நாட்டு மருத்துவத்தின் நான்கு கூறுகள்: இவை இப்போதும் பொருந்தும்!

நவீன மருத்துவம் எவ்வளவுதான் வந்தாலும் இந்த நான்கு கூறுகளும் இல்லாமல் உலகில் எந்த மருத்துவமும்  எப்போதும் இருந்ததில்லை. வீட்டில் விஷம் செய்வதற்கான குறிப்பு என்ற சென்ற பதிவின் தொடர்ச்சிதான் இந்தப் பதிவு என்பதால் அந்தப் பதிவைப் பார்க்காதவர்கள் அதைப் படித்துவிட்டு இந்தப் பதிவைத்  தொடர்வது புரிதலுக்கு உதவும்.

மருத்துவத்திற்கு அடிப்படையாக வள்ளுவர் நான்கு கூறுகளைச் கூறிவிடுகிறார்.

1.   நோயாளி.

2.   மருத்துவன்

3.   மருந்து

4.   நோயுற்றவனுக்கு அம்மருந்தைக் கொடுப்பவன்.

என்பவை அவை.

“உற்றவன் தீர்ப்பான் மருந்துழைச் செல்வானென்(று)

அப்பால்நால் கூற்றே மருந்து”  ( 950-குறள் ).

இதுதான் நம்போன்ற சாமானியரின் கண்ணுக்கு இக்குறள் கூறும் பொருளாகப் படுகிறது.

ஆனால் பரிமேலழகர் இத்துடன் விடவில்லை.

இந்தக் குறளில் நான்கு கூற்று என்று வள்ளுவர் சொல்லி இருந்தால் சரி…!

அவர் ஏன் அப்பால் நால்கூற்று என்று சொல்ல வேண்டும்?

இங்குச் சொல்லப்பட்ட நான்கில் ஒவ்வொன்றிலும் நான்கு நான்கு கூறுகள் இருக்கின்றன என்பதைத்தான் வள்ளுவர் இதன் மூலம் தொகுத்துக் கூறுகிறார் என்கிறார்  பரிமேலழகர்.

அவர் இந்தக் குறளுக்குச் சொல்லும் விளக்கமும் சுவாரசியமாய் இருக்கிறது.

அவர் சொல்கிறார், 

நோயாளிக்கும், மருத்துவனுக்கும், மருந்திற்கும், மருத்துவ உதவியாளனுக்கும் நான்கு கூறுகள் இருக்க வேண்டும்.

அ) நோயாளிக்கு இருக்க வேண்டிய நான்கு கூறுகள்.

1.     முதலில் நோயாளியிடம் பொருள் இருக்க வேண்டும்.

2.    மருத்துவனிடம் போனால் காசு கேட்பானே என அவன் வீட்டில் உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கக் கூடாது. அவன் உடனடியாக மருத்துவனிடம் செல்ல வேண்டும்.

3.   தனது நோயின் அறிகுறிகளைத் தெளிவாக மருத்துவனிடம் எடுத்துச் சொல்லும் திறம் அவனிடம் இருக்க வேண்டும்.

4.   மருந்தினால் ஏற்படக் கூடிய துன்பத்தைச் சகித்துக் கொள்ளும் மனதிடம் பெற்றவனாக அவன் இருக்க வேண்டும்.

ஆ) மருத்துவனுக்கு இருக்க வேண்டிய நான்கு கூறுகள்.

1.   ஐயோ இந்த நோய் கொடிது, இதைக் குணப்படுத்தவே முடியாது, இது நமக்கும் பரவிவிடும் பேராபத்து நிறைந்த தொற்றுநோய்…. என்றெல்லாம் நோயைக் கண்டு அஞ்சுபவனாக மருத்துவன் இருக்கக் கூடாது. அவனுக்கான முதல் தகுதி, நோயைக் கண்டு அஞ்சாமை. தன்னுடைய ஆற்றலுக்கு முன் இந்நோய் பெரிதல்ல, சரி செய்துவிட முடியும் என்னும் நம்பிக்கை.

2.   நல்லதொரு மருத்துவரிடத்தில் பெற்ற மருத்துவக் கல்வியும், அதன் துணையோடு தனக்கென உரித்தான நுண்ணறிவும் கொண்டிருத்தல்.

3.   நோய்களைக் குணமாக்கவேண்டும் என்னும் குறிக்கோளினைக் கொண்டிருத்தல்.

4.   தூய மனதும், இனிமையான சொல்லும், நோயற்ற உடல்நலனும் கொண்டிருத்தல்.

