சமணம் – உயிரின் எடை.

ஒருகாலத்தில் கல்வியையும் மருத்துவத்தையும் இருகைகளில் ஏந்தி, உயிர்களை அன்பு செய்யுங்கள் என்ற கோட்பாட்டைத் தலையில் சுமந்து நாடெங்கும் அலைந்தவர்கள் சமணர்கள்.

அகிம்சை என்றால் உயிர்களைக் கொல்லாமை என்று நாம் கூறுகிறோம்.

சமணர்களின் கருத்துப்படி உயிர்களைக் கொல்லாமல் இருப்பது மட்டும் அகிம்சை அல்ல. அவ்வுயிருக்கு நன்மை செய்வதும் சேர்ந்ததுதான் அகிம்சை.

ஆபத்து நிலையில் இருக்கின்ற ஓர் உயிரைக் காப்பாற்றாமல் போவது கூட அவ்வுயிருக்கு இழைக்கப்படும் அநீதிதான் என்ற கொள்கை உடையவர்கள் சமணர்கள்.

இவர்களுடைய கோட்பாடுகளைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பார்த்துவிடுவோம்.

நம்மிடம் இந்த உலகத்தை இரண்டு கூறுகளாகப் பிரிக்க வேண்டுமென்றால் எப்படிப் பிரிப்போம்..?

கொஞ்சம் யோசித்தால் நாம்  விடையைச் சொல்லிவிடலாம்.

ஆம்.

உலகத்தில் உள்ள அனைத்தையும் உயிர் உள்ளவை என்றும் உயிர் அற்றவை என்றும் பிரித்துவிட முடியும். 

இப்படி உலகை இரண்டு பகுதிகளாகப் பிரிக்கிறார்கள் சமணர்.

இதில் உயிர் உள்ளவற்றைச் சீவன் என்றும் உயிர் அற்றவற்றை அசீவன் என்றும் குறிப்பிடுகின்றனர்.

சரி.அப்போ கடவுள்………?

சீவனையும் அசீவனையும் தாண்டி கடவுள் என்றொருவர் இல்லை என்கிறது சமண சித்தாந்தம்.

உலகாயுதத்தை நாம் பார்த்தபொழுது அவர்கள், ஆகாயம் என்றொன்று இல்லை. நான்கு பூதங்களின் சேர்க்கையால் தோன்றுவதே உடலும் அதில் உள்ள உயிரும் என்றும், அச்சேர்க்கை சீர்குலைந்தால் இரண்டும் அழிந்து மீண்டும் பழையபடி நான்கு பூதங்களாகி விடும் என்று கூறியதைப் பார்த்தோம். ( காண்க – உலகாயதம்-கடவுளைக் கொன்றவனின் குரல் )

உலகாயதர் கொள்கைப் படி உயிர் அழியக்கூடியது.

சடப்பொருட்கள் அழிவில்லாதவை.

உடல்  தோன்றுவதற்கு முன்னும் உடல் அழிந்ததற்குப் பின்னும் இருப்பதான உயிர் அல்லது ஆன்மா என்ற பொருள் இல்லை.

உலகம் மாயை என்பதும், உயிர் என்னும் ஆன்மா அழிவற்றது என்பதும் வேதத்தை ஏற்பவர்களுடைய கருத்து. ( இது பொதுவான கருத்து. உயிர்-ஆன்மா வேறுபாடு உடையது என்கிறவர்களின் கருத்தை எல்லாம் பார்க்க இருக்கிறோம். )

அவர்கள் ஆன்மா ஒன்றே. அதுவே பரமாத்மா. அதைப் பலவாகக் கண்டு மயங்குவது அறியாமை. ஒன்றெனக் காண்பதே அறிவு என்பார்கள்.

சமணர், உயிர் உள்ளன, உயிர் அற்றன ( சீவன், அசீவன் ) இரண்டுமே அழிவற்றவை. இரண்டுமே நிரந்தரமானவை என்ற கொள்கையை உடையவர்கள்.

அவர்கள் உலகாயதர் போல் உயிர் இல்லை என்றும் சொல்லவில்லை. வேதாந்திகள் போல் ஒரே ஒரு உயிர்தான் இருக்கிறது என்றும் சொல்லவில்லை.

உயிர்கள் உண்டு. அவை ஒன்றல்ல. அவை ஏற்கும் உடலுக்கேற்பப் பல என்கிறார்கள் சமணர்.

இந்த  ஆன்மா மிகத் தூய்மையானது. அமைதியையும் ஞானத்தையும் இயல்பாக உடையது.

