அவன் ‘ கொம்பன் ‘ ஆன கதை!

அவளைப் பார்த்த அவன் நிலையைக் காமத்தின் பத்துப் படிநிலைகளில் கண்டாயிற்று. அவன் மீண்டும் மீண்டும் அவள் இருக்கும் இடத்திற்கு வருகிறான். இருவரும் பார்க்கின்றனர். அவ்வளவுதான். கண்ணோடு கண்ணொக்க, வாய்ச்சொற்கள் எந்தப் பயனும் இல்லாத நோக்கு. எப்படிச் சொல்வது என்று அவனும், அவன் எண்ணம் அறிந்தவளாய் அவளும்  இருக்கக் காலத்தை சாட்சி வைத்து  நீளும் மௌன நாடகம்.

ஆனால் அன்று நடந்தது அவள் எதிர்பாராதது.

அவன் கொஞ்சம் வரம்பு மீறிவிட்டான்.

விருப்பமாய்த்தான் இருந்தாலும் அதை அனுமதிக்க முடியுமா?

யாரிடம்  இதனைச் சொல்ல முடியும்?

யாரிடம் ஆலோசனை கேட்பது?

இரவு முழுவதும் அவளுக்கு ஒரே குழப்பம்.

வேறு யார் நம்மனதைப் புரிந்துகொண்டு இந்த விஷயத்தில் உதவுவதற்கு இருக்கிறார்கள்..?

நம் தோழிதான்.

அவளிடம் சொல்ல வேண்டியதுதான்.

அவள் நடந்ததைத் தோழியிடம் சொல்லத் தொடங்குகிறாள்.

“நேற்று நான் நீயில்லாமல் தினைப்புலக் காவலுக்குப் போனேன் அல்லவா?

அப்போழுது நம் பகுதிக்குள் ஒருவன் வந்தான். ( ஏதோ அன்றைக்குத்தான் வந்த மாதிரி :))  )

அவன் கைகளில் அழகிய மணிகள் பதிக்கப்பட்ட பூணினை அணிந்திருந்தான்.

அவனைப் பார்ப்பதற்குக் கேட்பவர்க்குக் கேட்பதைக் கொடுக்கும் இராஜகுமாரனைப்  போலத் தோன்றினான்.

ஆனால் நான் அப்படி எண்ணிய மறுகணமே,

பிச்சைக் காரனைப் போல என்முன் நின்று கெஞ்ச ஆரம்பித்து விட்டான்.

“ கிளிகளை விரட்டுவதற்காகக் கையில் கவண் கல்லும் (குளிர்), ஓசை எழுப்பி விலங்குகளை விரட்டுவதற்காகவும் உதவிக்கு ஆட்களைக் கூட்டுவதற்காகவும் சிறுபறையையும் ( தட்டை ) வைத்திருப்பவளே!

ஆனால் அதனை இயக்கும் வலிமை இல்லாமல் தினைப்புலத்தில் வரும் கிளிகளை விரட்ட முடியாமல்  தேவலோகப் பெண்களைப் போல நிற்கிறாய். நான் என்னை மறந்து  என் தன்மையை இழந்து இப்படி உன் முன் நிற்கச் செய்த நீ யார்? நீ யாராய் இருந்தாலும் எனக்கு நீ வேண்டும்“ எனச் சொல்லிக் கொண்டே பின்புறமாக நெருங்கி இருகைகளாலும் என்னை அணைத்து என் தோளில் முகம் புதைத்தான்.

அவனது சொல்லும் செயலும் ஏற்ற என் மனம், நீர்ப் பொழிவால், தன் இருப்பில் இருந்து உடைய நெகிழ்கின்ற மண்ணைப் போல ஒருகணம் ஆயிற்று.

மறுகணமே நான் இளகுவதை, அவனது இச்செயல்களை நாம் விரும்கிறோம் என்பதை அவன் அறிந்திடக் கூடாது, நாம் உடைந்திடக் கூடாது என்கிற அச்ச உணர்வு மேலிட, என் உள்ளத்தை மறைத்து, அவன் கைகளை விலக்கி விட்டுக் கோபமான வார்த்தைகளைக் கூறி, நடுக்கமுற்ற பெண்மானைப் போல ஒதுங்கி நின்றேன்.

என்னுடைய உறுதியான குணத்தைக் கண்ட அவன், அதற்குமேல் என்னிடம் பேசுகின்ற தைரியத்தையும் இழந்தான். வருத்தமுற்று அவன் சென்றது தன் இனத்திலிருந்து நீங்கிய ஒற்றை யானை செல்வது போல இருந்தது. அதன் பின்னும் அவன் தினமும் வந்து என்ன செய்வது என்று அறியாமல் என் முன் நின்று தோற்றுத் திரும்புகிறான்.

ஆனாலும், எனது மாசற்ற மூங்கில் போன்ற தோளில் தலைசாய்க்கும் உரிமை அவனுக்கே எனும் என் முடிவினை அவன் அறியான்.

