படைப்பின் உயிர்.

படைப்பாளியான நீங்கள் உங்கள் படைப்பின் வழியே படிப்பவருக்குள் நுழைந்து அவர்கள் மனத்தை உருக்க வேண்டுமா? மகிழ்வூட்ட வேண்டுமா? சிரிக்கச் செய்ய வேண்டுமா? கண்ணீர் விடச் செய்ய வேண்டுமா? உங்களின் நோக்கம்  எதுவாக இருந்தாலும் அப்படிப் படைப்பொன்றினை ஆக்கத்  தமிழ் இலக்கணம்  வழிசொல்லித் தருகிறது. படைப்பாளி எப்படித் தன் படைப்பை வாசகனுடைய மனதை இடமாகக் கொண்டு இதை நிகழ்த்த இயலும்? தன் அனுபவத்தைப் படைப்பின் வாயிலாகப் படிப்போனின் மனத்தில் இறக்கி வைப்பது எப்படி? திரைப்படங்களில், நாடகங்களில் இது சாத்தியப்படும். சில உண்மைச் சம்பவங்களின் எடுத்துரைப்புகள் பாதிக்கப்பட்டவரால் பகிரப்படும் போது நம் மனதில் கலக்கம் ஏற்படுவதுண்டு. ஆனால் எழுத்து வழியாக இதை எப்படிக் கொண்டு செல்வது? தானுணர்ந்த அனுபவத்தை எப்படித் தன் எழுத்தில் இறக்கி வைப்பது? படிப்பவரின் மனம் படிந்து அவர்களின் உணர்வுகளை எப்படித் தொட்டெழுப்புவது? அதற்கென்றே வடிவமைக்கப் பட்டதுதான் தொல்காப்பியத்தின் மெய்ப்பாட்டியல்.

அது ஒரு ரசனையான இலக்கணப்பகுதி. நம் அனைவருக்கும் உவமை என்பது என்ன எனத் தெரியும். ஒரு பொருளை விளக்க அதனோடு தொடர்புடைய ஒன்றை உதாரணமாகப் பொருத்திக் காட்டுவது. நிலவு போன்ற முகம் என்பது போல. இங்கு நிலவு என்பது முகம் என்னும் பொருளை விளக்க வந்தது. உவமை எப்பொழுதுமே பொருளை விட உயர்ந்ததாக இருக்க வேண்டும் என்னும் நம் இலக்கண நூல்கள்.

ஆனால் அதைவிடச் சிறந்ததாகப்  படைப்போனின் உணர்வுகளைப் படிப்போனின் மனதில் இடம்மாற்றச் செய்யும் கலையை இலக்கணமாகத் தரும் மெய்ப்பாட்டியலைப் படைப்பாளிகள் அறிந்து கொள்ள வேண்டிய ஒரு முக்கியமான பகுதியாகவே கருதுகிறேன். திரு சாமானியன் மற்றும் திரு.துளசிதரன் அய்யாவின் பதிவுகளைப் படித்ததுதான் இப்பதிவினை எழுதக் காரணமானது என்பதைக் குறித்தாக வேண்டும்.

பொதுவாகக் கூத்தில் ( இன்றைய திரைப்படம் போல )  இத்தகு மெய்ப்பாடுகள் பயின்றுவரவேண்டியது அவசியம். வடமொழியில் இது ரசம் எனப்படும். நவரசம் என்பது இதைத்தான். ஆனால் தமிழிலக்கணம் காட்டும் சுவைகள் வடமொழியாளரின் ரசக்கோட்பாட்டோடு வேறுபடுபவை. முக்கியமான இரண்டு வேறுபாடுகளைச் சொல்ல வேண்டுமானால் வடவரின் மெய்ப்பாடுகள் நடிக்கும் கூத்திற்கானவை. தொல்காப்பிய மெய்ப்பாட்டியல் என்பது எழுதப்படும் படைப்பிற்கானது.    ( செய்யுளுக்கானது. ). தொல்காப்பிய உரையாசிரியர்கள் மெய்ப்பாட்டை வடமொழி ரசக்கோட்பாட்டோடு ஒட்டியே ஆராய்கிறார்கள். அதனால் அவர்கள்           (இளம்பூரணர், பேராசிரியர்) தாங்கள் கூறும் கருத்தை மெய்ப்பாட்டியலிலேயே மறுக்க வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டு விடுகிறது. ( இது தனித்த ஆய்விற்குரியது என்பதால் இத்துடன் நிறுத்திக் கொள்வோம்) அன்றைய கல்வி மற்றும் சமூகச் சூழலில் அவர்களின் பார்வை அவ்வாறிருந்ததில் ஆச்சரியமில்லை. இரண்டாவது முக்கிய வேறுபாடு வடமொழியில் ரசங்கள் ஒன்பது ( நவரசங்கள் ). தமிழில் எட்டுதான். ஏன் இந்த எட்டு என்பதை ஆராய்ந்தால் தான் தொல்காப்பியர் கூற வருவது இலக்கியப் படைப்பில் உள்ள மெய்ப்பாடுகளைத் தானேயன்றிக் கூத்து மெய்ப்பாடுகளை அல்ல என்பது தெளிவுபடும். ( வரும் பதிவுகளில் இதை விரிவாகக் காண்போம் )

