தமிழ்க் கைம்மா நல்லா இருக்குமா?

பண் இசைத்துப் பாடுபவன் பாணன். அவன் மனைவி பாணி. பாட்டுப்பாடி கிடைப்பதைக் கொண்டு வாழ்க்கை நடத்துவதுதான் அவர்கள் தொழில்.

அவர்களை வாழவைத்த தர்மப்பிரபுக்களும் அன்று இருந்திருக்கிறார்கள்.

தன் வறுமையைப் போக்க ராமன் என்கிற வள்ளலைப் பார்த்துப் பரிசில் பெற்று  வீட்டுக்குள் வருகிறான் அந்தப் பாணன்.

பாணி தன் கணவன் என்ன வாங்கி வந்திருப்பான் என்ற ஆவலில் அவனிடம் கேட்கிறாள்.

“வானளவு புகழ்மிக்க இந்த மண்ணில் வாழும் வள்ளலிடம் உன் திறமைகளைக் காட்டி என்ன பரிசு பெற்று வந்திருக்கிறாய்?“

“ களபம்  அளித்தார் “ என்கிறான் பாணன்.

“சந்தனமா? அது எதற்கு? பூசிக்கொள்ளவா கொடுத்தார் அந்த வள்ளல்? நாம் என்ன சந்தனம் பூசிக் கொள்ளும் நிலைமையிலா இருக்கிறோம்? அதை நீயே பூசிக்கொள்“ என்கிறாள் பாணி. களபம் என்பதற்குச் சந்தனம் என்பதும் பொருள்.

“ அய்யோ இல்லை இல்லை நீ தவறாகப் புரிந்து கொண்டாய்! அவர் கொடுத்தது மாதங்கம் “ என்கிறான் பாணன்.

“ ஓகோ நம்முடைய நிலைமையைப் புரிந்து கொண்டு நிறைய தங்கம் அளித்தானோ அவ்வள்ளல்? இனிமேல் நம் நல்வாழ்விற்குக் கவலையில்லை. நாம் நன்றாக வாழலாம் “ என்றாள் பாணி.

 

“அடடா! மாதங்கம் என்று நான் சொன்னதை நிறைய தங்கம் என்று புரிந்து கொண்டாயோ ? அவர் தந்தது தங்கம் இல்லை. வேழம் “என்கிறான் பாணன்.

“ என்ன கரும்பா? உன் திறமைக்குக் கரும்புதான் தகுமென்று அளித்தானா   அவ்வள்ளல்?. அதை நீயே தின்று கொள்“  என்கிறாள் பாணி.

வேழம் என்பதைக் கரும்பு என்று புரிந்துகொண்டாயா? உன்மேல் தவறில்லை. அவர் கரும்பைத் தரவில்லை.

அவர் தந்தது கம்பமா என்று மீண்டும் கூறுகிறான் பாணன்.

“போயும் போயும் உன் திறமைக்கு கம்பின் மாவுதான் கிடைத்ததா? சரி என்ன செய்ய ? அதைக் கொண்டு களி கிண்டியாவது பசியாறலாம்“ என்று ஆறுதல் சொல்கிறாள் பாணி.

“ அது சரி, கம்பமா என்பதை கம்பின் மாவு என்றும் பொருள் கொள்ள முடியும் தான்! உனக்கு என்ன சொல்லிப் புரியவைப்பது என்று தெரியவில்லையே!

அந்த வள்ளல் தந்தது “ கைம்மா “ “ என்கிறான் பாணன்.

“ ஐயையோ! யானையா தந்தார் அவ்வள்ளல்.

நாம் அதை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்வது? “ என்று கலங்கி நிற்கிறாள் பாணி.

இந்த அழகிய உரையாடலைச் சொல்லோவியமாய்க் காட்டும் பாடல்  இதுதான்.

“இம்பர் வான் எல்லை இராமனையே பாடி  
என் கொணர்ந்தாய் பாணா நீ “,என்றாள் பாணி  
வம்பதாம் களபமென்றேன். – பூசுமென்றாள்!
மாதங்கமென்றேன்.- யாம் வாழ்ந்தோமென்றாள்!  
பம்பு சீர் வேழமென்றேன் .- தின்னுமென்றாள்!
கம்பமா என்றேன்.-நற்களியாமென்றாள்!  
கைம்மா என்றேன்.-சும்மா கலங்கினாளே!

இங்கு பாணி புரிந்து கொண்ட, களபம் ( சந்தனம்), மாதங்கம்  ( நிறைய தங்கம் ), வேழம் ( கரும்பு), கம்பமா ( கம்பின் மாவு ) , கைம்மா என்னும் அனைத்துச் சொற்களும் இந்தப் பொருள் மட்டுமல்லாமல்  யானையையும் குறிப்பன.

பாணன் யானை எனப் பொருள்படும் பல்வேறு சொற்களைச் சொல்லிக்கொண்டே வர, பாணி அதன் வேறு பொருளினைப் புரிந்து கொள்வது போலச் சுவைபட இந்தப் பாடலை அமைத்தவர், அந்தகக் கவி  வீரராகவ முதலியார். இவர் ஒரு குருடர். ஆனாலும் இவரைப் பார்த்து யாரும் “குருடர் கண்ட யானை கதை“ எனக் கூறி விட முடியாதுதானே.

