான உணர்வுகளை அது எழுப்ப முடியாமையும் ஆகும்.

ஏனெனில் இலக்கணம் அறிவின் மொழி.  அதற்கான தேவை என்பது உன்னத அனுபவம் ஒன்றைத் தருவதன்று. பலராலும் படிக்கப்பட வேண்டும் ரசிக்கப் பட வேண்டும் என்றெல்லாம் இலக்கணத்தைப் படைப்பவன் நிச்சயம் எதிர்பார்த்திருக்க முடியாது. அதன் வாசக வரம்பு குறிப்பிட்ட நபர்களின் குறிப்பிட்ட தேவையைக் கருதியது. ( பல மாதங்களுக்கு முன்பு இதைவிளக்க ஒரு தொடர் பதிவை ஆரம்பித்து நான் மட்டுமே அதைப் படித்துக்கொண்டிருந்ததன் காரணமும் அந்தச் சுவை பற்றிக் கூற வேண்டிய பதிவில் எந்தச் சுவையும் இல்லாமைதான் :) )

ஆனால், நாம் எழுதும் சிறுகதை, நாவல், கவிதை, கட்டுரை, அல்லது நமது சிந்தனையில் இருந்து தோன்றும் இதுபோன்ற கற்பனையையும் சேர்க்கக் கூடிய படைப்புகள் அனைத்தும் வெற்றிபெற அவற்றிற்கு உணர்வூட்ட வேண்டியது அவசியம்.

அதுதான் பொருளுக்குச் சுவையூட்டல்.

சொல்லால் வெளிப்படும் பொருளுக்குச் சுவை ஒன்பது வகைகளால் நேர்கிறது என்கின்றன நம் இலக்கணங்கள். 

அவை,

நகை

அழுகை

இழித்தல் ( இளிவரல் )

வியப்பு ( மருட்கை )

அச்சம்

பெருமிதம்

கோபம் ( வெகுளி )

சாந்தம்.

படைப்பவன்  பயன்படுத்தும் சொல், அது புலப்படுத்தும் பொருளின் வாயிலாக, அதனைக் கொள்பவன் மனதில் இவ்வுணர்வுகளை ஏற்படுத்தும் வலிமை பெற்றதாக அமைய வேண்டும்.

இவற்றை எப்படிப் படைப்பில் கொண்டுவரலாம், எந்தெந்தச் சூழல்  இலக்கியங்களில் இவ்வுணர்வுகளை உருவாக்கத் துணை புரியும் என்பதை எல்லாம் விளக்கத் தொல்காப்பியத்தில் மெய்ப்பாட்டியல் என்றொரு இயலே இருக்கிறது. அதில்  இங்குப் பொருளின் ஒன்பதாவது சுவையாகக் காட்டப்பட்ட, சாந்தம் என்பதை, நடுவு நிலைமை என்று தொல்காப்பியம் குறிப்பிட்டாலும் , இதனை முதன்மை மெய்ப்பாடாகக் கொள்ளவில்லை. தொல்காப்பியக் கருத்தின்படி பொருளின் சுவைகள் எட்டுத்தான்.

மீண்டும்  இந்த இலக்கணங்களை எல்லாம் படித்துவிட்டு, உட்கார்ந்து நகைச்சுவைப் படைப்பொன்றையோ அழுகைக் கட்டுரை ஒன்றையோ ஒருவர் உருவாக்க முயல்வது அபத்தம்.

இவ்வுணர்வுகள் புலப்பட  எழுதுகின்றவர்கள் இன்னும் தங்களை மேம்படுத்திக் கொள்ளவும், திறனாயவும் வேண்டுமானால் இது போன்ற இலக்கணங்கள் உதவலாம்.

இலக்கியத்தில், இது போன்ற சூழல்கள் இன்ன இன்ன உணர்வுகளைத் தோற்றுவிக்கின்றன என்று பல இலக்கியங்களை ஆய்ந்ததன் மூலம் அவற்றின்  நிலைக்களன்களைக் கண்டுபிடித்துத் தொகுத்துரைத்ததாகவே இந்தத் தொல்காப்பியத்தின் மெய்ப்பாட்டியலை நாம் கருத வேண்டும்.

இன்னும் நாம் சென்ற பதிவின் கேட்கப்பட்ட கேள்விக்கு வரவில்லை.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

இரண்டாம் பகுதி

....................................................................................................................................................

இவ்வளவு கருத்துக்களும், ( இன்னும் ஒரு சுவையும் சேர்த்து ) ஒரு குறளுக்கு உரையாகச் சொல்லப்பட்டவை.

அந்தக் குறள் இதுதான்.

“ செவியின் சுவையுணரா வாயுணர்வின் மாக்கள்

அவியினும் வாழினும் என். “           ( குறள் – 420 )

செவிக்குச் சுவை என்பது .சொல்லாலும் பொருளாலும் ஏற்படுவது.

சொற்சுவை என்பது இரண்டு வகைப்படும்.

அவை,

நாம் சென்ற பதிவில் பார்த்த

குணத்தால் ஏற்படுவது

அலங்காரத்தால் ஏற்படுவது என்பன.

பொருட்சுவை ஒன்பது வகைப்படும். அவை நாம் மேலே விளக்கிய நகை முதலிய ஒன்பது சுவைகள்

வாய் உணர்வு என்பது, வாயால் உணரப்படும் அறுசுவைகள்.

அவை,

கசப்பு.

