சிதைக்கப்பட்ட சித்திரங்கள்

எட்டாம் வகுப்பில் எங்கள் தமிழாசிரியர் கண்அறுவை சிகிச்சைக்காய் ஒருமாத காலம் மருத்துவ  விடுப்பில் இருந்தார். அவருக்குப் பதிலி ஆசிரியராக ஒருவர் வந்திருந்தார்.  தனது சுயவிவரங்களை அவர் அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டதாக நினைவில்லை. அதனால் அவர் பெயர் தெரியவில்லை. முப்பது வயது இருக்கலாம். தலையை அடிக்கடிக் கோதிக்கொள்ளும் அளவிற்கு நிறைய முடியும் , பேன்ட், இன் செய்த சர்ட், ஷூ, கேட்டவரை வசீகரிக்கும் குரல் எனப் பார்த்த உடனே என்னைக் கவர்ந்துவிட்டார். உண்மையில் அதுவரை தமிழாசிரியரை மட்டுமல்ல எந்த ஆசிரியரையும் அவ்வளவு நேர்த்தியாக உடையுடுத்தி நான் பார்த்ததில்லை. புறத்தோற்றத்தில் யார் பார்த்தாலும் உடனே மதிப்பு வந்துவிடும் அவர்மேல்.

புறத்தோற்றம் மட்டும்தான். அம்மாதத்திற்குரிய செய்யுளும் இலக்கணமும் அவர் கையில் சிக்கிப் படாப்பாடு பட்டுக்கொண்டிருந்தன. உரைநடையை மட்டும்  மாணவர் யாரையாவது வாசிக்கச் சொல்லிக் கூடுதலாய் ஏதோ சொல்ல அவரால் முடிந்தது. வகுப்பில் பாதிநேரம் அவர் பெற்ற பட்டங்கள் குறித்தும் அவருடன் படித்தவர்கள் இன்று அவர்கள் என்னவாக இருக்கிறார்கள் என்பது குறித்தும், கல்லூரியில் பேரறிவாளர்களுக்குக் கற்பிக்க வேண்டிய தான் எங்களைப்போன்ற ஞானசூனியங்களுக்கு முன் வேறுவழியின்றி நிற்க வேண்டியமை குறித்தும் கூறிய சுயபுராணம் முதல் முறை சொல்லும் போது சுவையாய்த்தான் இருந்தது. ஒவ்வொரு நாளும் அதுவே பாதி வகுப்பினை ஆக்கிரமிக்கச் சில நாட்களிலேயே எங்களுக்குத் திகட்டிவிட்டது. நண்பர்கள் பலரும் அவர் பேசும் தொனியில் ஏற்ற இறக்கத்தோடு அவர் எப்படிச் சொல்லுவாரோ அதுபோலவே அவரது  சுயபுராணத்தை மனப்பாடமாய்ச் சொல்ல ஆரம்பித்துவிட்டனர். பாடசம்பந்தமான ஏதேனுமொன்றை அவர் இப்படி அடிக்கடிச் சொல்லியிருந்தால் நிச்சயமாய் எங்களுக்குப் புண்ணியமாய்ப் போயிருக்கும். அவர் வகுப்பில் அடுத்தடுத்த நாட்களில் அதே புராணத்தைச் சொல்ல ஆரம்பிக்கும் போது ரசித்த பாடலொன்றோடு நாமும் இணைந்து பாடுவது போலப் பல மாணவரும் சொல்ல ஆரம்பித்திருந்தார்கள். ஓர் எழுத்துப் பிசகாமல் மனப்பாடம் செய்து ஒரே தொனியுடன் பேசும் மேடை நாடகக் கலைஞனைப் போன்ற குரலில், “உங்களுக்கு ராமசுந்தரத்தைத் தெரியுமா….? இன்னைக்கு தர்மபுரில ஆர்.டி.ஒ வாக இருக்கான்…நாங்க ஒண்ணா எம்.ஏ படிக்கும் போது…“ என்று ஆரம்பித்தார் என்றால் தாராளமாய் இருபது நிமிடங்களைக் குறித்து வைத்துக்கொள்ளலாம். அப்போதுதான் அவரது புராணம்  முடிந்திருக்கும். இவரைப் போன்ற  நவீன கல்வி எதுவும் கற்றிராத, வெறும் புலவர்  படிப்போடு மேற்படிப்பைத் தொடராத எங்கள் அய்யா எப்போது வருவார் என்று நாட்களை எண்ணிக் காத்திருந்த காலம் அது. இருப்பதன் அருமை இல்லாத போது தெரியும் என்பார்கள். எங்கள் தமிழாசிரியர்.வே.ஞானப்பிரகாசனாரின் அருமையை அந்த ஒரு மாதகாலமும் நாங்கள் நன்கு உணர்ந்து கொண்டோம்.

