சம்மனசு டீச்சரும் மயில் டாலர் செயினும்.

எனது இரண்டாம் வகுப்பில் சம்மனசு டீச்சரிடம் படித்தேன்.குட்டையானவர். கொஞ்சம் குண்டுதான். மாந்தளிரின் நிறம். பெரிய சோழியின் தட்டைப் பகுதி போலக் கண்ணாடி , அதன் நடுவே உள்ள கீறல் போன்ற சிறு கண்கள். அருகில் வரும் போதெல்லாம்  வீசும் குட்டிக்குரா பவுடரின் வாசனை. அதற்குப் பின் எங்கே அந்த வாசனை வந்தாலும் மனம் ஒரு முறை சம்மனசு டீச்சரைத் தேடிப்பார்க்கும் .

கழுத்தில் அவர் அணிந்திருக்கும் சங்கிலியின் இரு முனையும் மயில் ஒன்றில் கோர்க்கப்பட்டிருக்கும். அது முழுவதும் சின்னச்சின்னக் கற்கள் பதிந்து ஏதேனும் ஒரு கோணத்தில் கண்களில் ஒளிச்சாட்டை வீசும் . கை நகங்கள் மிகச் சுத்தமாக ரோஸ்  நிறத்தில் துளியும் பிசிறில்லாதபடி பிறைவடிவில் அழகாக வெட்டப்பட்டிருக்கும்.

இடுப்பில் கைக்குட்டை. கைப்பை,  குடையெனத் திரைப்படங்களில் பதிந்து போன ஆசிரியைகளின் பிம்பத்திற்கு அவரிடம் படித்துப் படம் எடுத்த எந்த மாணவனோ இயக்குநனானதுதான் காரணமோ என்று பின்பு நான் பலமுறை நினைத்துப் பார்த்திருக்கிறேன். . எங்களுக்கெல்லாம் அப்போது சம்மனசு டீச்சரிடம் படிப்பதாகச் சொல்லிக்கொள்வதே பெரிய விஷயம் தான். அப்படி அருமையாகப் பாடம் நடத்துவார் இல்லாவிட்டால் இரண்டாம் வகுப்பில் அவர் நடத்தியதை மனதில் வைத்து இப்பொழுது நான் உங்களுக்குச் சொல்ல முடியுமா…..?

அவர் நடத்திய அவ்வையின் தமிழ்ப்பாடல் இன்னும் எனக்கு நினைவிருக்கிறது.

முதலில் என் மனம்பதிந்த அந்தப் பாடலுக்கு டீச்சர் சொன்ன  பொருளைச் சொல்லிவிடுகிறேன். கதை அதற்கப்புறம்தான்.

“ உங்களைப் போன்ற பிள்ளைகளைப் பெற்ற உங்கள் தாய் உங்களை ஏதாவது சின்னச் சின்ன வேலைக்காகக்  கூப்பிட்டுக்கிட்டே இருப்பாங்க. (வருந்தி அழைத்தல்)அவங்க எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டுக் கூப்பிட்டாலும் நீங்கதான் வரேன் வரேன் என்று சொல்லுவீங்களே ஒழிய வர மாட்டீங்க( வாராத வாரா) உங்களுக்கு விளையாட்டுதான் முக்கியம். சரி..நீங்க செய்ற மாதிரி உங்களுக்குப் பொருத்தமான வேலையைச் செய்யச் சொன்னாலும் ( வேறென்ன படிக்கிறதுதான் )செய்ய மாட்டீங்க..! ஒவ்வொரு நாளும் தூங்கப் போறதுக்கு முன்னாடி உங்களப் பத்தி நெனைச்சு நினைச்சே நெஞ்சு புண்ணாய்ப்போய் உங்ககிட்ட மாரடிக்கிறதுதான் எல்லா அம்மாக்களோட வேலை “

சரி   … இவ்வளவு அருமையான பொருளுடைய அந்தப் பாடல் என்ன என்று கேட்கிறீர்களா..?

மறக்குமா அது?

“ வருந்தி அழைத்தாலும் வாராத வாரா

பொருந்துவன போமினென்றால் போகா – இருந்தேங்கி

நெஞ்சம்புண் ணாக நெடுந்தூரம் தாம்நினைந்து

துஞ்சுவதே மாந்தர் தொழில் “

எத்தனை முறை சொல்லச்சொன்னார் என்று நினைவில்லை. ஆனால் டீச்சர் சொல்லச் சொல்ல நாங்கள் பின்பாட்டுப் பாடிக்கொண்டே மனப்பாடம் செய்த பல பாடல்களில் இதுவும் ஒன்று.

