அந்தக் காலத்தில் காப்பி இருந்தது.

         சமீபத்தில் இணையத்தில் அடுத்தவரின் பதிவை அப்படியே எடுத்து ஒரு நன்றி கூடச் சொல்லாமல் ஒரு வலைப்பூவையே நடத்திக் கொண்டிருந்தவர் குறித்து மாறி மாறிச் செய்திகள் வந்துகொண்டிருந்தன. பலரும் தங்களுடைய படைப்புகள் திருடப்பட்டுள்ளனவா என்று வேகமாய்ப்போய்ப் பார்த்ததுபோல் நானும் பார்த்தேன். அடுத்தடுத்துப் பல பதிவுகளையும் அவர் தளம் போய்ப்பார்த்துவிட்டு வெளியே வந்து சிலமணி நேரத்தில் மீண்டும் சென்றபோது அவருடைய தளப்பார்வையாளர்களின் எண்ணிக்கை கணிசமாக அதிகரித்திருந்தது! அட.. பார்வையாளர்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரிக்க இப்படியும் ஒரு வழியிருக்கிறதா என்று நான் சற்று வியந்தது உண்மை.

வேகமாக ஒரு ஓட்டு ஓட்டிய நானே ஒரே நேரத்தில் இருபது  பதிவுகளையாவது விடாமல் படித்திருப்பேன். எல்லாம் தரமான பதிவுகள்! அவர் எழுதாவிட்டால் என்ன ? நல்ல பதிவுகளாகத் திரட்டித்தருகிறாரே என்ற எண்ணம் எனக்கு இருந்தாலும் தேடத் தேடக் கோபம் கோபமாகத் தான் வந்தது. அப்பறம்………. என் பதிவு ஒன்று கூட அவர் தளத்தில் இல்லாமல் இருந்தால் கோபம் வராதா? எப்படியாவது அவர் மனதைக் கவரும் வகையில் பதிவொன்றை எழுதி விடுவது என்ற முடிவோடுதான் இருக்கிறேன். தமிழ் உதவட்டும். இன்னொரு புறம் நான் தொடரும் பலரின் பதிவுகள் அதில் இருக்கின்றன என்பதில் மகிழ்ச்சிதான்.

ஒரு வேளை அவ்வெழுத்துக்குச் சொந்தக்காரர்களான பதிவர்கள் பலருக்குத் தன் உழைப்பை இப்படித் திருடித் தன் பெயரில் போட்டுக் கொள்கிறானே என்பதால் அந்தக் கோபம் இருக்கலாம். எனக்கு வரவில்லை. ( அதான் உன்னோடது உருப்படாததுன்னு முடிவு செஞ்சாச்சே! ). தமிழ் மரபில் இல்லாததயா அந்தப் பதிவர் செய்து விட்டார்  என்றுதான் என் மனதிற்குப் பட்டது.

பேராசிரியர்.ஆ.இரா.வெங்கடாசலபதியின், “ அந்தக் காலத்தில் காப்பி இல்லை“ என்ற நூலைப்படித்தவர்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும் நான் சொல்லவந்தது குடிக்கற காப்பியைப் பற்றி அல்ல அடிக்கிற காப்பியைப் பற்றி என்று.

அதாங்க, அடுத்தவர் எழுதியதைத் தன்பெயரில் போட்டுக் கொள்வது.

முதலில் இலக்கணத்தைப் பார்த்துவிடுவோம்.

எல்லாத்துக்கும் இலக்கணம் வைத்திருக்கும் தமிழ் இதற்கு மட்டும் இலக்கணம் சொல்லாமல் போய்விடுமா என்ன?

ஒரு நூலிற்கு அழகு என்ன அசிங்கம் என்ன என்பதை நம் இலக்கணம் சொல்லி இருப்பதைப் பலரும் அறிந்திருப்பீர்கள். நன்னூல் ஆசிரியர் பவணந்தி சொல்கிறார்,

நூல் எப்படி இருக்க வேண்டுமாம்.

1)சொல்ல வருவதைச் சுருக்கமாகச் சொல்ல வேண்டுமாம்.

“தமிழுக்கு கதி“ எனக் கம்பனையும் திருவள்ளுவனையும் திருமணம் செல்வகேசவ முதலியார் சொல்லியதைப்போல?!

2)அதே நேரம் சொல்லியது பிறருக்கு விளங்குவது போல இருக்க வேண்டுமாம்.

“ மாங்காய்ப்பால் உண்டு மலைமேல் இருப்போர்க்குத்

தேங்காய்ப்பால் ஏதுக்கடி?“

என்றால் வல்லார்க்கே புரிவதல்லால் சாமானியர்கள் புரிதல் அரிதுதானே?

ஆக அப்படி இருக்கக் கூடாதாம்.

3)சொல்லும் போதே அது ஒரு இனிமையை ஏற்படுத்த வேண்டுமாம்.

எப்படி? சிலவற்றை நாம் படிக்கும் போதே, கேட்கும் போதே மனதில் பதித்து வைத்துச் சொல்கிறோமே மேற்கோள்கள்…. பாடல்கள்…. வசனங்கள்….. இப்படி..! அப்படிப்பட்ட இனிமையோடு இருக்க வேண்டுமாம்!

