சுட்டது தமிழ்.

தமிழில் யார் வேண்டுமானாலும் எந்தத் தவறை எப்படி வேண்டுமானாலும் செய்து கொள்ளலாம் என்று நினைத்துத் தமிழைப் பேசுகிறவர்கள் எழுதுகிறவர்கள் ஒரு புறம் , முன்னோர் இட்டுவைத்த சட்டதிட்டங்களின் படியே பேசவும் எழுதவும் வேண்டும் என்று சொல்லித் திரியும் சிறுபான்மையினரான மொழிக்காப்பாளர்கள் மறுபுறம் என்று தன் கடன் “பணி“ செய்து கிடப்பதே என்று இருக்கும் இருதரப்பினரையும் கொண்டு நம் மொழி இன்னும் இருந்து கொண்டிருக்கிறது.

பணியை வைத்துப் பார்க்கும்போது தமிழ்நாட்டுத் தமிழ் மொழிப்பாடநூல்களுக்கும் எனக்கும்  நேரடியாகத் தொடர்பு இல்லாவிட்டாலும், மலடியின் குழந்தை ஆசை போல நேரம் கிடைக்கும் போது, மாணவர்களிடமிருந்து பாடநூல்களை வாங்கிக் கொண்டு போய்ப் படித்து ரசிப்பதுண்டு.

சில பல பிழைகளைப் பார்க்கும்போது அய்யோ எத்தனை லட்சம் மாணவர்கள் இந்தத் தவறைப் பாடமாய்ப் படித்துக் கொண்டிருப்பார்கள் என்று மனம் பதைத்ததுண்டு. நமக்கோ சொல்லுந்தரமில்லை. சொன்னால் புரிந்து கொள்ளும் சூழலும் இல்லை.

சரி போனால் போகட்டும் போடா என்று அந்த நேர மனக்கஷ்டத்துடன் புத்தகத்தை மூடி வைத்துவிட நேரும்.

ஒரு உதாரணம்சொன்னால் புரியும் என்று நினைக்கிறேன்.

குற்றாலக்குறவஞ்சியில் இருந்து ஒரு பாடல் எட்டாம் வகுப்பிற்கிருந்தது.

“ கொல்லிமலை எமக்கிளைய செல்லிமலை அம்மே!

       கொழுநனுக்குக் காணிமலை பழனிமலை அம்மே! “

என்று தொடங்கும் அந்தப் பாடல்.

அருஞ்சொற்பொருள் என்று கடினமான சொற்களுக்குக் கீழே விளக்கம் கொடுத்திருந்தார்கள்.  அநேகமாக இது இந்தப் புத்தகத் தயாரிப்புக்குழுவில்  ஈடுபட்ட புலவர் குழுவின் வேலையாக இருக்கக் கூடும். அதில்,

கொழுநன் – கணவன் உடன் பிறந்தான்.

என்று பொருள் கொடுக்கப்பட்டிருந்தது.

அய்யோ,

இது  கணவனைக் குறிக்கும் சொல் அல்லவா,

தெய்வம் தொழாஅள் கொழுநன் தொழுதெழுவாள்

பெய்யெனப் பெய்யும் மழை“

“ தரைமகள் தன் கொழுநன்தன் உடலந்தன்னை

தாங்காமல் தன்னுடலால் தாங்கி  “

என்றெல்லாம் இலக்கியங்களில் இதற்கு உதாரணம் உண்டே ! இவர்கள் கொழுந்தனையும் கொழுநனையும் சேர்த்துப் பார்த்துக் குழப்பிவிட்டார்களே என்றெல்லாம் நினைந்து அன்று  மனச்சோர்வு ஏற்பட்டதென்னவோ உண்மை.

இது போன்ற பல பிழைகளை இன்றைய பொதுத்தேர்வுக்கான பத்து பன்னிரண்டாம் வகுப்புப் புத்தகங்களிலேயே கூடக் காட்ட முடியும்.

பின்பு முத்துநிலவன் அய்யா, புத்தகக்குழுவில் இருந்தது பற்றியும், அப்போது ஏற்பட்ட அனுபவங்கள் பற்றியும் பகிர்ந்து கொண்ட  போது, இந்தப் புத்தகக்குழுவினரின் அரசியலையும், அலட்சியத்தையும் தெரிந்து கொண்டேன்.

மாணவர்களைப் பற்றி அக்கறையில்லாத மொழிப்பாடக்கல்வி இன்றைய மாணவச் சமூகத்தை எந்த நிலையில் இட்டுச்  சென்றிருக்கிறது என்பதை இன்று மொழிப்பாடம் கற்பிப்போர் நன்கு உணர்ந்திருப்பர்.

இந்தப் பதிவை, புலவர்களின், பாடநூல் குழுக்களின் ஆராயாமை அக்கறையின்மை பற்றிக் காட்ட எழுதவில்லை.

