கிழவிப்பாட்டு

என் பள்ளிப்பருவத்தில் என் அத்தையின் வீட்டிற்குப் போகும் போதெல்லாம் வீட்டின் எதிரே சாலையின் மறுபுறத்தில் நெடுநாட்களாய் அடைத்துக் கிடந்த அந்தத் தையலகத்தின் வாசலில் உரிமை கோருவார் யாருமற்றுக் கிடக்கின்ற இரண்டு மூட்டைகளைப் பார்த்திருக்கிறேன். பெரும்பாலும் நான் அங்குச் செல்லும் நேரம் மாலை மயங்கிய இரவு நேரம் என்பதால் அதைப் பெரிதாகக் கவனித்ததில்லை. அன்று  புறப்படும் போதே மழை பெய்யத் தொடங்கியிருந்து. சைக்கிளில் தொப்பலாய் நனைந்தபடி அத்தையின் வீடடைந்து முகத்தில் வழிந்த நீரைத் துடைத்தேன். அழைப்பு மணியை அடித்துக் காத்திருந்த கணத்தில் அந்தத் தையற்கடையின் வாசலில் இருந்த இரு மூட்டையுள் ஒரு மூட்டை சற்று அசைவதுபோலத்தோன்றியது. வானம் பொதிந்த இருளைக் கிழித்தெரிந்த மின்னல் ஒன்றின் ஊடாகப் பார்த்த போதுதான் அது ஒரு மனித உருவம் என்பது  புலனாயிற்று. கண்கள் இருட்டைப் பழகிக் கூர்ந்து கவனிக்கத் தொடங்கிய போது அந்த உருவத்தின் அசைவிற்கேற்றவாறு அங்குமிங்குமாய் ஒரே போல் நகர்கின்ற கொசுப் பந்தொன்று அவ்வுருவத்தைச் சுற்றிக் கொண்டிருந்ததைக் காண முடிந்தது. விரட்ட வழியற்று உடல் மறைக்க ஒற்றைச் சேலையைச் சுற்றியடி மழையிலும் கொசுக்கடியிலும் யாராலும் வேண்டப்பெறாத மனித உயிரொன்று கிழிந்த சாக்கில் உடல்கிடத்தி இயற்கையின் ஆவேசத்தில் நடுங்கி நடத்தியஉயிர்ப்போராட்டமாய் அக்காட்சி என் கண்முன் விரிந்தது.

ஆதரவற்ற, இது போல் முதுமைப்பருவத்தில் இருக்கின்றவர்கள் யாரைப் பார்த்தாலும் இவர்களைக் குழந்தைகளாக ஈன்ற பொழுதில் பெரிதுவந்து இவர்கள் பெற்றோர் எப்படி மகிழ்ச்சியாக இருந்திருப்பார்கள்..?? இவர்களது இளம்பருவம் எத்துணை இனிமையாய்க் கழிந்திருக்கும்..? தம்முதுமையில் இப்படியான கதி தமக்கு நேரும் என்றெல்லாம் இவர்கள் சற்றேனும் சிந்தித்திருப்பார்களா….? என்ற நினைப்பு வரும்.

அந்தத் தாய்தந்தை தன் மகளோ மகனோ இப்படிப்பட்ட நிலையில் பின்னால் இருப்பார்கள் என்று கற்பனை செய்து பார்த்திருப்பார்களா.. இவர்களுக்கு மக்கள் உண்டா……? உறவுகள் எல்லாம் எங்கே போயினர் ? தாலாட்டிச் சீராட்டி, இன்று காலம் சிதைத்த தேகத்தைக் கொண்டு வீடற்று உணவற்று மனிதரெனக் கிடக்கும் அவலம் நிச்சயமாக உயிர் வாழ்தலின் கொடியதுதான்.

