பாம்புகள் பூக்கின்ற குளம்.

இரவு. நீர்நிறைந்த குளம். நெளிந்து அலையும் நிலவொளி. ஆர்ப்பரிக்கும் தவளைகளின் குரல். குளம்  நடுவே சிறுதிட்டு. அதில் நிலையாமையை எப்போதும்  உணர்த்திக்கொண்டு சிறுமண் பற்றி நிற்கும் கொஞ்சம் தாவரங்கள். அடர்ந்திருக்கும் அதன் இடைவெளி பின்னிச் செய்த சிறு கூடு.

கூட்டில் கண்விழித்திருக்கும் தாய் நாரை ஒன்று.

அதன் சிறகின் அடியில் அதுவே தன் உலகெனக் கொண்டு, கவலையற்றுக் கண்ணடைத்துறங்கும் ஓடுடைத்துச் சில நாட்களே ஆன அதன் குஞ்சு.

சிறு சலனத்தையும் பெரும் சப்தமாகக் கேட்கும் கவனத்துடன் இருக்கும் அத்தாய்நாரையின் காதுகளில், குளத்தின் நீர் கிழிபடும் மெல்லோசை அருகில் வீழந்ததோர் பெருத்த இடிமுழக்கமெனக் கேட்கிறது.

சப்தம் வந்த திசையில், கைகளை விரித்து முழுவேகத்துடன் வீசப்பட, கூட்டத்தில் இருந்து விலகி, ஒரு பக்கமாய்த் தனித்து ஓடும் ஒற்றைச் சோழி போல, நீர் பிளக்க வருகிறது நெடுந்தலை ஒன்று…..!

தாயின் கண்கள் கூர்மையடைகின்றன.

அது வருவது தன் கூடுநோக்கித்தான்.

வருவது எதுவெனப் புலனாயிற்று!

காத்து வளர்த்தது கடிபட்டு மாளவோ..?

கூடு நெருங்க நெருங்க, புலன்களை ஒருங்கு சேர்த்துப் பொருதலுக்கு ஆயத்தமாகிறது நாரை.

“வா பாம்பே..! வா…!!”

நகங்கள் உயிர்பெற, இறகு முழுவேகப் பாய்ச்சலுக்கென விரிந்து ஆயத்தமாகிறது.

தாய்மைக்குப் புலியின் சீற்றமும் யானையின் வலிமையும் தோன்றும் அற்புதத் தருணங்களுள் ஒன்று அது.

தாயின் அண்மை அகலக் கண்விழித்தபோது, பத்திவிரித்த நீர்ச்செடி போன்ற ஒன்றினோடு தன்தாய் போராடக் காண்கிறது குஞ்சு.

அரணுடைக்கும் போர்.

தான் தொண்டைக்குள் மெல்ல நுழைந்து உணவுண்ணும் அலகிற்கா இவ்வளவு உக்கிரம்?

ஏதோ ஆபத்து…..!

என்ன ஆவோம் இனி....?

இது செடியில்லை. வேறேதோ ஒன்று.

பறக்க இயலாச் சிறகின் படபடப்பு.

பயத்தின் கேவலும் கீச்சிடலும் குஞ்சின் தொண்டையை உடைத்துக் கமறலாய் எழுகிறது.

அது  கேட்கக் கேட்க ரௌத்திரம் பெருகுகிறது தாயிடம்.

உயிரினும் நேசிக்கும் பிள்ளையைக் காக்க, உயிர் பொருட்படுத்தா வீரம்.

பயம் இப்போது இடம் மாறுகிறது.

விஷத்தின் கழுத்தை நெருக்கி முறிக்கிறது அன்பெனும் அமுது.

நிலவின் ஒளிச்சக்கரங்கள் வெடித்து ஆரக்கால்கள் மூலைக்கொன்றாகச் சிதற வெருண்டோடியது பாம்பு.

வெற்றியின் மமதையற்று, கேவல் அடக்கும் பதைபதைப்போடு, மீண்டும் கூடு வந்து தன் குஞ்சினை அலகால் முத்திச் சிறகால் அணைத்து ஆற்றுப் படுத்துகிறது அதன் தாய்.

ஆனாலும் குஞ்சின் பயம் தணிந்தபாடில்லை.

சிறகடியில் இருந்து மெல்லத் தலை நீட்டிச் சுற்றும் முற்றும் பார்க்கிறது அது.

போரின் ஆவேசத்தாலோ என்னமோ.... தவளைகளின் ஒலி கூட இப்பொழுது கேட்கக்காணோம்.

நிலவு கூட நீரின் மீது ஓடாமல் ஓரிடத்தில் நின்று விட்டிருக்கிறது.

குஞ்சு தன் கண்களைச் சுழற்றுகிறது.

நீர்ப்பரப்பில், ஆங்காங்குச் செங்குவளை மொட்டுகள்.

அன்றி வேறொன்றும் இல்லை.