மரபில் பேரறிவு பெற்ற தமிழ்  ஆளுமைகளே, சில இடங்களில் சறுக்கிவிட்டார்களோ என்று தோன்றியபோது எழுந்த ஆற்றாமை இதை எழுதக் காரணமானது.

தமிழ்ப்பாடநூலில் அவ்வையாரின் மூதுரையில் இருந்து வைக்கப்பட்டிருந்த பாடலொன்று, இதைநான் பார்த்து ஐந்தாறு ஆண்டுகள் ஆயிருக்கும்,

“கவையாகிக் கொம்பாகிக் காட்டகத்தே நிற்கும்

அவையல்ல நல்ல மரங்கள் – சவைநடுவே

நீட்டோலை வாசியா நின்றான் குறிப்பறிய

மாட்டா தவன்நல் மரம் “

இங்கும்,

அருஞ்சொற்பொருளில், வாசியா நின்றான் = வாசிக்காமல் நிற்பவன் எனப் பொருள் கூறப்பட்டு, இப்பாடலின் பொருள்,

கொம்பும் கிளையுமாய்ப் (கவை) படந்து காட்டில் நிற்பவை நல்ல மரங்கள் அல்ல.

சபையில் நீட்டப்பட்ட ஓலைச்சுவடியை வாசிக்காமல் நிற்பவனும், பிறருடைய குறிப்பை அறியாதவனுமே நல்ல மரங்கள்.

என்பதுபோல் கூறப்பட்டிருந்தது.

அய்யோ இவர்கள் தப்பர்த்தம் பண்ணிவிட்டார்களே என்று எடுத்த எடுப்பிலேயே தோன்றிவிட்டது. சரி ஏதோ ஒரு தமிழ் படித்தவர்,வாசியா நின்றான் என்பதை வாசிக்காமல் நின்றவன் என்று விளங்கிக் கொண்டதனால் வந்த பிழை அதனால், பாட்டின் பொருளையே மாற்றி விட்டார்கள் என்று எண்ணிக் கொண்டேன்.

உண்மையில்,

வாசியா நின்றான் என்றால், வாசிக்கிறான், வாசிக்கிறவன் என்று அர்த்தம்.

( ரொம்பக் குழப்புகிறேனோ….? )

தமிழில் நிகழ்கால இடைநிலைகள் மூன்று இருக்கின்றன என்று படித்திருப்பீர்கள்.

கிறு

கின்று

ஆநின்று.

கிறு, கின்று என்பதை நாம் இன்றளவும் பயன்படுத்துகிறோம்.

கிறு – நடக்கிறான்.

கின்று – நடக்கின்றான்.

ஆநின்று என்னும் இடைநிலை இன்று நம் வழக்கில் இல்லை. பண்டைய காலத்தில் இது பயன்பட்டிருக்கிறது. அவ்விடைநிலையைப் பயன்படுத்தினால், நடக்கிறான் என்பதை,

நடவாநின்றான் – (ஆநின்று) என்று சொல்ல வேண்டும்.

இங்கு நடவாநின்றான் என்றால், நடக்காமல் நிற்கிறான் என்று பொருளன்று. நடக்கிறான் என்பதே பொருள்.

இப்பொழுது மேலே அவ்வையின் பாட்டில் உள்ளதும் இதைப் போல ஆநின்று என்ற நிகழ்கால இடைநிலைதான்,

வாசியா நின்றான், வாசிக்கிறான், ( வாசிக்கிறவன் என வினையாலணையும் பெயராகும். ),

அந்தக் காலத்தில் நூல்களைச் சபைகளில் அரங்கேற்றுதல் மரபு.

அந்தச் சபை கற்றறிந்த அறிஞர்களால்  நிறைந்திருக்கும்.

அக்குழாமில், நானும் படிச்சவன்தான் எனக் காட்டிக்கொள்ள வரும் சிலரும் இருப்பார்கள்.

நூல் அரங்கேற்றப்படும் போது, சபை, தடைவிடைகளால் அமளிதுமளிப் படும்.

சொல், பொருள் குற்றங்கள், யாப்பு போன்ற அனைத்தும் ஆராய்ப்பட்ட பின்பு அந்தச் சபை ஒப்புதல் வழங்கினால்தான், அந்நூல் பொதுவெளிக்கு வரும்.

( கம்பனது பாடலிலேயே சொற்குற்றம் உண்டென்று இதுபோல், சபை அவனைத் தெருத்தெருவாய் அலையவிட்டு, அந்தச் சொல்லுக்கு வழக்கு மரபு இருக்கிறது என்பதை உறுதிப்படுத்திய பின்புதான் அப்பாடலை ஏற்றதாகக் கர்ண பரம்பரைக் கதை ஒன்றுண்டு. )

அப்படிப்பட்ட அவையில் இருப்பவர்கள், அந்நூல் நுவலும் செய்திகள் முக்கியமாய் அவற்றில் மறைந்திருக்கக் கூடிய குறிப்புப் பொருள் இவற்றை அறிந்தவர்களாக இருக்க வேண்டும்.

