தி இந்து நாளிதழின் கட்டுரையும் எழுத்துத் திருட்டும்.

நேற்றைய தமிழ் இந்து நாளிதழின் ( 28-11-2014) கருத்துப் பேழை பகுதியில் “எழுத்து ஒரு சொத்தா?“ என்னும்  தலைப்பில் மு. இராமனாதன் என்பவரின் கட்டுரை இடம் பெற்றிருந்தது. இன்றைய காலத்தில் படைப்பாளர்களிடையே சற்றே புத்திசாலித்தனமாகக் கையாளப்படும் எழுத்துத் திருட்டைப்பற்றி அவர் அதில் விவாதித்திருக்கிறார். கட்டுரையில் அவர் சொல்லும் மையக்கருத்து இதுதான். “ எழுத்தாளர்களை மதிக்காத சமூகத்தில்தான் காப்புரிமை அதிகமாக மீறப்படுகிறது.“

அவரது கட்டுரையில் இருந்து சில பத்திகளை அப்படியே தருகிறேன்.

“………….இப்போது நான் கணினியில் உள்ளிடுகிற இந்த எழுத்துக்கள் என்னுடைய சொத்தா? இப்படியொரு கேள்வி எழக் காரணம், சமீபத்தில் படித்த கட்டுரை. கடந்த ஜூலை மாதம் மொரிஷியஸில் வெளிநாட்டுத் தமிழர்களுக்காக ஒரு மாநாடு நடத்தி, அந்தச் சமயத்தில் ஒரு மலரையும் வெளியிட்டிருக்கிறார்கள். அது எனக்கு வாசிக்கக் கிடைத்தது. அயலில் வசிக்கும் தமிழர்கள் எழுதியிருக்கிறார்கள். ஓர் அமெரிக்க அன்பர் அமெரிக்கத் தமிழர்களை மட்டுமல்லாமல், உலகெங்கும் வாழ்கிற தமிழர்களை உள்ளடக்கி ஒரு கட்டுரை எழுதியிருந்தார். அதில் ஹாங்காங் குறித்த பகுதி எனக்கு மிகவும் பரிச்சயமாக இருந்தது. அது ஹாங்காங்கைப் பற்றியது என்பதனால் அல்ல, அதில் இரண்டு பத்திகள் நான் 10 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இணையப் பத்திரிகை ஒன்றில் எழுதிய கட்டுரையிலிருந்து எடுக்கப்பட்டிருந்தன. அன்பர் ஒன்றிரண்டு மாற்றங்களைச் செய்திருந்தார். 'ஹாங்காங்' என்பதை 'ஆங்காங்' என்றும், '70 இலட்சம் மக்கள்தொகை' என்று நான் எழுதியிருந்ததை '72,35,043 மக்கள்தொகை' என்றும் மாற்றியிருந்தார். மற்றபடி, நான் எழுதியிருந்த இரண்டு பத்திகள் கிட்டத்தட்ட அப்படியே இடம்பெறுகின்றன.

இப்படியான சம்பவத்தை இதற்கு முன்னரும் எதிர்கொண்டிருக்கிறேன். அப்போது நான் செய்யக்கூடியது ஒன்றுதானிருந்தது. எழுதுவதை ஏறக்கட்டிவிட்டுப் பாடங்களைப் படிப்பது….“

எழுத்துக் காப்புரிமை என்பதற்கான போராட்டம் நடத்துவதற்கான பணவிரயம், கால விரயம் பற்றிப் பேசும் அவர் ஒரு படைப்பின் மீதுள்ள உரிமையை நீதிமன்றமல்ல சமூகத்தில் நிலவும் சட்டத்தின் மாட்சிமைதான் பெற்றுத்தரவேண்டும் என்றும் எழுத்தை மதிக்கும் சமூகங்களில் அப்படித்தான் நடக்கிறது என்றும் சொல்கிறார். எழுத்தை மதிக்கும் சமூகத்தில் இந்த எழுத்துத்திருட்டு கண்டறியப்பட்டால் எப்படிப்பட்ட விளைவுகளை ஏற்படுத்துகிறது என்பதற்கு இரு சான்றுகளை முன் வைக்கிறார்.