 

ஏனென்றால் பார்வையுள்ள நம்மைவிட யானையைப் பற்றி அதிகம் தெரிந்து வைத்திருக்கிறார்.

இப்பக் கொஞ்சூண்டு இலக்கணம்,,,

தமிழில் உரிச்சொல் உரிச்சொல் என்று சொல்கிறார்கள் அல்லவா?

அது இரண்டு வகை,

ஒரு சொல்லுக்கு இருக்கக் கூடிய  பல பொருட்களைக் குறிப்பிடல்.

சான்றாக இம்மி என்ற சொல்லுக்குரிய பல பொருட்களாக – ஒரு அளவு, மத்தங்காய்ப்புல்லரிசி, பொய், புலன் எனப் பல பொருள்களைக் குறிப்பதைக் கூறலாம்.

அடுத்து

ஒரு சொல்லைக்  குறிக்கக் கூடிய பல சொற்களைக் குறிப்பிடல்.

இந்தப் பாடலில்  யானை எனும் ஒரு சொல்லைக் குறிக்கக் களபம், மாதங்கம், வேழம், கம்பமா, கைம்மா ஆகிய பல சொற்களைப் பயன்படுத்தி இருப்பதை இதற்கு எடுத்துக்காட்டாகக் கூறலாம்.

சரி ஏன் இவ்வளவு கஷ்டப்படனும் இதெல்லாம் நமக்கெதுக்கு என்கிறீர்களா?

உண்மைதான். இதல்லாம் நமக்கெதுக்கு..?

பெரிய பெரிய புலவர்களின் தேவைக்கு  உரிய சொல்லாக இருப்பதால் தானே அதற்கு உரிச்சொல் என்று பெயர்.

அப்புறம் இதில் பாணன் போய்க் கேட்கிறான் இல்லையா, அவன் இரவலன்.

அவனுக்குக் கொடுப்பவன் புரவலன். கொடுப்பது எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு ஒரு திருக்குறள் இருக்கிறது

“ இலனென்னும் எவ்வம்  உரையாமுன் ஈதல்

 குலனுடையான் கண்ணே உள”

இந்த ஒரு குறளுக்கு மூன்று பொருள் காட்டுகிறார் பரிமேலழகர்.

முதற்பொருள்.

தான் எவனிடத்தும் போய் இல்லை என்று இரக்காமலும், ( இலன் என்னும் எவ்வம் உரையாமை ) தன்னிடம் வந்து இல்லை என்று கேட்பவருக்குத் தன்னிடம் இருப்பதைக் கொடுத்தலும் ( முன் ஈதல் ) ஆகிய இரண்டு பண்புகளும் நல்ல குலத்தில் பிறந்தவர்க்கே உரிய குணங்களாம்.

இரண்டாவது பொருள்.

தன்னிடம் ஏதேனும் வேண்டி வருபவர்கள் , “ இது எம்மிடத்தில் இல்லை ஏதேனும் கொடுத்து உதவுங்கள் “ என்ற துன்பம் தரக் கூடிய சொற்களைக் கூறும் முன்பாகவே  ( இலன் என்னும் எவ்வம் உரையாமுன் )  அவனுக்கு  வேண்டியவற்றைக் கொடுக்கும் பண்பானது நல்ல குலத்தில் பிறந்தவரிடத்தில் மட்டுமே இருக்கக் கூடிய குணமாகுமாம். ( ஈதல் குலனுடையான் கண்ணே உள )

மூன்றாவது பொருள்

ஒருவனிடம் யாசகம் பெற்றுவிட்டால் அப்படிப் பெற்றுக் கொண்ட இரவலனது வாயிலிருந்து, அதற்குப் பின்னர் “ இல்லை “ என்ற துன்பம்தரும் வார்த்தையே வரக்கூடாதாம். அந்த அளவிற்குக் அவனது வாழ்க்கைக்குத் தேவையான அளவு கொடுத்தல் (“ இலனென்னும் எவ்வம்  உரையாமுன் ஈதல் ) நல்ல குலத்தில் பிறந்தவரிடத்தில் மட்டுமே இருக்கக் கூடிய குணமாகுமாம்.

திருவள்ளுவர் எதை நினைத்து எழுதினாரோ என்னமோ உரையாசிரியர்கள் எப்படியெல்லாம் யோசித்திருக்கிறார்கள் பாருங்கள்! பரிமேலழகர் உரை சிறந்தது பலரும் சொல்வதற்கு இது போன்ற பல நயங்களை அவர் சொல்லிச் செல்வதுதான் காரணம்.

சிக்கல் என்னவென்றால் அவரது உரையை விளங்கிக் கொள்ள வேண்டுமானால் அதற்கும் ஒரு உரை இன்று தேவைப்படும் என்பதுதான்.

முயல்வோம்.