“ஆயிரம் ஆண்டுக்கு முற்பட்ட தமிழ்ப்புகைப்படங்கள்“

இரு வாரத்திற்குமுன் நூலகத்திற்குச் சென்றிருந்தபோது எதேச்சையாய் ஒரு  கட்டியான அட்டையுடன், கருப்பு நிறத்தில் புத்தகம் போன்ற, அதைவிடக் கனமான தொகுப்பு ஒன்றைக் காண நேர்ந்தது. எடுத்துப் பார்த்தபோது அது ஒரு பழைய புகைப்பட ஆல்பம். குறைந்தபட்சம் எழுபது ஆண்டுகாலப் பழமையாவது இருக்க வேண்டும் அதற்கு..! ஏனென்றால்  அதன் எல்லாப்படங்களிலும் நீக்கமற நிறைந்திருந்த ஒருவரை  எங்கேயோ பார்த்தது போல் இருக்கிறதே என்று தோன்றியது. ஆனால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. நேற்றுத்தான் சட்டென நினைவுக்கு வந்தது. அதிலிருந்தவர் எட்டு ஆண்டுகளுக்கு முன் இறந்துபோன ஃபாதர். இருதயசாமி. அந்தப் புகைப்படங்களில் பெரும்பான்மை அவருக்கு இருபது இருபத்தைந்து வயதாக இருக்கும் போது எடுக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். முதல் படத்தில் இருந்ததும் அவராகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும். தரையில் குப்புறக் கிடந்து தலையைச் சற்று உயர்த்தி, வாயிலிருந்து எச்சில் கோடாய் வழிய கேமராவைப்பார்த்துச் சிரிக்கும் படம் அவருடையதுதான் என்பதை இறுதிவரை மாறாமல் இருந்த அவரது  கூரிய மூக்குச் சொல்லிற்று.

       செல்போனில் கேமரா வந்துவிட்ட பிறகு, புகைப்படம் எடுப்பது எளியோர்க்கும் எளிதாக மாறிப்போய்விட்ட இந்தக் காலத்தில் இருந்து அந்தக்காலத்தில் கேமரா வைத்திருந்த ஒரு குருமட மாணவரின் குழந்தைப்பருவம் முதல் இளம்பருவம் வரை, கால வெள்ளத்தைத் தேக்கி அணைகட்டி வைத்திருந்த அந்தப் படங்கள்....., அதன் காட்சிகளில் விழுந்து ஆண்டு கடந்தும் அதைப்போலவே இருக்கின்ற கட்டடங்கள்......, தற்போதைய சூழலில் அவை எப்படி இருக்கும் என்ற எண்ணம்....., அவருடன் சேர்ந்து அந்தப் புகைப்படத் தொகுப்பில் பதிவானவர்களில் எத்தனைபேர் இன்றிருப்பர்? எங்கிருப்பர்?  என்ற சிந்தனை......, ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் இருந்த வெண்ணைத்தாள்களை மீண்டும் நகர்த்திப் பார்க்கப் பார்க்க என்னுள் ஊறிக்கொண்டிருந்தது.

பொதுவாக (கத்தோலிக்க)ப் பாதிரியார்கள் இறந்த செய்தி அறிந்த உடனே, மறைமாவட்டத்தின் நிதியாளர் பொறுப்பில் உள்ளவரால் (Procurator of the Diocese) இறந்தவரின்  அறை மூடி முத்திரை இடப்படும். அவரது இறப்புச் சடங்குகள் யாவும் முடிந்த பின்னர் அந்த அறையைத் திறந்து அவருடைய உடைமைகளை மறைமாவட்டத்தின் பொறுப்பில் கொண்டுவருபவர் அந்நிதியாளரே  ஆவார். அப்போது ஒருவரின் தனிப்பட்ட சேகரிப்பில் உள்ள நூல்கள், அம்மறைமாவடடத்தின் பொறுப்பில் உள்ள, இதுபோன்ற கல்வி நிறுவனங்களின் நூலகத்திற்கு அளிக்கபடும். அதனோடு கலந்து அவரது இந்தப் புகைப்பட ஆல்பமும் வந்திருக்கலாம் என்று நினைத்தேன். ஏனெனில் ஃபாதர் இருதயம் அவர்களின் நூல்சேகரிப்பு ஆர்வம் அலாதியானது. அவருடைய ஆயிரத்திற்கும் அதிகமான நூல்கள் எங்கள் நூல்நிலையத்தில் உள்ளன.

