இதென்னடா குரங்கிற்கு வந்த சோதனை?

குரங்கு செய்யும் சேட்டைகளைப் பார்ப்பது என்பது சுவாரசியமானது. ஒரு குரங்கின் ஒட்டுமொத்த சேட்டைகளையும் ஒருசேரக் காணும் தருணம் யாருக்கும் அவ்வளவு எளிதாக வாய்ப்பதில்லை. நடக்கக் கூடியதோ இல்லையோ, குரங்கு செய்யும் பல சேட்டைகளைப்  புலவன் கற்பனை செய்து அழகாக்கிக் தரும்போது நம்  ரசனைக்குரியதாக அந்தச் சேட்டைகள் மாறிவிடுகின்றன.

நாமறிந்த கவிஞருள் ஒருவரான பாரதிதாசனின் அழகின் சிரிப்பில் இடம்பெறும்,

“ கிளையினிற் பாம்பு தொங்க, விழுதென்று, குரங்கு தொட்டு

'விளக்கினைத் தொட்ட பிள்ளை வெடுக்கெனக் குதித்த தைப்போல் '

கிளைதோறும் குதித்துத் தாவிக் கீழுள்ள விழுதை யெல்லாம்

ஒளிப்பாம்பாய் எண்ணி எண்ணி உச்சிபோய்த் தன்வால் பார்க்கும்.“

என்ற குரங்குச் சேட்டை பற்றிய பாடல் கொஞ்சம் பிரபலமானது.

பட்டினத்தார், இவ்வுலக இன்பங்களில் சிக்கித் தீவினைகளைத் தனக்குத்தானே தேடிக்கொள்ளும் மனிதனை ‘ஆப்பசைத்த குரங்கு’ எனக் குறிப்பிடுவார்.

“நாப்பிளக்கப் பொய்யுரைத்து நவநிதியம் தேடி

     நலமொன்றும் அறியாத நாரியரைக் கூடிப்

பூப்பிளக்க வருகின்ற புற்றீசல் போலப்

     பொலபொலெனக் கலகலெனப் புதல்வர்களைப் பெறுவீர்

காப்பதற்கும் வகையறியீர்! கைவிடவும் மாட்டீர்!

     கவர்பிளந்த மரத்துளையில் கால்நுழைத்துக் கொண்டே

ஆப்பதனை அசைத்துவிட்ட குரங்கதனைப் போல

     அகப்பட்டீர்! கிடந்துழல அகப்பட் டீரே! “

என்பது அவர் பாடல். இப்பாடலும் சற்றுப் பிரபலமான பாடல்தான். தமிழ்நாட்டுப் பாடநூல் நிறுவனத்தினர்  வெளியிட்ட தமிழ்ப்பாடப் புத்தகத்தில் இப்பாடல் இடம்பெற்றிருந்தது.

நாம் பார்க்கப்போகும் பாடல் இவற்றிற்கு முற்பட்டது. இவற்றைவிடச் சுவையானது.

குரங்கின் சேட்டையைக் காணும்முன் அதன் சேட்டைக்கான பின்புலத்தைக் கொஞ்சம் பார்த்துவிடுவோம்.

வேடர்கள் காட்டில் தங்கள் வேட்டையை முடித்துக் கொண்டு, சிற்றோடை பாயும் இடமாகப் பார்த்து அங்குள்ள மரத்தடியில் தாங்கள் வேட்டையாடிய விலங்குகளைத் தீ மூட்டிச்  சுட்டுத் தாம் கொண்டுவந்த கள்ளை உண்டு களிக்கிறார்கள். 

இதை எல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் குரங்கு ஒன்று, அவர்கள் அந்த இடத்தை விட்டுச் சென்றதும் அந்த இடத்தை ஆராய்ச்சி செய்ய முற்படுகிறது.

முதலில் அவர்கள் சமைத்த இடத்திற்கு மேலுள்ள மரத்திற்குத் தாவி அங்கிருந்து கீழே குதிக்கிறது.

விழுந்த இடமோ வேடர்கள் அடுப்பு மூட்டிய இடம். சாம்பல் பூத்த அடுப்பின் தீக்கங்குகள்மேல் விழுந்ததும் சூடு தாங்க முடியாத குரங்கு திக்குத் திசை தெரியாமல் கதறி ஓடுகிறது.

அது ஓடும் வழியிலா தேள் கிடக்க வேண்டும்? தேளினை மிதிக்கவும் தேள் ‘இந்தா வாங்கிக் கொள்’ என்று குரங்கின் காலில் தன் கொடுக்கால் கொட்டியது ஒரு கொட்டு.

இப்போது சூட்டுப் புண்ணுடன் தேள் கடித்த கடுப்பும் சேர்ந்து கொண்டது.

தரையில் நடந்தால்தானே சிக்கல்? நமக்குரிய மரத்தில் ஏறுவோம் என விழுதினைப் பிடித்தால் அது மலைப்பாம்பு. ( பாரதிதாசனுக்கு முன்னரே மரத்தினில் தொங்கிய பாம்பு இது! )

பாம்பு தானே வலிய வந்து சிக்கிய இரையை சும்மாவிடுமா என்ன..? அது தன் பங்கிற்கு குரங்கின் கையைச் சுற்றி இறுக்கப் பார்க்கிறது.

