படைப்பின் உயிர். (2 )- முறைவைப்பு.

மெய்ப்பாட்டுச் சுவைகளின் வரிசை முறைக்குக் காரணம் உள்ளது என்பது பற்றிச் சென்ற பதிவில் குறிப்பிட்டிருந்தேன். அதை முதலில் பார்த்து விடுவோம்.

நகையே அழுகை இளிவரல் மருட்கை

அச்சம் பெருமிதம் வெகுளி உவகையென்று

அப்பால் எட்டாம் ( எட்டே) மெய்ப்பாடென்ப“  ( தொல்-மெய்.3.)

எனத் தொல்காப்பிய மெய்ப்பாட்டியலில் இந்த  வரிசை முறையில் சூத்திரம் அமைக்கப்பட்டுள்ளது.

மனிதர்களால் மட்டுமே வெளிப்படுத்தக் கூடிய, படிப்போர் மிகவும் விரும்பக் கூடிய சுவையாக இருப்பதால் நகைச்சுவை முதலிடத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளது.

நகைச்சுவைக்கு எதிரான சுவையாக இருப்பதனால் அழுகை இரண்டாம் இடத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளது.

அழுகையோடு தொடர்புடையதாகையால் துன்பம் ( இளிவரல் ) அடுத்த இடத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளது.

ஏதேனும் குறையால் துன்புற்று எளியவராகித் தாழ்ந்த நிலையிலேயே தம்மைவிட வலியவரைக் கண்டு வியப்பு தோன்றும் என்பதால் வியப்பு       ( மருட்கை) அடுத்த இடத்தில் வைக்கப்பட்டுள்ளது. 

வியப்பாகிய சுவையைச் சார்ந்தும் அச்சம் தோன்றும் என்பதால்  அச்சம் அதற்கு அடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ளது.

அச்சத்திற்கு எதிரான சுவையாக இருப்பதால் பெருமிதம் ( கர்வம் ) அதற்கு அடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ளது.

பெருமிதம் கொள்ளும் அளவு உயர்ந்தவனிடத்தில் கோபம் உடனடியாக வெளிப்படும் என்பதால் கோபம் ( வெகுளி ) அடுத்துக் கூறப்பட்டது.

கோபத்திற்கு எதிரான சுவையாதலால் சந்தோஷம் ( உவகை) அடுத்து வைக்கப்பட்டது.

நகையே அழுகை இளிவரல் ( துன்பம் ) மருட்கை ( வியப்பு ) அச்சம், வெகுளி ( கோபம் ) பெருமிதம்  உவகை எனத் தொல்காப்பியர் இந்த வரிசையை நினைத்து எழுதினாரோ இல்லையோ இதற்குப் பொருள் கூறிய ஆசிரியர்கள் இதனால் தான் இந்த வரிசையில் இவை வைக்கப்பட்டன என்று கூறிவிட்டார்கள். இது சரியாக இருக்கிறதா இல்லையா என்பது வேறு. ஆனால் ஒரு காலத்தில் இதைக் கற்பித்த ஆசிரியர்கள் இந்த வரிசையை நியாயப்படுத்தத்  தலையைப் புண்ணாக்கி ஆலோசித்திருக்கிறார்கள் என்பதே உண்மை.

சரி ! வடமொழி என்ன சொல்கிறது என்று பார்த்துவிடுவோம். இங்கே அடிக்கடி வடமொழியை ஒப்பிடுவது அதைப் பற்றித் தெரிந்ததைக் கூற வேண்டும் என்பதற்காக அல்ல. தமிழ் எப்படி அம்மொழியில் இருந்து வேறுபட்ட மரபை உடையது என்பதை விளக்குவதற்காகத் தான்.

வட மொழியில்

முதல் ரசமே சிருங்காரம் தான் அதாவது காமம்.

இரண்டாவது ஹாஸ்யம். ( நகை) ,

மூன்றாவது கருணை, ( தமிழ் அழுகையின் வகைகளுள் ஒன்றாக இதைக் கொள்ளும்),

நான்காவது ரௌத்திரம்,( கோபம்)  

ஐந்தாவது வீரம் ( தமிழ் பெருமிதச் சுவைக் களங்களுள் ஒன்றாக இதைக் கொள்ளும்),

ஆறாவது பயம் ,

ஏழாவது குற்சை ( அருவருப்பு. தமிழில் இச்சுவை இல்லை. )

எட்டாவது அற்புதம் ( தமிழ் இதை வியப்பின் சுவைக்களங்களுள் ஒன்றெனக் கொள்ளும், )

ஒன்பதாவதாய்ச் சாந்தம் அதாவது

எந்தவித உணர்வையும் காட்டாத நிலை. ( தமிழின் முதன்மை

மெய்ப்பாடுகளுள் இது இல்லை).