மழை நீரைப் போல.

நிலத்தின் படும் மழைநீர், நிலத்தின் தன்மையை ஏற்பது போல, உயிரற்ற சடமான ( அசீவனான ) இந்த உடலுடன் சேரும்போது உயிர் தன் தூய்மையையும் தனக்கே உரிய பேரறிவினையும் இழந்து சிற்றறிவு பெற்று அல்லாடுகிறது.

ஆன்மாவிற்கு உதவுவதாகச் சொல்லிக் கொண்டு இந்தப் புலன்கள் உலகோடு சேர்ந்து கொண்டு சீவனுக்குரிய இயல்பான ஞானத்தை அடையவிடாமல் தடுத்து மறைக்கின்றன.

உண்மையில் இந்தப் புலன்கள்தாம் ஆன்மாவை விழிக்கவிடாமல் செய்கின்ற கட்டுகள்.

அக்கட்டுகளை அறுத்துவிட்டால் ஆன்மா தனக்கு உரிய இயல்பான ஞானத்தைப் பெற்றுவிடும். இதுவே கேவல ஞானம் எனப்படும். ( கேவலம் என்றால் இங்குச்  ‘சிறந்த’ என்று பொருள் ).

இப்படிப் பட்ட உயிர்கள், புலன்களின் கட்டுக்களை அறுத்து இந்தக் கேவல ஞானத்தை அடையும் வரை மறுபடி மறுபடி உடலை எடுத்துக் கொண்டே இருக்கின்றன.

சேரக்கூடிய உடலின் புலன்களுக்குத் தகுந்தவாறு ஓரறிவு உயிர்கள் முதல் ஆறறிவு உயிர்கள் வரை உயிர்கள் வேறுபடுகின்றன.

( ஓரறிவு முதல் ஆறறிவு வரை என்ற  இந்த உயிர்கள் வகைப்பாட்டைக் கூறியதும் சமணக் கொள்கைதான். )

இதை எல்லாம் விடச் சமணரின் உயிர் பற்றிய கொள்கை அறிய ஆச்சரியமூட்டுவது.

உயிருக்கு எடையும் அளவும் உண்டு என்கின்றனர் சமணர்.

தான் சேர்கின்ற உடலுக்கு ஏற்ற எடையையும் அளவையும் உயிர் பெறுகிறது என்கிறது சமணத் தத்துவம்.

உயிருக்குத்  தான் சேர்கின்ற உடலுக்கு ஏற்பத் தன் அளவைப் பெருக்கிக் கொள்ளவும் சுருக்கிக் கொள்ளவும் முடியும்.

எனவே சிறிய எறும்பின் உடலில் இருக்கும் உயிரானது அவ்வுடலை விட்டு நீங்கி மறுபடியும் ஒரு யானையின் உடலில் புகுமானால் அந்த யானையின் உடலுக்கேற்ப தன் உயிரின் அளவைப் பெருக்கிக் கொள்ளும்.

இதைப் போலவே யானையின் உடம்பை விட்டு எறும்பின் உடலுக்குள் நுழைகின்ற உயிர் தன் அளவைச் சுருக்கியும் கொள்ளும்.

உயிருக்கு வடிவம் இல்லை. அது தான் ஏற்கின்ற உடலின் வடிவத்தைப் பெறுகிறது என்பது சமணர் நம்பிக்கை.

ஒரு குழந்தையின் உடலில் இருக்கும் உயிர் அந்த உடல் வளர வளரத் தானும் அளவில் பெருக்கம் அடைகிறது என்று கூறுகிறார்கள் சமணர்கள்.

உயிர் பற்றி இவர்கள் ஏன் இப்படிக் கொள்கைகளைக் கொண்டிருக்கின்றனர்?

கைகால் முறிவு , ஏதேனும் உறுப்புகளை உடலில் இருந்து நீக்கிவிடுதல் போன்றவற்றின் போது உடலெங்கும் வியாபித்து இருக்கும் அந்த உயிர் சேதமடையாதா..?

அப்பொழுது அது குறை உயிராய் மாறிவிடுமா..?

ஞானத்தை இயல்பிலேயே கொண்ட உயிர் ஏன் இழிந்த உடலை எடுத்து இப்படிப்பட்ட சிற்றறிவில் சிக்கி அல்லாட வேண்டும்?

இதற்கெல்லாம் சமணரிடம் என்ன பதில் இருக்கிறது.

அறிய சுவாரசியமானவை அவை.

காத்திருங்கள்.

பட உதவி - நன்றி http://cdn.pixelshooter.net/