அந்தப் புதிய ஆசிரியர் நடத்திய பாடலொன்றைத்தான் இங்கே பகிர விரும்புகிறேன். அது நாரை ஒன்றைப் புலவர் ஒருவர் தூதனுப்புவது போல அமைந்த பாடல். அன்று அவர் கையில் வசமாகச் சிக்கிக்கொண்டது நாரை. அதுவும் செங்கால் நாரை..

எங்கள் தற்காலிகத் தமிழாசிரியர் பொதுவாக அதற்கு முன் உள்ள பாடலை ஆசிரியர் குறிப்பு,  நூற்குறிப்பு என அறிமுகம்  கூறித் தொடங்கி இருந்தார். ஆனால் இந்தப் பாடலை அப்படித் தொடங்க முடியவில்லை. ஏனென்றால் இந்தப் பாடலுக்கு ஆசிரியர் பற்றிய செய்தியோ எந்த நூலில் உள்ளது என்ற செய்தியோ இல்லை. அதனால் நேரடியாகக் களத்தில் குதித்து விட்டார்.

பாடல் இதுதான்.

நாராய்! நாராய்!! செங்கால் நாராய்!

பழம்படு பனையின் கிழங்கு பிளந்தன்ன

பவளக் கூர்வாய்ச் செங்கால் நாராய்!

நீயுநின் மனையுந் தென்றிசைக் குமரியாடி

வடதிசைக் கேகுவீராயின்

எம்மூர்ச் சத்திமுத்த வாவியுள் தங்கி

நனைசுவர்க் கூரைக் கனைகுரற் பல்லி

பாடு பார்த்திருக்குமென் மனைவியைக் கண்டு

"எங்கோன் மாறன்வழுதி கூடலில்

ஆடையின்றி வாடையின் மெலிந்து

கையது கொண்டு மெய்யது பொத்திக்

காலது கொண்டு மேலது தழீஇப்

பேழையுள் இருக்கும் பாம்பென உயிர்க்கும்

ஏழையாளனைக் கண்டனம் எனுமே"

முன்னாயத்தப்படுத்தும் குறிப்பு எதுவும் இல்லையென்றோ என்னமோ இதற்கு அவர் அருஞ்சொற்பொருளால் அர்த்தம் சொல்ல ஆரம்பித்துவிட்டார். என் நண்பன் சசிகுமார்தான் சொன்னான், டேய், புக்கிலயே அர்த்தத்தக் குறிச்சு வைச்சிருக்காருடா“ அது உண்மைதான்.

என்பதை அவர் இந்தப் பாடலுக்குச் சொன்ன பொருள் ஒன்றினைக் கொண்டே தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

அவர் சொன்ன பொருள் இதுதான்..

நாரையே நாரையே, சிவந்தகால் நாரையே,( நாராய் நாராய் செங்கால் நாராய்) பனம்பழத்தைப் பிளந்தால் உள்ளே இருக்கும் நிறம்  போன்று வாயின் உட்புறம் சிவந்த வண்ணமாய் இருக்கும் நாரையே!( பழம்படு பனையின் கிழங்கு பிளந்தன்ன பவளக்கூர்வாய்ச் செங்கால் நாராய் ) நீயும் உன் மனைவியும் தென்திசையில் உள்ள குமரிக்கடலில் புண்ணிய நீராடி, வடக்கில் செல்லும் போது,( நீயும் நின் மனைவியும்  தென்றிசைக் குமரி ஆடி வடதிசைக்கு ஏகுவீராயின்),  என் ஊரான “சத்திமுத்தவாவி“ எனும் ஊரில் இறங்கி,( எம்மூர்ச் சத்திமுத்த வாவியுள் தங்கி )

