ஏங்கும் ஒரு கூடு

நினைவாலே நீ‘என்னில் நானாகி எனில்வாழும்

           நனைவுகள் காய வில்லை!

     நெருக்கத்தில் உனைக்கண்டும் நீடிக்கும் மௌனத்தில்

           நிற்கின்ற வலிமை இல்லை!

அணையாலே என்‘ஆவல் அடைத்திட்டும் தடுத்திட்டும்

           அதுமீறி வெள்ளம் வருமோ?

     அகலாத உன்னெண்ணம் அதையேற்றே உயிர்பூக்க

           அணைக்கின்ற உள்ளம் தருமோ?

துணையாக நீஎன்னில் துவள்கின்ற என்வேரின்

            துன்பங்கள் போக்க வேண்டும்!

      தோய்கின்ற என்நெஞ்சின் துடிப்பாக நீநின்று

            துயர்தன்னில் காக்க வேண்டும்!

கணையாக உன்வாளின் முனையாலே நான்பட்ட

            காயங்கள் மெல்லத் தெரியும்!

       கதறாமல் அதையேற்றுக் காதலெனும் மருந்திட்ட

            கற்பனைகள் சொல்லப் புரியும்!

விருப்போடு நான்நட்ட விதையென்னில் மரமாகி

           வேர்விட்டு விளைவும் காய்க்க

     வெட்டென்ற குரல்கேட்க வேதனையில் மனம்வாட

            வெளிச்சத்தை இருளும் மாய்க்க

வெறுப்போடும் என்‘அன்பை விலைபேசும் உளம்கண்டு

             வருத்தத்தில் உயிரும் வாடும்!

       வளர்கின்ற நினைவால்நீ வசந்தத்தைத் தந்தென்றும்

             வாழ்வதையென் உள்ளம் பாடும்!

கருப்பென்ன? வெளுப்பென்ன? கண்மூடி நின்றால்பின்

              கற்பனையின் வண்ணம் என்ன?

        கரைக்கின்ற கனவுக்கும் கரையில்லாக் கடலுக்கும்

              கவியெழுதும் எண்ண  மென்ன?

மறுத்தாலும் நீஎன்னை மறந்தாலும் முள்விட்டு

             மலர்மட்டும் கண்கள் காணும்!

     மறையாத நிலவென்று மங்கும்‘என் நினைவுன்னை

             மனமெங்கும் கொண்டு பேணும்!

நெருப்போடு விளையாட நெஞ்சத்தை விட்டென்றன்

            நிலைகண்டு வாடு கின்றேன்!

      நீங்கா‘என் நினைவோடு நீசெய்த மாயத்தென்

           நிழல்தன்னைத் தேடு கின்றேன்!

இருப்பாக்கி என்நெஞ்சின் இருள்நீக்கும் ஒளியாய்நீ

           இதமாக்க வந்து நின்றாய்!

     இடர்கூடச் சுடர்வீசும் இதழோர நகைசிந்தி

           இனிதாக்கித் தந்து வென்றாய்!

பொறுப்பாக எனில்‘உன்னைப் புதைக்கப்போய் உனில்‘இன்று

           புதைந்தென்றன் துன்பம் தீரும்!

    பொருளில்லாச் சிறு‘அசைவும் பொருளாக்கி நான்காணப்             

           புலனெல்லாம் இன்பம் சேரும்!

ஒருகூடு நின்றேங்கும்! உயிர்வந்து குடியேற

           உனையெண்ணிச் சிந்து பாடும்!

     உதறாமல் நீவந்தென் உலகோடு கலப்பாயென்(று)

          உணர்வெல்லாம் வந்து தேடும்!

தடுத்தாலும் உலகத்தின் தடையாவும் எனைத்தாக்கித்

          தரைவீழ்த்தத் துணிந்திட் டாலும்

     தண்ணீர்மேல் எழுத்தாக்கித் தள்ளாடும் என்நெஞ்சம்

          தாளாது பணிந்திட் டாலும்,

படுத்தாலும் உறக்கத்தைப் பகைத்தாலும் உன்‘எண்ணம்

          பகலாக இரவை மாற்றும்!

     படந்தென்னில் எனைச்சாய்க்கும் பழக்கத்தில் நீசற்றும்

          பாராத உறவைத் தேற்றும்!

தொடுத்தாலும் கிட்டாத தேன்பூவே!  வண்டாகத்

          துள்ளும்நின் கண்கள் எங்கே?

     துயரெல்லாம் உடன்மாய்த்துத் துணைநீயே எனவீழ்ந்து

          துடிக்கும் என்நெஞ்சம் அங்கே!

கொடுத்தாலும் என்றென்றும் குறையாத அன்புன்னில்

          கொடுத்திடவே உள்ளம் ஏங்கும்!

     குறையென்று நீசொல்லிக் கலைத்தால்என் செயவென்று

         கள்ளமனம் மெல்லத் தேங்கும்!

தறிகெட்டுத் தடம்மாறித் தனியேனாய் நான்வீழத்

         தரையாகத் தாங்கி நின்றாய்!

    தடுக்கின்ற மனம்மாற்றித் தவறல்ல எனக்கூறித்

         தடைமாய்க்கத் தேங்கு கின்றாய்!

பறிக்கத்தான் கதிரெட்டும் நிலவெட்டும் உனையெட்டிப்

         பார்க்கத்தான் அஞ்சி நின்றேன்!

    பெயர்விட்டுத் தவிக்கின்ற பித்தத்தில் நீயற்றுப்

         பிணமாக மிஞ்சு கின்றேன்!

மறிக்கின்ற உறவெல்லாம் மதியாதும் மிதியாதும்

         முறிக்கின்ற நெஞ்சம் உண்டு!

    மனம்பட்ட காலத்தும் மயக்கத்தின் இடைப்பட்டும்

         மாறாதுன் எண்ண முண்டு!

தெறிக்கின்ற சுடர்போலும் தேங்காத நீர்போலும்

         திரள்கின்ற உன்னைக் கண்டு

     தவிக்கின்ற என்நெஞ்சில் தகர்கின்ற இன்பத்தில்

              தாளாத காதல் உண்டு!