கவிஞர்.கி.பாரதிதாசன் கண்ணன்விடு தூது

                        






                                    


                               


      
 















                                  காப்பு 

பண்ணில் தமிழ்பாடும் பாரதி தாசர்மேல்

கண்ணன் விடுதூது கட்டுரைத்துக் - கொண்டுசெல

மாலைவரு மாலைதிரு மாலைபெற மாலடியார்

காலைதொழுங் காலையவர் காப்பு.


( ஈற்றிரண்டடிகள் மடக்கு. . இதன் பொருள் : மாலைவரு மாலை -மாலை வேளை வரும் திருமாலை, திருமாலை பெற - மேன்மைபொருந்திய மாலையைப் பெற்றுவரத் தூதாய் அனுப்ப, மாலடியார்  - மாலடியார்களாகிய ஆழ்வார்களின், காலை தொழுங்காலை -  திருவடிகளைப் பணியுங்காலை, அவர்காப்பு -  அவர்களே இந்நூலினைக் காத்தமைவர்)



மங்கலங் கொண்டு மலர்கொண்டு மாமலையின்

தங்குவளங் கொண்டு திடங்கொண்டு – எங்குநிறை

திங்களொளி விஞ்சுந் திருவுடையை! பத்தருளக்

கங்குல் அழிக்குங் கரமுடையை! – தங்குமுனைத்

தாங்கிடவா வென்றழைக்கத் தாமதியா தக்கணமே

வேங்கடவா நீயெழுந்து வாராயோ? – மூங்கிலெழும்

புல்லாங் குழலைம் புலன்சேர்த்துக் கட்டிவிட

எல்லா மெமக்கின்ப மாகாதோ? – கல்லிகந்து

முல்லை நிலம்வாழ்ந்த மூத்தகுடி யாதவரின்

தொல்லை இடர்போக்கத் தோன்றியவா! – வில்லைத்

திருச்சங்கைச் சக்கரத்தைத் தண்டத்தை வாளை

ஒறுப்பதற்குங் காப்பதற்கும் ஒன்றாய் – இருத்திடுமுன்

மல்லாண்ட திண்தோள் மயங்கிக் கிடந்தவனும்

பல்லாண்டு பல்லாண்டு பாடியதும் – நில்லாமல்

உள்ளம் உருக உயிர்விழிக்க உன்னையொரு

பிள்ளைத் தமிழெடுத்துப் பேசியதும் – வெள்ளமெனப்

பெற்றதெலாம் வாரிப் பெருமானுக் காயளித்தொன்

றற்றபினு மீயென் றிரந்ததுவும் – குற்றமன்றென்

றெல்லை யிலாக்காதல் எம்மானே உம்மீதாய்

தொல்லை தருகொள்ளை தேர்ந்ததுவும் – புல்லினிழி

தீண்டாக் குலமென்றும் தீங்கென்று முன்னடியோன்

வேண்டாப் பொருளான வேதனையால் – ஆண்டோரின்

கண்திறக்கக் கல்லடியுன் காதலன்மேற் பட்டவுடன்

புண்பட்ட மேனியனாய்ப் போனதுவும் – பிண்டமென

வந்தோனை முற்றுருவாய் “வாளை உறையிடான்“

செந்தே னமுதளிக்கச் செப்பியதும் – நிந்தித்து

நின்னடியா னைத்துரத்து நாட்டரசைக் கண்டித்து

நின்படுக்கை நீயெடுத்து நீங்கியதும் – இன்பமென்று

கட்டில் கணிகையின்மேல் காமுற் றிருந்தவனை

வட்டில் கொடுத்துதவி வந்ததுவும் – உட்கலந்தே

உன்னடிகள் போற்றி உவந்துன் அடியார்கள்

பொன்னடிகள் என்முடிமேல் பூசிப்பேன் – நின்னடியோன்

பள்ளி எழுப்பிடுமப் பாடல் செவிமடுத்தே

துள்ளியெழு கின்ற இயல்புடையாய் - உள்ளே

ஒருவர் கிடக்க இருவர் அமரத்

திருவடியார் மூவருமே நிற்க – இருள்சூழ

வையந் தகளியாய் வார்கடலே நெய்யென்று

மெய்தீபத் தால்மூவர் மீதுற்றாய்! – உய்ய

இலைமண்ணில் வேர்மேல் இருக்கச் செடியின்

தலையூன்றி நட்டல் தகுமோ? -  மலைத்தோனை

இற்ற கயிறிறைத்  தில்லிக் குடநீரைப்