என் அன்பு பெறுதல் வேண்டி தன்னை மிகவும் தாழ்த்திக் கொண்டு என் பின்னாலேயே அலைந்து  நான் காணும்படி நிற்கும் அவனைக் கண்டு என் உள்ளம் மகிழ்கிறது.

பெண்கள் தம் காதலைப் பொதுவாக வெளிக்காட்டுவதில்லை. மரபில் அவள் விலங்குகளைவிட ஆண்களிடமிருந்து எப்படித் தன்னைத் தற்காத்துக் கொள்வது என்பதற்கே பயிற்றுவிக்கப்பட்டிருக்கிறாள். தான் விரும்புவதைக் கூட வெளிப்படையாகச் சொல்ல இயலாத மனத்தடை அவளுக்கு இருக்கிறது. இந்தப் பாடல் பெண்ணின் நுண்ணுணர்வுகளை ஒரு பெண் தன் தோழமையுடன் பகிர்வதைக் காட்டுகிறது. இப்பாடலைப் படைத்தவரும் ஒரு பெண்தான்.

“நெருநல் எல்லை ஏனல் தோன்றித்

திருமணி ஒளிர்வரும் பூணன் வந்து

புரவலன் போலும் தோற்றம் உறழ்கொள

இரவன் மாக்களின் பணிமொழி பயிற்றிச்

சிறுதினைப் படுகிளி கடீஇயர் பன்மாண்

குளிர்கொள் தட்டை மதனிலபு உடையாச்

சூரர மகளிரின் நின்ற நீமற்று

யாரை யோ‘எம் அணங்கியோய் உண்கெனச்

சிறுபுறங் கவையினன் ஆக அதற்கொண்டு

இகுபெயல் மண்ணின் ஞெகிழ்பு‘அஞர் உற்ற‘என்

உள்‘அவன் அறிதல் அஞ்சி உள்‘இல்

கடிய கூறிக் கைபிணி விடாஅ

வெரூஉ மான் பிணையின் ஒரீஇ நின்ற

என்‘உரத் தகைமையில் பெயர்த்துப்பிறிது என்வயில்

சொல்ல வல்‘இற்றும் இலனே அல்லாந்து

இனந்தீர் களிற்றின் பெயர்ந்தோன் இன்றுந்

தோலாவாறு இல்லை தோழிநாம் சென்மோ

சாயிறைப் பணைத்தோட் கிழமை தனக்கே

மாசின்று ஆதலும் அறியான் ஏசற்று

என்குறைப் புறனிலை முயலும்

அண்கண் ஆளனை நகுகம் யாமே

                                           -நல்வெள்ளியார்.

                                           -அகநானூறு-32.

                                           திணை - குறிஞ்சி

இனிமேல் கொஞ்சம் சொல்ராய்ச்சி.

(முதல் அடியை,

நெருநல் ஏனல் எல்லை தோன்றி எனப் புரிதலுக்காக மாற்றியிருக்கிறேன்.)

நெருநல் – நேற்று

ஏனல்  -( நம் )தினை நிலத்தின்.

எல்லை தோன்றி – எல்லையிலே வந்து

திருமணி – உயரிய மணிகள்.

ஒளிர்வரும் பூணன் வந்து – ஒளிர்விடும் கையணிகளைப் பூண்டவன் வந்து

புரவலன் போலும் தோற்றம் –  பார்ப்பதற்குப் பிறருக்குக் கொடுக்கும் வள்ளலைப் போன்று தோன்றியதற்கு

உறழ்கொள - மாறாக

இரவன் மாக்களின் பணிமொழி – பிச்சைக்காரன் பிச்சை கேட்கும் குரலில்

பன்மாண் பயிற்றி – பலமுறை சொல்லிக் கொண்டு

சிறு தினைப் படு கிளி – தினைப்பயிர்களை உண்ணவரும் கிளியை

கடீஇயர் - விரட்டுபவர்

கொள் குளிர் – கிளிகளின் மேல் கற்களை எறிந்து விரட்டப் பயன்படும் கவணையும்

தட்டை -  விலங்குகளை விரட்டவும், உதவிக்கு ஆட்களைச் சேர்க்கவும்     தட்டப்படும் சிறுபறையையும்.

மதன் இலபு – ( இயக்கும் ) வலிமை இல்லாமல்

சூரர மகளிர் – தெய்வப் பெண்டிர் ( போலத் தோன்றி )

அணங்கியோய் – வருத்தத்தைத் தருபவளே!

உண்கு – ( என் வருத்தம் தீர எனக்கு நீ ) வேண்டும்

( என்று கூறியபடியே )

சிறுபுறம் – தோள்கள்.