அத்தையின் வீ்ட்டிற்கு நான் அடிக்கடிப்போவதில்லை. எப்போதேனும் போவதும் சாயுங்காலத்தில் அல்லது இருட்டத் தொடங்குகின்ற போதுதான். வீடு அதிக தூரமில்லை என்றாலும், அவர்கள் வாழும் பகுதியின் மக்கள் கூட்டத்தையும், வீட்டைச் சென்று அடைவதற்கு முன்பாகச் சந்திக்க வேண்டிய போக்குவரத்து நெரிசலையும் நினைக்கும் போது போகத் தோன்றும் எண்ணம் தானாகவே கலைந்து விடும்.

தையல் கடையின் வெயில் மறைக்க இழுத்திருந்த மேற்தடுப்பைத் தாண்டி மழை உள்நுழைந்து நனைக்க ஆரம்பித்திருந்தது. நனைந்து நடுங்கியவாறே வீட்டின் உள்ளே நுழைந்த நான் அத்தையிடம் அந்தக் கிழவியைக் காட்டியபடி கேட்டேன்.

“வெளிய மழைபெய்துட்டிருக்கே…!

அவங்கள நம்ம திண்ணையில வந்து உட்காரச் சொல்லாமில்ல அத்தை..?“

“இப்ப உட்கார வைக்கிறது பிரச்சனையில்லடா..!

மழை முடிஞ்சதும் போக மாட்டேனிடுச்சின்னா…! அப்பறம் காலாகாலத்துக்கும் நாம அதப் பாத்துப் பராமரிக்க முடியுமா..?“

அதற்கு மேல் அவர்களை வற்புறுத்த முடியவில்லை.

நான் கேட்டுக் கொண்டதன் பேரில் அத்தை வீட்டிலிருந்த பெரிய குடையொன்றை மனமிரங்கிக் கொண்டுபோய் அந்தக் கிழவியிடம் கொடுத்து வந்தார்கள். அது தாத்தா தான் வாழுமட்டும் பயன்படுத்திய, அவர் இருந்தவரை யாரையும் தொடவும் விடாத குடை. நவநாகரிகச் சிறுகுடைகளுக்கு மத்தியில் யாரும் பயன்படுத்த  விரும்பாமல் வெளியே  தூக்கி எறியவும் முடியாமல் இடத்தை அடைத்துக் கொண்டிருந்தது.  என் நச்சரிப்பால் அந்தப் பாட்டிக்குக் கூரையாகும் புண்ணியத்தை அத்தைக்குத் தந்தது. குடையை வாங்கிக்கொண்ட அந்தக் கிழவி அதைப்பிடித்துக் கொண்டு உட்காரத் தொடங்கி இருந்தாள். மழையை எதிர்த்து வென்றுவிட்டதாய் அவள் முகம் எனக்குத் தோன்றினாலும் விரட்ட  யாருமற்ற சுதந்திரத்துடன் கொசுக்கள் அவளை மொய்க்கக் குடைபிடித்த தேனடை போலத்தான்  காட்சியளித்தாள். மீண்டும் திடீரென வெட்டிய மின்னலொன்றில் அவள் கண்களில் தெரிந்த விகசிப்பை, பளிச்சிடலைச் சன்னலின் வழியே பார்த்ததை இன்னும் என்னால் மறக்க முடியவில்லை. சாக்கடை வேறு நிறைந்து வழிந்து அவள் இருப்பிடத்தை நனைக்கத் தொடங்கியிருந்தது. நகரமுடியாத போதும் பெரும்பரபரப்புடன் இயங்கத் தொடங்கியிருந்த அவளது முயற்சி, அவள் காத்துப் பொதிந்து வைத்திருந்த மூட்டையைப் பாதுகாப்பதாய் இருந்தது. அந்தக் கடையின் அருகிருந்த சிறு மேடையொன்றில் அந்த மூட்டையை மேலேற்றப் பிரயத்தனப்பட்டுக் கொண்டிருந்தாள் அவள். பின்பு அடுத்தடுத்தாய் இன்னும் நனைந்தபடித்  தன் கைகளால் சாக்கடை நீரை வாரிச் சாலையில் ஊற்ற முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

மழை வென்று கொண்டிருந்தது. தான் அமர்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து வெளியேற முடியாமலும் அங்கேயே இருக்க முடியாமலும் கிடந்த அந்தக் கிழவியின் அவலம் சொல்லும் தரமன்று. வீட்டினுள்ளேயே நனைந்ததால் நேர்ந்த குளிரால்  பற்கிடுகிடுப்புடன் நின்றிருந்த சிறுவனான எனக்கு அம்முதுமகள் பட்டிருக்கும் துயரை  இப்பொழுது இன்னும் நன்றாகக் கற்பனை செய்ய முடிகிறது.

