நான் தோற்ற க(வி)தை

நமக்கும் நாலு எழுத்துத் தமிழில் பிழையின்றி எழுதத்தெரியும் என்றும் நாம் எழுதுவது எல்லாம் கவிதை என்றும், காதலைப் பற்றியும் தமிழைப்பற்றியும் எழுதுவதே தமிழ்க்கவிதை மரபென்றும் துள்ளித் திரிந்த காலத்தில் எழுதப்பட்டு, கவிதைப் போட்டியில் போராடித் தோற்றுப் போன கவிதையின் ஒரு பகுதி இது. உண்மையில், இதை எழுதும் போது நிறைய உணர்ச்சி வசப்பட்டிருக்கிறேன்  என்பது தெரிகிறது. இதை இன்று தட்டச்சுச் செய்யும் போதும் கூட இறந்த காலத்தில் நான் குற்றவாளியாக்கப்பட்டு விசாரிக்கப்பட்ட தமிழ்க்களங்கள் நினைவுக்கு வருகின்றன.

இக்கவிதை நிராகரிக்கப்பட்டதற்கு இரண்டு காரணங்கள் சொல்லப்பட்டன.

நான் எழுதியது அல்ல என்பது ஒன்று. ( பிறகு இது மிகுந்த பரிசீலனைக்கும் சோதனைக்கும்  பிறகு ஒருவாறாக ஏற்கப்பட்டது. )

இன்னொன்று இதில் இருக்கின்ற நாகரிகமற்ற, கவிதையின் புனிதத்தை அசுத்தப்படுத்தியதாகக் கருதப்பட்ட ஒரு சொல்லாட்சி.

அன்றும் எனக்குப் பரிசு கிடைக்கவில்லையே என்ற வருத்தம் இல்லை. இன்னொருவருடையதைத் திருடி எழுதினேன் என்ற  குற்றச்சாட்டில் இருந்து மீண்டேனே என்ற மகிழ்ச்சிதான் இருந்தது.

சித்திரைக்கும் அத்தைக்கும் என்ன சம்பந்தம் என்ற பதிவினை இட  மேற்கொண்ட தொல்பொருளாய்வில் எனக்கு மீளக் கிடைத்தவற்றின் சிறு பகுதி இது. பழைய ஞாபகங்களும், ஆசிரிய அறை முன்பு கண்ணீரோடு நின்ற ஒரு முதிர்ச்சியற்ற சிறுவனின்  காட்சியும் மீண்டும் இதைக் காணும்போது என் நினைவில் தோன்றுகிறது.

நாம் எழுதுவதைப் படிக்கவும் கருத்திடவும் ஆட்கள் இருக்கின்றார்கள் என்று அறிந்தபின் இதைக் காண்போர் கருத்துரைத்தால் அதைவிடச் சிறந்த பரிசு எனக்கில்லை என்பதை உணர்ந்து கொண்ட   இன்று இதைப் பதிவிடுவது,  இழந்த பரிசினைவிட உயரிய உங்கள் ஒவ்வொருவரின் கருத்துகளைப் பெறும் நோக்கத்தினாலேயே.

உங்கள் கருத்து இதைக் கவிதை இல்லை என்பதாய் இருப்பினும் இதைப் படித்துப் பகிரும் உங்கள் கருத்துகளை என்றும்விலைமதிப்பற்றவையாகவே கருதுவேன். 

உருகும் இருள்பற்றி நின்றேன்! – அதை

   ஒடுக்கி ஒளியூட்டும் முகம்காட்டி வந்தாள்!

‘அருகில் வா‘வென்றே என்னைக் – கொஞ்சி

   அழைக்கச் செல்கின்றேன் அழகிற்கும் அன்னை!

பெருகும் ஒளிப்பேழை பூவை – இந்தப்

    புவியில் இதுபோல நான்கண்ட தில்லை!

‘தருவேன் எதுவேண்டும்‘ என்றாள் – இன்பத்

    தருவோ? தமிழின்பத் துயிர்பூக்க நின்றேன்!

