வெளிநாட்டில் சம்பாதிக்கச் சென்றவனின் வேதனை அனுபவம்!

சுற்றுலாவிற்கென அயல்நாடு செல்லுதலைப் போன்றதன்று பணம் சம்பாதிக்க அயல்நாடு செல்லுதல். அதுவும் திருமணம் ஆன புதிதில் மனைவியை விட்டுச் செல்லுதல் என்பது இன்னும் கடினம். மனைவியைப் பிரிந்து  பொருள் தேடி வேற்று நாட்டிற்குச் சென்றவனின் வேதனைகள் பல நாம் அறிந்ததும் அனுபவித்ததுமாக இன்று இருக்கலாம். ஆனால் நான் சொல்லப்போவது தோராயமாக இரண்டாயிரம் ஆண்டிற்கு முன் வாழந்தவனின் அனுபவம்.

அது அவர்களுக்குத் திருமணம் ஆன புதிது.

ஆரம்பத்தில் உல்லாசமாய்த்தான் போயின நாட்கள்.

பின் தன் குடும்பத்தைக் குறித்த கவலை வந்தது அவனுக்கு.

என்ன வேலை வேண்டுமானாலும் செய்யலாம்.

நல்ல சம்பளம் வேண்டும்.

கட்டிய மனைவியை நன்றாக வைத்துக் காப்பாற்ற வேண்டும்.

பிறக்கும் பிள்ளைகளைக் கஷ்டம் தெரியாமல் வளர்க்க வேண்டும்.

உள்ளூரில் அவனுக்கு ஏற்ற வேலை  கிடைக்கவில்லை.

அவ்வூரிலேயே வெளியூருக்குச் சென்று வேலை பார்த்து வசதியாக இருப்பவர்கள் இருந்தார்கள்.

எப்படியோ அவர்களின் தொடர்பால் வேலை ஒன்று கிடைத்தது.

ஆனால், கடல்கடந்து செல்ல வேண்டும்.

அதில் கொஞ்சம் ஆபத்துத்தான்.

எதில்தான் ஆபத்து இல்லை. தன் குடும்பத்திற்காக இதை ஏற்கத்தான் வேண்டும்.

அவளிடம் சொல்லி இதைப் புரிய வைத்து எப்படியாவது ஒத்துக் கொள்ளச் செய்ய வேண்டும்.

மெல்லத் தன் மனைவியிடம் சொல்கிறான்.

மனைவி சொல்கிறாள், “ அதிகம் சம்பளம் இல்லாட்டாக் கூடப் பரவாயில்லங்க. இங்க உள்ளூரிலேயே உங்களுக்குத் தக்க வேலையாப் பாக்கக் கூடாதா?

“இல்ல. இங்க பத்து வருஷத்தில இங்க சம்பாதிக்கிறத அங்க ஒரு வருஷத்தில சம்பாதிச்சிடலாம். நான் என்ன போயி அங்கயேவா இருக்கப் போறேன். நல்லா சம்பாதிச்சிட்டு, இங்க வந்து மிச்ச காலம் எல்லாம் நாம வசதியா இருக்கலாமில்ல..!” என்று அவளைத் தேற்றுகிறான் அவன்.

அவனுக்கும் மனதில்லைதான். “இங்கு நல்ல வேலையாக் கிடைச்சா நாம ஏன் வெளியப் போகப் போறோம்..? நாம கஷ்டப்படுறது இவளை நல்லா வைச்சுக்கணுமின்னு தானே” என்று தன்னைத் தேற்றியபடி புறப்படுகிறான்.

கண்ணீரோடு விடை கொடுக்கிறாள் அவள்.

அவன் நினைத்ததுபோல் வேலையொன்றும் எளிதாய் இல்லை.

அது காட்டினை அழித்து நாடாக்கும் வேலை.

மரத்தினை வெட்ட வேண்டும்.

வெட்டிய மரத்தினை உருட்டிச் சேர்க்க வேண்டும்.

சேர்த்த மரத்தினைக் கயிற்றால் கட்ட வேண்டும்.

பாகர்கள்  வழி நடத்த யானைகள் அவற்றைத் தூக்கிச் செல்லும்.

வீட்டில் அவனுடலில் சிறு சிராய்ப்பென்றாலே அலறிப்புடைத்து மருந்திடும் அன்பு மனைவி.