மழை சற்றே ஓய்ந்திருந்த வேளையில் இக்காட்சியைக் காணச் சகியாது என் வீட்டுக்குப் புறப்பட்டேன். இப்பொழுது அக்கிழவி தன் தங்குமிடத்தில் பெருகிய சாக்கடை நீரைச் சிறு தட்டொன்றால் வழித்து வெளியே ஊற்றத் தொடங்கியிருந்தாள். துணையாகத் தெருநாய் ஒன்றும் அவளிடம் அடைக்கலம் தேடி இருந்தது. இப்படி ஒரு நிகழ்வு நடக்கிறதா எனச் சற்றும் பிரக்ஞை அற்றுச் சாலையில் வாகனங்கள் நீரைக் கிழித்தபடி பாய்ந்து கொண்டிருந்தன.

வீடு வந்தபிறகும் நெடுநேரம் அக்கிழவியை நினைத்து என் உடல் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. வாழ்க்கையில் முதலும் கடைசியுமாக மழை நிற்கவேண்டும் நிற்க வேண்டும் என்று கடவுளிடம் பிரார்த்தித்துக் கிடந்தது அப்பொழுதுதான். என்னவோ ஆச்சரியமாய் மழை நின்றுவிட்டிருந்தது.

மறுநாள் காலை விடிந்தும் விடியாமலும் சைக்கிளை எடுத்து அத்தை வீட்டிற்குப் புறப்பட்டுவிட்டேன். சாக்கடை நிரம்பி ஓடிக்கொண்டிருக்கப் பழையபடி இரண்டு துணிமூட்டைகள் அங்கிருந்தன. இல்லை அதில் ஒன்றே துணி மூட்டை. இன்னொன்று அந்தக் கிழவிதான். அவள் படுத்திருந்த இடத்தில் ஈரம் இன்னும் காய்ந்திருக்க வில்லை. விரித்திருந்த சாக்கும்  ஈரத்தில் ஊறிப்போய் நீர் கசிந்து கொண்டே இருந்தது. எவர் மனதிலும் இல்லாத ஈரம். உறங்க ஒரு போதும் சாத்தியமற்ற அந்த சூழலில், ஈரம் வடிகின்ற அந்தச் சாக்கில் கிழவி சுருண்டு உறங்கிக் கொண்டிருந்தது ஒரு தவம்தான். இன்மையின் தவம்.

அப்படி ஒருவர் சுருண்டுகிடந்து நான் பார்த்ததே இல்லை. நத்தையின் கூடு போல உடலை வளைத்து இருப்பது போலும், தாயின் கர்ப்பத்தில் குழந்தை காலும் கையும் மடித்துக் கிடப்பது போலும் இருந்தது அந்தக் காட்சி. குளிருக்குப் பழகிவிட்டிருந்த உடலில் கையும் காலையுமே  போர்வையாய்க் கொண்டு சுருண்டிருந்தாள். மூடப்படாத உடலின் பகுதிகளை மையமாகக் கொண்டு மாறி மாறிச் சுழன்று கொண்டிருந்தது அந்தக் கொசு பந்து. தனக்கு ஆதரவாய் யாரும் இல்லாத போதும், தனக்கு உயிர்த்துணையாக இருக்கும் அந்தக் கொசுக்கூட்டத்திற்குத் தன்னையே கொடுத்து விரட்டாமல் இருப்பாள் போலும். அவள் பத்திரப்படுத்தி மேடை மேல் வைத்திருந்த மூட்டை நனையவே இல்லை. அத்தை தனக்கும் இதயம் உண்டு என்பது போல என்னைப் பார்த்த உடன் எனக்கெனத் தயாரிக்கத் தொடங்கிய தேநீரை அந்தக் கிழவிக்கும் பகிர்ந்தளிக்க முன்வந்தார்.