‘வெல்லும் படை வேண்டும்‘ என்றேன் – ‘உன்

    வீரத்தை விலையாகத் தருவாயோ‘ என்றாள்!

‘புல்லின் இழிவாக லாமோ? – அம்மா

    புழுவின் நிலையுன்றன் புதல்வனுக் காமோ?‘

சொல்லில் சுடர்கின்ற நோக்கில் – எனைச்

    சுட்டெரித்  தாடிச் சுழல்கின்ற கண்ணில்

மெல்ல அவளொன்று சொன்னாள்! – அது

     “மேன்மை இழந்த குடிவர லாறு!”

மலையைத் தகர்த்தவன் வீரம்! -  உடல்

    மண்டியி டாமலே ஆண்டவன் தீரம்!

கலைகள் வளர்த்தவன் மேன்மை! - பொரு

      களத்திடைப் புலியென நின்றவன் ஆண்மை!

தலையை அறுத்த‘அக் கைகள்! – தமிழ்

     தாங்கிய மார்பினுக் கேங்கிய வேல்கள்!

நிலைகெடும் செயலில்‘இன் றாழ்ந்தான்! – அய்யோ

     நிற்கவும் காலின்றி நிலத்திலே வீழ்ந்தான்!

தன்னுடை பெருமையும் அறியான்! – இவன்

    தாழ்ந்தது தன்மொழி இனமெனும் நெறியால்

கண்ணடைத் திருளென்றே உரைப்பான்!- ஒளி

    காட்டினால் நான்சற்றுக் குருடெனக் குரைப்பான்!

புண்ணுடை நெஞ்சத்தை அன்று – பாடிப்

    புகழ்ந்தநாள் போனது போனதே என்றே

எண்ணிட வழிகளைச் செய்வான்! – மீண்டு

    எழுந்தென்று தன்னுடைப் பகைதலை கொய்வான்?

மொழியென்றும் இனமென்றும் காக்க – உயிர்

      மயிரென்ற மாவீரக் கடலின்று வற்றி

இழிந்தசாக் கடையாக ஓடும்! – அது

     இயல்பென்று மலந்தின்னிப் பன்றிகள் ஆடும்!

கழியுமோ இதைக்காண என்னால்? – ‘மானம்

      கடையிலோ கிடைத்திடும்?‘ என்பவன் முன்னால்

விழிகள்ஏன் நான்காண என்றாள் – கண்ணீர்

       வீழ்ந்ததென் கைகளில் ஐயகோ அம்மா!

‘சங்கத் தமிழ்வாழ்ந்த மண்ணும் - வெற்றுச்

    சருகெனப் போவதோ?’ என்றவள் கண்ணீர்

பொங்கத் துடித்தெழு கின்றேன்! – மேகப்

     போர்முகம் மின்னல்வாள் பொருதிடும் வானில்!

எங்கும் ‘தமிழ்தமிழ்’ என்றே – இடி

     ஏற்றுமுழங்கிடக் கண்டன கண்கள்!

தங்கள் இனம்காத்த மாந்தர் – சிறு

     துளியென வீழ்ந்து பெருமழை யானார்!

பட்டுத் தெறிக்கின்ற உடல்கள் – எனைப்

      பற்றித் துடித்துத் தங்கதை சொல்லி

இற்று விழுகின்ற மண்ணில் – ஆஆ

     எம்மினம் எம்மொழி என்றென்றும் வாழும்!

கற்றுத் தெரிந்திடா காட்சி – இதைக்

      கற்பனை என்பதோ? காலமே சாட்சி!

சற்றுத் தெளிந்தவான் திங்கள் – எனைச்

      சாடிச் சிரித்திடும் தமிழ்ப்பத ரென்றே!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

பின்னுரை

பொதுவாகக் கவிதைக்குப் பொருள் சொல்லுதல் என்பது, அதன் தன்னளவிலான பெருவீச்சினைக் குறுக்கிவிடுகிறது என்பது என் எண்ணம். அதிலும் எழுதியவனே பொருள் சொல்லிப்போகும் போது, வேறு பார்வைக்கான சூழலை அது இழந்துவிடுகிறது. எனினும் புரியாமை என்பதை அப்படியே விட்டொதுக்கிப் போக முடியாததால் இப்பொருள் உரை.