 வளைந்து நெளிந்து தன்னை விடுவித்துக் கொண்டு, ‘தப்பித்தோம் பிழைத்தோம்’ எனக் கைகால்களை நீட்டி ஆசுவாசப்படுத்தியபடி கொஞ்சம் தண்ணீர் குடிக்கலாம் என்று ஓடைக்குப் போனது குரங்கு.  தண்ணீர் அள்ள ஓடையில் கைகளை விட்டால், தண்ணீருடன் சேர்ந்து வந்த நண்டு ஒன்று குரங்கின் விரலைப் பிடித்துக் கொண்டது.

தண்ணீரும் வேண்டாம் ஒன்றும் வேண்டாம் எனக் கையை உதறியபடி, மீண்டும் கரைக்கு வந்தால் ஓடை அருகே மரத்தில் வசிக்கும் பேய் ஒன்று குரங்கின் மேல் ஏறி விட்டது. 

இவ்வாறு சாதாரணமாக இருந்த குரங்கு இப்போது பேய்க்குரங்காகிவிட்டது.

தன்னிலை இழந்த குரங்கு வேடர்கள் உண்டு போன கலயத்தில் மிச்சம் இருக்கும் கள்ளை வேகவேகமாகக் குடித்தபடி போதையில் என்ன செய்கிறோம் என்று தெரியாமல் கலயத்தின் அருகே இருந்த பச்சை மிளகாயை எடுத்து ஒரு கடி கடிக்கிறது..

இதோ இவ்வளவு குரங்குச்சேட்டைகளையும் நாலுவரியில் சொல்லிப்போன, காளமேகம் பாடியதாகச் சொல்லப்படும் அந்தப் பாடல்.

குரங்கனலில் வீழ்ந்துவெறி கொண்டுதேள் கொட்டக்

கரஞ்செறியப் பாம்பலவன் கவ்வ – விரைந்துபேய்

பற்றவே கள்ளுண்டு பச்சைமிள கைக்கடித்தால்

எத்தனைபார் சேட்டைக் கிடம்.

அடுத்தடுத்து இவ்வளவு சோதனைகளைச் சந்தித்த அந்தக் குரங்கின் முகம் எப்படி இருந்திருக்கும் என இந்தப் பாடலைப் படித்தவுடன் எனக்குத் தோன்றியது.

“ இஞ்சி தின்ற குரங்கைப் போலவா..?“ என்று நீங்கள் கேட்கலாம்.

இல்லை. அதற்கு வேறுபாடல் இருக்கிறது.

இஞ்சி தின்ற குரங்கை மட்டுமல்ல, ‘குரங்கின் கையில் கொள்ளிக் கட்டை கிடைத்தது போல’ என்கிற பழமொழியையும் இப்பாடல் சொல்கிறது. 

“இஞ்சி தின்ற குரங்கு’ என்பது பொதுவாகத் தவறேதும் செய்தோ பொய் சொல்லியோ மாட்டிக்கொண்டவன் முகத்திற்குக் காட்டப்படும் உதாரணம்.

காளமேகம் கண்ட குரங்கு பட்ட சோதனை போதாதென்று இன்னும் கொஞ்சம் தன்பங்கிற்குச் சேர்த்து குரங்கின் செயல்களை விவரிக்கிறார் தத்துவப் பிரகாசர் என்ற புலவர்.

பாடல் இதோ,

குரங்குமாய் நண்டுகட்டித் தேளும் கொட்டிக்

    குடியாத மதுக்குடித்துப் பேயு மேறி

இரங்கவரும் காஞ்சொறியின் பொடியும் தூவி

    இஞ்சிதின்று கொள்ளிபிடித் தெழுந்தாற் போலத்

தருங்கருணை இல்லாத புல்லர் வாழ்வில்

    தண்டிகையின் மீதேறிச் சம்பத் தேறிக்

கருங்கைமதக் களிறேறிக் கழுவி லேறிக்

    காடேறி நாடேறித் திரிவார் கண்டீர்.

மனிதரிடம் இருக்க வேண்டிய கருணை,  சிறிதும் இல்லாத கீழ்மக்கள், பல்லக்கில் ஏறி ( தண்டிகையின் மீதேறி ), செல்வம் அவர்களிடம் நிறைந்து கொண்டே இருக்கவும் அதைக் கொடுக்க மனதில்லாக்  (கருங்கையராய் ) கொள்கையுடையவராய் (மதமேறி), தங்களின் நிலைபற்றித் தமக்குத்தாமே மகிழ்ந்தவர்களாய்த் தங்களை யாரும் எதுவும் செய்துவிட முடியாது என்று அலைபவர்கள்,

நண்டு கவ்வித் தேள் கொட்டி,  அதுவரை குடித்தறியாத மதுவினால் போதை ஏறிப் பேய்பிடித்து, காஞ்சொறி எனப்படுகின்ற பட்டாலே உடலெல்லாம் அரிக்கக் கூடிய பொடியைத் தன்மேல் தூவிக்கொண்டு, இஞ்சியைப் பறித்துத் தின்று, கொள்ளிக் கட்டையைக் கையிலே எடுத்துக் கொண்டு புறப்படுகின்ற குரங்கினைப் போன்றவர்கள் என்பது இந்தப் பாடலின் பொருள்.

குரங்கின் கையில் உள்ள கொள்ளிக்கட்டையால் குரங்கிற்கு மட்டுமன்று

சுற்றி இருக்கும் எல்லாவற்றிற்கும் கேடுதானே?

இவர்களைப் போன்றவர்களாலும் தான்!

தொடர்வோம்.

பட உதவி - நன்றி https://encrypted-tbn0.gstatic.com/images