நான் அதை ஒரு கோப்பையில் ஊற்றிக் கொண்டு போய் அந்தக் கிழவியின் அருகில் நின்று  “பாட்டி பாட்டி“ என்று அழைத்தேன். மீண்டும் மீண்டும் அழைத்தும் பாட்டி அசைவதாய் இல்லை.  கொசுப்பந்து இரண்டாய்ப்பிரிந்து என்னையும் வரவேற்கத் தொடங்கி இருந்தது. நிமிர்ந்த எனது உடல் பட்டு அந்தக் குடை ஒரு புறம் சாய்ந்ததும் உட்புகுந்த வெளிச்சத்தால்  சடேரென நிமிர்ந்தாள். மெல்ல நகர்ந்து சுவரில் சாய்ந்து தன் ஈரமான நான்குமுடிக் கூந்தலை முடிந்து கொண்டையிட்டாள். என்னைச் சற்றும் லட்சியம் செய்யாமல் உரிமையிருப்பவளைப் போல என் கையிலிருந்த தேநீர்க் கோப்பையை இருகைகளாலும்  வாங்கிக் கொண்டாள். அவள் எங்கேயோ பார்த்துக் குடிக்கத் தொடங்கியதும் நான் மெல்ல அத்தையின் வீட்டிற்குத் திரும்பினேன்.

“இந்தப்பாட்டிக்கு யாருமே இல்லையா அத்தே“

அத்தைதான் அந்தப் பாட்டியின் கதையைச் சொன்னாள். 

அக்கிழவியின் பெயர் திலகவதி.

சில பெயர்களைச் சில சூழல்களில் கற்பனை செய்து பார்க்க முடிந்ததில்லை. சில பெயர்களைக் கேட்டாலே பெயருக்குரியவரது சூழலை ஏன் உருவத்தைக் கூடக் கற்பனை செய்து விட முடிந்திருந்தது. இந்தச் சாத்தியங்கள் பொய்யாகிப் போனது அந்தப் பெயரைக் கேட்ட தருணம் தான். என்னால் திலகவதி  என்ற பெயரை நிச்சயமாய் அந்த நிராதரவான கிழவியின் பெயராகக் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியவே இல்லை.

அவளது கதையும் யாரும் எதிர்பாராததுதான். வசதியான குடும்பத்தில் பிறந்தவள். தந்தை வழக்கறிஞர். அவள் வசித்த பகுதியில் முதன் முதலில் கார் வாங்கியவர் அவர்தான். அந்தக் காலத்திலேயே திருச்சியில் பிரபலமான கல்லூரியொன்றில் இளங்கலை அறிவியல் பட்டம் பெற்றவள் அவள்.

அவளோடு பள்ளியில் படித்துப் படிப்பைத் தொடர முடியாமல் தச்சுத் தொழில் புரிந்த ஒருவனைக் காதலித்து வீட்டை எதிர்த்துத் திருமணம் செய்து கொண்டாள். வீட்டினர் இவளை மீட்கப் போராடி இவளது பிடிவாதத்தினால் தோற்றுக் கடைசியில் இப்படி எங்களுக்கு ஒரு மகளே இல்லை என்று தலைமுழுகி விட்டனர்.

அவர்களுக்கு மகன் பிறந்த இரு மாதத்தில் அன்புக் கணவனை விபத்தொன்றில் பலி கொடுத்தாள்.  அதன் பின் அந்தக் குழந்தைதான் அவளது உலகமாகிப் போனது. எந்த ஒரு சூழலிலும் தன் பிறந்த வீட்டோடு தொடர்பு கொள்ள நினைக்கவில்லை. அவளது கணவன் வீட்டினரும் இவளது ராசிதான் தங்கள் பிள்ளையைக் கொன்று விட்டது என்றெண்ணிப் புறக்கணிக்கத் தொடங்கிவிட்டனர்.