சரி மெய்ப்பாடு மெய்ப்பாடு என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறானே மெய்ப்பாடு என்றால் என்ன என்பவர்க்கு,

படைப்பில் படைத்துக்காட்டும் பாத்திரங்களின் உணர்ச்சிகளை,             ( விவரணைகளின் சூழலையும் இதனோடு சேர்க்கலாம்)  காண்போரும் ( படிப்போரும் ) அடையச் செய்தல். அது கதையாய் இருக்கட்டும் கவிதையாய் இருக்கட்டும்!

“ உய்ப்போன் செய்தது காண்போர்க்(கு) எய்துதல்

 மெய்ப்பா(டு) எனப மெய்யுணர்ந்தோரே “

என்னும் நாடக இலக்கண நூலான செயிற்றியத்தின் வரிகளை இங்கு ஒப்பு நோக்கலாம். உய்ப்போன் – படைப்போன். செய்வது – படைப்பு. காண்போர் – வாசிப்போர்.

மெய்ப்பாடு வாசிப்பவனிடம் ஏற்படுத்தும் மாற்றம் சுவை எனப்படுகிறது. சுவை என்பதற்கு இளம்பூரணர் அளிக்கும் விளக்கம் முக்கியமானது.

“ சுவை என்பது காணப்படு பொருளால் காண்போர் அகத்தில் வருவதோர் விகாரம் “

உரையாசிரியர்களின் இப்படிப்பட்ட விளக்கங்களைக் கண்டு நான் அதிர்ந்திருக்கிறேன்.

சலனமற்ற மனத்தோடு ஒரு கதையை / கவிதையை படிக்கத் தொடங்கும் நம்மைத் தன்னுள் இழுக்கும் படியான ஒரு படைப்பு ஏற்படுத்தும் பரபரப்பு, பரவசம், சோகம், சந்தோஷம் எல்லாவற்றையும் நீங்களும் அனுபவித்திருந்தால் இளம்பூரணரின் வரையறையை நீங்களும் என்னோடு வியக்க முடியும்.

விகாரம் என்பது அசிங்கமானது கோரமானது என்ற பொருளுடையது அன்று. இயல்பில் இருந்து மாறுவது எதுவானாலும் அது விகாரம் தான். நீங்கள் முகத்திற்கு பவுடர் போட்டுக்கொள்வது கூட விகாரம் தான். அது உங்கள் இயல்பிலிருந்து நீங்கள் உங்களை மாற்றிக் கொள்வது. இப்பொழுது யோசித்துப்பாருங்கள் ! ஒரு படைப்பு (காணப்படு பொருள்) உங்களின் இயல்பு நிலையில் இருந்து  உங்களை மாற்ற முடிந்தால் ( காண்போரகத்தில் ஏற்படுத்தும் விகாரம்) அங்குச் சுவை பிறக்கிறது. படிக்கும் போது இருக்கும் நிர்மலமான மனத்தை, படைப்பு மாற்றிவிடுகிறது. ( சில நேரங்களில் அடச்சீ ! இதைப் படிக்க இவ்வளவு மெனக்கெட்டோமே என்று கோபம் கூட வரலாம் )

சரி சுவைகள் என்னென்ன? எல்லாரும் அறிந்தது தான்!

1) நகை (சிரிப்பு)

2) அழுகை

3) இளிவரல் ( துன்பம்)

4) மருட்கை (  வியப்பு)

5) அச்சம்

6) பெருமிதம் ( கர்வம் )

7) வெகுளி ( கோபம்)

8) உவகை ( மகிழ்ச்சி)