கவையினன் ஆக – இரு கைகளாலும் என்னை அணைக்க

அதற்கொண்டு – அவனது சொற்களையும் செய்கையையும் என் மனது ஏற்றுக் கொண்டு

பெயல் – பொழிகின்ற நீரால்

இகு மண்ணின் – இடிந்து விழும் நிலையில் உள்ள மண்ணினது

ஞெகிழ்பு – நெகிழ்ச்சித் தன்மையைப் போல் மாறும்

என் உள்அவன் அறிதல் அஞ்சி – என்  உள்ளத்தை அவன் அறிந்து கொள்வானோ என அஞ்சி

அஞர் உற்ற  – மனம் கலங்கி

உள்இல் கடிய கூறி - உள்ளத்தில் இல்லாமல் உதட்டில் இருந்து வரும் கடுமையான வார்த்தைகளைக் கூறி

பிணி கை விடாஅ – என்னை அணைத்த அவன் கைகளில் இருந்து விடுவித்துக் கொண்டு

வெரூஉ மான் பிணையின் – அச்சமுற்ற பெண்மானைப் போல

ஒரீஇ நின்ற   - ஒதுங்கி நின்ற

என்‘ உரத் தகைமையில் – என் உறுதியான குணத்தை(க் கண்டு)

பிறிது பெயர்த்து – என்னை விட்டு அகன்றுபோய் நின்று

என்வயிற் - என்னிடம்

சொல்ல வல்‘ இற்றும் இலனே – பேசுகின்ற வலிமையையும் இழந்தான்.

அல்லாந்து - துன்புற்று

இனம் தீர் களிற்றிற் பெயர்ந்தோன் – தன் இனத்தை விட்டு நீங்கிய ஆண் யானையைப் போல (ப் போனவன்)

இன்றும் தோலாவாறு இல்லை – (தினமும் என்னைக் காண வந்து தன்னுடைய முயற்சியில் வெற்றிபெற முடியாமல் தோற்கிறான் ) இன்றும் தோற்பதற்காகவே வருவான் .

தோழிநாம் சென்மோ – நாம் செல்வோம்.

( சாயிறைப் பணைத்தோட் கிழமை தனக்கே

மாசின் றாதலும் அறியான்

இதனை,

தனக்கே மாசில் பணைத்தோள் இறைசாய் கிழமை ஆதலும் அறியான் என்று மாற்றியிருக்கிறேன். பழைய உரைகளில் இப்படி இல்லை )

தனக்கே - அவனுக்கே

மாசில் – குற்றமற்ற

பணைத்தோள் – மூங்கிலைப் போன்ற என் தோளில்

இறை – தலை

சாய் – சாய்க்கின்ற

கிழமை ஆதலும் அறியான் – உரிமை உள்ளது என்பதையும் அவன் அறியமாட்டான்.

ஏசற்று – நான் எங்கே திட்டிவிடுவேனே எனப் பயந்து 

என் குறை – என்முன்னே தன்னை மிக மிகத் தாழ்த்திக் கொண்டு

புறனிலை முயலும் – பின்னாலேயே என் அன்பைப் பெறுவதற்காக முயலும்

அண்க ணாளனை –  கண் அண் ஆளனை – நான் காண வேண்டுமென நான் காணுமிடங்களில் படுமாறு நிற்கின்றவனைக்

நகுகம் யாமே – ( காணும் போதெல்லாம் நான் ) மகிழ்கிறேன்.

( சிவப்பு நிறத்தில் உள்ள சொற்களும், சில இடங்களில்  அதன் பிரிப்பும் சேர்ப்பும்,  என் புரிதலில் இருந்து அமைத்தவையே  சில சொற்களுக்கு நான் கொண்ட பொருள் இதே பொருளில்  இலக்கியங்களில் வேறிடங்களில் இருப்பினும் அகநானூற்றின் பழைய உரைகளுள் இப்பொருள் இல்லை. )

இனி நயங்கள்.

ஒரு பெண்ணின் உணர்வினை நுட்பமாய்ப் புலப்படுத்தும் பாடல் இது.

இதில் அவன் நெருங்கும் போது அவளது உள்ளத்தின் நிலையைச் சொல்லும்

“இகுபெயல் மண்ணின் ஞெகிழ்புஅஞர் உறல் “ எனும்  அடியும், 

அவன் போகும் போது

“அல்லாந்து இனந்தீர் களிற்றிற் பெயர்ந்தோன்“  என்னும் அடியும் வாசிப்பு நுட்பம் வாய்ந்தவை. அவற்றை விரித்துரைக்காமல் வாசிப்பவர்களின் மனவோட்டத்திற்கு விடுகிறேன்.

சரி அவனும் இரந்து பின்னால் அலைகிறான்.

அவளும் ஒன்றும் சொல்லாமல் அவன் அலைவதை ரசித்தபடி கடந்து கொண்டே இருக்கிறாள்.

இது எங்கே போய் முடியும்?

காத்திருங்கள்.

பட உதவி - நன்றி http://thumbs.dreamstime.com