காதலிப்பவர்களுக்கு இருக்கவேண்டிய பத்துப் பொருத்தங்கள் – இது சங்க காலம்.

கண்டதும் காதல் வரும்போது அது இருவருக்கு இடையே பொருத்தம் பார்த்தா வரும்..? நிச்சயிக்கப்படும் திருமணம் என்றாலாவது ஆள் பொருத்தமோ ஜாதகப்பொருத்தமோ பார்க்க முடியும். காதலில் மனதிற்குப் பிடித்திருந்தால் போதாதா பொருத்தம் என்ன வேண்டிக்கிடக்கிறது என்ற கேள்வியில் நியாயம் இருக்கிறது.

சங்கப்பாடல்கள் வெறும் அலங்காரமாகச் சொல்லப்பட்டதா அல்லது அந்தக் காலத்தில் நடந்ததா என்று கேட்டால், அந்தக் காலத்தில் நடந்ததில் இருந்து “இப்படி இருந்தது என்றும் இப்படி இருக்க வேண்டும் என்றும் தாங்கள் விரும்பியதைத் தங்களின் கற்பனை மொழியில் அன்றிருந்த இலக்கிய மரபின் ஊடாகப் புலவர்கள் அளித்திருக்கின்றனர் என்பதாகவே இலக்கணம் கூறுகிறது.

“ நாடக வழக்கினும் உலகியல் வழக்கினும்

  பாடல்சான்ற புலனெறி வழக்கம் “

என்று இதைச் சொல்லும் தமிழிலக்கணம், உலகியல் வழக்கைத் தங்கள் கற்பனை உலகிற்குக் கொண்டுபோய்த் தம் புலமையால் பாடலின் உட்பொருளைப் படைக்கின்ற புலவர்களைக் குறித்துக் கூறுகிறது.

இப்படிப் பாடுகின்ற புலவர்கள் அந்தக் காலச் சமுதாயத்தின் ஒழுக்கங்கள், கட்டுப்பாடுகள், நன்னெறிகள் இவற்றைக் கடந்துபோய்த் தம் படைப்புகளைப் பெரும்பாலும் எழுதிவிட முடியாது. அது சமுதாயம் புலமை மரபிடமிருந்து எதிர்பார்க்கும் வரம்பினைக் கடக்காததாகவே இருக்கவேண்டும். படைப்பாளி தன்படைப்பைப் பொதுவெளிக்குக் கொண்டுவரவேண்டும் என்றால் அதனை அரங்கேற்ற வேண்டி இருந்தது. அது ஒரு தணிக்கைத் துறை போன்றதுதான்.  அந்தக் காலத் தணிக்கை முறை. அது எதை இலக்கியங்களில் சொல்ல வேண்டும், எப்படிச் சொல்ல வேண்டும் என்பதற்கான வரையறையைத் தன்கைகளில் வைத்திருந்தது.

இதனை மனதிற் கொண்டுதான் காதலிக்கும் கதைமாந்தர்களுக்கு ( பாடல் மாந்தர் ) இருக்க வேண்டிய பத்துப் பொருத்தங்களைத் தொல்காப்பியம் கூறிச் செல்வதைக் காணவேண்டும்.

பத்துப் பொருத்தங்கள்.!(1)

1. பிறப்பு : இரண்டுபேரும் ஒத்த நல்ல குலத்தில் பிறந்திருக்க வேண்டும். தலைவன்  உயர்ந்த குலத்தவனாக இருக்கலாம்.(2) தடையில்லை.

2. குடிமை : நல்ல குலத்திற் பிறந்திருந்தால் மட்டும் போதாது. நற்குடிக்குரிய பண்புகளை இருவரும் பெற்றிருக்க வேண்டும்.

3. ஆண்மை : இது இன்று நாம் சொல்லும் ஆணுக்கு உரிய பண்பாக மட்டும் அக்காலத்தில் பயன்படுத்தப்படவில்லை. பெண்ணுக்கும் அன்று ஆண்மை வேண்டி இருந்தது.

சொற்பகுப்பாய்வின்படி பார்த்தால்,

ஆள் + மை = ஆண்மை ( ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் வேண்டப்படும் ஆளுமை )

ஆண்+மை =ஆண்மை. (ஆண்தன்மை) 

ஆணுக்கு இருக்க வேண்டிய ஆளுமை ( ஆண்மை ) என்பது பொருள் வரும் வழிகளை உருவாக்குதல் ( இயற்றல் ), அவ்வழிகளில் இருந்து பொருட்களைச் சேர்த்தல் ( ஈட்டல் )

பெண்ணுக்கு இருக்க வேண்டிய ஆளுமை ( ஆண்மை ) அப்படிச் சேர்த்த பொருளைச் சேமித்தல். (காத்தல்). காத்த பொருளை தேவைக்கேற்ப முறையான வழியில் செலவிடுதல். ( வகுத்தல் )

“இயற்றலும்   ஈட்டலும்   தலைவற்கு  ஆளுமை. காத்தலும் வகுத்தலும் தலைவிக்கு ஆளுமை “என இலக்கணம் இதை விவரிக்கிறது.