அங்கே நனைந்த சுவருள்ள கூரைவீட்டில், பல்லி கத்துவதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் என் மனைவியைப் பார்த்து, “ உன்னுடைய கணவனாகிய மாறன், பாண்டியனுடைய கூடல் நகரத்தில் ஆடையில்லாமல் குளிரில் மெலிந்து,கையினால் உடம்பை மூடியபடி, பெட்டியில் இருக்கும் பாம்பென உயிர் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஏழையான என்னைக் கண்டேன் என்று சொல்லுங்கள் “ என்று சொல்லிய பின் எங்களிடம் கேட்டார் “ இந்தப் பாட்டைப் படித்த பின் உங்களுக்கு என்ன தோன்றுகிறது…?“.

என்முறை வந்த போது நான் சொன்னது “ எங்கள் அத்தையின் வீட்டின் முன் இருக்கும் கிழவி“

உண்மையாகவே,

“கையது கொண்டு மெய்யது பொத்திக்

காலது கொண்டு மேலது தழீஇ

பேழையுள் இருக்கும் பாம்பென உயிர்க்கும் “

என்ற வரிகளை எழுதியவன் யாராக இருந்தாலும் நிச்சயமாய் அத்தகைய காட்சியைக் காணாமலோ அனுபவிக்காமலோ எழுத முடியாது என்றுதான் நினைத்தேன். எவ்வளவு துல்லியமான பதிவு!!

அதன்பின் அந்தப் பாடல் வினாத்தாளில் இடம் பெறும் தருணம் “ டேய்!

உன்னோட கிழவிப்பாட்டக் கேட்டிருக்காண்டா“ என நண்பர்கள் சொன்னதால் பாட்டையும் கிழவியையும் மறந்திடக் கூடவில்லை.

மிக அலுப்பூட்டிய, சாரமற்ற வார்த்தைகளுடன் அவர் உரைத்த பொருளை அப்போது கழித்துக் கட்டினாலும், பின்னர் கூடிய மீள் வாசிப்பில் அவர் சொன்ன  மூன்று இடங்களைத் தவிர  மற்ற இடங்கள் பொருளுரைக்குச் சரிதான்.

பாடலில் தெளிவாக உள்ளது பனங்கிழங்கு. அதுவும் பிளந்துள்ள பனம்கிழங்கு. முன்னால் உள்ள பழம்படு பனை என்பதைக் கொண்டு அய்யா அதைப் பனம்பழம் என்று நினைத்து அதன் வாயின் உட்புறமுள்ள சிவப்பு நிறம் என்று விட்டார் போலும்.

அடுத்துச் சத்தி முத்தம் என்பதே ஊர்ப்பெயர். வாவி என்பது குளம். அய்யா சத்திமுத்தவாவி என்பதைச் சேர்த்து அதுவே  ஊர்ப்பெயரென நினைத்துவிட்டார்

அடுத்துப் புலவரின் பெயரை மாறன் என்றது. மாறன்வழுதி என்பதைச் சேர்த்துப் படிக்காததால் நேர்ந்த குழப்பம் இது. இவை பாண்டியரின் சிறப்புப்பெயர். இந்தப் புலவர் பெயரே பாடலில் இல்லை. பொதுவாகச் சிறப்புப்பாயிரம் போன்ற அரிதான இடங்களைத் தவிர மற்ற இடங்களில் புலவர்கள் தங்கள் பெயரைத் தாங்களே பாடலின் உள்ளே கூறிக்கொள்வதில்லை. மற்றபடி அய்யா கூறிய இந்தப் பொருள் சரிதான்.

ஆனால் கவிதை என்பது வெறும் பொருளுரை மட்டும் தானா? சொல்தோறும் பொருளுரைத்துக் கடந்து போக மட்டும்தானா?

இது போன்ற பாடலுக்கு ஆசிரியர் குறிப்பு, நூற்குறிப்பைக் காட்டிலும் அப்பாடலின் பின்புலம் முக்கியமில்லையா?

இதை இப்படிச் சொல்லியிருக்கலாம் என்று ஆசிரியர் பயிற்சி காலகட்டத்தில் கருதினேன்.