இ) மருந்திற்கு இருக்க வேண்டிய நான்கு கூறுகள்.

1.   ஒரு மருந்து ஒரு நோயை மட்டும் குணப்படுத்துவதாக இல்லாமல் பல நோய்களையும் குணப்படுத்துவதாக இருக்க வேண்டும்.

2.   கூடியமட்டும் உண்ணக்கூடிய சுவையுடனும், சக்தி வாய்ந்ததாகவும் எதிர்பார்க்கப்படும் விளைவுகளைக் கொடுப்பதாகவும் இருக்க வேண்டும்.

3.   ஏழுகடல்தாண்டி ஏழுமலைதாண்டி கூண்டில் அடைக்கப்பட்ட கிளியின் இதயத்தைக் கொண்டுவந்தால்தான் இந்த நோயைக் குணப்படுத்த முடியும் என்பது போல அன்றி, ஒரு மருந்து எளிதில் கிடைக்கக் கூடியதாக இருக்க வேண்டும்.

4) ஒரு மருந்து அளிக்கப்படுபவனது உடல் ஏற்றுக் கொள்வதாய் இருக்க வேண்டும்.

ஈ) மருத்துவ உதவியாளனுக்கு இருக்க வேண்டிய நான்கு கூறுகள்.

1.   அவன் நோயுற்றவனிடத்து அன்புடையவனாய் இருக்க வேண்டும்.

2.   உடலாலும் மனதாலும் செயலாலும் தூயவனாய் இருக்க வேண்டும்.

3.   மருத்துவன் கூறியுள்ளதன் படியே நோயாளியைக் கவனித்துக் கொள்ளக் கூடியவனாய் இருக்க வேண்டும்.

4.   நோய் பற்றியும், நோயாளி பற்றியும், மருந்து பற்றியும் போதுமான அறிவுடையவனாய் இருக்க வேண்டும்.

இதோ பரிமேலழகர் சொல்கிறார்,

“ மருந்து - பிணிக்கு மருந்தாவது; உற்றவன்- அதனையுற்றவன்; தீர்ப்பான் - அதனைத் தீர்க்கும் மருத்துவன்; மருந்து - அவனுக்குக் கருவியாகிய மருந்து; உழைச் செல்வான் என்று அப்பால் நாற்கூற்று - அதனைப் பிழையாமல் இயற்றுவான் என்று சொல்லப்பட்ட நான்கு பகுதியையுடைய நான்கு திறத்தது. நான்கு என்னும் எண் வருகின்றமையின், அது நோக்கி 'அப்பால்' என்று ஒழித்தார். 'நான்கு கூற்றது' என்பது விகாரமாயிற்று. அவற்றுள் உற்றவன் வகை நான்காவன: பொருளுடைமை, மருத்துவன் வழிநிற்றல், நோய்நிலை உணர்த்தல் வன்மை, மருந்துத் துன்பம் பொறுத்தல் என இவை. தீர்ப்பான் வகை நான்காவன: நோய் கண்டு அஞ்சாமை, ஆசிரியனை வழிபட்டு எய்திய கல்வியும் நுண்ணறிவும் உடைமை, பலகாலும் தீர்த்து வருதல், மனமொழி மெய்கள் தூயவாதல் என இவை. மருந்தின்வகை நான்காவன: பல பிணிகட்கும் ஏற்றல், சுவை வீரியம் விளைவாற்றல்களான் மேம்படுதல், எளிதின் எய்தப்படுதல், பகுதியோடு பொருந்துதல் என இவை. இயற்றுவான் வகை நான்காவன: ஆதுரன்மாட்டு அன்புடைமை, மனமொழி மெய்கள் தூயவாதல், சொல்லியன அவ்வாறே செய்தல் வன்மை, அறிவுடைமை என இவை. இவையெல்லாம் கூடியவழியல்லது பிணி தீராமையின் இத்தொகுதியையும் 'மருந்து' என்றார்…”

பரிமேலழகர் சொல்வது வள்ளுவரின் கருத்தாய் இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் ஏழெட்டு நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு நம் தமிழகத்தில் நிலவியிருந்த, மருத்துவம் தொடர்பான கருத்துகள் என்பதை யாரும் மறுத்திட முடியாது.

மருத்துவத் துறை என்று எடுத்துக் கொண்டால் இக்கருத்துகள் இன்றும் பொருந்துகிறதா இல்லையா..?

நம் மருத்துவர்களில் எத்துணைபேர் அறிவார் இதை..?

பட உதவி - http://1.bp.blogspot.com/