இமைக்கும் நொடி.

மரபிலக்கணங்களின் உரைகளை வாசிக்கும் போது அவை வாய்மொழியாக ஆசிரியரால் கற்பிக்கப்பட்டதன் எழுத்துப் பதிவுகள் என்பதை மனதில் கொள்ளவேண்டும். உரை என்றாலே உரைக்கப்படுவதுதானே! ஏனென்றால் ஒரு நூலைப் படிக்கும் போது நம்மனதில் தோன்றும் அல்லது நமக்கே தோன்றாத பல ஐயங்களை உரையாசிரியர்கள் எழுப்பி அவற்றிற்கான விடைகளை அளித்துச் சென்றிருப்பார்கள். அவை ஏதோ புத்திசாலி மாணவனால் அன்றைய வகுப்பறைச் சூழலில் எழுப்பப்பட்ட நல்ல கேள்விகளாக இருந்திருக்கும். அல்லது ஆசிரியர் பாடம் சொல்லிக் கொடுக்கும் போது அவருக்கே தோன்றிய சந்தேகத்திற்கான பதிலாக இருந்திருக்கும்.

உரைகளைப் படிக்கும் போது,

“நல்லா கேட்டேப்பா கேள்வி“ ( நன்கு கடாயினாய் !)

“தெரியாம இப்படிக் கேட்கிறேப்பா “ ( அறியாது கடாயினாய்!)

“இதைப்படிச்சிங்களா? இப்ப இது உங்களுக்கான கேள்வி “( இது கடா)

“அதற்கு இதுதான் பதில் “

என்று ஆசிரியர் மாணவரிடம் சொல்லுவது போல் அமைந்த  இடங்கள் பல உண்டு. நூலை எழுதியவன் அதைப்பற்றிக் கவலைப் படுகிறானோ இல்லையோ பாடம் சொல்லிக் கொடுக்கும் ஆசிரியர் அதைப் பற்றிக் கவலைப் பட்டாக வேண்டும். அவர்தானே மாணவர்களிடம் மாட்டிக்கொண்டு பதில் சொல்ல வேண்டியவர்.

பழங்காலக் கல்வி மரபு, அறிவுப்புலம் போன்றவற்றை ஆராய நினைப்பவர்களுக்கு இந்த உரைகள் பெரும் கருவூலமாக இருக்கும் என நினைக்கிறேன்.

சரி சொல்ல வேண்டிய விஷயத்திற்கு வந்துவிடுகிறேன்.

இலக்கணங்களை விளக்கும்  ஆசிரியர் ( உரையாசிரியர் ) தன் விமர்சன நோக்கில் இரண்டு காரியங்களைக் கவனமாக ஆராய்ந்து சொல்ல வேண்டியது அன்றைய மரபாக இருந்தது.

1) முறைவைப்பு .(  Order )

2) எடுத்துக்காட்டுகள்.

இரண்டையும் ஒரு இலக்கண நூற்பாவிற்கான உரையைக் கொண்டு எளிதாக இப்படி விளங்கிக் கொள்ள முடியும்.

எழுத்துக்களை உச்சரிக்க ஆகும் கால அளவினை ( Unit ) இலக்கணங்கள் மாத்திரை என்னும். (இது மாத்ரா என்ற வடமொழியின் தற்சம வடிவம்).

அதனை அளவிடும் கருவியாக, கண்ணை இயல்பாக ஒருமுறை இமைக்கும் அளவும், விரலை ஒரு முறை நொடிக்கும் அளவும் சொல்லப்பட்டிருக்கும்.

இவை ஆரம்பக் கல்வியில் தமிழ்படித்தோர் அனைவருமே அறிந்தது தான்.

 “ இயல்பெழு மாந்தர் இமைநொடி மாத்திரை “ 

                         என்பது இதற்கான இலக்கணச் சூத்திரம். பண்டைய சூழலில் இதை நடத்திக் கொண்டிருக்கும் ஆசிரியனிடம் மாணவன் கேட்கிறான் “ அய்யா ஏன் கண் இமைப்பதையும், கை நொடிப்பதையும் சொல்ல வேண்டும் ? வேறு எதுவும் சொல்வதற்கு இல்லையா?   ( வடமொழியில் கையால் முழங்காலை ஒருசுறறு சுற்றுவதெல்லாம் மாத்திரை எனச் சொல்வார்கள் )

இலக்கண நூலை எழுதிய ஆசிரியன் தப்பித்துக் கொண்டுவிட்டான்.