வறுமையில் வாடும் புலவன் அரசனிடம் தன் புலமையைக் காட்டிப் பொருள்பெற்று வர மனைவியைப் பிரிந்து செல்கிறான். அது கடுங்குளிர் காலம். வந்த இடத்தில்  நினைத்ததுபோல அவ்வள்ளலைக் காண முடியவில்லை. வள்ளலது பார்வைக்காய்ச் சத்திரமொன்றில் ஒடுங்கியபடிக் காத்திருக்கிறான். வானத்தில் நாரைகள் பறக்கின்றன. அவற்றிடம் தன் வருகைக்காகக் காத்திருக்கும் தன் மனைவியிடம், தனது நிலைமையை விளக்கிச் செய்தியொன்றைச் சொல்லி அனுப்புகிறான் அந்தப்புலவன். இதுதான் இப்பாடலை அணுகுமுன் தெரிவிக்க வேண்டிய சூழல்.

நாரைகளும் புலவனும் தம் வசிப்பிடம் விட்டு வேறிடம் வந்துள்ளனர். இது இருவர்க்கும் உள்ள ஒற்றுமை.

நாரையை நிலத்தில் தாங்கக் கால்கள் இருக்கின்றன. புலவர்களைத் தாங்கக் கைகள்தான் வேண்டும். அவையும் கொடாக் கைகள் அல்ல. கொடுத்துக் கொடுத்துச்  சிவக்க வேண்டிய செங்கைகள். புலவனோ அத்தகு செங்கையுடையோனை இன்னும் காணவில்லை.

அடுத்து நாரையின் அலகு. அது பனங்கிழங்கைப் பிளந்தது போன்று பவள நிறத்தில் அமைந்தது. இதற்கு மேலாக நாரையின் வாய்க்குச் சிறந்த உவமை சொல்ல முடியாது என்றாலும் இதிலும் இரண்டு விஷயங்களைக் கவனிக்க வேண்டும். ஒன்று புலவனுக்கான உடனடித்தேவை. அது உணவு. நாரையின் வாய் அவனுக்குப் பனங்கிழங்காகத் தெரிவதைப் பசி சார்ந்தாக நோக்கலாம். அடுத்தது அவன் பிரிந்து வந்த நோக்கம். அது செல்வம் பெறுவதற்காக. வாயின் உட்புறம் பவளம் போலத் தெரிந்தது அதன் காரணமாகலாம்.

நாராய்! நாராய்!! செங்கால் நாராய்!

பழம்படு பனையின் கிழங்கு பிளந்தன்ன

பவளக் கூர்வாய்ச் செங்கால் நாராய்!

இப்போது நாரையை அழைத்தாகி விட்டது. அடுத்து வேண்டுகோள்.

நீங்கள் இணையாய் இருக்கிறீர்கள். நான் தனியாய் இருக்கிறேன். நீங்கள் முதலில் வந்த வேலையை முடித்துக் கொள்ளுங்கள். தென்திசையில்  உள்ள குமரியில் நீராடி விட்டு மீண்டும் உங்கள் வீடு உள்ள வடதிசைக்குப் போவீர்கள் அல்லவா அப்போது,

( நீயுநின் மனையுந் தென்றிசைக் குமரியாடி

வடதிசைக் கேகுவீராயின் )

போகும் வழியில் தான் இருக்கிறது எங்கள் ஊர்.( சத்திமுத்தம்)

நீங்கள் நீராடி மகிழ அங்கும் ஓர் குளம் உண்டு. (வாவி).

( எம்மூர்ச் சத்திமுத்த வாவியுள் தங்கி )

ஓ.. என் வீட்டின் அடையாளம் சொல்ல வேண்டுமல்லவா?

நீங்கள் பறக்கும் போதே என் வீட்டை எளிதாகக் கண்டுபிடித்து விடலாம்.

என் வீ்ட்டுக்கூரை வெயில் மழை இரண்டையுமே வரவேற்கும். இப்போது மழைக்காலம் அல்லவா..? மழைநுழைந்து சுவர்கள் ஈரம்கசிந்து கொண்டிருக்கும்.

நான் எங்கிருக்கிறேன் எப்படி இருக்கிறேன் எவ்வாறிருக்கிறேன் என்றெல்லாம் அறியாமல் என் மனைவி, பல்லி சொல்லும் சகுனம் பார்த்து வருந்திக் கொண்டிருப்பாள்.

