13 ஆம் நூற்றாண்டின் வீட்டில் விஷம் செய்வதற்கான குறிப்பு.

முதலிலேயே சொல்லிவிடுகிறேன். இதை நீங்கள் இப்போதே செய்து பார்க்க முடியும். இதனால் ஏற்படும் விளைவுகளுக்கு நான் பொறுப்பில்லை. இது பலநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சொல்லப்பட்ட குறிப்புத்தான்.

நீங்கள் செய்ய வேண்டியது இதுதான்.

 விஷம் இனிப்பாகக் குடிப்பதற்கு ஏற்றாற்போல  இருக்க வேண்டாமா..?

தேனைக் குறிப்பிட்ட அளவில் எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்.

அதே அளவிற்கு நெய்யை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்.

இரண்டையும் நன்றாகக் கலக்குங்கள்.

உங்களுக்கு வேண்டிய விஷம் கிடைத்துவிட்டது.

அதிர்ச்சியாக இருக்கிறதா..?

இப்படி விஷம் தயாரிப்பதற்கான குறிப்பைத் தருபவர் பரிமேலழகர்.

““தேனும் நெய்யும் தம்முள் அளவொத்து நஞ்சாதல் போல”” என்கிறார் அவர்.

எங்கேயோ கேள்விப்பட்ட பெயராக இருக்கிறதே என்று பார்க்கிறீர்களா..?

ஆம் …!

திருக்குறளுக்கு உரையெழுதிய அதே பரிமேலழகர்தான். அதில்தான் இதைச் சொல்கிறார்.

அவரது காலம் ஏறக்குறைய பதிமூன்றாம் நூற்றாண்டு.

இந்த விடயத்தில் பரிமேலழகரை நான் நம்புவதால் விஷத்தின் தன்மையை நான் பரீட்சித்துப் பார்க்கவில்லை.

நம்பாதவர்கள் பரீட்சித்துப் பார்க்கலாம். விளைவுகளுக்கு அடியேன் பொறுப்பில்லை.

தலைப்பிற்கான தகவல் இத்தோடு முடிந்தது.

ஆனால் இந்த விஷம் தயாரிக்கும் குறிப்பைப் பரிமேலழகர் தருவது மருந்து என்ற அதிகாரத்தில்.

மருந்தில் விஷம் பற்றியா…???!!!

ஏன் எதற்கு எப்படி... என்று அறிய நினைப்பவர்கள் தொடரலாம்.

என்னைப் போல ஒரு காலத்தில் குறள் பிடிக்காதவர்கள் இத்துடன் நிறுத்திக் கொள்ளலாம்.

                             -------------------------------------------

.‘அற்றதை அறிந்து உண்டால் மருந்து என்ற ஒன்றே ஒருவனுக்குத் தேவையில்லை’  என்கிறார் வள்ளுவர். (குறள்-942)

அற்றது என்பதற்கு உணவு செரித்தது என்று பொருள்.

அற்றது அறிந்து உண்ணுதல் என்றால் உணவு செரித்தது என்பதை அறிந்து உண்ணுதல்.

உணவு செரித்தது என்பதை அறிந்து அதன் பின் உண்பவருக்கு மருந்து என்ற ஒன்று தேவையே இல்லை என்பதுதான் திருவள்ளுவர் சொல்ல வருவது.

ஒன்றரை அடிப் பாடலில் வள்ளுவரால் சொல்ல முடிந்தது அவ்வளவுதான்.

இப்போது நமக்கு முன் உள்ள கேள்வி,

உணவு செரித்தது என்பதை எப்படித் தெரிந்து கொள்வது…?

இந்தக் கேள்வி நமக்கு மட்டுமல்ல இதைப் படித்துச் சற்றுச் சிந்திக்கும் எல்லார்க்கும் தோன்றக் கூடியதே!

இங்குதான் உரையாசிரியர்கள் உதவுகிறார்கள்.

உரையாசிரியர்கள் என்பவர்கள் சும்மா நூலுக்கு உரை எழுதிப் போனவர்கள் அல்லர்.

அவர்கள் ஆசிரியர்கள். இன்றைய ஆசிரியர்களைப் போல ஒரு துறைப் புலமை உள்ளவர்கள் அல்லர். பல்துறைப் புலமையாளர்கள். விவசாயமா, சுற்றுச்சூழலா மருத்துவமா...எந்தத் துறையாக இருந்தாலும் அது பற்றிய அடிப்படை அறிவைக் கொண்டிருந்தவர்கள். அவர்களின் உரை நெடுக இவர்தம் பல்துறைப் புலமைக்கான ஆதாரங்களை  நாம் காண முடியும்.