ஒன்று பரீத் சக்காரியா என்னும் இந்திய அமெரிக்கர் “துப்பாக்கிக் கட்டுப்பாடு “ பற்றிய கட்டுரை ஒன்றை ஜில் லேப்போர் என்பவரின் கட்டுரையில் இருந்து எடுத்திட்டது கண்டுபிடிக்கப்பட்டபோது சக்காரியா மன்னிப்புக் கேட்டதும், டைம் இதழ் அவரைப் பணியிலிருந்து இடை நீக்கம் செய்யதும்.

இரண்டு, காவ்யா விஸ்வநாதன் என்ற இந்திய அமெரிக்கர், எழுதிய நாவல் லிட்டில் பிரவுன் பதிப்பகத்தால் வெளியிடப்பட்டதும், பின்பு அந்நாவலுக்கும், அதற்கு முன் மெகன் மெக்காபர்டி என்பவர் எழுதிய நாவலுக்கும் இடையே உள்ள ஒற்றுமைகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட உடனே வெளியிட்ட பதிப்பகம் சந்தைப்படுத்தியிருந்த காவ்யாவின் அத்தனை நூல்களையும் திரும்பப் பெற்று அழித்ததோடு அல்லாமல் அவருடன் இடப்பட்டிருந்த மூன்று கோடி ரூபாய்க்கான ஒப்பந்தத்தை உடனடியாக  ரத்து செய்ததும்.

இவ்விரண்டு நிகழ்வுகளுமே மேலைநாட்டில் நடந்திருப்பதும், இவ்விரு நிகழ்வுகளின் படைப்பாளிகளும் இந்திய மரபினர் என்பதும் எதேச்சையானதா திட்டமிடப்பட்டுக் காட்டப்பட்டதா என்பது ஒருபுறமிருக்க நாம் கற்றுக் கொள்ள வேண்டியது, இந்த எழுத்துத் திருட்டைப் பற்றிய மேலைநாட்டினரின் பார்வை. அதை அம்மக்கள் எப்படி எடுத்துக் கொள்கிறார்கள்? நம் எழுத்துத் திருடர்கள்.. பதிப்பகங்கள் எப்படி எடுத்துக் கொள்கின்ற என்பதைத்தான்.

நம்பங்கிற்கு  நம்மிடமிருந்து மேலை நாட்டினர் இப்படி எழுத்துத் திருட்டில் ஈடுபடவில்லையா? ஈடுபட்டிருக்கிறார்கள் என்பதற்குச் சான்று காட்டலாம்.

தமிழ்ப்பல்கலைக்கழகம் 1987 இல், உருவாக்கி வைத்திருந்த சங்க இலக்கியச் சொல்லடைவு, சென்னை ஆசியவியல் நிறுவனத்தால் தாமஸ் லேமென் ( Thomas Lehmon) தாமஸ் மால்டன் ( Thomas Malton ) எனும் இரண்டு ஜெர்மானிய அறிஞர்களின் “சொந்த முயற்சியில்“ உருவாக்கப்பட்டதாய் ‘ A Word Index for  Chankam Literature‘ என்னும் பெயரில் 1992 இல் வெளியிடப்பட்டது.

சங்க இலக்கியத்தில் உள்ள பாடல்களில் உள்ள சொற்களை, வருமிடங்களை, அதன் பொருளைத் தொகுத்து ஜெர்மானிய ஆராய்ச்சியாளர்கள் அவர்களே அதை எழுதியிருக்கக் கூடாதா என்னும் சந்தேகம் நியாமானதே! அவர்களும் அதையே முன்வைத்தனர்.

பிரச்சனை என்னவென்றால், தமிழ்ப்பல்கலைக்கழகத் தட்டச்சுப்படியில் உள்ள அதே பிழைகள் அறிஞர்களின் பதிப்பிலும் மாறாமல் இருந்ததுதான். இந்த ஈயடிச்சான் காப்பிக்கு அவர்களால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை.