4)நல்ல சொற்களைப் பயன்படுத்தி இருக்க வேண்டுமாம்.

( பெருமாள் முருகன் அய்யாவின் “ கெட்ட வார்த்தை பேசுவோம் “ எனும் நூலை நான் ஆளனுப்பி வாங்கிப் படித்தது வேறுகதை )

5)ஓசை நயத்துடன் அந்நூல் இருக்க வேண்டுமாம்.

6)ஆழமிக்கக் கருத்துகளை உடையதாக இருக்க வேண்டுமாம்.

7)சொல்லப்பட வேண்டியவற்றை ஒரு வரிசையில் அமைத்துச் சொல்ல வேண்டுமாம். ( கூட்டல் தெளிந்தபின் பெருக்கலுக்குப் போவதைப்போல )

8)சொல்லவருகின்ற கருத்து உண்மை. ஆனால் இவ்வளவுநாள் எல்லாரும் சொல்லி வந்த கருத்திற்கு மாறான கருத்து. சொன்னால் ஏற்றுக் கொள்வார்களா?? மாட்டார்களா ? என்று பார்க்காமல் சொல்லவந்த கருத்தைத் தைரியமாகச் சொல்லிவிட வேண்டுமாம்.

9)எதைக் கருதி அந்நூல் எழுதப்பட்டதோ அதன் பயனைப் படிப்போர் அடையச் செய்யும் விதத்தில் அது அமைய வேண்டுமாம். ( ஒரு ஊருக்கு வழிகாட்டியாக அமையும் போது அதைப்பார்த்தே யார் துணையும் இல்லாமல் ஒருவனை அவ்வூருக்குக் கொண்டு சேர்ப்பது போல )

10)மிக முக்கியமானது, அத்துறை சம்பந்தமான பேச்சு வரும் போது கண்டிப்பாக அந்த நூலை மேற்கோளாகக் காட்டாமல் யாரும் போய்விட முடியாது என்னும் அளவிற்கு முக்கியத்துவமிக்கப்  பார்வை நூலாக அது இருக்க வேண்டுமாம்.

இங்கு நூல் என்பதற்குப் பதிலாக ஒருவரின் எழுத்து எப்படி இருக்க வேண்டும்? ஒரு  பேச்சு எப்படி இருக்க வேண்டும்?

ஒரு கட்டுரை எப்படி இருக்க வேண்டும்? ஒரு கவிதை எப்படி இருக்க வேண்டும்? என்பதை எல்லாம் இந்தப் பத்துக் குணங்களோடும் ஒப்பிட்டுப் பாருங்கள்.

பெரும்பாலான பண்புகள் படைப்பிலக்கியத்திற்குப் பொருத்தமாய் இருப்பதை நீங்கள் காண முடியும்.

பவணந்தி சொல்கிறார்,

“சுருங்கச் சொல்லல் விளங்க வைத்தல்

நவின்றோர்க்கு இனிமை நல் மொழி புணர்த்தல்

ஓசை உடைமை ஆழம் உடைத்தாதல்

முறையின் வைப்பே உலக மலையாமை

விழுமியது பயத்தல் விளங்கு உதாரணத்தது

ஆகுதல் நூலிற்கழகு எனும் பத்தே!“

சரி எதுயெது படைப்பில் இருக்கக் கூடாது ..?

அதற்கும் இருக்கிறது ஒரு பட்டியல்,

“குன்றக் கூறல் மிகைபடக் கூறல்

கூறியது கூறல் மாறுகொளக் கூறல்

வழூஉச்சொல் புணர்த்தல் மயங்க வைத்தல்

வெற்று எனத் தொடுத்தல் மற்று ஒன்று விரித்தல்

சென்று தேய்ந்து இறுதல் நின்று பயன் இன்மை

என்று இவை ஈரைங் குற்றம் நூற்கே“

சரி. இதையெல்லாம் இங்கு ஏனப்பா சொல்கிறாய்? காப்பிக்கும் இதற்கும் என்ன சம்பந்தம்? என்று கேட்கிறீர்களா?

சம்பந்தம் இருக்கிறது.

இவை பவணந்தி எழுதியது இல்லை.

பவணந்திக்கு முன்பே பலநூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே உள்ள யாப்பருங்கல விருத்தி உரையாசிரியர் இப்பாடல்களை மேற்கோளாக எடுத்துக் காட்டி இதை எழுதியவர் பாடலனார் என்று சொல்லி இருக்கிறார்.( யா. வி. பாயிரம் ). பவணந்திக்கு முன் வாழ்ந்த தொல்காப்பிய உரையாசிரியர்கள் இதே வரிகளை மேற்கோள் காட்டியுள்ளனர். இவை மட்டுமல்ல இன்னும் பல நூற்பாக்களைத் தொல்காப்பியத்தில் இருந்தும், முன்னுள்ள இலக்கண நூல்களில் இருந்தும் ““சுட்டுத்“ தன்பெயரில் உள்ள நன்னூலில்  போட்டிருக்கிறார் பவணந்தி.