தன் படிப்பிற்கேற்ற வேலையைத் தேடாமல் தன்குழந்தையைப் பார்த்துக் கொள்வதற்காக வீட்டுவேலைகளைச் செய்ய ஆரம்பித்தாள். அப்பொழுது மகனைக் கூடவே வைத்துக் கொள்ளலாம். விரும்பும் போது பார்க்கலாம் என்பது காரணமாய் இருந்தது. அன்று அவள் படித்த படிப்பிற்கு நல்ல வேலைக்குப் போயிருக்கலாம். அவளது கல்விச் சான்றிதழ்கள் அவளது பிறந்த வீட்டிலேயே இருந்தன.  அதை பெறவும் அவள் முயற்சிக்க வில்லை.

    தனக்குள்ள ஒரே நம்பிக்கையாய்த் தன்மகனை வளர்த்தாள் . பள்ளியில் எட்டாம் வகுப்பிலேயே ஆசிரியரை கெட்டவார்த்தை சொல்லித் திட்டிவிட்டுப் படிப்பிற்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்து வீட்டுக்கு வந்துவிட்டான் அவன். ஒன்றும் சொல்ல முடியாமல் தாங்கித் தாங்கியே தன் தாய் வளர்த்த செல்லத்தில் மகன் ரவுடியாய் வளர்ந்தான்.“ தந்தையொடு கல்வி போம் “ என்பது நிஜம்தானோ?

ஒரு வேளை அது தன் தாயைப் பழிவாங்கிய சமூகத்தைப் பயமுறுத்த அவன் எடுத்துக் கொண்ட ஆயுதமாயும் இருக்கலாம். செல்வாக்குள்ள ஒரு ரவுடிக்குழுவில் எதைப்பற்றியும் அஞ்சாதவனாகக் கொலை, பஞ்சாயத்து மன தைரியத்திற்கு எப்பொழுதும் குடி என்று அலைந்தபோதும் ஆரம்பத்தில் தாயின் மேல் பாசம் கொண்டிருந்தான். அந்தத்  தெருவிலேயே காலியாக இருந்த  பெரிய வீட்டில் தாயைக் குடியேற்றி வைத்திருந்தான். வாடகை வீடென்றாலும் ஒரு போதும்  வாடகை கொடுக்காத வீடு. தன் கைவிட்டுப் போன மகனின் இப்படிப் பட்ட செல்வாக்கை எந்தத் தாயும் நிச்சயம் விரும்பி இருக்க மாட்டாள். ஒரு மங்கலகரமான நாளில் ஒருத்தியை இழுத்து வந்து,  “ இவதான் எம் பொண்டாட்டி, இவளோடதான் இனிமே வாழப்போறேன்“

என்று சொன்ன  போது அந்தத் தாயின் மனம் எந்த நிலையில் இருந்திருக்குமோ..?. ஆனாலும் ஒருகாலத்திற்குப்பின் வலிகளை மட்டுமே தன் வாழ்நாளாய்க் கொண்டிருந்தவளது மரத்துப்போன மனதில் மேலும் ஒரு வடுவாய்த்தான் இருந்திருக்கும் அது .

ஆனால் அவனது அந்த மோகம் முப்பது நாள் போலும் நீடிக்க வில்லை. தினமும் குடித்துவிட்டு வீட்டிலும் வந்து வன்முறைகளைத் தொடரும் கணவனைச் சகித்துக் கொள்ளாத அந்தப்பெண், கிழவி ரேஷனுக்குப் பொருள் வாங்கச் சென்றிருந்த சமயம்பார்த்துத் திருமணமான மூன்றாம் மாதமே தீக்குளித்தாள். சிறிதும் கவலையின்றி வயிறுமுட்டக் குடித்துவிட்டு அவள் சவஊர்வலத்தின்முன் ஆடியபடி சென்ற அவனை ஊர் மௌனமாய்ச் சபித்துத் தீர்த்தது. அதன்பின் இன்னும் அவனது ரவுடித்தனங்கள் அதிகரித்தன. ஏதேனும் அறிவுரை சொல்ல முயன்ற கிழவியும் அப்போதுமுதல் அடிவாங்க ஆரம்பித்திருந்தாள்.