வடமொழி மரபு நாட்டிய சாத்திரத்தில் ஆடுவோர்  வெளிப்படுத்த வேண்டிய சத்துவங்களாக  இதைக் கொள்கிறது.

தொல்காப்பியம், ஒரு படைப்பினில் படைப்பாளி இதைத்  திட்டமிட்டுப் படைப்பை உருவாக்குவதன் மூலம் வாசிப்பவனிடத்து இந்த உணர்வுகளை ஏற்படுத்த முடியும் என்கிறது. அடுத்தபடியாய் அகப்பொருள் இலக்கியங்களில் வரும் பாத்திரங்களின் மெய்ப்பாட்டுக் குறிப்புகளை அறிவதன் வழியே அந்த மாந்தர்கள் கொள்ளும் மனக் குறிப்பினை வாசகன் உணர்ந்து கொண்டு ஒன்றிணையும் வாய்ப்பைத் தருகிறது.

ஒவ்வொரு மெய்ப்பாட்டினை ஏற்படுத்தவும் சில பரிசோதனைக் களங்களை அது முன்வைக்கிறது. படைப்பின் பாத்திரங்களின் மன வெளிப்பாடுகளைக் கண்டறிய இது துணைபுரிகின்ற போதும் மெய்ப்பாட்டின் இலக்கு, படிப்போர் இவ்வுணர்வுகளை அனுபவிக்கும் படிச் செய்வதே!

படைப்போன் படைப்பதைக் காண்போர் அடைதல் என்பதை இங்குப் பொருத்திப் பார்க்கலாம்.

படைப்பு

படைப்பில் பொதிந்த சுவை

படிப்போனின் அனுபவத்தில் தோன்றும் குறிப்பு

குறிப்புணர்ந்து கொள்ளும் வாசகனிடத்துத் தோன்றும் மாற்றங்கள் ( நகை. அழுகை முதலாயின )

எனவே எந்த ஒரு படைப்பாயினும் வாசகனிடம் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தச் சுவை, சுவைக்கான குறிப்பு இந்த இரண்டும் அவசியமானதாகும்.

சுவை இருந்த போதும் அது வாசக அனுபவத்தினைத் தொடாத போது அல்லது அதனைத் தாண்டாததாக அமைந்து விடும் போது மெய்ப்பாடுகள் தோன்றுவதில்லை. புரிதலுக்காகத் திரும்பவும் திரைப்படத்திற்கே வருவோம்.

சோகக் காட்சிகளி்ல் சிலநேரங்களில் சிரிப்பு வந்துவிடுவதும், நகைச்சுவைக் காட்சியில் சீரியஸாக இருப்பதும் இதன் எதிர்மாறல் விளைவுதான்.ஒன்று படைப்பாளன் அம்முயற்சியில் வெற்றி பெற வில்லை. அல்லது காண்போன் அனுபவத்தில் அது எதிர்மறை விளைவினை ஏற்படுத்திவிட்டது. இலக்கியப் படைப்பினுக்கும் இது பொருந்துவதாகும்.

ஒரு படைப்பினில் உள்ளுறை, இறைச்சி, படிமம் போன்றவற்றை மறைமுகமாக வாசகன் ஆராய்ந்து அறியத்தக்க வகையில் குறிப்பாக அமைக்கலாம். அது சுவையாகவும் அமைந்து விடக்கூடும்.

ஆனால் தொல்காப்பியர் கருத்துப்படி, மெய்ப்பாடு என்பது, ஊகித்து உணரும் படி இல்லாமல், நேரடியாகப் படைப்பவனின் வாசிப்பனுபவத்தில் புலப்படும் படி முதன்மையானதாக, வெளிப்படையாக  இருக்க வேண்டும்.

“ உய்த்துணர் வின்றித் தலைவரு பொருண்மையின்

 மெய்ப்படச் செய்வது மெய்ப்பா டாகும் “ ( தொல். செய். 204 )

என்கிறான் தொல்காப்பியன்.

நகைச்சுவை, அதன் வகைகள், அது தோற்றம்பெறும் களங்கள்  குறித்து அடுத்த பதிவில் காண்போம்.