இதுபோன்ற புகைப்படத் தொகுப்பொன்று என்வீட்டிலும் இருந்தது. அதில் இன்னும் என் நினைவில் தங்கி இருப்பது என் அம்மாவின் அண்ணன் இறந்த போது அவரது சடலத்தோடு குடும்பத்தினர் அனைவரும் ஒருங்கு நின்று எடுத்த ஒரு புகைப்படம். என் அம்மா அதில் 14 வயது சிறுமியாக இருந்தார். அம்மாவின் ஒட்டுமொத்தக் குடும்பமும் அந்தப் புகைப்படத்தில் பதிவாகி இருந்தது.

அம்மாவைத் தவிர இன்று உயிருடன் இருக்கும் நிறையபேரை அவர்களின் இன்றைய தோற்றத்தோடு புகைப்படத்தை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் போதெல்லாம் என்னால் நம்ப முடிந்ததில்லை. இன்று இப்படி இருப்பவரா அன்று அப்படி இருந்தார் ஒன்றுக்கொன்று சம்பந்தம் இல்லாமல் இருக்கிறதே என்று ஆச்சரியமும் சிரிப்பும் ஒருசேர எனக்கு வரும். ஏனெனில் அவ்வளவு அடையாளம் தெரியாமல் காலம் அவர்களை மாற்றி இருந்தது.

காலத்தின் தன்மை அதுதான். மாற்றிக் கொண்டு இருப்பது அதனுடைய இடைவிடாத பணி.

ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன் எடுக்கப்பட்ட சிறுமியின் தோற்றம் இன்று என் அம்மாவிற்கு இல்லை. ஆனால் அதில் இருப்பதும் இன்றிருப்பதும் என் அம்மாதான்.

இதை நான் இங்கு நினைவுகூரக் காரணம்,

சங்கப்பாடல்களை இன்று வாசிக்கும் எல்லார்க்கும் நேரக்கூடிய புரிதலின் சாத்தியம் ஒரு பழைய புகைப்படத்தை இன்றைய அடையாளத்துடன் பொருத்திப்பார்ப்பது போன்றது. அன்றிருந்ததும் இன்றிருப்பதும் தமிழ்தான். ஆனால் அன்றைய தமிழ் வேறு  இன்றைய தமிழ்வேறு. அதனை அடையாளம் காணக் கூர்நோக்கு அவசியமாய் இருக்கிறது.

பழைய தமிழ் இலக்கியங்களை அணுகுவோர் முதலில் இந்தப் புரிதலுடன்தான் அணுக வேண்டும். அப்படிப் புரிந்து கொள்வதற்கான சில வழிமுறைகளை நமக்குச் சொல்லிப் போயிருக்கின்றன இலக்கணங்கள் மற்றும் உரையாசிரியர்களின் வாசிப்பு அனுபவங்கள். 

கவிதையின்கழுத்தை இப்படியும் அறுக்கலாம் மற்றும் கானகநாடன் சுனை என்னும் இருபதிவுகளின் தொடர்ச்சியை எழுத முற்பட்டபோது இந்தப் புரிதல் இருந்தால் அதை விவரித்தல் எளிதாக இருக்குமே என்று தோன்றியது.  அதற்காக மட்டுமே இப்பதிவினை இடையில் எழுத நேர்கிறது. எனவே அதைத் தொடரும் முன் நம் பண்டைய இலக்கியங்களின் வாசிப்பில் பொருளை விளங்கிக் கொள்வதற்கான வழிமுறைகளைச் சற்று எளிமையாகச் சொல்லி விடுவது நன்றாக இருக்கும் என நினைக்கிறேன். ஒவ்வொரு பாடலாகப் பொருளை விளக்கிக் கொண்டிருப்பதை விட அப்பொருளை விளங்கிக்கொள்ள உதவும் வழிகளைக் குறிப்பிட்டால் ஒரு விடுகதைக்கான புதிரை அவிழ்ப்பதைப் போன்ற ஆர்வத்துடன் உங்களால் எந்தச்  செவ்வியல் இலக்கியங்களையும்  அணுக முடியும்.