முக்கியமாகப் பல மாணவர்களுக்குப் பாடம் சொல்லிக் கொடுத்தவர்கள்.

அன்றைய மாணவர்களுள் எவரேனும் இந்தக் கேள்வியைக் கேட்டிருக்கலாம்.

பரிமேலழகர் உணவு செரித்ததைக் கண்டறிவதற்கான வழிமுறைகளைச் சொல்கிறார்.

உணவு செரித்தது என்பதற்கான அறிகுறிகளாவன,

உடம்பு கனம் இல்லாமல் லேசாக இருப்பது போல் தோன்றுதல்.

வயிற்றிலிருந்து வரும் ஏப்பம், துர்நாற்றம் இல்லாமல் தூய்மையாய் வருதல்.

உண்ணும் தொழிலைச் செய்யும் வாய், உமிழ்நீர், வயிறு, முதலியவை தம் தொழிலுக்குத் தயாராதல்.

பசி மிகுதல்.

பரிமேலழகரின் வாய்மொழியாகவே இதைக் கேட்டால்..

“( முன் உண்டது அற்றபடியை ) அறியும் குறிகளாவன, யாக்கை நொய்ம்மை, தேக்கின் தூய்மை, கரணங்கள் தொழிற்கு உரியவாதல், பசி மிகுதல் என இவை முதலாயின…” 

                                               ( 942 ஆம் குறளுரை )

சரி இங்கே நஞ்சு எங்கே வந்தது என்கிறீர்களா…?

கொஞ்சம் பொறுங்கள்…!

இந்தக் கேள்வி திருவள்ளுவரை  நோக்கித் திருப்பப் படுகிறது.

அவரிடம் கேட்கிறான் ஒருவன்.

“சரி சாமி…!

உணவு ஜீரணமானதைத் தெரிந்து கொண்டோம்.

பயங்கரப் பசி எங்களுக்கு இப்போது.

சாப்பிட உட்கார்ந்து விட்டோம்.

ஒரு கட்டு கட்டப்போகிறோம்…,

இனிமேல் எங்களுக்கு நோய் வராதுதானே…..?”

அவன் கையைப் பிடித்துத் தடுத்துத் திருவள்ளுவர் அடுத்த குறளை அவசரமாகச் சொல்கிறார்.

“ அற்றால் அளவறிந்து உண்க ”

“ அட ….

இந்த ஆளோடு ஒரே தொல்லையாய்ப் போய்விட்டதே…!

‘பசித்துச் சாப்பிடு’ என்கிறான்.

சரி யென்றால், ‘அளவு அறிந்து உண்க’ என்கிறான்.

அப்ப ஒரு கட்டு கட்ட முடியாது.

அளவு சாப்பாடுதான். 

சரி விதவிதமான உணவு இருக்கிறது.

எல்லாவற்றிலும் கொஞ்சம் கொஞ்சம் என்று ருசி பார்த்து அதையாவது சாப்பிடுவோம் ”

என்று எண்ணிச் சாப்பாட்டில் கையை வைப்பவனின் கையை மீண்டும் பிடிக்கிறார் வள்ளுவர்.

“ இன்னும் ஒரு நிபந்தனை இருக்கிறது

நீ சாப்பிடும் உணவு மாறுபாடில்லாததாக இருக்க வேண்டும்!”

அது என்ன மாறுபாடு….?

வள்ளுவரிடம் கேட்கவா முடியும்..?

ஒன்றே முக்கால் அடிக்குமேல் ஒரு வார்த்தையும் பெயராது அவரிடம் இருந்து.

இருக்கவே இருக்கிறார் பரிமேலழகர்.

அவரிடம்  கேட்கிறார்கள் ..!

“ மாறுபடாத   உணவு என்று ஐயா  சொல்கிறாரே…! அது என்ன மாறுபடாத உணவு..? ”

பரிமேலழகர் சொல்கிறார்.