பவணந்தி மட்டுமல்ல(ர்). அவருக்கு முன்னும் பின்னும் வாழ்ந்த  பல இலக்கண ஆசிரியர்களும் இது போல் அப்படியே எடுத்துக்காட்டிப் போய் விடுகின்றனர்.

சரி ..இந்தக் காப்பிக்கு இலக்கணம் இருக்கிறதா?

நன்னூலிலேயே இருக்கிறது.

.“ முன்னோர் மொழி பொருளே அன்றி அவர் மொழியும்

  பொன்னேபோல் போற்றுவோம்“ ( நன்-9)

புரிகிறதா?

முன்னோர் சொன்னதன் பொருளைக் காப்பியடிக்கப் பார்ப்போம்.

முடியலைன்னா?

முடியலைன்னா அப்படியே எடுத்துப் போட்டுக்குவோம்.

அவ்வளவுதான் !

 ( முன்னோர்ன்னா ஆயிரம் ஆண்டுக்கு முன்னால் வாழ்ந்தவர் மட்டுமில்லை. நமக்கு முன்னாடியே நாம் சொல்ல வருவதைச் சொல்லி வைத்திருப்பவர்கள் எல்லாம் முன்னோர்தான்.)

இப்பச் சொல்லுங்க ! பள்ளிக்கூடத்துப் பசங்களுக்குப் பாடமா வைச்சிருக்கிற பவணந்தி செய்யாததையா அந்த அப்பாவிப் பதிவர் செஞ்சிட்டார்?

தொல்காப்பியரே கூட இப்படிக் காப்பியடிச்சிருக்கார். என்ன…… எந்த நூலில் இருந்து அவர் காப்பி அடிச்சாரோ அந்த நூல் நமக்கு இப்பக் கிடைக்கல.

அதுவும் இரண்டு விதமான காப்பி.

அப்படியே எடுத்துப் போடுறது.

பொருளை எடுத்து “ என்மனார் புலவர்“ “ என்றிசினோர்“ அப்படிப் போடுறது. (இப்படிச் சொல்றது  கூடப் பெயர் சொல்லாம ஒருவித நன்றியைச் சொல்றதுதான்.)

ஆனா அப்படியே எடுத்துப் போடுவது சரியா?

இதற்கு என்ன காரணம்?

என் மனதிற்குப் படுவது,

ஒரு விஷயத்தை அதை விடச் சுருக்கமா எளிமையா அழகா சொல்ல முடியாது என்கிற போது அதை அப்படியே வழிமொழிந்து செல்வதுதானே நல்லது.

சொல்லப்பட்ட விஷயம் எந்த மாறுதலும் இல்லாம அன்றுவரை தொடர்கின்ற உண்மையாக இருக்கும் போது எந்த மாற்றமும் செய்ய வேண்டியதில்லையே?

பொதுவாக சொல்லப்படுகின்ற இலக்கண நூலின் யாப்பு வடிவம் மாறாத வரை சொல்ல வேண்டிய அதே  செய்தியை ஏன் மாற்றிச் சொல்ல முயல வேண்டும்?

இதுதான் முன்னோரது நிலைப்பாடாக இருக்க வேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேன்.

முன்னோர் கூறியதில் உடன்பாடானதை, மாறாத உண்மையை, அப்படியே எடுத்தாளுதல் முன்னோர் கண்ட மரபாக இருந்தது. முக்கியமாக மனதில் கொள்ளவேண்டியது. அது அன்றைய புலமை மரபில் ஏற்கப்பட்ட ஒரு விடயம்.

அதை அவர்கள் காப்பி அடித்ததாக நினைக்கவில்லை.

முன்னோரின் அப்புலமையை அவ்விடத்தில் தங்களால் தாண்டிப் போக முடியாது என்று நினைத்தார்கள்.

அக்கருத்தை அப்படியே வழிமொழிந்து போனார்கள்.

இதன் இன்னொரு புறம் இருக்கிறது. அது என்பார்வையில் காப்பி அடிப்பதை விட அசிங்கமானது.

அதையும் மொழிப்புலமை மிக்கவர்தான் செய்தனர்.

தான் பேசப்படாவிட்டால் கூடப் பரவாயில்லை, தன்னுடைய படைப்புகளாவது பேசப்பட வேண்டும் என்று நினைத்த அவர்கள் செய்தது வேறொன்றுமில்லை.

தங்களது படைப்புகளை வாழச்செய்யத் தங்களைப் பலியிட்டனர்.

எப்படியென்று உங்களால் யூகிக்க முடிகிறதா?

இலக்கணத்தில் அல்லாமல் இலக்கியத்தில் இது போல் காப்பி இருக்கிறதா..?

விடையறிந்தவர் கூற வாருங்கள். மற்றவர் அறியக் காத்திருங்கள்!

( பி . கு . படத்திற்கும் பதிவிற்கும் தொடர்பில்லை )

பட உதவி - நன்றி கூகுள்