இன்னும் இதனுள் உட்கடக்கும் சாத்தியத்திற்காகவே இதைக் கூறிச்செல்கிறேன்.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

கவிதையின் தோற்றம் கனவிற்கும் நினைவிற்கும் இடையில் நிகழ்கிறது.

வானம் பார்த்துக் கிடக்கும் இரவு.

1) உருகும் இருளில் அவன் கிடக்கிறான்.

அந்த இருளை ஒடுக்கி ஒளி முகத்தோடு வந்தவள் “அருகில் வா” என அவனை அழைத்தாள்.

உருகும் இருள் ஒடுக்கிப் பெருகும் ஒளிப்பேழையில் நின்றெழும் அப்பெண் அழகிற்கெற்கெல்லாம் தாயாக இருப்பாள் போலும்.

அது போன்ற ஒருத்தியை இந்த உலகத்தில் அவன் கண்டதில்லை.

அவள் அவனிடம் “ உனக்கு என்ன வேண்டுமோ கேள்! தருகிறேன் ” என்றாள்.

இன்பத்தின்  மரமோ ( தருவோ ) அவள்?

அவள் தமிழ்….தமிழின் இன்பம்….அவளால் அவன் உயிர் பூத்தது என அறிந்து அவன் சிலிர்த்து நிற்கிறான்.

2) என்ன வேண்டும் எனக் கேட்ட அவளிடம், “ வெல்லும் படை வேண்டும் ” என்கிறான்.

உன்னால் போராடி வெல்ல முடியாது என்றால் உன்னிடம் உள்ள வீரம் எதற்கு? அதை எனக்கு விலையாகக் கொடு! நான் நீ கேட்ட படையைத் தருகிறேன் என்றாள் அவள்.

பதைபதைத்துப் போகும் அவன், “அதைக்கொடுத்துவிட்டு, புல்லைவிட இழிவாகவும், புழுவாய்க் கிடக்கின்ற நிலைபட்டும் உன் மகன் கிடக்கலாமோ அம்மா ” எனக் கேட்கிறான்.

அவள் பார்வை சொல்லின் சுடர்.

அவள் கண்கள் சுட்டெரித்துவிடுவதைப் போல அவனை நோக்கிக் கூறத் தொடங்கியது,..

அது

“ மேன்மை இழந்த இனத்தின் வரலாறு ”

3) அவள், மலைபோன்ற பகையையும் எதிர்நின்று தகர்த்தவனின் வீரத்தைச் சொன்னாள்.

உயிர்போன நிலையில் உடலால் கூடப் பிறர் கால்  வீழாதவனின் தீரத்தைச் சொன்னாள்.

கலைகளை வளர்த்தவனின் மேன்மையைச் சொன்னாள்.

போர்க்களத்தில் புலியென அச்சமற்றுப் பாய்ந்தவனின் ஆண்மையைச் சொன்னாள்.

போரில் வெல்லத் தலைப்பலியாகத் தன்தலையைத் தானே அறுத்துப் படையலிட்ட நடுக்கமற்றவனின் கைகளைச் சொன்னாள்.

தலைப்பலியிடுவோன் சிற்பம்

(  பண்டைய போர்மரபில் போர் தொடங்கும் முன்  தன்கழுத்தைத் தானே வெட்டிப் படைக்கும் மரபு இருந்துள்ளது )

ஓடும் கோழைகளின் புறத்தில் தைக்கப்படாமல், தமிழ் தாங்கிய வீர மறவரின் மார்பில் பாய்ந்து புகழ்படைக்க ஏங்கிய வேல்கள் பற்றிச் சொன்னாள்.

இப்படிப்பட்டவன், இன்றோ, தன் நிலையைத் தாழ்த்தக் கூடிய செயல்களில் ஈடுபடுகிறான்.