பாடம் நடத்தும் ஆசிரியன் மாட்டிக் கொண்டான்.

உரைக்காரன் சொல்கிறான்.

“கண்ணை இமைப்பதைச் செவித்திறன் இல்லாதவன் பார்த்து ஒரு மாத்திரை அளவு எவ்வளவு என அனுமானிக்க முடியும் என்பதால் கண் இமைப்பதைச் சொன்னார்கள. இது காட்சி அளவை. 

கையை நொடித்தால் அந்த ஓசையைக் கொண்டு கண் பார்வை இல்லாதவன் ஒரு மாத்திரை அளவு எவ்வளவு எனக் கேட்டறிய முடியும் என்பதால்  கைநொடித்தலைச் சொன்னார்கள் அப்பா!“

இது தான் எடுத்துக் காட்டுகளை எப்படித் தேர்ந்து பயன்படுத்துகிறார்கள் என்பதற்கான விளக்கம்.

அப்பாடா எனச் சாய்ந்த ஆசிரியனை எழுப்பி அடுத்த மாணவன் கேட்கிறான்,

“ சரி அய்யா,  கண்ணை இமைப்பதை முதலிலும் கையை நொடிப்பதை இரண்டாவதாகவும் ஏன் சொல்கிறார்கள்? மாற்றிச் சொல்லக் கூடாதா?“

உரைக்காரன் நிமிர்ந்து உட்கார்கிறான்.

கண்ணை இமைத்தல் என்பது இயல்பாக இயற்கையாகத் தோன்றும் செயல்   ( அனிச்சைச் செயல் ) என்பதால் அதை முதலாவதாகச் சொன்னார்கள். கையை நொடிப்பது செயற்கையாகத் தோற்றுவிக்கப்படுவதால் இரண்டாவதாகச் சொல்லப்பட்டது.

இதுதான் சொற்கள் ஏன் குறிப்பிட்ட வரிசையில் சொல்லப்பட வேண்டும் என்கிற முறைவைப்பிற்கான விளக்கம்.

மூன்றாவதாக இன்னொரு மாணவன் எழுகிறான்.

 “அய்யா நான் கண்ணை மூடிக் கால்மணிநேரம் கழித்துத் திறந்தால் அப்பொழுது அது ஒரு மாத்திரை ஆகுமா?“

“ அறியாது கடாயினாய்! இலக்கண ஆசிரியர் இயல்பாக எழக்கூடிய மனிதரின் இமைத்தலைத் தானே குறிப்பிட்டிருக்கிறார். ( இயல்பெழு மாந்தர் இமை ) நீ சொல்வதைப் போல் உன் விருப்பத்திற்குக் கண்மூடித் திறப்பதைச் சொல்ல வில்லை அப்பனே! “

ஒரு உரையைப் படித்தால் அன்றைய கால வகுப்பறையில் எழுப்பப்பட்ட இவைபோன்ற அறியாமைக் கைகளால் அறிவின் கதவைத் தட்டும் பல குரல்களையும் நம்மால்  கேட்கவும், திறக்கும் புதிய உலகத்தில் வியப்பின் விழி உயர்த்தி அன்றைய மாணவரோடு மாணவராய் நாமும் இணைந்து பயணப்படவும் முடியும்.

மெய்ப்பாட்டியலை ஆரம்பித்துவிட்டு வேறேதோ பேசிக்கோண்டிருக்கிறானே என நினைத்தீர்கள் என்றால் இதை இங்குச் சொல்லக் காரணம் இருக்கிறது.

நகை, அழுகை, இளிவரல், மருட்கை, அச்சம், பெருமிதம், வெகுளி, உவகை, என இந்த வரிசையில் ஏன் அமைக்க வேண்டும் என்பதற்கு உரையாசிரியர் கூறும் முறைவைப்புக் காரணம் அறியச் சுவையானது. மட்டும் அல்ல வடமொழியின் ரசக் கோட்பாட்டில் இருந்து,  தமிழ்ச்சுவைகள் எவ்வாறு வேறுபட்டிருக்கின்றன என்பதை அறியக் காரணமாய் அமைவது.

தொடர்வோம்!