இங்கோ மரம் வெட்டித் தோல் வழன்ற கையும், முள்ளும் கிளையும் கிழித்து உடலெங்கும் ஆன காயங்களும் கொண்டு பேணுவாரற்ற பிணம் போலானது அவன் உடல்.

பல நேரங்களில் அவன் உடலின் வியர்வையைவிடக் கண்ணீர் அதிகம் சுரக்கும்.

“நாம் அவளைப் பார்ப்போமா………..அல்லது இங்கேயே…………?

இப்படியே புறப்பட்டுப் போய்விட்டால் என்ன..?

நினைத்தபோது போய்விடப் பக்கத்துத் தெருவிற்கா வந்திருக்கிறோம்..?”

அவன் மனப்போராட்டத்தில் வேகம் எடுக்கும் கைகள் மரத்தினை வேகமாக வெட்டிச் சாய்த்தபடி இருக்கும்.

அவனது இரவுகள் மிகக் கொடூரமானவை.

பேய்போல்  பகலில் செய்த வேலைக்குப் பிணம் போல் உறக்கம் வரும்.

அவனும் வந்த புதிதில் அப்படி உறங்கியவன்தான்.

ஆனால் இப்போதெல்லாம்  இரவுகள் அட்டைப் பூச்சிகளென அவன் உடலெங்கும் பரவுகின்றன.

கடித்துத் தம் உடல்புடைக்க, வலியுணர்ந்து ஒவ்வொன்றாய் அவற்றினைப் பிய்த்தெறிந்து கொண்டிருப்பான் அவன். கடிபட்ட இடங்களில் இருந்து அவள் நினைவு குருதியெனப் பீறிட்டுக் கொண்டிருக்கும் வேதனை.

உறக்கமின்றிச் சிவந்த அவன் விழிகளைக் காலைச் சூரியன் பிரதிபலிக்க விடியலில் மீண்டும் வேலை தொடங்கும்.

அன்றும் அதுபோல் ஓரிரவில்,

வேதனை தாளொண்ணாமல் தன் கூடாரம் விட்டு வெளிவருகிறான் அவன்.

வெளியே தென்படும் காட்சி அவனைத் திடுக்கிட வைக்கிறது.

என்ன இது..? இவள் தன் மனைவியல்லவா..?

அவள் இங்கெப்படி வந்தாள்..?

அதுவும் கண்ணுக்கு எட்டியவரை தன் கூந்தலை விரித்துப் போட்டுக் கொண்டு...

அதோ அவளது துயர் படிந்த  கண்கள் நீர் நிரம்பிப் பளபளக்கின்றன...!

அழாதே..!

அவள் எப்படி இங்கு வந்தாள்? இங்கென்ன வேலை என்றெல்லாம் கேட்கத் தொன்றவில்லை.

அப்படியே அவளிடம் சரிந்து வீழ்கிறான்.

“பொன் பொருள் எதுவும் இனி எனக்கு வேண்டாம். அதை எங்கு வேண்டுமானாலும் எப்போது  வேண்டுமானலும் சம்பாதித்துக் கொள்ளலாம். நீ இல்லாத இடத்தில் ஒரு நிமிடம் கூட எனக்கு வேலையில்லை.

இதோ வருகிறேன்.

எனக்கு ஞானம் பிறந்தது.

உன் அண்மை....அதை இவ்வுலகில் வேறு எதுவும் தந்துவிட முடியாது.”

என்றபடி அவளை நோக்கி அவன் கால்கள் உறுதியுடன் முன்னேறுகின்றன.

யாருமற்ற பேரிரவில் இலக்கற்ற எதையோ நோக்கிப் பயணிக்கிறது அவன் உடல். அது வசமற்று இழுத்துச் செல்லும் அவனது மனப்பித்து.

திடீரென அவனுள் இருக்கும் அறிவு விழிக்கிறது.

அது சொல்கிறது.

“முட்டாளே நில்! எங்கே போய்க் கொண்டிருக்கிறாய்..?

“ அவள்....... கூந்தல் ” என முணுமுணுக்கிறது அவன் வாய்.

“இது அவள் கூந்தல் அல்ல. இரவு.

அந்தக் கண்களின் கண்ணீர்...!

இது அவள் கண்கள் அல்ல. மலர்கள்.

அதில் துளிர்த்திருப்பது அவள் கண்ணீர் அல்ல. பனித் துளி.

நன்றாகப் பார்.

இதெல்லாம் உன் மனம் உன்னை ஏமாற்றச் செய்யும் மாய வேலை.

இவ்வளவு தூரம் வந்தது கஷ்டப்பட்டது இதற்காகவா..?