பற்றின்மேல் பாய்ச்சியவன் பாரித்தாய்! – கற்றறிந்து

எச்சுவையும் முன்னில்லா எம்பெரும! உன்னழகின்

அச்சுவை  காட்டி அணைத்தாண்டாய்! – மெச்சி

உனையல்லால் மற்றோர் உளங்கொள்ளாப் பாடா

நினைவொன்றே கொண்டுநிற் பித்தாய்! – மனையாட்டி

பூக்களால் கட்டிவுனைப் பார்க்கத் தவமிருக்கப்

பாக்களைக் கண்டு பரிந்தேற்றாய் ! – நீக்கமற

ஆண்டவுனைப் பாடாதுன் ஆழ்வாரைப் பாடியவன்

வேண்டாதும் உன்பாத வீடளித்தாய்! – தோண்டத்தன்

கண்கொடுத்தோன் என்றென்றும் காணுதற்கே நின்னழகைக்

கண்பொறித்துப் போனாய்க் கருணையினால் - புண்ணழுகத்

தூற்றும் முறமாக்கென் சல்லடையா முள்ளத்தை

மாற்றும் வகைசெய்யென் மாதவனே! – போற்றிடுநின்

வல்ல செயல்பலவும் வாழ்த்தி அடிதொழுமிப்

புல்லோனுக் காய்த்தூது போவாயோ? - பொல்லாத

வீழ்ச்சி உனதடியார்க் குற்றிடுமென் றாரவர்க்குச்

சூழ்ச்சி பதிலளித்த சுந்தரனே! – வாழ்ந்திடவே

தூதனாய்ச் சாரதியாய்த் துன்பந் துடைப்பவனே!

வேதனை மாற்றி விதிப்பவனே! – சோதனையில்

கண்ணீர் பெருக்கிக் கதறி உயிரினரும்

பெண்மானம் காக்காத பேடிகழ்ந்துன் – எண்ணமெழக்

“கண்ணா எனதுநிலை காணாயோ“ என்றிடக்கார்

வண்ணா உனதருளைக் காட்டினையே! – எண்ணியெண்ணிப்

பாதம் வரைந்துவைத்துப் பட்சணமும் சக்கரையும்

ஓதித் திருநாமம் ஓர்க்கின்றேன்! -  வேதமெலாம்

நீயாகி நிற்பதனை நானிலங் காத்திடுநல்

தாயாகித் துன்பந் தணிப்பதனை –  நோயுற்று

நீயே வழியென்று நின்னை அவரிடத்துப்

போய்மாலை வாங்கிவரப் போக்குகிறேன்! –  காய்மனதால்

அன்னந் தனைவிடுப்பேன் அங்குத் தமிழ்க்கடலில்

நின்று திரும்பிவர நேராதே! – பின்னும்மவ்

வண்டை யனுப்பிடவோ வாடாத வெண்பாப்பூ

உண்டுறைந் தென்நோய் உரைக்காதே! – அண்டிவரு

கிள்ளாய்நீ போயென் கிறுக்குரைப்பாய் என்றால்நெஞ்

சள்ளுமவர் கோவைமொழிக் காற்றாதே! – உள்ளம்போய்க்

கன்னங் கருங்குயிலே காட்டென்றால் அங்கிணைய

இன்னோர் குயிலொன் றிருக்கிறதே ! – என்செய்வேன்?

தென்றலைப்போய்த் தூதுசொல்லித் தீர்ப்பாய்யென் றாலவரின்

முன்றில் தமிழுலவ மோதாதே! – என்றும்

தமிழங் குறையத் தமிழ்பெறு தற்கே

தமிழைப்போ வென்றால் தகுமோ? – “அமிழ்தத்தை

உண்ணப் பெருங்காதல் உண்டவர்பால்“, என்றுரைக்கக்

கண்ணாநீ யன்றிக் கதிவேறார் ? - திண்மையுடன்

ஆயுத மொன்றேந்தா தைவருடன் நின்றெதிர்த்தோர்

மாயும் படிச்செய்த மாயத்தைச் - சாய்வறியாச்

சாகாப் பிறப்பென்று தொல்லை பலகொடுத்த

ஆகா சுரனழித்த ஆண்மையை - நீகாத்த

பார்த்தனுக்குத் தேரோட்டிப் போர்முனையில் சோர்ந்தவனைக்

கூர்த்தமதி யாற்கீதை கூறியதைச் - சீர்த்திமிகு

பட்ட முனக்காகப் பார்த்திருந்த வப்போதும்

இட்ட முடனும்பிக் கீந்தமையை - சுட்டெரிக்கும்

முப்படையும் நூற்றுவர்க்கு முன்னளித்துப் பாண்டவர்க்கு

எப்படையும் வெல்லநீ எஞ்சியதை - ஒப்பிடுநான்

“எச்செயலும் செய்வேன்! எதிர்பாரேன் எவ்விளைவும்.!!