இவற்றுள் சிலவற்றிற்கு வகைகள் உள்ளன. சான்றாக ‘நகை‘ முறுவலித்து நகுதல் ( புன்னகை ), அளவே சிரித்தல்,( சாதாரணமாகச் சிரிப்பது), பெருகச் சிரித்தல் ( சத்தமாகச் சிரித்தல் ) என மூவகைப்படும். இந்தச் சுவைகளை எப்படிப் படைப்பில் தோற்றுவிக்க முடியும் என்பதற்கும் இலக்கணம் கூறுகிறது தொல்காப்பியம்.ஒவ்வொரு சுவையையும்  உருவாக்க உதவும் நான்கு சூழல்களைக் காட்டுகிறது. சான்றாக நகையை, பிறரைக் கிண்டல் செய்வதாலும், சிறுபிள்ளைத் தனத்தாலும், ஒரு பொருளின் இயல்பை உணரா அறியாமையாலும் ( சேவிங் கிரீமை சாப்பிடுதல் ?!) சொல்லின் இயல்பை உணரா அறியாமையானும் தோற்றுவிக்க முடியும்

“எள்ளல் இளமை பேதைமை மடனென்று

சொல்லப் பட்ட நகைநான் கென்ப “ ( தொல் – மெய்ப்-4)

என்று சொல்லும் தொல்காப்பியம். இதன் ஒவ்வொன்றற்கும் நீண்ட விளக்கங்கள் உண்டு. 

ஒரு படைப்பிற்குத் ( செய்யுள் ) தேவையான இன்றியமையாத இருபத்தாறு உறுப்புகளுள் ஒன்றாக மெய்ப்பாடு தொல்காப்பியத்தில் குறிப்பிடப்படுகிறது.    ( செய்யுளியல். நூற்பா-1)மெய் என்றால் உடல். பாடு என்பதன் பொருள் புலப்படுத்துதல்.  உடலினால் குறிப்புகளைப் புலப்படுத்துவதுதான் மெய்ப்பாடு எனக் கொள்ளுதல் கூத்திலக்கணம். ஆனால் தொல்காப்பியரின் கருத்தின் படி மெய் என்பது படைப்பு (செய்யுள்) என்றும் படைப்பினால் சுவைகளைப் புலப்படுத்துவது மெய்ப்பாடு. என்றும் கொள்ளுவதே பொருத்தமுடையதாகும்.

படைப்பாளி இதனை அறிந்துதான் தன் படைப்பைப் படைக்க வேண்டும் என்பதில்லை. தன் அனுபவத்தில் கண்டடைவது பயனளிக்கக் கூடியதுதான். முன்னையோரின் அனுபவத்தினைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளுதல் எளிதானதும், அதைத் தாண்டி அடுத்த தளத்திற்கு நாம் விரைவில்  செல்லத் துணைபுரிவதாக அமையும் என்றும் நான் கருதுகிறேன்.

சொல்வதற்கு நிறைய சுவாரசியமான செய்திகள் மெய்ப்பாட்டியலில் உள்ளன.

ஒன்றே ஒன்று மட்டும் சொல்லுகிறேன்.

அழுகை எனும் மெய்ப்பாட்டைத் தூண்டுவதற்கான காரணிகளுள் ஒன்றாகத் தொல்காப்பியர் “ வறுமை “ யைக் குறிப்பிடுகிறார்.

வறுமை என்றால் என்ன? நாம் சொல்லிவிடுவோம். கையில காசில்லைன்னா வறுமைங்க! காசிருந்தா செல்வம்.

          அவரிடம் ஏழுதலைமுறைகளுக்கு உட்காந்து சாப்பிடுமளவுக்குச் சொத்திருக்கிறது. சர்க்கரை போட்டு ஒரு கிளாஸ் காப்பி குடிக்க அவருக்கு அவ்வளவு ஆசை! மருத்துவர் சொல்லிவிட்டார். கூடவே கூடாது! உயிருக்கு ஆபத்து ( சுகர் .ஃபிரீ போடலாமோ?- அது வேண்டாம் சர்க்கரைதான் வேண்டும்! ) அந்த சுவைக்காக அவர் தன் சொத்து முழுவதையும் இழக்கவும் தயார்! முடியவில்லை! ஆசை அணை உடைக்கிறது.

அவருக்கு முன்பாக அவரது வீட்டில் வேலைசெய்பவன் நிறைய சர்க்கரை போட்டு, சூடாகக் காப்பி சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறான். இதை மனதில் கொண்டு பாருங்கள்.

பேராசிரியர் வறுமை என்பதை இப்படி வரையறுக்கிறார்.

“வறுமை என்பது போகம் துய்க்கப்பெறாத பற்றுள்ளம்“

“அனுபவிக்க ஆசை இருக்கும் உள்ளத்தால் அதை அனுபவிக்க முடியாமல் இருந்தால் அதுதான் வறுமை“

இங்கு,

வேலைக்காரன் செல்வனாகிவிட்டான்.

செல்வன் வறியவனாகிவிட்டான்.

மெய்ப்பாட்டியல் குறித்து இன்னும் பேசுவோம்.