மனைவி இறந்த முதலாம் ஆண்டு நினைவு விழா. வீதியெங்கும் தோரணம், சுவரொட்டி என்று பெரிய அமர்க்களமாகத் தன் மனைவியை நினைவு கூர்ந்தான். சேர்ந்து குடிக்க ஒரு காரணமன்றி வேறென்ன? அதன்பின் வந்த  மூன்றாம் நாள் விடியற்காலை வீட்டுக் கதவு தட்டப்பட திறந்த கிழவியைத் தள்ளிச்சென்று ஐந்துபேர் கொண்ட கும்பலொன்று தாய் முன்பாகவே அவனை வெட்டிச்சாய்த்துவிட்டுக் கழிவறையில் இருந்த தண்ணீர்க்குழாயில் இரத்தக்கறை படிந்த கத்திகளைக் கழுவியபடி நிதானமாகப் புறப்பட்டுச் சென்றது.

கிழவி அழவே இல்லை. உறைந்து போனாள். அழுகை மட்டுமல்ல பேச்சும் அத்துடன் நின்று போனது. அதன் பின் இருமாதம் கழித்து அதுவரை தராத வாடகைக்குப் பதிலாக அவளது வீட்டிலிருந்த அனைத்து உடைமைகளையும் சொந்தமாக்கிக் கொண்டு மாற்றுத் துணிகளை மட்டும் பெரிய மனது வைத்து அவள் வசித்த வீட்டின் உரிமையாளன் எடுத்துச் செல்ல அனுமதித்தான். அதன்பின் இந்தப் பூட்டிய கடையின் வாசல்தான் கிழவியின் வசிப்பிடமாய்ப் போனது.

இரக்கம் கொண்ட மனிதர்கள் எதும் கொடுத்தால் அதை வாங்கி உண்பாள். யாரிடமும் எதுவும் வேண்டுமெனக் கேட்பதில்லை.கிடைக்காவிட்டால் பட்டினி கிடப்பது குறித்தும் கவலை கொண்டதில்லை. ஆனால் கடைசி வரை அந்த இரக்கம் அவளது பிறந்த வீட்டினர்க்கோ புகுந்த வீட்டினர்க்கோ வரவில்லை. முதலில் நடையுடையாய் அந்தக் கடைவாசலில் கிடந்தவளின் இயக்கம் மெல்லக் குறையத் தொடங்கியது. இயற்கை உபாதைகளைக் கழிக்கப் பொதுக்கழிவறைக்கு ஊர்ந்து செல்லத் தொடங்கியவள் ஒரு முறை தனது இருப்பிடமான கடையின்முன்புறத்தை அடையும் முன் , அதற்கு முன்புள்ள சாக்கடையில் விழுந்து காப்பாற்றப்பட்டாள். காலில் எலும்பு முறிவு ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும். பின் எல்லாம் அந்தச் சாக்கடையில்தான்.  அவளது இயக்கம் முற்றிலுமாய் நின்று போனது.

நான் பார்த்த நிலை அப்பொழுதுதான். அதன் பின் அத்தையின் வீட்டிற்கு வரும்போதெல்லாம் ஏதாவது வாங்கிக் கொடுக்க ஆரம்பித்தேன். என்னால் முடிந்தது அதுமட்டும்தான். நான் பார்க்கும் போதெல்லாம் கருவறையில் கைகால் மடக்கிய குழந்தையின் வடிவிலேயே படுத்திருப்பாள். அழைத்தால் தலைதூக்கிக் கொடுப்பதைக் கைநீட்டி வாங்கிச் சுவரில் சாய்ந்து கண்களில் நீர்வழியச் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பாள். ஒரு வார்த்தை எதுவும் பேசியதில்லை.

ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமை மதியம் போல அத்தையிடமிருந்து தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. “டேய்.. அந்தக் கிழவியத் தூக்கிட்டுப் போகப் போறாங்களாம்“

அவசரமாய்ப் புறப்பட்டு அத்தையின் வீடு வந்த போது அந்தத் தெருவில் வசிப்பவர்களின்  கூட்டம் கூடியிருந்தது. கூட்டத்தை விலக்கிப் பார்த்தபோது கிழவி மிரட்சியுடன் கூட்டத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது தெரிந்தது. எங்கும் ஓட வழியில்லாமல் சிக்கிக் கொண்ட ஒரு மானின் மருண்ட பார்வை.

கடையின் உரிமையாளருக்குத்  தன்கடை வாசலில் இருக்கும் போது கிழவிக்கு ஏதாவது நடந்துவிட்டால் என்ன செய்வது என்ற கவலை. பலமாதங்களாகக் கிழவி அங்கு குடியிருப்பதால் யாரும் கடையை வாடகைக்கு எடுக்க வரவில்லை என்பது இன்னொரு காரணம். தெரு முக்கியஸ்தர்களிடம் பேசிக் கலந்தாலோசித்து ஆதரவற்ற முதியவர்களைப் பேணும் இல்லம் ஒன்றிலிருந்து கிழவியை அழைத்துப் போக வண்டியை வரவழைத்திருந்தார். கிழவி தன் கட்டுப்பாட்டில் இல்லாத தன் உடலை அத்தனை பேரின் பார்வையிலிருந்து மறைக்க நைந்து கிழிந்து போன சேலையை இழுத்து விட்டுக்கொண்டிருந்தாள். இன்னொரு கை மூட்டையை இறுகப் பற்றிக் கொண்டிருந்தது. தெருமக்கள் ஆளுக்கு ஆள் கிழவிக்கு ஆறுதல் சொல்லத் தொடங்கி இருந்தனர். பதற்றமும் கண்ணீரும் நிறைய, மறுத்துத் தலையாட்டிக் கொண்டே இருந்தாள் அவள். கையுறையோடு வெள்ளையுடை தரித்த பணியாளர்கள் இருவர் பாட்டி விடைசொல்லிப் புறப்படுவாள் என்று காத்திருந்தனர் போலும். நேரமாகவே கடையின் உரிமையாளர் “ம்ம்“  என்று குரல் கொடுத்ததும், அவர்கள் கிழவியை நெருங்கினர். மிகுந்த பலத்துடன் போராடப் பெருமுனைப்புக் காட்டிய அந்தக் கிழவியை  முளைத்து இருநாட்களே ஆன செடியை வேருடன் பிடுங்குவது போல எளிதாக அங்கிருந்து தூக்கினர்.அவள் படுத்திருந்த இடத்திலிருந்து குழுமியிருந்த எறும்புக் கூட்டம் வெளிச்சம் பட்டதாலும்  அதுவரை உண்ட இரையைப் பாதியிலேயே பறித்துச் சென்றவர் யார் என்ற கவலையிலும் கலைந்து ஓடத்  தொடங்கியிருந்தது. ஒரு பெண்மணி “ இந்தாப்பா அதோட மூட்டை“ என்று கிழவியின்  மூட்டையைக் கொடுக்கத் தூக்கினாள். இதைக் கேட்ட கிழவி இன்னும் திமிற ஆரம்பித்தாள். யாரேனும் தன்னைக் காப்பாற்றமாட்டார்களா என்று  இறைஞ்சி அலைந்தது அவள் கண்கள்.“மூட்டையெல்லாம் ஏத்த முடியாதும்மா! இத மட்டுந்தான் கொண்டு போவோம் “ என்றபடி கொண்டுவந்த வாகனத்தின் திறந்திருந்த பின்புறக் கதவின் வழியே படுக்கையை இறக்கி அதில் கிழவியைக் கிடத்தினர் பணியாளர்கள். நேராகப் படுக்க முடியாமல் ஒருக்களித்திருந்த கிழவியின் வாயிலிருந்து இருமலுடன் கோழை வடிந்தது.