அவர்கள் நாட்டில் இப்படிச் செய்யவேண்டுமானால் கொஞ்சம் யோசித்திருப்பார்கள்,

நம் நாட்டைப் பற்றி நன்கு தெரிந்து வைத்திருப்பதால்தான் அவர்களால் இதைச் செய்தபின்னும் எவ்விதச் சட்டச் சிக்கலுமின்றி, சர்வ சுதந்திரமான உலகம் பேசப்படும் அறிஞர்களாய் இன்னும் உலா வர முடிகிறது. பல்வேறு அறிஞர்கள் இராப்பகலாய் பல்கலைக்கழகத்தின் ஊதியத்தில் பாடுபட்டுச் சேர்த்த சொத்து இவ்விருவரின் பெயரால் அறிவுலகத்தில் அறியப்படுகிறது. நூல்கள் தடைசெய்யப்படவும் இல்லை. அறிஞர்களின் சேவை இன்னும் தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது.

“வாழ்க தமிழ்“

சரி சரி நம் பிரச்சனைக்கு வருவோம்.

“அந்தக்காலத்தில் காப்பி இருந்தது“ என்ற முந்தைய பதிவில்  இலக்கணத்தை மட்டுமே காட்ட முடிந்தது. பின் “ முன்னோர் மொழி பொருள், பொன்னே போல் போற்று “ என்னும் அமைதியையும்!

இலக்கியத்தில் இதுபோல் காப்பி அடித்திருக்கறார்களா ?

அடித்திருக்கிறார்கள் என்பதைச்  சொல்வதற்காகவே இந்தப்பதிவு. அதிலிருக்கும் நியாயங்களை கடைசியில் பார்க்கலாம்.

ஆராய்ச்சி என்றாலே சங்க இலக்கியத்தையும், தொல்காப்பியத்தையும் ஆராய்வதுதான் ஆராய்ச்சி என்கிற மனப்பாங்கு  தமிழ் படித்தவர்களிடத்தில் இருக்கிறது.

நானும் தமிழ் படித்துக் கொண்டிருக்கிறேனே..!

அதனால் சங்க இலக்கியங்களில் இருந்து நம் காப்பியை வடித்திறக்குவதுதானே சரி!

இப்போ,

சங்க இலக்கியப்பாட்டொன்று,

“ஆடுநனி மறந்த கோடுய ரடுப்பின்

ஆம்பி பூப்பத் தேம்புபசி யுழவாப்

பாஅ லின்மையிற் றோலொடு திரங்கி

இல்லி தூர்ந்த பொல்லா வறுமுலை

சுவைத்தொ றழூஉந்தன் மகத்துமுக நோக்கி

நீரொடு நிறைந்த வீரிதழ் மழைக்கணென்

மனையோ ளெவ்வ நோக்கி நினைஇ

நிற்படர்ந் திசினே நற்போர்க் குமண.“ 

     முதிர மலை நாட்டு மன்னன் குமணன். அவனை நாடி வந்த பெருந்தலைச் சாத்தனார் அவனிடத்து தனது வறுமையை விளக்குவதாய் அமைந்த புறநானூற்றுப் பாடல் ( புறம் -164 )இது.

பொருள் இதுதான்

எங்கள் வீட்டில்,  தீமூட்டாத அடுப்பு தனது தொழில் என்ன?  நாம் எதற்காக  இருக்கிறோம் என்பதையே மறந்து நீண்ட நாளாயிற்று. சூடு இல்லாத குளிர் புகுந்த அதன் உட்புறம் காளான் பூத்து நிறைந்திருக்கிறது.

(அடுப்பு வயிறு என்றும்  காளான் பெருகும் பசி என்றும் இதை  அர்த்தப்படுத்தினீர்கள் என்றால் அதற்கு நான் பொறுப்பில்லை)

சமைக்க எதுவுமில்லை. உண்ண உணவுமில்லை. என் குடும்பம் உடல் மெலிய,  பசி எங்களை மெல்ல உண்கிறது. பால் குடி மாறாப் பச்சிளங் குழந்தையொன்று எமக்கு! அது எமக்கா வந்து பிறக்க வேண்டும்? தன் தாயின் வெறும் தோல்மட்டுமே வற்றிக் கிடக்கின்ற, பால் இல்லாததால் தூர்ந்து போன மார்பைச் சுவைத்துச் சுவைத்துப் பார்க்கிறது. அதிலிருந்து ஒன்றும் காணாமல், கண்களில் நீர் நிறைய அழுதவாறு பசியின் கதறல் பெருகத் தன் தாய் முகத்தை நோக்குகிறது.