பாதியிலேயே வேலையை விட்டுப் போனால் இவ்வளவு நாள் உழைத்தற்கும் பலனில்லாமல் போய்விடுமே..!!

ஊரில் உள்ளோர் நீ எதற்கும் லாயக்கில்லாதவன் என எள்ளி நகையாடுவார்களே..!

இன்னும் சிறிது காலத்தில் நீ நினைத்தபடி பணம் சேர்த்து அவளுடன் சேர்ந்து நீ விரும்பிய படி வாழலாம். இவ்வளவுநாள் பொறுத்தாயே..! இன்னும் சில நாள்தான். இவ்வளவுநாள்  பாடுபட்டதற்கும் பலன் கிடைக்கப்போகிறது. ஆக்கப் பொறுத்தவன் ஆறப் பொறுக்க வேண்டாமா.? வெண்ணை திரண்டுவரும் நேரம் தாழி உடைத்துப் போகாதே!

திரும்பி உன் கூடாரத்திற்குப் போ”

கண்டிக்கிறது அறிவு.

மனம் சொல்வதைக் கேட்பதா, அறிவு சொல்வதைக் கேட்பதா என அறியாமல் தடுமாறியபடி கால்கள் தளர, தலையில் கை வைத்தபடி நடுவழியில் அமர்கிறான் அவன்.

இருட்டின் மெல்லிய வெளிச்சத்தில்

அவன் முன்னே யானைகள் கட்டப்பட்ட களம்.

இருளைப் பிடித்து வைத்தாற்போலச் சில யானைகள் படுத்துக்கிடக்கின்றன.  சில நிற்கின்றன. சில தங்கள் துதிக்கையைச் சுழற்றியபடி விளையாடிக் கொண்டிருக்கின்றன.

அவற்றுள், இரு யானைகள் , மரம் கட்டும் வலிமையற்றது எனக் கழிக்கப்பட்ட புரிகள் அறுந்து தேய்ந்த ஒரு கயிற்றைத் துதிக்கையில் பிடித்துக்  கொண்டு விளையாடிக் கொண்டிருக்கின்றன.

கயிற்றின் இரு முனைகளில் ஒவ்வொன்றையும் ஒவ்வொரு யானை பிடித்துக் கொண்டு வெவ்வேறு திசைகளில் இழுக்கின்றது.

ஓஒ.... அவற்றிடையே யார் பலசாலி என்பதைப் பார்க்கக் கயிறு இழுக்கும் போட்டி..!

கயிறோ மிகவும் தேய்ந்து புரிகள் சில அறுந்த கயிறு.

இழுக்கும் யானைகளோ பலம் வாய்ந்தவை.

வெற்றி தோல்வி தீர்மானிக்கப்படும்முன் இந்தத் தேய்ந்த கயிறு அறுந்து போகுமே..!

அவன் மனம் இந்த யானை விளையாட்டில் லயிக்கிறது.

அவன் கண்கள் கூர்மையடைகின்றன.

மெல்ல யானைகளுக்கு இடையில் அல்லாடும் கயிறு உருமாறுகிறது.

அது…..அது………… நைந்து போன ஒரு மனித உடல்.

அதன் மேற்பகுதியையும் கீழ்ப்பகுதியையும் இருயானைகள் பிடித்து இழுக்கின்றன.

ஐயோ.. உயிர் இருக்கிறதா அவ்வுடலில்…?

இந்த இரவு நேரம் யானைக்களத்திற்கு வந்து அவற்றிடம் சிக்கிக் கொண்டது யாராய் இருக்கும்..?

சற்று அண்மையில செல்கிறான் அவன்.

அவன் உடல்  ஒருகணம் அதிர்கிறது.

இது……….இது………. நானல்லவா..?

கண்களைக் கசக்கிப் பார்க்கிறான்.

இல்லை . அது கயிறுதான்.

மனம் ஒரு புறமும் அறிவு ஒரு புறமும் இழுக்க அவனை யானைகள் இழுக்கும்  தேய்புரிப்பழங்கயிறாக்கிக் காட்டியது அவன் கற்பனை.

இனி அவன் நிலை என்ன..?

செய்வதறியாது திகைத்துப் போய்க் கலங்கி நிற்கிறான் அவன்.

பொருள்தேடி அயல்நாடு செனறு ஏங்கித் தவிப்பவனின் மனநிலையை நற்றிணைப் பாடல் ஒன்று இப்படிப் பதிவு செய்கிறது.