பள்ளிப்பருவம் முடித்து ஆசிரியப் பயிற்சியில் என் நண்பன் ஒருவனிடம் பேசிக்கொண்டிருந்த போது தன் அம்மாவின் வருத்தம் பற்றிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். நான்தான் தமிழை மெத்தப் படித்த மேதாவி என்ற நினைப்பில் உடனே என் கைச்சரக்கை எடுத்து விட்டேன்.

ஆமாண்டா, “ நெஞ்சம்புண் ணாக நெடுந்தூரம் தாம்நினைந்து

துஞ்சுவதே மாந்தர் தொழில்... “

நண்பன்தான் கேட்டான், சரிடா, மாந்தர் ன்னா அம்மான்னு அர்த்தமா?

கேட்ட அந்தக் கணத்தில் நான் சம்மனசு டீச்சரின் வகுப்பறையில் இருந்தேன். கரும்பலகையின் செவ்வகச் சுற்றில் அவர் ரசித்து வரையும் பூக்கோலத்தின் வலது மூலையில் மொட்டுகளை மொத்த மாணவர்க்கும் மலர்களை வந்த மாணவர்க்கும் வரைந்து வைத்திருந்த மலரோடு நானும் ஒரு மலராகி…

நீலமும் வெள்ளையும் உடுத்திய எஞ்சோடுப் பூக்களுடன்……

மெய்யெழுத்துகளுக்குப் புள்ளிகளை அழகான வட்டமாக வரைந்திருக்கும் டீச்சரின் குண்டு குண்டான கையெழுத்தைக் கரும்பலகையில் கண்டபடி

 “ வருந்தி அழைத்தாலும் …“

பக்கத்தில் கோவிந்தராஜன் .. இந்தப்பக்கம் சக்திவேல்…

 டீச்சர் நெருங்கி வரப்பெருகும்  …குட்டிக்குரா வாசனை…..

“ உங்ககிட்ட மாரடிக்கிறதுதான் உங்க அம்மாக்களோட வேலை  ” 

சம்மனசு டீச்சரின் கீச்சிடும் குரல்....

மாந்தர் அம்மா இல்லையே மக்கள்ன்னு தானே வரும்? அதுவரை எழாத கேள்வி உள்ளத்தெழக் கேள்வியைத் தலையாட்டி மறுப்பது போல் அங்கு

டீச்சர் உச்ச ஸ்தானியில் மீண்டும் மீண்டும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்,

 “நெஞ்சம் புண்ணாக… நெஞ்சம் புண்ணாக…“

“எல்லாரும் நான் சொல்லச் சொல்லச் சொல்லனும்..சரியா “

 “எங்க சொல்லுங்க.“

“நெஞ்சம் புண்ணாக..“  “நெஞ்சம் புண்ணாக..“

நாங்கள் 45 பேரும் புன்னகைத்தபடி ஓர்குரலில் கத்தினோம்.

நெஞ்சம் புண்ணாக ..

நெஞ்சம் புண்ணாக…!

பிரமையிலிருந்து மீண்டெழுந்து எங்கள் டீச்சருடைய குரலை ஓரங்கட்டி விட்டு அத்தனைநாள் கழுத்தை நெறித்துக் கட்டிவைத்திருந்த கயிறுகளைத் தளர்த்திவிட்ட போதுதான் ஆறாத புண்ணாய் அவ்வளவுகாலம் இருந்த அந்தப் பாடலின் உயிரை மீட்டெடுக்க முடிந்தது.