பின் வெடித்துக் கிளம்பிற்று நான் அதுவரை கேட்டிராத கிழவியின் கூக்குரல்…

“ திருநாவுக்கரசு … நான் இன்னும் எதையெல்லாம் தாங்கனுன்டா….? “

கூட்டம் ஸ்தம்பித்தது. அதுவரை இல்லாத நிசப்தத்தைக் குறித்த பிரக்ஞை இல்லாமல் கதவடைத்துக் கிழவியை ஏற்றிய வாகனம் புகைகக்கிக் கடந்துபோயிற்று.

கிழவி இருந்த பகுதியின் ஈரப்பதமுள்ள கருமையைக் கடைக்காரர் சொல்லப் பெண்ணொருவர் தேய்த்துத் கழுவத் தொடங்கியிருந்தார்.

அதற்குமேல் அங்கு நிற்க முடியாமல் அத்தையிடம் கூடச் சொல்லிக் கொள்ளாமல் மனம் நடுங்க நான் வீடு திரும்பினேன். நான்கைந்து நாள் கழித்து அத்தையின் வீட்டிற்குச் செல்லும் வழியில் கிழவியின் மூட்டை பொதுக் குப்பைத்தொட்டியின் அருகில்  அவிழ்ந்து சிதறிக் கிடந்தது. சைக்கிளை நிறுத்திப் பரபரப்புடன் கவனிக்கப் புதிய சேலையொன்றும் ஒரு ஆணும் பெண்ணும் நிற்கும் பழைய புகைப்படம் ஒன்றும் தெரிந்தது. மேலும் ஆராயவும் அங்கு நிற்கவும் மனம் இடம் தரவில்லை. அத்தையின் வீட்டின் முன் சைக்கிளை நிறுத்தியபின் எப்பொழுதும் போல என் பார்வை எதிரே விழுந்ததும் தையலகம் ஏதோ ஒன்றை இழந்த வெறுமையுடன் தோன்றியது.

மணியடிக்கக் கதவைத்திறந்த அத்தை,

வீட்டில் நுழையும் முன்பாகவே என்னிடம் கேட்க ஆரம்பித்தாள்…

“இங்கப்பார்றா, யாரு அந்தத்  திருநாவுக்கரசுன்னே யாருக்கும் தெரியல..

அதோட அப்பனும் இல்ல. புருசனும் இல்ல..பிள்ளையும் இல்ல..

நீ அடிக்கடி அந்தக் கிழவிக்கு ஏதாவது கொண்டு போய்க் குடுப்பியே..

உனக்கேதும் தெரியுமா..ஏதாவது உங்கிட்ட சொல்லிச்சா… இங்க அது யாருன்னு தெரிஞ்சிக்காம தெருவில எல்லாருக்கும் தலையே வெடிச்சிடும் போல இருக்கு.“

அத்தையின் வீட்டின் முன் தோன்றிய வெற்றிடம் மட்டுமே மனதில் நிரம்பிய அந்தக் கணம் “திருநாவுக்கரசு“  எனக் கிழவி  யாரை அழைத்திருப்பாள் என்பது எனக்குப் புரிந்தது.

ஏனோ அத்தையிடம் சொல்ல விரும்பாமல் “ எங்கிட்ட அது பேசினதே இல்லையே “ என்று சொல்லி வைத்தேன்.

                                ------
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

( எனது பள்ளிப்பருவத்தில் பாடலொன்றினைப் படித்துக்காட்டி எனது ஆசிரியர் இந்த உவமையைக்காணும் போது உங்களுக்கு என்ன தோன்றுகிறது என்றார்..நான் “திலகவதிப் பாட்டி அய்யா“ என்றேன். அதை விளக்கவே “கிழவிப் பாட்டு“ என்று தலைப்பிட்டு எழுதத் தொடங்கினேன். பதிவு நீண்டுவிட்டபடியால்  அந்தப்பாடலும் விளக்கமும் அடுத்தபதிவில்.)
படம் - கூகுளில் இருந்து எடுக்கப்பட்டது.