குஞ்சுகளின் கண்களுக்கோ அவை ஆங்காங்கே நீரில் இருந்து எழும் பாம்பின் தலைகளாகத் தோன்றுகின்றன.

பதட்டத்துடன் தலையைத் திருப்பி வேறிடம் பார்க்கிறது குஞ்சு.

அங்கும் சில தலைகள்.

அது காணுமிடம் எங்கும் தலை உயர்த்துகிறது பாம்பு.

பாம்பை நீர்ச்செடியென முன்பு நினைத்த எண்ணம் மாறிப் பூ மொட்டுகளைப் பாம்பென எண்ணும் பேதைமை.

நொடிக்குள், அதுவரை பாதுகாப்பாய் இருந்த குளம் பாம்புகள் பூக்கின்ற குளமாய் மாறிப்போனது.

கீச்சுட்டுக் கதறுகிறது பிள்ளை.

குஞ்சின் பயத்தை எப்படிப் போக்குவது என்று அறியாத அத்தாய்ப்பறவை, மென்குரலால், தாலாட்டி அதனை உறக்க முயல்கிறது.

இரவின் நிசப்தத்தில் பிள்ளையின் கதறலும் அதனை அமைதிப்படுத்தத் தாய்பாடும் தாலாட்டும் ஒலித்துக் கொண்டே இருக்கின்றன.

“செங்கழுநீர் மொட்டை

அரவின் பசுந்தலையென் றஞ்சி - இரவெல்லாம்

பிள்ளைக் குருகிரங்கப் பேதைப்புள் தாலாட்டும் ”

 ( சிவப்புக் குவளை மொட்டினை பாம்பின் ( அரவின் ) சிறுதலை என்று நினைத்துப் பயந்து இரவெல்லாம், நாரையின் குஞ்சானது கதற, அதை எப்படி ஆற்றுப்படுத்துவது என்றறியாத தாய், தன் பிள்ளையைத் தேற்றி உறக்கத் தாலாட்ட…. )

நளவெண்பாவில் தமயந்தி, தனக்குரிய கணவனைத் தேர்ந்தெடுக்கச் சுயம்வர மண்டபத்திற்கு வருகிறாள். ஒவ்வொரு அரசனாகக் காட்டிச் சேடிப்பெண், அவனது பெருமைகளைக் கூறிக்கொண்டே வருகிறாள். அப்படி வரும்போது, குரு என்னும் நாட்டை ஆளும் அரசனை அறிமுகப் படுத்த அந்நாட்டின் வளத்தைக் கூறுகிறாள் அந்தச் சேடிப்பெண். அந்தப் பகுதிதான் மேலுள்ளது.

இதோ முழுப்பாடல்,

“தெரியில் இவன்கண்டாய் செங்கழுநீர் மொட்டை

அரவின் பசுந்தலையென் றஞ்சி - இரவெல்லாம்

பிள்ளைக் குருகிரங்கப் பேதைப்புள் தாலாட்டும்

வள்ளைக் குருநாடர் மன்.”

( உன் கண் இவனைக் காண்பதாய் இருந்தால் இவ்வரசனைப் பற்றிக் கூறுகிறேன் கேள். இவன் செங்குவளைப் பூக்களைப் பாம்பு என்று அஞ்சிக் கதறும் நாரைக்குஞ்சைத் தேற்றும் நாரைகளை உடைய, வள்ளைக் கொடிகள் சூழ்ந்த மருத நாடாகிய குரு நாட்டின் அரசன். )

அந்நாட்டில் தாய் போலத் தன் மக்களைக் கண்விழித்துப் பகைபுலத்திடம் இருந்து காப்பவன் என்னும் உட்பொருளைத் தன் பிள்ளையைக் காக்கும் நாரையை அடை மொழியாக்கிச் சொல்கிறாள் அந்தச் சேடிப்பெண்.

மன்னன் எப்படியும் போகட்டும்.

கவிஞன் வர்ணிக்கும் இந்தக் காட்சியை இதைப் படித்த வெகுநாட்கள் கடந்து போகமுடியவில்லை எனக்கு.

ஒரு ஓவியம் போல நீரெங்கும் தலைதூக்கும் பாம்புகளைக் காணச் செய்து, அந்த நாரைக்குஞ்சின் கதறலையும், அந்தத் தாயின், ஆறுதல் மொழியையும் நினைவுக்கு வரும்பொழுதெல்லாம் எனக்குக் கேட்கச் செய்துவிட்டது இந்தக் கவிதை.

( பாடலின் பொருள் தவிர அதற்கு முன்னுரைக்கப்பட்டவை பாடலின் சூழலைவிவரிக்க எழுந்த எனது கற்பனையே! )

படஉதவி-

நன்றி. http://c8.alamy.com/comp/DAXG4B/red-water-lily-buds-nymphas-DAXG4B.jpg

மற்றும் https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images