“எவ்வளவுதான் வருந்தி வருந்தி நாம் ஏங்கிக் காத்திருந்தாலும் நமக்கு இல்லை என்று விதிக்கப்பட்ட ஒன்றை நாம் அடைய முடியாது . ( வருந்தி அழைத்தாலும் வாராத வாரா )

நமக்கு என்று வந்து சேர்வது போ என்று துரத்தி விரட்டினாலும் நம்மைவிட்டுப் போகாது ( பொருந்துவன போமினென்றால் போகா )

இதை அறியாமல் இல்லாததற்காக  ஏங்கியும்,  நாம் விரும்பாது நம்மிடம் இருக்கின்ற கஷ்டங்கள் போகாதா எனக் கவலைப்பட்டும் கடைசியில் மனம் வருந்த உள்ளதைக்கொண்டு மகிழாமல் இறப்பதுதான் மக்களின் தொழில் ( நெஞ்சம் புண்ணாக நெடுந்தூரம் தாம் நினைந்து துஞ்சுவதே மாந்தர் தொழில் ).  இத்தனைக்கும்அந்த ஆசிரியப்பயிற்சி காலத்தில்  சைவசித்தாந்த இருபா இருபஃதில் அருணந்தி சிவாச்சாரியார் கூறும் உள்ளது போகாது, இல்லது வாராது “என்ற ( இந்நான்கடியின் ஒருவரிச் சிந்தனையை அதுவரை ஆயிரம் முறையாவது சொல்லித்திரிந்திருப்பேன். ( ரஜினி அழகாச் சொல்லிட்டாரேப்பா..கிடைக்காதது கிடைக்காது. கிடைக்கிறது கிடைக்காம போகாதுன்னு..! என்கிறீர்களா..?!) இந்தக் கருத்தில் எனக்கு உடன்பாடிருக்கிறதா இல்லையா என்பதல்ல இங்குப் பிரச்னை.

ஓரளவிற்கு நூல்களைக் குறிப்பாகத் தமிழ்நூல்களை வாசித்திருந்த போதும் இரண்டாம் வகுப்பில் கட்டிய டீச்சரின் கண்கட்டை அவிழ்த்துப் பார்க்கத் தோன்றவில்லை .

இந்தப்பொருளை உணர்ந்து  கொண்ட அந்தக் கணமே பாடல் பற்றி இவ்வளவு காலம் என்னை யோசிக்க விடாமல் அடக்கி வைத்திருந்த சம்மனசு டீச்சரின் குரல் பரிதாபமாகத் தலைகவிழ்த்துக் கேவியழுதபடி என்னை விட்டு அகன்று போனது. பல விஷயங்களில் எப்பொருள் யார்யார் வாய்க் கேட்பினும் உண்மையா என்று பார்க்கவேண்டும்  என்ற அறிவினைக் கற்றுத் தந்த பாடல் என்பதாலோ என்னவோ என்னால் இந்தப்பாடலை மறக்கவே முடியவில்லை. 

பின்பு எங்கேனும் அவரைப் பார்த்தால் இதைச் சொல்ல வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். 

அன்று நாங்கள் படித்த சமயத்தில் இரண்டாம் வகுப்பிற்குக் கோனார் நோட்ஸ் எல்லாம் இருந்ததா இல்லையா..

அருஞ்சொற்பொருட்கள் பாடலின் இறுதியில் போட்டிருந்தார்களா இல்லையா என்பதெல்லாம் எனக்குத் தெரியவில்லை.

ஒரு வேளை இவனுங்களுக்கு நடத்த இதை எல்லாம் பார்க்க வேண்டுமா…. இரண்டாம் வகுப்பில் இருக்கிற பாட்டுக்குக் கூட எனக்குப் பொருள் சொல்லத் தெரியாதா..? என்று கூட டீச்சர் நினைத்திருக்கலாம்.

 

.இவ்வளவு கனமான பாடலை எங்கள் ரெண்டாப்புக்கு வைத்த மகான் யார் என்றும் தெரியவில்லை.

ஆனால் டீச்சரைப் பார்க்கும் போது இதைப்பற்றி நிச்சயம் கேட்க வேண்டும் என்றே நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

எட்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு என் வீட்டிற்கருகே உள்ள இனிப்பகம் ஒன்றின் வாசலில் இருந்த பூக்கடை அருகே டீச்சரை அதே சோழிக் கண்ணாடியுடன் பார்க்க நேர்ந்தது. வண்டியைச் சாலையோரத்தில் நிறுத்திவிட்டு, வேகமாகப் பாய்ந்தேன். அழுக்கடைந்து கலைந்த ஆடைகளுடன், மடித்த குடையுடன் சுருங்கிய முகத்தோடும் நரைத்த தலையோடும் இருந்தது  எங்கள் அன்றைய தேவதை.