 4. ஆண்டு :      இது காதலர்க்கு இருக்க வேண்டிய வயது. பழந்தமிழ் மரபில் ஆணிற்கு 16 வயதும் பெண்ணிற்கு 12 வயதும் நிறைவடைந்திருக்க வேண்டும் என்று  சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.

5. உரு – இது ஒருவர் மற்றவரை விரும்பும்படி அமைந்த தோற்றப்பொருத்தம்.

6. நிறுத்த காமவாயில்: இருவரிடத்தும் உள்ள மனவோட்டங்கள் ஒத்திருப்பது. ஒருவரது உணர்வுகளை மற்றவர் புரிந்து கொள்வது என்பது போல் அமையும் ஒத்த குணங்கள்.

7. நிறை : தமக்கிடையில் நடப்பனவற்றைப் பிறர் அறியாமல் காத்தல்.

8. அருள் – ஒருவரிடத்து உள்ள குறைகளைப் பெரிது படுத்தாது நிறைவே கண்டு செலுத்தும் அன்பு.

9.  உணர்வு -   மொழியால் வெளிப்படுத்தப்படாத போதும் ஒருவரின் உள்ளக் குறிப்பினை இன்னொருவர் அறியும் தன்மை.

10. திரு – இருவரையும்  ஒருமித்துக் காண்பவர்கள் மனதில் தோற்றப்பொருத்தம் குறித்து ஏற்படும் மதிப்பு.

தொல்காப்பியரின் இந்த இலக்கணத்தைச் சங்க இலக்கியங்கள் ஏற்றுப் போற்றுகின்றனவா என்றால் அவை “ யாயும் ஞாயும் யாராகியரோ “ பாணிதான். எடுத்த எடுப்பிலேயே உள்ள பிறப்பும் குடிமையும் இதில் அடிபட்டுப் போய்விடவில்லையா?

கண்டதும் காதல் என்பதில் அல்ல பழக்கத்தில் ஒருவரை ஒருவர் அறிந்து கொண்டு திருமணத்தை நோக்கி முன்னேற இங்குக் காட்டப்படும் பொருத்தங்களில் பெரும்பாலானவை அக்காலச் சமூக மரபில் இருந்திருக்கலாமோ என்பது எனது தோன்றல்.

இதன் சில பொருத்தங்கள் சமூக ஏற்பிற்காகவும்,( பிறப்பு, குடிமை, ஆண்டு, திரு ) சில பொருத்தங்கள் காதலைக் கடந்து அவர்களின் திருமண வாழ்வை மேம்படுத்துவதாகவும் இருப்பதையும் பார்க்க வேண்டும்.

இலக்கணம் இப்படி இலக்கியத்தை அமைப்பது நல்லது எனப் பரிந்துரைக்கிறது.

அப்படிப் பட்ட கறார் தனத்துடன் சங்க இலக்கியங்கள் இல்லை என்றே தோன்றுகிறது.

தொல்காப்பிய உரையாசிரியர்கள் வளைந்து வளைந்து இதனை மெய்ப்பிக்க எடுத்துக்காட்டுகளைத் தேர்ந்தெடுத்துக் காட்டுகிறார்கள்.

இலக்கணத்திற்கேற்ற இலக்கியத்தைக் எடுத்துக்காட்டியாகவேண்டிய நிர்பந்தம் அவர்களுக்கு..!!

அதை விடுவோம்.

இப்படிப் பொருத்தம் பார்த்துக் காதல் அமைந்து இருக்குமா ?

இலக்கியத்தில் இப்படி இருந்தால் சுவையாய் இருக்கும் என்கிறது இலக்கணம்.

இல்லாமலும் சுவையாய் இருக்கும் எனக் காட்டுகிறது இலக்கியம்.

இன்றைக்குப் பொருந்தாத சில பண்புகளை விட்டொதுக்கிப் பார்த்தால் இன்று இவை காதலன் காதலிக்கு மட்டுமல்ல இப்பொருத்தங்கள் கணவன் மனைவிக்கு இடையேயும் தேவைப்படுகின்றன.

குறிப்புகள்.

(1)             பிறப்பே குடிமை ஆண்மை ஆண்டொடு

      உருவு நிறுத்த காம வாயில்

      நிறையே அருளே உணர்வொடு திருவென

      முறையுறக் கிளந்த ஒப்பினது வகையே ( தொல்.பொருள்.274 )

(2)                   ஒன்றே வேறே என்றிரு பால்வயின்

      ஒன்றி உயர்ந்த பால தாணையின்

      ஒத்த கிழவனும் கிழத்தியும் காண்ப

      மிக்கோ னாயினுங் கடிவரை இன்றே.  ( தொல். பொருள். 90 )

பட உதவி - நன்றி  http://afremov.com/