புற்றைவிட வேகமாகப் பரவுவதா இந்நோய்?

அறிவைப் பெருக்கும் வழிகள் என்னும் பதிவில் என்னடா திடீரென்று தத்துவக் காற்று அடித்தது என்று அதைப்படித்தவர்கள்  ஐயுற்றிருக்கலாம். காரணம் இல்லாமல் இல்லை. மனதில் தோன்றும் உணர்வுகள் இப்படி என்றும் இன்ன தன்மையை உடையது என்றும் காட்டமுடியாதை அகம் என்று கூறுகிறார்கள். அப்புறம் எப்படி அதைக் காட்டமுடியும்? சவாலான விஷயம்தானே அது?

ஆனால், சங்ககால அகப்பொருள் பற்றிய பாடல்களில் அப்படிக் காட்ட முடியாத உணர்வுகளைக் காட்ட முற்பட்டிருக்கிறார்கள். அதற்குத் துணை செய்வதாய் அமைந்தனவே முதற்பொருளும் கருப்பொருளும் உரிப்பொருளும் என அவர்கள் திட்டமிட்டுக் கொண்டவை.

பொதுவாக இந்த உலகில் இருப்பனவற்றைக் காட்சி சார்ந்தது என்றும் கருத்துச் சார்ந்தது என்றும் பிரிக்க முடியும். சங்கப் புலமை காட்சியைத் துணை கொண்டு கருதலை உணர்விக்கும் வழியைக் காட்டுகிறது.

காட்சி சார்ந்தனவற்றை காட்டமுடியும். அல்லது அதன் தன்மையை மொழியைக் கொண்டு விவரிக்க முடியும்.

ஆனால் கருத்துச் சார்ந்தவற்றை எப்படிப் புலப்படுத்துவது?

மனதில் உள் நிகழும் அடுக்கடுக்கான மாற்றங்களை, விவரிப்பிற்கு அப்பாற்பட்டவற்றை, மொழியின் சாவிகள் கொண்டு திறக்க முடியாக் கதவுகளை, வெளிப்படுத்த முடியாக் காட்சியை எப்படிக் காட்டுவது?

ஒரு கவிதையை நாம் படிக்கலாம். படிக்கின்ற எல்லோருக்கும் அது கவிதைக்குரிய உணர்வினைத் தோற்றுவித்துவிடுவதில்லை. சிலர் ‘ஆஹா’ என்று சிலாகிப்பதைச் சிலர் ‘அதில் என்ன இருக்கிறது’ என்று கேட்கலாம்.

தொல்காப்பியம் இதை எளிதாகச் சொல்லும்,

“ உணர்ச்சி வாயில் உணர்வோர் வலித்தே! ”

புலன்சார் அனுபவங்களை எப்படி விளக்கிச் சொல்ல முடியும்?

இசையை, தனக்குப் பிடித்த பாடலைக் கேட்டு மெய்மறந்து இருக்கின்றவனிடம் “இதில் உன்னை மறப்பதற்கு என்ன இருக்கிறது… நானும் கேட்கிறேன்… நான் என்னை மறக்கவில்லையே” என்று அவ்வனுபவத்தை அடையாதவனைக் கேட்டால்..உணர்ச்சி வாயில் உணர்வோர் வலித்தே…என்பதுதான் அதற்கான விடை.

சங்ககாலப் புலவர்கள் பாடலின் பின்புலத்தில் வரும் நிலத்தையும், பொழுதையும், கருப்பொருட்களையும் வைத்துக் கொண்டு இந்த உணர்வுகளைச் சொல்ல முற்பட்டார்கள். நாம் சென்ற பதிவில் பார்த்த அளவைகளில் இவை காட்சி அளவை. அதைக்கொண்டு புலவன் உணர்த்த வருவது கருதல் அளவை.

மனதில் காதல் தோன்றியதுமே அதை பிறர் அறியாமல் மறைக்க வேண்டும் என்றுதான் தோன்றுகிறது.

மனதில் அந்த மாயப்பந்து  எறியப்பட்டதும் உள்ளே அது மாறி மாறி மோதிக்கொண்டே இருக்கிறது.

எப்படியாவது பிடித்துக் கட்டுக்குள் வைக்கப் போராடிக்கொண்டிருக்க வேண்டியிருக்கிறது.

எப்படியாவது அவளிடம் தன் அன்பைச் சொல்லியாக வேண்டும்.

நினைக்கவும் மறக்கவும், மறைக்கவும், வெளிப்படுத்தவும் முடியாத ஒரு நிலை.