நான் பார்த்துப் பொறாமைப்பட்ட நகங்கள் அழுக்கடைந்து வெட்டப்படாமல் வளைந்து வளர்ந்திருந்தன.

என்ன ஆச்சு இவங்களுக்கு….?

டீச்சர்… என்ன நெனைப்பிருக்கா…. ? நான் 1984 ல இரண்டாவது உங்ககிட்ட … எம்பேர்…..

கண்கள் சற்று சுருங்கி விரிந்தன…

“ படுபாவி…படுபாவி… நீ நல்லா இருப்பியா… நாசமாப் போயிடுவடா..“நாசமாப் போயிடுவடா…..“ என்று சொல்லிக்கொண்டே

குடையை உயர்த்திச் சரமாரியாக என்னை அடிக்க ஆரம்பித்து விட்டார் சம்மனசு டீச்சர்.

என்ன நடக்கிறது என்று நான் புரிந்து கொள்ளும் முன்பே காந்தம் இரும்புத்துகள்களை இழுப்பது போல் சட்டென்று கூடிவிட்டது கூட்டம். “ டீச்சர் டீச்சர்“ என்றவாறே அவரது அடிகளை எனது கை அனிச்சையாய்த் தடுத்துக்கொண்டிருந்தது.

கடையுள் இருந்து இளம் பெண் ஒருத்தி ஓடிவந்தாள்.

“விடு சித்தி..விடு சித்தி….“ என்று கூறிக்கொண்டே டீச்சரின் கையில் இருந்த குடையைப் பறித்துக் கொண்டாள்.

ஆசுவாசப்படுத்த முடியாத அளவு டீச்சரின் ரௌத்திரம் இருந்தது. அவர் வாயிலிருந்து வந்த வசவுகள் இங்கு வார்த்தைப்படுத்த முடியாதவை.

கலைந்த சட்டையைச் சரிசெய்தபடி தெரிந்தவர்கள் யாராவது இதைப்பார்த்து விட்டார்களா என்று சுற்றுமுற்றும் பார்த்துபடி என்ன செய்வது என்று தெரியாத நடுக்கத்தோடு நின்று கொண்டிருந்தேன். என்ன செய்ய வேண்டும் என்று சிந்திக்கும் அறிவு சுத்தமாய் மழுங்கிவிட்டிருந்தது.

டீச்சரை உட்காரவைத்து அந்தப்பெண் கைப்பையிலிருந்து மாத்திரைப் பட்டையைக் கிழித்து மாத்திரையும் தண்ணீரும் கொடுத்துக் கொண்டே கேட்டாள்.

“ யாருங்க… நீங்க ? சித்திய என்ன செஞ்சிங்க…?

ஒண்ணும் செய்யலங்க..இவங்ககிட்டதான் நான் இரண்டாம் வகுப்பு படிச்சேன்“

“ஓஹோ..ஸ்டூடண்டாக்கும்“

“ஆமாங்க“

“ இதைத்தான் சொன்னிங்களா …அதான் சித்தி அப்படி நடந்துகிச்சி“

சுவாரஸ்யத்தின் ஈர்ப்புக் குறைய கூட்டம் விலகத் தொடங்கியிருந்தது.

“ டீச்சரோட பிள்ளங்க எங்கங்க? …என்னங்க ஆச்சு டீச்சருக்கு? ஏன் இப்படி இருக்காங்க…. உடம்புக்கு முடியலையா…? “ அடுக்கடுக்கான என் கேள்விகள் யாரைப்பற்றியோ என்பது போல் டீச்சர் ஆசுவாசப்பட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

“கல்யாணம் பண்ணாதானே பிள்ளைங்க..போன வருஷத்தில இருந்துதான் இப்படி... பண்டிகைக்குப் பர்சேஸ் பண்ணக் கடைவீதிக்குப் போன சித்திகிட்ட உங்கள மாதிரிதான் ஒருத்தன் (???) “டீச்சர் நான் உங்க ஸ்டூடண்ட்.. இப்ப போலீஸா இருக்கேன்னு…“ பேச்சுக் கொடுத்திருக்கான். என்ன டீச்சர் இவ்வளவு நகையோட போறீங்க… கழற்றி இந்தப் பையில வைச்சுக்கங்க…சுத்தியும் ஒரே திருட்டுப் பசங்களாத் திரியிறாங்க..ன்னிருக்கான்.