மீண்டும் இது மீனின் சுவையைக் காட்டிவிட்டு (?) யாப்புச்சூக்குமம் போலத் தூண்டிலைத் தரும் முயற்சிதான்.

பண்டைய இலக்கியங்களைக் குறிப்பாகச் சங்க இலக்கியங்களை வாசித்துப் பார்க்க நினைக்கின்ற எல்லார்க்கும் நிச்சயம் இனிவரும் பதிவுகள் பயனுடையதாக இருக்கும் என நம்புகிறேன்.

இன்றைய கவிதையின் கட்டமைப்பு, படிமம், குறியீடு என்றெல்லாம் சொல்லிக் கடக்கும் நாம் ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் நம்மொழியின் நுவல்திறன் எவ்வாறிருந்தது என அறிதல் நிச்சயம் வியக்க வைக்கும் அளவிற்கு இருக்கும் என்பதை முழுமையாக இல்லாவிட்டாலும் அதை ஓரளவிற்கு அனுபவித்தவன் சொல்வதாய் நீங்கள் எடுத்துக்கொள்ளலாம்.

கடந்ததன் நினைவுகளைப் புகைப்படமாய்த் திரும்பிப் பார்ப்பதில் ஆர்வமுள்ள எவர்க்கும் இனித்தொடரும் பதிவுகள் உதவியாய் இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்.

வாருங்கள் “ஆயிரம் ஆண்டுக்கு முற்பட்ட தமிழ்ப்புகைப்படங்கள்“ எப்படி இருக்கின்றன என்பதைக் காணப் பயணிப்போம்.

( இங்குக் கலைச்சொல்லாக்கப்பட்ட,  புகைப்படம், என்னும்  சொல்லைக் கவனியுங்கள். கவனித்தால் மொழியில் புதிதாக ஆக்கம்பெறும் சொல்லின், அதன் பிறப்பின் ரகசியம் எவ்வாறு புதைந்திருக்கிறது என்பதை ஆராய்வதன் சுவாரசியமும் பிடிபடும். இதுபோன்றுதான் ஒவ்வொரு சொற்களும்.

சான்றாக, ‘அரவணைத்து‘ என்று சொல்லும்  போது உங்களில் யாருக்காவது, பாம்புகள் இரண்டு பிணைந்திருப்பது என்ற எண்ணம் தோன்றுகிறதா?. ( அரவு+ அணைத்து = பாம்புகள் இணைந்து ). உண்மையில் இச்சொல்லின் நேர்ப்பொருள் இதுதான். இந்த உவமை பின் அதுபோன்று இணைபிரியாதிருப்பவர்களைக் குறிக்கப் பயன்பட்டு நாளடைவில் தன்னளவில்  ஒரு உவமை மறைந்துபோய் அது  விளக்கும் பொருளை மட்டுமே தந்து நிற்கும் சொல்லாகிவிட்டது. எனவே பின்னிக் கிடக்கும் பாம்புகளை நாம்  மறந்து , அதனைத் தழுவுதல், ஆதரித்தல், என்ற அளவில்தான் இன்று பயன்படுத்துகிறோம். இந்தக் கலைச்சொல்லாக்க முயற்சியில் அபத்தமாய்ப் புரிந்து கொள்ளப்பட்டு நிலை பெற்ற சொற்களும் நம் மொழியில் உண்டு.

இதைப்போலவே , புகைப்படம் என்னும் சொல் உருவான விதம் குறித்து உங்கள் மனதில் படுவதை அறியத்தந்தால் நிச்சயம்  உங்கள் பங்களிப்புடன் பின்னூட்டம் சுவாரசியமாக இருக்கும் என நம்புகிறேன்.

இறந்தகாலத்திற்கு நம்மை ஏற்றிச் செல்லும் கால இயந்திரம் வர இருக்கிறது.

பயணிக்க விரும்புபவர்கள் சற்றுக் காத்திருங்கள்.

பட உதவி - நன்றி http://aceoflifewellbeingblog.com/