எதுகை மோனை தேவையில்லாத் தமிழ் மரபுக்கவிதைகள்.

நன்றி-www.heavyquestions.com

மரபுக்கவிதைகள் என்றாலே எதுகைக்கும் மோனைக்கும் அலைதல் ஒரு புறம் என்றால், பெரும்பாலான கவிதைகளில் கவிதாசிரியர் அப்படித்  தேடிப்பிடித்து இடுகின்ற எதுகை மோனைகள் அடைக்க முடியாத பெட்டியில் துருத்தித் தெரியும் அழுக்குத் துணி போலக் காட்சியளிப்பதைச் சாதாரண வாசகரால் கூட உணர முடியும்.

உதாரணமாக,

கொட்டு என்று ஒரு பாட்டை ஆரம்பித்திருந்தாரானால், அடுத்தவரியை, பொட்டு, சொட்டு, வெட்டு, தட்டு, கட்டு, மொட்டு, விட்டு, பட்டு, எட்டு, ஒட்டு, ……………..என்றெல்லாம் வார்த்தைகளைத் தேடிப்பிடித்து, அடுத்தடுத்த வரிகளைத் தொடரவேண்டிய நெருக்கடி அனுபவித்துப் பார்த்தவனுக்குத்தான் தெரியும்.

இட்டு நிரப்பும் வார்த்தைகளும், ஓசையின் பின்னே ஓடித்திரிதலுமாய்ப் பெரும்பாலும் மரபுக்கவிதை என எழுதப்படுவன பல கலப்படக் கடைச்சரக்காய்ப் போகின்ற போது படிக்கும் வாசகனோடு படைப்பாளிக்கும் அலுப்பு வந்துவிடுகிறது. யாருக்கு வந்திருக்கிறதோ இல்லையோ எனக்கு வந்திருக்கிறது.

பொதுவாக எதுகையும் மோனையும், இன்னபிற தொடைகளும், இருந்தாக வேண்டும் என்றெல்லாம்  தமிழ் யாப்பு மரபு எங்கும் வலியுறுத்தியதாக நான் படிக்கவில்லை.

அப்படி இருப்பது அழகென்றும், அதுவே மரபென்றும் நாம் பழக்கப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறோம். புதிதாக மரபில் எழுத முயல்பவர்களையும் இப்படிச் செய்ய வேண்டும் என்று வலியுறுத்திப் போகிறோம். அப்படி எழுதினால் பாடலின் ஓசை சிறக்கும் என்பதில் மாற்றுக் கருத்தில்லை. ஆனால் கவிதையின் உள்ளீடு, அதன் ஒவ்வொரு எழுத்தும் அதிமுக்கியமில்லையா?

சென்ற பதிவில் வின்ஸோனுடைய வெண்பாவில், அவர் இந்த  நெருக்கடிகளுக்கெல்லாம் ஆளாகாமல் வெண்பாவை அடித்துத் தள்ளி எழுதிப் போயிருந்ததைப் பார்த்தபோது எனக்குக் கொஞ்சம் பொறாமையாகவும், யாப்பின் தனிப்பெரும் ஆதார நூலான விருத்தியில்  இதுபற்றிப் படித்த ஒரு பகுதி நினைவுக்கும் வந்தது. அந்தப் பதிவோடு தொடர்பு இல்லாததால் சரி, தனியாகச் சொல்லுவோம் என்றிருந்தேன்.

முதலில் அந்தச் செய்யுளையும் அதன் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட உரை நடையையும் பார்த்து விடுவோம்.

யாப்பருங்கலம் என்னும் நூல் இன்றிருக்கும் தமிழ் யாப்பு மரபிற்கு ஆதார நூல்.

தொல்காப்பியத்தில் யாப்பு பற்றிச் சொல்லியிருந்தாலும் அது நாம் இன்று பின்பற்றும் யாப்புமரபோடு வேறுபாடுள்ளது. நாம் இன்று யாப்பு எனப்படிப்பதற்கு ஆதாரமாய் அமைவதெல்லாம் யாப்பருங்கலமும், அதற்குத் துணை நூலான யாப்பருங்கலக்காரிகையும் தான்.

யாப்பருங்கலத்தின், 37 ஆம் சூத்திரத்தின் உரையில் இப்பாடல் எடுத்துக்காட்டப்பட்டுப் பின்வருமாறு விளக்கப்படுகிறது.

   ‘ஆர்கலி உலகத்து மக்கட் கெல்லாம்

  ஓதலிற் சிறந்தன் றொழுக்கம் உடைமை.’ ( முது மொழிக்காஞ்சி 1 )

     இது முதலெழுத்து ஒன்றாமையின், மோனையும் அன்று;

    இரண்டாம் எழுத்து ஒன்றுதலும், இரண்டாம் எழுத்தின்மேல் ஏறிய உயிர்        ஒன்றுதலும், மூன்றாம் எழுத்து ஒன்றுதலும் இன்மையால் எதுகையும் அன்று;

சொல்லும் பொருளும் பகைத்து வாராமையின், முரணும் அன்று;

இறுவாய் ஒத்து வாராமையின், இயைபும் அன்று;

அளபெடுத்து ஒன்றி வாராமையின், அளபெடையும் அன்று;

ஒவ்வாமைத் தொடுத்ததின்மையால், செந்தொடையும் அன்று;

அடி முழுதும் ஒரு சொல்லே வரத் தொடுத்ததின்மையான், இரட்டை தொடையும் அன்று;

ஈறு முதலாகத் தொடுத்ததின்மையின், அந்தாதித் தொடையும் அன்று.“

என்று கூறுகிறார். அதாவது மரபில் இருக்கும், இருக்கவேண்டும் என்று வலியுறுத்தப்படும் எந்த அழகும் இப்பாடலில் இல்லை.

பாடலைப் படைத்தவன் இதைப்பற்றி எல்லாம் சிந்திக்கவில்லை.

அவன் தன் மனதில் தோன்றியதை அது திரளும் வடிவிற்கேற்றாற்போல் எழுதிப் போய்விடுகிறான்.

ஆனால் பாடல் அழகாய் இருக்கிறது.

பின்வரும் இலக்கணக்காரன் பார்க்கிறான்.

என்னடா இது, நாம் சொல்லும் அழகு எதுவுமே இந்தப்பாட்டில் இல்லை.

ஆனால் பாட்டு என்னமோ செய்கிறதே…………….???!!!

சரி முதல் அடியின் முதல் எழுத்தும், இரண்டாம் அடியின் முதல் எழுத்தும் நெடில் என்பதிலாவது  ஒன்றாக இருக்கிறதா இல்லையா?

அப்படியானால் இதில் வருவதை நெடில் மோனை என்று சொல்லிவிடுவோம் என்று நெடில் மோனை என்று இலக்கணம் அமைத்துவிடுகிறான்.

இதைத்தானோ சொல்கிறார்கள், இலக்கியம் கண்டதற்கு இலக்கணம் படைத்தல் என்று?

துணை நூல்.

இளங்குமரன். இரா. ( ப. ஆ ), 1973.

யாப்பருங்கலம்.

திருநெல்வேலி , தென்னிந்திய சைவசித்தாந்த நூற்பதிப்புக்கழகம்.

1/40. பிரகாசம் சாலை, சென்னை-1.