உச்சரிக்க உண்டேகாண் உன்நாமம்!“ – அச்சுறுத்த

அம்புன் திருமுகத்தில் ஆயிரம் தைத்திடவும்

வெம்பினாய் இல்லாய் வலிநோக்காய் – நம்பியவன்

பார்த்தன் அவனழிக்கப் பீ்ஷ்மன் கணையெடுக்க

வார்த்தை தவறிவிட்டாய் வேகத்தில் – தீர்ப்பதற்குச்

சக்ரா யுதமெடுத்துச் சத்தியத்தை மீறியதுன்

பக்தன் அவனிடரைப் போக்கவலோ? - திக்கறிவாய்

வெண்ணெய் மறைப்பவரும் வெல்லுவரோ? தாழியையும்

கொண்டே பறப்பாய்‘ய சோதையவள் – மண்ணைநீ

தின்றவாய் காட்டென்று தேடத் திருவாயுள்

வென்றவேழ் ஞாலம் வரத்திறந்தாய்! - அன்றி

எளியன் உனையென்றே எண்ணி இருந்தால்

வெளியு நிறையுவடி வாவாய்! - துளிசிந்தக்

குன்றைக் குடையாக்குங் கைவண்மை கால்வண்மை

கன்னில் அகலிகையின் கட்டுடைக்கும் - தன்னில்

எதுவளிக்க வென்றெண்ணி ஏங்கிக் கிடந்த

விதுரனளி வாழைவிருந் துண்டாய் - மதுரமுள

பாலில் தயிராகி மோராகி  வெண்ணையுமாய்

நாலாகி யல்லா நறுநெய்யாய் – மேலமிழ

நானிலமு நீர்படவே நின்றொழியா நின்றொழிலால்

மீனினமாய் யிவ்வுலகு மீட்டதுவும் - வானமுதம்

மேருமத் தாய்ப்பாம்பு மேவுகயி றாய்த்தாங்கக்

கூர்மாவ தாரத்தைக் கொண்டதுவும் - பேர்த்தும்

இராதுலகஞ் செய்த இரண்யாட்சன் கொல்ல

வராகமாய்த் தோன்றி வதைத்து, – தராத

வரம்பெற்றுத் தன்னை வணங்குக என்ற

இரணியனைக் கொன்றநர சிம்ம! – உரங்கொண்ட

காவலனாய் எம்முயிருங் காதல் புரிந்தறிய

ஆவலனாய் நிற்கு மருளாளா ! –மாவலியின்

வீறடக்க ஓரடியும் ஈரடியில் மூவுலகும்

ஆறுமன நான்மறைக்கு ளைம்புலனும் - கூற

சிரசரிந்து தந்தைசொல் சீராட்டுந் தாய்கொல்

பரசுராம னாய்க்கடலைப் பாரி(து) - அரசணைக்க

மாதர் பலகோடி மன்னர்க் குரிமையென்பார்

சீதை ஒருவளன்றிச் சிந்தையிலாய்! – நீவாழ்

குலங்காத்துத் தேனுகனைக் கொல்லுதற்கே மண்ணில்

பலராம னாயுதித்த பாங்கும்   - உலகளந்து

எவ்வழியும் காணும் இயல்பினனே என்னவர்பால்

இவ்வழிபோ  என்றே இயம்புவனோ? – செவ்வடிவ

மெல்லா மறிந்தவுனக் கென்னென்று நானுரைக்க?

நில்லா மனதிலவர் நாடினேன் ! - சொல்லவோ

கூடும் அவர்பெருமை? குன்றாத் தமிழ்க்கடலாம்!