புறந்தாழ்பு இருண்ட கூந்தற் போதின்

   

நிறம்பெறும் ஈரிதழ் பொலிந்த உண்கண்

   

உள்ளம் பிணிக்கொண் டோள்வயின் நெஞ்சம்

   

செல்லல் தீர்க்கஞ் செல்வாம் என்னுஞ்

           

செய்வினை முடியாது எவ்வஞ் செய்தல்

   

எய்யா மையோடு இளிவுதலைத் தருமென

   

உறுதி் தூக்கத் தூங்கி அறிவே

   

சிறிதுநனி விரையல் என்னும் ஆயிடை

   

ஒளிறேந்து மருப்பிற் களிறுமாறு பற்றிய

           

தேய்புரிப் பழங்கயிறு போல

   

வீவது கொல்என் வருந்திய வுடம்பே.

                                                                                284. நற்றிணை.

                                                                        தேய்புரிப்பழங்கயிற்றினார்.

இனிச் சொற்றொடர் பொருள்.

     புறம் இருண்ட தாழ்பு கூந்தல் போதின் நிறம் பெறும் – புறவெளியில் உள்ள இருளானது  வீழ்ந்து (பரந்து) கிடக்கும் அவளது கூந்தலின் நிறம் பெறும்.

 ஈர் இதழ் பொலிந்த உண்கண் – ஈரம் பொருந்திய இதழ்களை உடைய மலர்கள் அவள் மைதீட்டப்பட்டுக் கண்ணீர் நிறைந்த கண்களாய்த் தோன்றும்.

 உள்ளம் பிணிக்கொண்டோள் வயின் செல்வாம் - ( இனி நாம் இங்கிருத்தல் தகாது) நம் உள்ளத்தைப் பிணித்தவளிடம் செல்வோம்.

செல்லல் தீர்க்கம் என்னும் நெஞ்சம் –செல்லுதலே (துயர்) தீர்க்கும் என்று சொல்லிப் புறப்படுகிறது என் நெஞ்சம்.

 அறிவே – ( ஆனால் ) அறிவோ,

 செய்வினை முடியாது எவ்வம் செய்தல் – என்னால் முடியும் என்று சொல்லிப் புறப்பட்ட செயலை முடியவில்லை என்று சொல்வது

 எய்யாமையோடு இளிவு தலைத்தரும் என –  அறிவில்லாதவன் என்ற அவப்பெயரோடு இழிவினைப் பெற்றுத் தரும் என்று

உறுதி தூக்கத் – ( நான் அவளைக் காணப் புறப்படக் கிளம்பிய) உறுதியான முடிவை அசைத்துப்பார்க்க

தூங்கி சிறிது நனி விரையல் என்னும் – ( அறிவு ) மயங்கி நீ செல்லவேண்டாம் என்று சொல்லும்.

ஆயிடை – இவ்வாறு மனம் ஒரு புறமும் அறிவொரு புறமும் இழுக்க

வருந்திய என் உடம்பு -  அவற்றின் நடுவில் பட்ட என் உடலோ

 ஒளிறு ஏந்து மருப்பின் களிறு மாறு பற்றிய – வெண்தந்தங்களை உடைய யானைகள்  இருமுனைகளையும் பற்றி இழுக்க

 தேய்புரிப் பழங்கயிறு போல –  தேய்ந்த புரிகளையுடைய பழைய கயிறு போல

வீவது கொல் -  அழிய வேண்டியதுதானே..?

இதை எழுதிய சங்கப் புலவரின் பெயர் தெரியவில்லை.

இப்பாடலில் அவர் பயன்படுத்திய உவமையால், தேய்ப்புரிப்பழங்கயிறார் என்னும் பெயரால் அவரைச் சங்கப் பாடல்களைத் தொகுத்தோர் அழைத்தனர்.

இப்பாடல் பொருள்தேடிப் பிரிந்த தலைவனின் அவலத்தைச் சொல்கிறது.

இப்பாடலின் மையம் இதுதான்.

பிரிதல் பற்றியும் அதன் காரணங்களையும் பாடுவது பாலை எனப்படுகிறது.

எனவே இது பாலைத் திணையின்பாற்படும்.

மருதமும் பிரிதல்தான்.

ஆனாலும் தலைவியின் பார்வையின் பாலைக்கும் மருதத்திற்கும் வேறுபாடு உண்டு.

அது என்ன..?

பட உதவி - நன்றி https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images