தன் பசி பற்றிய கவலை சிறிதும் இல்லாமல், தன் பிள்ளையின் பசி போக்கும் வழியில்லாமல், என் மனைவி என் முகத்தை நோக்குகிறாள். நானோ உன் முகம் நோக்க  என் பிணி தீரும் என்று உன்னை நம்பி வந்திருக்கிறேன் குமணா!“

[அருஞ்சொற்பொருள் ஆடு எரி – உயர்ந்து எரியும். கோடு உயர் – மூன்று பக்கமும் உயர்ந்த ஆம்பி – காளான், தேம்பு பசி – உடலை உருக்கும் பசி

இல்லி தூர்தல் – (மார்பில் பால்வரும் துளை) அடைதல்]

பொருளைச் சுவைக்காய்ச் சற்றுக் கூட்டிக் குறைத்துச் சொல்லியிருந்தாலும் பாடலின் மையக்கருத்து இதுதான்.

சரி இதன் காப்பியைப் பார்ப்போமா?

ஒப்பிலாமணிப் புலவர் என்றொருவர். பதினேழு பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவராய் இருக்கலாம். நிச்சயமாய்க் குமணனை இவர் பார்த்துக் கூட இருக்க மாட்டார்.

அவர் பெயரில் உள்ள பாடலைப் பாருங்கள்,

“ஆடெரி படர்ந்த கோடுயர் அடுப்பில்

ஆம்பி பூப்பத் தீம்பசி உழல

இல்லி தூர்ந்த பொல்லா வறுமுலை

சுவைதொறும் சுவை தொறும் பால் காணாமல்

குழவி தாய் முகம் நோக்க யாமும்

நின் முகம் நோக்கி வந்தனம் குமணா!“

இது எப்படி இருக்கு……?

சரிங்க நியாயத்தைப் பார்த்திடுவோமா?

ஒப்பிலா மணிப் புலவர்  நம்ம சுஜாதா மாதிரி ஆளுங்க செய்ற மாதிரி இந்த சங்கப்பாடலை எளிமைப் படுத்தி இருக்கார்ன்னு வேணுமானால் வைச்சுக்கலாம். பல தமிழறிஞர்கள் இது போல செஞ்சிருக்காங்க.

ஆனா அவர் பெயரில போட்டது……?

அவரே எழுதி இருந்தாலும், அவருக்குப் பின்னால் வந்தவர்கள் அவர் பெயரில் போட்டிருந்தாலும் நாம் ஏற்கனவே சொன்னதைப் போல்  அந்தக் கால மரபில் இது குற்றம் என்ற பார்வையெல்லாம் இல்லை. 

ஒரு பாடலை காலச்சூழலுக்கு ஏற்ப எளிமைப்படுத்தும் முயற்சியே இது.

அந்தக் கால நியாயங்களை இன்றைய அறிவு மரபோடு பொருத்திப் பார்க்கக் கூடாது. ஏனெனில் இந்தக் காலத்தில் அறிவு ஒருவனுக்கு உரிமையுள்ள சொத்தாகப் பார்க்கப்படுகிறது. அதற்கு விலை இருக்கிறது.

ஆதாயமற்ற பயன்பாடெனின் அதன் உரிமையாளரின் பெயர் குறிப்பிடுவதோ அல்லது ஒரு நன்றி என்பது கூட அதற்குரிய குறைந்த பட்ச விலையாக இருக்கலாம்.

எனவே இன்று  இது போன்று எளிமைப்படுத்தக் கருதுகின்றவர், நிச்சயம் மூலவடிவத்தையோ எழுதியவர் பெயரையோ குறிப்பிட்டு அதை எளிமைப்படுத்தியவராகத் தன் பெயரைக் குறிப்பிடல் என்பதே சரி. அதை எதையும் குறிப்பிடாமல் தம் பெயரில் போட்டுக் கொண்டால் இதுவும் இன்று எழுத்துத் திருட்டுதானே  ?

காப்பிகள் தொடரும்..!

படஉதவி - கூகுள்.