ஒன்றும் தெரியாமல் தேமே என்று கேட்டுக் கொண்டிருப்பவர்களை மட்டுமல்ல,

பாடலின் குறிப்புப் பொருளை உணர்ந்து கொள்ளாமல் ஏறுக்கு மாறாகக் கேட்பவர்களையும் சேர்த்துத்தான் அவ்வை ஒரு பிடி பிடிக்கிறார்.

நீ எல்லாம் போய் காட்டில் நிற்கலாமே அப்பனே………?

உனக்கென்ன இங்கு வேலை?

உண்மையில், சபை என்பது அறிவுடையோர் கூடியிருப்பது. ( நாங்க சும்மா உட்காந்து எதை வேணுமின்னாலும் பேசுவோம், அரட்டையடிப்போம். சீட்டாடுவோம். தண்ணியடிப்போம். எங்கக் கூட்டத்துக்குச் சங்கத்தமிழில் ஏதாவது பெயர் இருக்கா என்று கேட்டிறீர்களா? இருக்கிறது. அதற்குப் பெயர் கழகம். என்ன.... அதன் தன்மைக்கேற்ப முன்னொட்டு  சேர்த்துக்கொள்ள வேண்டும். நான் இன்றைய அரசியலை வைத்துச் சொல்லவில்லை. ஆதாரம் இருக்கிறது. )

இப்படிக் கற்றறிந்தார் கூடியிருக்கும் ஓர் அவையில் ஓர் ஓலையை எப்படிப் படிக்கத் தெரியாதவனிடத்தில் எடுத்து நீட்டிப்படிக்கச் சொல்வார்கள்?.

குறிப்பறிதல் என்பது அரசனுடன் இருக்கும் அமைச்சனுக்கு அரசனின் குறிப்பை அறிதல் பற்றியும், காதலன் காதலர் இருவருக்கும் இடையே நிகழும் மொழியற்ற குறியீடுகளை அடுத்தவர் அறிதல் பற்றியும் குறிப்பிடுவது.

இங்குக் குறிப்பறிதல் என்பது, வாசிக்கும் நூல் நுவலும் குறிப்புகளை அறிய மாட்டாதவன் என்கிற பொருளில் வழங்கப்படுதலே சிறப்புடையதாகும்.

இங்கு அருஞ்சொற் பொருள் உரைத்தவர்களுக்கு உண்மையில் பிரச்சனை என்னவென்றால், இலக்கணக்குறிப்பினைத் தவறாகப் புரிந்து கொண்டது.

ஆகக் குறியப்பறிய மாட்டாதவன் நல்ல மரம் என்னும் இந்தப் பாடலின் குறிப்பினையே அறிய மாட்டாதவர்களை என்ன சொல்ல என்ற எண்ணத்தில் அப்போது மௌனமாகிவிட்டேன். இதைவிட ஒரு நகைமுரண் இருக்கிறதா என்ன என்றபடி!

இன்று எதேச்சையாய் தமிழ்ப்பேரறிஞர். ந.மு.வேங்கடசாமிநாட்டார் மூதுரைக்கு எழுதிய  உரையைப் படிக்க நேர்ந்தபோது,

அவரும்,

கவை ஆகி - கிளைகளை உடையனவாகியும், கொம்பு ஆகி-கொம்புகளை உடையனவாகியும், காட்டு அகத்து நிற்கும் - காட்டினுள்ளே நிற்கின்ற, அவை - அந்த மரங்கள், நல்ல மரங்கள் அல்ல - நல்ல மரங்கள் ஆகா; சவை நடுவே - கற்றோர் சபையின் நடுவே, நீட்டு ஓலை - (ஒருவர்) நீட்டிய ஓலையை, வாசியா நின்றான் - படிக்கமாட்டாமல் நின்றவனும், குறிப்பு அறியமாட்டாதவன் - பிறர் குறிப்பை அறியமாட்டாதவனுமே, நல்மரம் - நல்ல மரங்களாம்.

என்றிருந்ததைப் பார்த்து அதிர்ச்சியில் உறைந்து போனேன். உண்மையில் தமிழின் மிகப் பெரிய ஆளுமை அவர். உரைவரலாற்றில் அவர் செய்த சேவை பெரிது. அளப்பரிய தமிழ்ப்பணி அவராற்றியது.

நான் கொண்ட பொருள் சரியா……………?

நீங்களும் சொல்லலாம். 

எதுவாக இருப்பினும்,  முதல் முறையாக என்னைச் சுட்டது தமிழ்.

பட உதவி -www.deviantart.com