“ மாறுபாடு இல்லாமை என்பது,

நாம் உண்ணும் உணவு ஒன்றோடு ஒன்று மாறுபடாமல் இருப்பது. தேனும் நெய்யும் ஒரே அளவாகச் சேர்ந்தால் நஞ்சாக ஆகும் என்று நம்முன்னோர்கள் சொல்லவில்லையா... அதுபோலத் தம்முள் மாறுபட்டுத் தீங்காகும் உணவுகளைத் தவிர்க்க வேண்டும் ”

( ஆம். பரிமேலழகருக்கு முன்பே இக்கருத்துச் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது )

‘அவ்வளவுதானே! இங்குத் தேனும் நெய்யும் இல்லை. அப்ப நாங்க சாப்பிடலாம்’ 

என்று சொல்பவனைப் பார்த்துத் தொடர்கிறார் பரிமேலழகர்….,

“கொஞ்சம் பொறு அப்பனே...! மாறுபடுவது உணவு மட்டுமல்ல,

காலை பகல் இரவு என்று ஒவ்வொரு காலத்திற்கும் உரிய உணவை இன்னொரு காலத்தில் உண்ணக் கூடாது.

( பகலில் கீரை சாப்பிடலாம்.

இரவில் சாப்பிடக் கூடாது என்பது போல.)

காலை மாலை என ஒரு நாளின் சிறு பொழுதுகளில் மட்டுமல்ல.

கோடைகாலத்திற்கு உரிய உணவைக் குளிர்காலத்திலோ குளிர்காலத்திற்கு உரிய உணவைக் கோடைகாலத்திலோ  சாப்பிடக் கூடாது என்பதைப்போலப் பெரும்பொழுதுகளிலும் மாறுபாடுள்ள உணவுகளை உண்பதைத் தவிர்க்க வேண்டும்.”

“ஐயா அவ்வளவுதானா..?

இப்போதாவது சாப்பிடலாமா?”

என்று பொறுமை இழந்து கேட்கிறான் கடும்பசியோடு இருப்பவன்.

“இல்லை இன்னும் முடியவில்லை.

சுவையாலும், சத்தாலும் தம்முள் மாறுபடும் உணவும் கூடாது”

என்கிறார் பரிமேலழகர்.

எனவே,

மாறுபடக் கூடாது என்றால்,

உண்ணும் உணவு தன்னுள்தான் மாறுபடக் கூடாது.

அது காலத்தோடு மாறுபடக் கூடாது.

சுவை மற்றும் சத்துகளால் தம்முள் மாறுபடக் கூடாது.

என்கிற மூன்றைத்தான் மாறுபடாத உணவு என்பதன் பொருளாகக் கொள்கிறார் பரிமேலழகர்.

இதோ அவர் குரல்,

“மாறு கொள்ளாமையாவது – உண்பான் பகுதியொடு மாறுகொள்ளாமையும், காலவியல்பொடு மாறுகொள்ளாமையும், சுவை வீரியங்களால் மாறுகொள்ளாமையுமாம். அவையாவன- முறையே வாதபித்தஐகளான் ஆய பகுதிகட்கு அடாதவற்றைச் செய்வனவாதலும், பெரும்பொழுது சிறுபொழுது என்னுங் கால வேறுபாடுகளுள் ஒன்றற்கு ஆவன பிறிதொன்றற்கு ஆகாமையும், தேனும் நெய்யும் தம்முள் அளவொத்து நஞ்சாதல் போல்வனவுவாம்”

நோயாளி பற்றியும் சொல்லியிருக்கிறார் வள்ளுவர்.

நோயுற்றவனுக்கு இருக்க வேண்டிய முதல் தகுதி என்ன தெரியுமா…..?

வள்ளுவன் குறளுக்கு உரையெழுதிய பரிமேலழகர் சொல்கிறார்.

நோயாளிக்கு இருக்க வேண்டிய முதல் தகுதி,

அவன் கையில் பொருள் இருத்தல்.

எந்தக்காலத்துக்கும் பொருந்தும் கருத்துகளை உடையது திருக்குறள் என்பதற்கு இந்த ஒரு பதில் போதாதா..?

குறிப்பிட்ட குறளை எடுத்துப் பாருங்கள்.

பின்குறிப்பு.

இந்த மாறுபாடுள்ள உணவுவகைகள் என்பன நமது வீட்டிலேயே பெரியோர்களால் சொல்லப்பட்டவைதாம்.

“இதை ரெண்டையும் சாப்பிடாதே..!

இப்ப இதைச் சாப்பிடாதே..!

இதை இப்பச் சாப்பிட்டா சளி பிடிக்கும்.”

என்பதுபோல..!

நீங்கள் இது குறித்து ஏதும் அறிந்துள்ளீர்கள் என்றால் பின்னூட்டத்தில் அறியத்தாருங்கள்.

படம்- நன்றி.https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images