( நனைசுவர்க் கூரைக் கனைகுரற் பல்லி

பாடு பார்த்திருக்குமென் மனைவியைக் கண்டு )

 அவளிடம் சொல்லுங்கள்..

உன் கணவன் பாண்டியனின் கூடலில், கடுங்குளிரில் உணவில்லாமல் மெலிந்து, மேலாடை போலும் இல்லாமல், கையினால் உடலைப் பொத்திக், காலைக்குறுக்கி கையையும் சேர்த்து அணைத்தபடி, கூடையில் இருக்கின்ற பாம்பினைப் போல, உயிர் மட்டும் எஞ்சக் குறுகிக் கிடக்கிறான். இன்னும் அவனால் அரசனைக் காண முடியவில்லை எனவே ஏழையாகவே உள்ளான் .“  

எங்கோன் மாறன்வழுதி கூடலில்

ஆடையின்றி வாடையின் மெலிந்து

கையது கொண்டு மெய்யது பொத்திக்

காலது கொண்டு மேலது தழீஇப்

பேழையுள் இருக்கும் பாம்பென உயிர்க்கும்

ஏழையாளனைக் கண்டனம் எனுமே

உண்மையில் நாரையைத் தூதனுப்ப முடியுமா, அது கேட்குமா, போய்ச்சொல்லுமா என்பதைக் காட்டிலும் புலவன் நாரையைத்  தனது நிலையை விளக்குவதற்கு ஒரு கருவியாகப் பயன்படுத்தியிருக்கிறான் என்பதே உண்மை.

இதற்கும் அமைதி கூறி வைத்திருக்கிறது தமிழிலக்கணம். இலக்கிய இன்பத்திற்காக, மனிதர் அல்லாத அஃறிணைகளையும், கேட்காதவற்றைக் கேட்பது போலவும், பேசாதவற்றைப் பேசுவது போலவும் , செய்ய முடியாதவற்றைச் செய்தது போலவும், சொல்லாமாம்.

“கேட்குநபோலவும்கிளக்குநபோலவும்
இயங்குநபோலவும்இயற்றுநபோலவும்
அஃறிணை மருங்கினும் அறையப் படுமே“


தூதிற்கு இதுதான் அடிப்படை.


இந்தப் பாடலைப்பற்றி நான் முக்கியமாகக்  குறிப்பிடப்பிட விரும்பும்  ஒன்று இந்தப் பாடல் சத்திமுத்தப் புலவரின் சொந்தப் பாடல் இல்லை என்பதுதான். ஒரு வேளை மற்றவர் பாடலை எடுத்துக் கொடுத்திருப்பதாலோ என்னமோ அவர் தன் பெயரைக் குறிப்பிட விரும்பாமல் இருந்திருக்கலாம்.  பெயர்தெரியாத பாடல்களில் அந்தப் பாடலில் வரும் ஏதேனும் ஒரு தொடரைக் கொண்டு அந்தப் பாடலைப் பாடியவர் பெயராக அமைத்துக் கொள்வது சங்க இலக்கிய மரபு.
சான்றாகச் செம்புலப் பெயல் நீர் என்ற தொடர் வரும் பாடலைப் பாடியவர் பெயர் தெரியாததால் செம்புலப்பெயல்நீரார். தேய்புரிப்பழங்கயிறு என்ற தொடர் வரும் பாடலைப் பாடியவர் பெயர் தெரியாததால் தேய்புரிப்பழங்கயிற்றினார் என்பது போலப் பெயர்சூட்டி விடுவர்.
ஆனால் அதில் ஒரு நிபந்தனை உண்டு. அந்தத் தொடர் வேறெந்தப் பாடலிலும் வந்திருக்கக் கூடாது என்பது. ( விதிவிலக்கான சில இடங்கள் ஐங்குறுநூற்றில் உள்ளன.)
அப்படித்தான் சத்திமுத்தப்புலவர் என்று இந்தப் பாடலைப் பாடியவருக்குப் பெயர்சூட்டிவிட்டனர்.
சரி.. சத்திமுத்த புலவர் சுட்ட அந்தப் பாடல் எது என்று தெரியவேண்டுமல்லவா….?

காண்போம்.

 படங்கள் கூகுளில் இருந்து எடுக்கப்பட்டவை.