இதுவும் விவரம் புரியாம நகையைக் கழற்றிக் குடுத்திருக்கு..பையில போட்டுப் பத்தரமா வைச்சுக்கங்கன்னு அவன் கொடுக்க  இதும் பேக்ல போட்டு வைச்சு வீட்டுக்கு வந்து பாத்தா பையில கல்லுதான் இருக்கு..!நகையைக்காணாம். 

நான் டீச்சரைப்பார்த்தேன். ஆமாம் அந்த மயில் முழுதும் கல் வைத்த டாலர் செயின் அவர்கள் கழுத்தில் இல்லை. அட இவ்வளவு நேரம் எப்படி நான் இதைக் கவனிக்காமல் விட்டேன்?

 “நகையில இருந்த கல்தான் பையில கொட்டிருக்குமோ….? “ நிஜமாய் விளங்காமல்தான் கேட்டேன். 

“ஆமாமா நகையில கூழாங்கல்தான் வைக்கிறாங்க..அவ்வளவும் சின்னச் சின்ன கூழாங்கல்..சரியா நகையோட எடைவர்ற மாதிரி.. எப்படியெல்லாம் ஏமாத்துறாங்க பாருங்க …“

“போலீசில போய்க் கம்ளெய்ன்ட் குடுத்தா… எல்லாம் உங்கிட்ட படிச்சவனாத்தான் இருப்பான் அந்த லட்சணத்திலதான் நீ பாடம்சொல்லிக் குடுத்திருக்க…  உங்கிட்ட படிச்ச மத்தவனெல்லாம் எங்கெங்க எப்படி எப்படி கிரிமினலா இருக்காங்களோ….நல்லாப் பாடம் நடத்திருக்க..சரிசரி .எழுதிக் குடு… கிடைச்சாச் சொல்றோம்..ன்னு சொல்லிட்டாங்க. அதக் கேட்டதில  இருந்துதான் சித்தி இந்த மாதிரி ஆயிறிச்சு..“

“நீங்களாவது பரவாயில்லை.. நாலு மாசத்துக்கு முன்னாடி கல்யாணப் பத்திரிக்கை கொடுக்க “நான் உங்க ஸ்டூடண்ட் டீச்சர்ன்“னு சொல்லி ஒருத்தன் வந்தான்.

அவன் கைய கடிச்சு “செயின குடுடா.......... செயின குடுடான்“னு இது கத்துன கத்துல அவன் கழுத்துல கிடந்த அவனோட செயினக் கழற்றிக் குடுத்துட்டுப் போயிட்டான்.

அப்பறம் நான்தான் அங்கக் கிடந்த பத்திரிக்கையை வைச்சு அட்ரஸ் கண்டுபிடிச்சு கைல கட்டோட இருந்த அந்தத் தம்பி வீட்ல கொண்டு போய்ச் செயினைக் கொடுத்துட்டு விவரத்தச் சொல்லிட்டு வந்தேன்“

நான் மெல்ல என் கையை இறுக்கிக் கட்டிக்கொண்டேன்.

“ கவலைப்படாதீங்கம்மா… கண்டிப்பா டீச்சரோட நல்ல மனசுக்கு எல்லாம் நல்லபடியா நடக்கும். செயின் கிடைக்கும்.. “ என்றேன்.

டீச்சரின் நிலைகுத்திய கண்களில் கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது.

“நெஞ்சம் புண்ணாக நெஞ்சம் புண்ணாக

வருந்தி அழைத்தாலும் வாராத வாரா…“

என்ற டீச்சரின் அந்த கீச்சுக்குரல் வீடுவந்தபிறகும் என் காதில் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது. கூடவே அந்தப் பவுடரின் வாசனையும்..!

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….............

இனி சற்றும் சுவாரசியம் இல்லாத பகுதிதான். கதைவிரும்பிகள் இத்துடன் வாசிப்பை நிறுத்திக்கொள்ளலாம்

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ஒரு ஆசிரியர் பரப்பும்   தவறான கருத்து அவரிடம் படிக்கும் எத்தனை தலைமுறைகளை முட்டாளாக்கி விடும், அவன் எவ்வளவு பொறுப்பாகச் செயல்பட வேண்டும் என்றெல்லாம்  பயிற்சியில் நான் கற்காத பாடங்களைக் கற்றுத்தந்தது என் நண்பன் கேட்ட அந்தக் கேள்விதான்..!