அவளின் நினைவுகள் அவனுக்குள் தகிக்கின்றன.

மற்றவையெல்லாம் இரண்டாம் பட்சமாய்ப் போய் அவன் அவளை நினைத்து உருகிக் கொண்டிருக்கிறான்.

இதற்கு மேல் தாங்கமுடியாது.

இனி என்னதான் செய்வது..?

நண்பனிடம் சொல்கிறான் அவன்.

அப்பா…நண்பனே..!

இனி என்னால் முடியாது…!

நான் கொண்ட இந்நோயை என்னால் மறைக்க முடியாது..!

வெயில்காலத்தில் நண்பகலில் 
வெட்டவெளியில் கிடக்கும் பாறைமீது

வெண்ணை உருண்டையை வைத்து,

கவனமாகப் பார்த்துக்கொள் என்று,

கையில்லாத வாயில்லாத

ஒரு முட ஊமையிடம் சொல்லிச்சென்றால்,

அவனால்

என்ன செய்ய முடியும்…?

பாறையின் மருங்குகளில்

கண்முன் கரைகின்ற

அந்த வெண்ணை உருண்டையைக்

காக்கும் வழியற்றுப் பார்ப்பதன்றி…!!!

என்று தன் நிலையைச் சொல்கிறான் அவன்.

கையில்லாத வாயில்லாத ஒருவன் உருகும் வெண்ணையைச் சுடுபாறை மீது வைத்துக் காவல் காத்தால் எப்படி இருக்கும்..? கண்முன்னே உருகுகின்ற காக்கவேண்டிய ஒன்றைக் காக்கும் வழியற்றுக் கண்முன் கரையும் அதனைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் அவனது இயலாமைகள் எப்படி இருக்கும்..?

காதலின் வெளிப்படுத்த இயலாத் தகிப்பைத் தன்னுள் கொண்ட அவன் நிலை அப்படி இருக்கிறதாம்.

இனிப் பாடல்,

இடிக்குங் கேளிர் நுங்குறை யாக

நிறுக்கல் ஆற்றினோ நன்றுமன் தில்ல

ஞாயிறு காயும் வெவ்வறை மருங்கில்

கையில் ஊமன் கண்ணின் காக்கும்

வெண்ணெய் உணங்கல் போலப்

பரந்தன்று இந்நோய் நோன்றுகொளற் கரிதே.

                                                                                                                           58, குறுந்தொகை

வெள்ளிவீதியார்.

தொடர்பொருள்.

இடிக்கும் கேளிர் – (நான் சொன்னால்) நீ திட்டத்தான் போகிறாய்

நும் குறையாக – நீ சொல்லப்போவது போல்,

நிறுக்கல் ஆற்றின் – அவள்மேல் ஆன காதலை என்னால் நிறுத்த முடிந்தால்

 நன்று மன் – (அது) எனக்கும் மிக நல்லதுதான்.

தில்ல – (ஏன் நானே கூட) விரும்புவதும் அதைத்தான்!

ஞாயிறு காயும் – ( ஆனால் ) சூரியன் சுட்டெரிக்கும்,

வெ அறை மருங்கில் – சுடுகின்ற பாறையின் மேல்

கைஇல் ஊமன் - கையில்லாத ஊமை ஒருவன்

கண்ணின் காக்கும் –கண்ணினாலே காக்கக் கூடிய,

வெண்ணெய் உணங்கல் போல – காய்கின்ற ( அதனால் அவன் கண் முன் கரைகின்ற ) வெண்ணையைப் போல

இ நோய் – (எனக்கு அவளால் நேர்ந்த) இந்த நோய்,

பரந்தன்று – என்னில் முழுக்கப் பரவிவிட்டது.

நோன்று கொளற்கு அரிது - அதை என்னால் தாங்க முடியவில்லை.

   

காதல் பாறையாய் இருப்பவர்களையும் வெண்ணையாய் மாற்றிவிடுகிறது.

தன்னுள் அதை வைத்துப் பாதுகாக்கவும் அவன் கைகள் அவனுக்கு உதவவில்லை.

பிறரிடமிருந்து உதவி கோரவும் அவன் நா எழவில்லை.

சுடுபாறைமேல், கையில்லாத ஊமை கண்ணினால் காக்கும் வெண்ணை இன்றும் காக்கும் வழியற்றுக் கரைந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது.

உறைந்த பாறைகளும் உருகும் வெண்ணையும் காதலும் உயிரும் மாறி மாறி விளையாடிக் கொண்டிருக்கின்றன. 

படம் உதவி - நன்றி https://encrypted-tbn0.gstatic.com/