நாடு மொருதுளிநான்! நீயறிவாய் !  - பீடுயர்த்துங்

கம்ப னடிப்பொடியாம் கண்ட அவர்பெருமை

இம்மா நிலத்தில் இனிதுறவே – கம்பனிதழ்

கம்பனந் தாதி கவிமனங் காட்டபெருங்

கம்பன் விழாக்கண்டும் காதலினால் – தம்மனதில்

ஏத்து மவர்பால்நீ ஏகின் வரவேற்றுப்

பூத்தூவு வாருன் பெருமையெலாம் – பாத்தமிழில்

சொல்லு மவர்மொழியில் சொக்கிக் கிடவாமல்

வெல்லுதமிழ் கண்டு வியக்காமல் - நல்லறிவு

கற்றோது முப்பாலும் கம்பன் திருமொழியும்

முற்றோதக் கேட்டதனில் மூழ்காமல் - எற்றுக்கென்

றற்பர் மனம்பொறா தாற்றுவர்‘அச் சிற்றுரைக்காய்ச்

செற்றே அவர்பால் சினவாமல் - பொற்புடைய

உன்பேரும் இன்றமிழுந் தன்னிருகண் என்பாரின்

மின்வலையில் சிக்கி மயங்காமல் – தன்னிகரில்

சொல்லோ வியங்கண்டென் சேதி மறவாமல்

கல்லேன் எனநீபோய் கற்காமல் – கொல்லவரு

வேற்றுமொழித் தாக்குறவே வேகுதமி ழாகுதியில்

கூற்றுவனுங் கொல்வரவர்  ஆறயிரு !  -  போற்றும்

இலக்கண ஆழிகடைந் தின்பத் தமிழைக்

கலக்கமறுத் துக்கொடுக்கக் கொள்வர் - பலகவிஞர்

சந்தக் கவிதைபல சாற்றிப் புகழ்படைப்பர்

வந்த செயல்மறந்து வாழ்த்தாதே! – எந்தமிழின்

பாவலரென் பார்மொழிப் போர்மறவ ரென்றுதமிழ்ச்

சேவகனை வைணவச் செல்வனென்பார் - நாவிலுறும்

அத்தேனெப் பேரிட் டழைத்தாலு மின்சுவையே

இத்தரணி யிற்கொண் டினிக்காதோ? - வித்தகனாம்

பாரதி தாசப் பெருநதியி னூற்றெனநில்

சாரதியே உன்னைச் சரணடைந்தேன் – யாரென்றே

என்னை அறியாது மென்மன தங்கவரின்

தொன்மைத் தமிழுறவில் தோய்ந்திடுதே! - இன்னுமுன்

அந்தமு மாதியிலா அவ்வுருவை வெண்டளையில்

அந்தாதி யாலளந்த ஆற்றலார்! - சிந்துங்

குருவருளே கொண்டு குறைவிலா ஞானத்

திருவரு ளாற்புகழ் தீட்டக் – கருவுயிர்த்துச்

சந்திரா அம்மை சனார்த்தனத் தந்தைக்கு

வந்துதிக்க நீயே வரந்தந்தாய்! – முந்தையர்செய்

எப்பயனோ அக்குலத்தை எங்கள் தமிழேத்த

இப்பிறவி வந்த இணையில்லார்! – ஒப்பி

உரஞ்செய் கருத்துச் சுதந்திரப்பண் பாடும்

பிரெஞ்சினர் தேயத்தில் போம்நீ – மறவாதென்

போற்றுதலைச் சற்றுப் புகல்வாய்ப்பின் அன்போடென்

ஆற்றாமை நோயும் அறைவாயேல் – ஏற்றியுனை

நெஞ்சமெனக் கொண்டோர்முன் நீநிற்க நெஞ்சினிக்கும்

கொஞ்சுதமிழ் சொல்லிக் குலவிடுவார் – விஞ்சமுதில்

உன்னை மறந்தாலும்  உன்னைச் சரணடைந்த

என்னை மறவாதே என்கண்ணா! – உன்மொழியும்

சொல்மறந்து  தன்றன் செயல்மறந்து கேட்பதிடை

மெல்லவென் சேதி மொழிந்திடுக. – “ கல்லா

இலக்கணத்தைக் கற்பிக்க ஏத்துதமிழ்ச் சங்க

இலக்கியமென் நெஞ்சி லிருத்த – உலைக்களத்தில்

பட்டுவே றாகப் படியும் இரும்பினையே

சுட்டுக்கூர் வாளாக்க“ச் சொல்லிடுவாய்! – பட்டறியா

தாசுற்ற வென்னறிவை யாட்கொள்ள ஆசானாய்

மாசுற்ற பொய்யறிவை மாற்றிவிட – பாசுரந்து

ஊட்டுந்தா யாகி உருவாக்குந் தந்தையுமாய்

மீட்டு மிசைத்தமிழால் மேம்படுத்த – தீட்டுஞ்

செழுங்கவிதைச் செல்வர் அவர்சொல்லென் உள்ளுள்

விழுவித்தாய் ஆயிரங்கா டாக்க – விழுந்தாலும்

வேரிடத்துச் சேர விரும்பும் மழைத்துளிபோல்

பாரிடத்து நானவரைப் பற்றியெழ – யாரிடத்தும்

கற்றறியா நுட்பம் கவிதை மரபறியச்

சிற்றறிவைச் சற்றெழுப்பிச் சிந்திக்க -  அற்பனையும்

ஆட்கொள்ள வேண்டுமென நீசொல்ல மாறுவரோ?

காட்டிவரு வாயென்றன் காதலை! – தீட்டி

அமிழ்ந்தேநான் தூதாய் அனுப்புகிறேன் கண்ணா

தமிழ்மாலை வாங்கிவந்து தா!