பாடப்புத்தகங்கள் மாணவருக்கான துணைக்கருவியே! அது ஆசிரியருக்கு உரியதன்று. நிச்சயம் ஒரு நல்ல ஆசிரியன் அதைக் கடந்துதான் போக வேண்டும்.அப்பொழுதுதான் மாணவனுக்கு உரிய தகுதியைத்தாண்டி ஓர் ஆசிரியன் நிற்க முடியும்.

 

குறிப்பாக மொழிப்பாடங்களில் லயிப்பை மாணவர் மனதில் ஏற்படுத்த விரும்பும் ஆசிரியர் வெறும் நோட்ஸை நம்பிக்கொண்டிருப்பதில் பயனில்லை. அப்படிப்பட்ட ஆசிரியரிடம் பாடம் கேட்கும் மாணவனும் ஆசிரியரை நம்புவதைவிட நோட்ஸை நம்புவதுதான் உத்தமம் என்று நினைப்பதில் ஆச்சரியம் என்ன..? 

இன்று ஆசிரியர் எதிர்கொள்ளும் இன்னொரு பிரச்சனை ஒரு வகுப்பில் இருக்கும் மாணவன் அவ்வகுப்பிற்கான நுழைவு நடத்தை ( Entry Behavior )  அற்றவனாய் இருப்பதுதான். பத்தாம் வகுப்பில் அரிச்சுவடி கற்கும் நிலையில் இருக்கும் ஒரு கூட்டத்திற்கு எப்படி சார் அகநானூறு நடத்த..? அவன் பாஸானாப் போதாதா ? என்றொலிக்கும் ஆதங்கத்தினையும் இங்குப் பதிவு செய்தாகத்தான் வேண்டும். மீண்டும் இலக்கணம் தான் நினைவுக்கு வருகிறது ஒரு ஆசிரியன் மாணவனுக்கு எப்படிப் பாடம் நடத்தவேண்டுமாம்...?தமிழ் சொல்கிறது.....

“ கொள்வோன் கொள்வகை அறிந்து அவன் உளம் கொள “

இதில் ஒரு வார்த்தையை ஏன் ஒரு எழுத்தைக் கூட என்னால்  நீக்கிப்பார்க்க முடியவில்லை.

கொள்வோனாய் இருக்கின்ற மாணவனுடைய

கொள்வகை அறிந்து..   

எப்படி......?

 அரிச்சுவடி தெரியாதவனுக்கு  அதைச்சொல்லிக் கொடு அகநானூறு கொள்வோனுக்கு அதைச் சொல்லிக்கொடு . இரண்டையும் மாற்றிப் போட்டுப்பாருங்கள். இருவருக்குமே அதனால் பயன் இருக்காது. அப்ப ரிசல்ட்… நிச்சயம் மாணவன் அறியாததை அறிந்து கொண்டிருப்பான்தானே!

அடுத்துள்ளதுதான் மிக முக்கியம். ஆசிரியப் பயிற்சியில் நான் கழித்த இரண்டாண்டுகளும் இந்த இரு சொற்களுக்காகத்தான்,

மாணவனின் உள்ளம் கொள்ளை கொள்ளும் படியாக…

ஆசிரியனை அவன் விரும்ப வேண்டும். ஆசிரியரை விரும்பினால் பாடத்தையும் விரும்புவான் என்கிறது உளவியல். 

மாணவனின் கற்றல் “தான் கற்கிறோம்“ என்று அறியாத ஒரு தருணத்தில் நிகழ்வதாக இருக்கவேண்டும். ஒன்றைக் கற்றுக் கொண்டு விட்டோம், புதிதாக ஒன்றை அறிந்து திறன் பெற்றுவிட்டோம் என்ற அந்த மகிழ்ச்சி அவனுள் இருந்து வர வேண்டும். மிதி-வண்டி ஓட்டச் சொல்லிக் கொடுப்பவன் இருக்கையைப் பிடித்தவாறே கூடவர, ஓட்டக் கற்றுக் கொடுப்பவன் ஒரு தருணத்தில் தன் கையை எடுத்தபின் “துணையின்றி ஓட்டுகிறோம்“ என்றறியாமல் சிறிது தூரம் ஓட்டிச் சென்று... யாருடைய துணையின்றியும் மிதிவண்டி ஓட்டக்கற்றுவிட்டோம் என்று அறியுந்தருணத்தில் தோன்றும் மகிழ்ச்சி.. அப்படிப்பட்ட ஒரு மகிழ்ச்சியைத்தான் ஒவ்வொரு கற்றலின் போதும் மாணவன் பெறவேண்டும்.

