குழியில் விழுந்த கொம்பன்.

தன் கூட்டத்தை விட்டுத் தனியே பிரிந்து, மீண்டும் தன் இனத்தைத் தேடிச் செல்கிறது கொம்பன்.

தனிமையின் பதற்றத்தை உறவின் அண்மையால் அதற்கு  ஆற்ற வேண்டி இருக்கிறது.

இருள் தன் அலைகளை ஒவ்வொன்றாக அனுப்பிக் காட்டை நிறைக்கிறது.

ஒளிபுக முடியா அடர் காட்டின்  ஊடே, சிறிய கண்களில் கூர்மையின் லாவகத்தோடு காடு அதிர நீளும் ஓட்டம்.

நிற்கும் மரங்களையும் பயந்தோடும் விலங்குகளையும் கூடடைந்தும் அதிர்ந்து அஞ்சிப் பறக்கும் பறவைகளையும் சட்டை செய்யாமல் ஓடும்  அவனிடமிருந்து வெடித்துக் கிளம்பும் பெரும் பிளிறல்.... என் வழியில் நில்லாதே என ஒலிக்கும் உயிர் ஒலிப்பான் போல!

சட்டென ஒரு கணத்தில் இருள் நீக்கி வானை வெட்டிப் பிளந்து ஊறும் ஒளிப்பெருக்கு அவனைத் திகைப்பூட்டுகிறது.

எங்கிருந்து....?

அவன் தலை உயர்த்துகிறான்.

இருளின் இழைபிரித்துப் புன்னகைக்கிறது நிலவு.

ஒரு கணம்தான்.

மறுகணத்தில் அவன் நிற்கத் தரையில்லை.

கால்வைக்கக் காத்துக்கிடந்த குழியொன்று சட்டென உள்ளிழுக்கிறது அவனை.

சரிந்து கொண்டே வசப்படா உடலைத் தன்வசம் மீட்டெடுக்க நிகழ்த்தும் பயனற்ற  போரட்டம்.

திடீரெனத் தன்னைச் சுற்றி இருக்கும் காட்சிகள் அனைத்தும் மறைந்துவிட்டன.

நாற்புறமும் மண் அரண்.

விழுந்த குழியில் இருந்து மேலே வர முயன்றும் மண் சரிய மீண்டும் மீண்டும் அக்குழியே படும் அவலம்.

மேலே, தான் வீழவும் அது பற்றிய கவலையற்று ஒளி சுரக்கும் நிலவு….!

அழகினை ரசிப்பதா…….?

குழியில் விழுந்ததற்காய் வருந்துவதா…………?

இனிமேல் என்னாகும் தன்னுடைய நிலைமை..............?

“அவளைப் பார்த்த அக்கணத்தில் நானுற்ற தடுமாற்றம் அந்த யானையின் மனநிலையைப்போல்தான்  இருந்தது நண்பனே “ என்கிறான் அவன். 

பாடல் இதுதான்,

எலுவ! சிறாஅர்  ஏமுறு நண்ப!!

   

புலவர் தோழ! கேள். ஆயத்தை

   

மாக்கடல் நடுவண் எண்ணாட் பக்கத்துப்

   

பசுவெண் திங்கள் தோன்றி யாங்குக்

           

கதுப்பயல் விளங்குஞ் சிறுநுதல்

   

புதுக்கோள் யானையிற் பிணித்தற்றா லெம்மே.

                                                 குறுந்தொகை -129

                                          கோப்பெருஞ் சோழன்.

இது பாடலைப் படித்த என் அனுபவம் தான் .

உங்களால் இதனை இன்னும் உள்ளே கடந்து போய் இன்னும் வெவ்வேறான அனுபவங்களைக் காண முடியும்.

இனிக் கொஞ்சம் சொல்லாராய்ச்சி..

தலைவன் அவனது நிலையைச் சொல்லும் நண்பன் இருக்கிறானே அவன் சாதாரணமானவன் அல்லன். மிகுந்த அனுபவம் உடையவன்.

முதலில் அவனைத் தலைவன், எலுவ என்று அழைக்கிறான்.

எலுவ - என்றால் என்னுடைய நண்பனே என்று பொருள். ( இந்தச் சொல் சங்க இலக்கியம் முழுமைக்கும் இன்னும் இரண்டு இடங்களில் மட்டுமே வருகிறது)

அடுத்ததாய்த் தலைவன் கூறுகிறான்.

நண்பனே ! நீ என்னுடைய நண்பன் மட்டுமல்ல.

சிறார் ஏமுறு நண்பன் – சிறுவர்கள் கூட உன்னை விரும்பி நட்புரிமை கொள்ளும் தன்மையோடு இருப்பவன்.

அதுமட்டுமா?

புலவர் தோழ! – புலவர்களுக்கும் தோழனாக இருக்கும் அறிவாண்மை பொருந்தியவன்.

கேள் – நான் சொல்வதைக் கொஞ்சம் கேள்!

மாகடல் நடுவண் – பெருங்கடலின் நடுவில்

எண்ணாள் பாக்கத்து – எட்டாம் நாளில் தோன்றும்

பசுவெண்திங்கள் – இளமையின் தகுந்த பருவத்தில் நிற்கும் வெண்நிலவு

தோன்றியாங்கு – தோன்றியதைப் போன்று

( இப்படிப் பெருங்கடலில்  ரசிக்க யாருமற்றுக் காயும் நிலவால் என்ன பயன்.. :) )

கதுப்பு அயல் – முன்னுச்சிக் கூந்தலில் இருந்து வெளிப்பட்டு

சிறுநுதல் – (தோன்றிய) சிறிய நெற்றியை உடையவள்

புதுகோள் யானையின் – புதிதாகப் பிடிக்கப்பட்ட யானையைப் போல

பிணித்தற்றால் எம்மே – எம் உள்ளத்தைப் பிணித்தாள் எனத் தோன்றுகிறது.

என்கிறான் அவன். 

அதற்கு இவ்வளவு அனுபவம் மிக்கத் தோழன் என்ன கூறினான்.

கொம்பன் என்ன ஆனான்...?

கொம்பனின் கதை அவ்வளவு சீக்கிரம் முடிந்துவிடுமா என்ன ..?

அவன் கொம்பனான கதை என்னும் பதிவின் தொடர்ச்சி

படம் நன்றி - https://encrypted-tbn3.gstatic.com/