கார்ப்பு ( காரம் )

புளிப்பு

உவர்ப்பு

துவர்ப்பு

தித்திப்பு

என்பன.

இங்குத் திருவள்ளுவர் சொல்வது, 

உண்கின்ற உணவின் சுவையை அறிதல், விலங்குகளுக்கும் மனிதருக்கும் பொதுவான உணர்வு.

 ஆனால் , செவியால் உணரப்படும் ஒலிகளின்  சொற்சுவையையும் பொருட்சுவையையும் பகுத்து உணர்வது என்பது மனிதனால் மட்டுமே முடிவது.

 ஒருவனால் செவியினால் பெறும் இந்தச் சுவையை உணர முடியாமல் , வாயினால் உணரும் சுவையை மட்டுமே உணர முடிந்தால் அவனுக்கும் விலங்குகளுக்கும் வேறுபாடு இல்லாமல் போய்விடும்.

ஏனெனில் சொல்லின் சுவை அறிதலில்தான் மனிதன் விலங்குகளிடமிருந்து வேறுபடுகிறான்.

எனவே,

“செவியின் சுவையுணராமல் வாயின் சுவையை மட்டுமே அறிபவன் விலங்காகி விடுகிறான்“ ( மாக்கள் ) என்கிறார் வள்ளுவர்.

விலங்குகள் இந்த உலகில் தோன்றுகின்றன. மறைகின்றன.

அவற்றால் இந்த உலகம் பெறும் பயனென்ன…..?

அவை வாழும் காலத்தில், ‘நாம் இந்த உலகத்திற்குப் பயன்பட வேண்டும், நமது பணி வருங்காலத்தில் நினைக்கப்பட வேண்டும்’ என்றெல்லாம் வாழ்வதோ மடிவதோ இல்லை.

‘இப்படி ஒரு விலங்கு இருந்து அரும்பணியாற்றி மறைந்தது’ என அவற்றின் இருப்பையும் இறப்பையும் பற்றி இவ்வுலகம் கவலை கொள்வதுமில்லை.

செவியின் சுவை உணராத ஒருவன் விலங்காகிறான்.

அவன் உயிர் வாழ்ந்து பெறப்போவது என்ன?

இறந்தால் இழக்கப் போவதுதான் என்ன?

அவனால் இம் மனிதகுலம் கொள்ளும் பயனொன்றும் இல்லை என்கிறார் வள்ளுவர்.

“செவியின் சுவையுணரா வாயுணர்வின் மாக்கள்

அவியினும் வாழினும் என்.“ ( குறள் – 420 )

ஒரு குறள் இவ்வளவு கருத்துகளையும் உள்ளடக்கும் வாய்ப்புகளைத் தருகிறது என்பதனால்தான் ‘குறுகத் தறித்த குறள்’ என்றும் ‘ அணுவைத் துளைத்து ஏழ் கடலைப் புகட்டி ’ என்றும் வியந்துரைக்கப்பட்டது.

இதோ பரிமேலழகரின் விளக்கம்.

’செவியின் சுவை உணரா வாய் உணர்வின் மாக்கள் - செவியான் நுகரப்படுஞ் சுவைகளை உணராத வாய் உணர்வினையுடைய மாந்தர்,

அவியினும் வாழினும் என் - சாவினும் வாழினும் உலகிற்கு வருவது என்ன?

செவியால் நுகரப்படும் சுவைகளாவன: சொற்சுவையும் பொருட்சுவையும். அவற்றுள் சொற்சுவை குணம், அலங்காரம் என இருவகைத்து:

 பொருட்சுவை காமம், நகை, கருணை, வீரம், உருத்திரம், அச்சம், இழிப்பு, வியப்பு, சாந்தம் என ஒன்பது வகைத்து.

அவையெல்லாம் ஈண்டு உரைப்பின் பெருகும்.

'வாயுணர்வு' 'என்பது இடைப்பதங்கள் தொக்கு நின்ற மூன்றாம் வேற்றுமைத் தொகை; அது வாயான் நுகரப்படும் சுவைகளை உணரும் உணர்வு என விரியும்.

அவை கைப்பு. கார்ப்பு, புளிப்பு, உவர்ப்பு, துவர்ப்பு, தித்திப்பு என ஆறு ஆம்.

செத்தால் இழப்பதும் வாழ்ந்தால் பெறுவதும்' இன்மையின், இரண்டும் ஒக்கும் என்பதாம். வாயுணர்வின் என்று பாடம் ஓதுவாரும் உளர்.‘

சரி….. செவியின் சுவை என்பது கேட்பதுதானே….? நாம் எழுதுவதற்கு இது பொருந்துமா என்னும் கேள்வி உங்களுக்கு எழலாம்.

நாம் எழுதுவதிலும் சொல்லும் பொருளும் இருக்கின்றன. அவையும் நாம் இதுவரை பார்த்த இச்சுவைகளைத் தோற்றுவிக்க முடியும்.

மேலும், இச்சுவைகளை உணரக் கண்களையே முதன்மைப்படுத்துகிறது தொல்காப்பியம்.

“கண்ணினும் செவியினும் திண்ணிதின் உணரும்

உணர்வுடை மாந்தர்க்கு அல்லது தெரியின்

நன்னயப் பொருள்கோள் எண்ணருங் குரைத்தே. ”  (மெய்ப்பாட்டியல் - 27)

தொடர்வோம்.

பட உதவி - நன்றி. https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images