கையைவிட்டு ஓட்டும் சாகஸமெல்லாம் அதற்கப்புறம் அவனே கற்றுக்கொள்வான். அதைக் கற்றுக் கொடுக்கவும் முடியாது. அப்படிப்பட்ட கற்றலின் இன்பத்தைக் கொடுப்பதாய்க் கல்வி இருக்க வேண்டும்.

கணித வகுப்புகளில் இதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் அதிகம்.

விடையை முதலில் கண்டுபிடிக்கும் மாணவனின் குதூகலம்…… 
அந்தக் கற்றல்தான் கற்கிறோம் என்பதை அறியாத கற்றல்.

கல்லூரியில் படிக்கும் போது ஒரு பேராசிரியர் இருந்தார். அவர் வகுப்பே நோட்ஸ் தான். எதையும் நடத்துவதில்லை. ஒரு புராதனப் புத்தகத்தைக் கொண்டுவருவார். அதன் தலைப்பு என்ன என்று தெரிந்து யாரும் தெரிந்து கொள்ளக் கூடாது என்று கெட்டி அட்டை போட்டு வைத்திருப்பார். அதைப்பார்த்துச் சொல்லிக் கொண்டே இருப்பார். அந்த ஒரு மணிநேரமும் கை ஒடிய நாங்கள் அவர் சொல்லுவதை எழுதிக் கொண்டே இருக்கவேண்டும்.

ஒரு வாரம் தான் அதற்குப் பிறகு நான் எதுவும் எழுதுவதில்லை. உடனேயே கண்டுபிடிக்கப்பட்டேன். 

“ஏன் எழுதல?“

“நான் புத்தகத்திலேயே படிச்சிக்கிறேன் சார். நோட்ஸ் தேவையில்லை“.

“அப்ப என் கிளாஸ்ல உனக்கென்ன வேலை வெளிய போ!“

நோட்ஸ் எடுப்பது மட்டுமே வகுப்பென்றால் வெளியே இருப்பதுதான் உத்தமம் என்று அதற்குப்பின் அவர் பிரிவேளை என்றால் நூலகத்திற்கு வந்துவிடுவேன்.

மாணவனைப் பிரமிக்கச் செய்த, பேரதிசயமாகப் பார்க்கச்செய்த ,“இந்தத் துறையில் இவருக்குத் தெரியாதது எதுவுமே இருக்க முடியாது“ என்ற பிரமாண்டத்தைக் கட்டமைத்துக் காட்டிய ஆசிரியர்களையும் நான் கடந்துதான் வந்திருக்கிறேன். தாங்கள் சோதிக்கப்படுகின்றோம் என்பதை அறிந்தும் தாங்கள் அறிந்ததை அகமகிழ்வோடு பெற்றுக்கொள்  என்று மலர்ச்சி நிறைந்த முகத்தோடு அளித்தவர்கள்...... , தங்களின் கோபுரங்களை இடிக்கிறானே என்ற கவலையற்றுத் தெரியாது எனக் கூறி “இதை அறிந்து கொள்ள வேண்டுமானால் இந்தப் புத்தகத்தை வாசிக்கவேண்டும். நீ மட்டுமல்ல…. நானும்“ என்று சொல்லி இன்னும் வானளவு உயர்ந்தவர்கள்....இவர்களிடம் இருந்து கற்றுக்கொண்டுதான் வந்திருக்கிறேன்.

அவையெல்லாம் அதிகம் என்பதால் எல்லாவற்றையும் நினைவில் கொள்ள முடியவில்லை. அதனால் என் நினைவில் இருக்கக் கூடிய  

இது போன்ற எனது இன்னும் சில தவறான கற்றல் அனுபவங்களைச் சொல்லத்தான் வேண்டியிருக்கிறது.

அதில் அடுத்து வருவது,

 ““ ‘ங‘ வை வளைத்த கதை“

.

( படம் - மாதிரியே. நன்றி - கூகுள்)