தன் காலில் நிற்கவும் வலிமையற்று நிலத்தில் வீழ்கின்றவனாய் இருக்கிறான்.

4) தன்னிடம் உள்ள பெருமைகள் இன்னதென்று அவன் அறியவில்லை.

தன் இனமும் மொழியும் தாழ்ந்தது என்கிற தாழ்வு மனப்பான்மையினால் ஒடுங்கிப்போய், கண்களை மூடிக்கொண்டு இருள் இருள் என்கிறான்.

வெளிச்சம் இங்கிருக்கிறது என்று சொன்னாலும் ‘நான் குருடு எப்படி என்னால் ஒளியைக் காண முடியும்?’ என்கிறான்.

விழுப்புண்களை விரும்பி ஏற்ற வீர நெஞ்சங்களைப் புகழ்ந்தநாள் போனது போனதுதான் அது இனித் திரும்பி வரப்போவதில்லை என்று எண்ணிடும் வழிகளையே செய்து கொண்டிருப்பவன், மீண்டெழுந்து தன்னை உடைக்கின்ற, (அல்லது தன்னுடைய) பகை தலைகளை என்று சாய்க்கப்போகிறான்?

5) மொழியையும் இனத்தையும் காக்க வேண்டி வந்தால், ‘உயிர் தன் மயிருக்குச் சமம்‘ என்று சொன்ன மாவீரக் கடல் இன்று வற்றிப் போய்ச்

சிறிய சாக்கடையாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. அது பற்றிய எந்தக் கவலையுமற்று அதில் உறை பன்றிகள் அங்குக் களித்து ஆடிக் கொண்டிருக்கின்றன.

இதை என்னால் காண முடியுமோ? ‘மானம் என்றால் எந்தக் கடையில் கிடைக்கும்?’ எனக் கேட்பவனைப் பார்த்திருக்க எனக்குக் கண்கள் எதற்கு? என்று கேட்டவளின் கண்ணீர் அவன் கைகளில் வீழ்ந்தது.

5) சங்கத் தமிழ் வாழ்ந்த மண் இன்று  உலர்ந்த சருகெனக் காய்வதோ என்று சொன்னவளின் கண்ணீர் தன்மேல் விழ, அவன் திடுக்கிட்டெழுகிறான்.

வானத்தில் மேகப்போர் முகம். மின்னல் வாள் வீச்சு. இடிகளில் முழக்கம் தமிழ் தமிழ் என்றிடக் காண்கிறான்.

தங்களின் இனத்தைக் காத்த மாந்தர் சிறு சிறு துளிகளாக அவன் மேல் விழத்தொடங்கினர்.

பெருமழையாய்ப் பெருக்கெடுக்கின்றனர்.

5) மழையென விழும் அவ்வீரர் தங்கள் ஒவ்வொருவரின் கதைகளைச் சொல்லியபடியே அவன்மேல்பட்டுத் தெறித்தனர்.

மண்ணில் வீழ்ந்தனர்.

அங்கு வாழும் விதைகளுக்கு உயிர்ப்பூட்டச் செல்கின்றனர்.

எனவே எம் மொழியும் எம் இனமும் என்றென்றும் வாழும்.

அவனுக்கு நிகழ்ந்த இவ்வனுபவம், அவன் கற்ற அறிவிற்கு எட்டாதது.

இதை வெற்றுக் கற்பனை எனச் சொல்ல முடியுமா எனில் அதற்கு இக்காலமே சாட்சியாகும். 

மழை மெல்ல ஓய்ந்து வானம் சற்று தெளிவுற்றது.

இவ்வளவையும் பார்த்ததுக் கொண்டிருந்த நிலவு, ( திங்கள் ), அவனின் கனவு கனவுதான் என்பதுபோலத் ‘தமிழின் பதர் நீ’ என இகழ்ந்து சிரித்தது.

அது யாருடைய குரல்..............................................???

பட உதவி -http://2.bp.blogspot.com/
தலைப்பலிச் சிற்பம் - நன்றி https://upload.wikimedia.org/