அவனுக்கு ‘முருகன் ‘ என்பது பெயர்.

அந்தக் காலத்து அகமரபில் தலைவனது பெயரையோ தலைவியது பெயரையோ சுட்டிச் சொல்லும் வழக்கம் இல்லை. அகப்பாடல்கள் எங்கும் அவர்கள் பெயரற்றே உலவுகிறார்கள்.

செவிலி, நற்றாய், பாங்கன் (தோழன்), பாங்கி ( தோழி ) இப்படிப் பொதுப்பெயர்களால் மட்டுமே அவர்கள் சுட்டப்படுகிறார்கள்.

இலக்கணமும்,

“ மக்கள் நுதலிய அகனைந் திணையும்

 சுட்டி ஒருவர் பெயர்கொளப் பெறாஅர்“

என்பதாகவே இருக்கிறது.

சரி இப்பொழுது நம் கதைக்கு வருவோம்.

தினைகளை விதைத்துக் காவல் காக்கத் தன் மகளை அனுப்புகிறான் அம் மலைநிலப் பொருப்பன்.. ( பொருப்பு = மலை )அவளும் அவள் தோழியும் ஆடிக்கொண்டும் பாடிக் கொண்டும், பறவைகளை விரட்டியும் காவல் காக்கின்றனர்.

அன்று என்ன காரணத்தாலோ தோழி வரவில்லை. அவள்  மட்டும் தினைப்புலக் காவலுக்குச் செல்கிறாள். தினைப்புலம் விளைந்து அறுவடைக்குத் தயாராக இருக்கிறது. தினைப்புலத்தைக் காவல் காக்கும்போது, விலங்குகளின் தாக்குதலில் இருந்து தப்பித்துக் கொள்வதற்காக, மரத்தின் மேல் பரண் ஒன்றை அவள் தந்தை அமைத்துக் கொடுத்திருக்கிறான். அவள் அதன் மேல் இருக்கிறாள். 

 வேட்டையில் தப்பிய விலங்கொன்றைத் துரத்தியபடி அவன் அங்கு வருகிறான். மறைவின் ஆழங்களைத் துழாவும் அவன் கண்களுக்கு மரத்தின் மேல் பரணில் இருந்த அவளைக் கண்டுபிடிப்பதில் சிரமமிருக்கவில்லை.

எத்தனையோ பெண்களை அதுவரை அவன் வாழ்வில் கண்டிருக்கிறான்.

ஆனால் இவளைக் கண்டதும்தான் அவனுக்கு முதன்முறையாகச் சந்தேகம் வருகிறது. இவள் இந்த உலகத்தைச் சேர்ந்தவள்தானா? அல்லது தேவலோகப் பெண்ணா?

பின்  அவன் மனதில் ஒன்று மட்டும் உறுதிப்படுகிறது. இவள் எனக்கானவள். இப்பிறவி இனி இவளோடுதான். அவளும் அவனை நோக்குகிறாள். இது போன்று ஓர் ஆடவனை அவள் தன் குடியில் கண்டதேயில்லை.

அட... இவன் என்ன என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறானே…!

நாணப்பெருக்கின் திரைமூட விழிதாழ்த்தி மனதினால் ஒரு ஆடவனின் பார்வையை முதன் முறையாய் உள்ளுணரும் சுகம்.

காலம்  நாழிகைகளை இமைநொடிக்கும் குறைவாக  மாற்றுகிறது.

இப்படி ஒருவன் பார்க்க நாமும் உள்ளுக்குள் அதை ரசித்து நின்று கொண்டிருக்கிறோமே..!!!

இது சரியா தவறா ?

விலக்க வேண்டும் என்கிற எண்ணம்.

அவன் பார்வைக்குள் தன்னை நிலையாய்ப் பதித்த வைக்க விரும்புகின்ற நெஞ்சம்.

நடுவே…,

திரைப்படம்  போலத்தான் திடீர் மழை.

காட்டில் மழையென்றால் கேட்கவா வேண்டும்..?

மேகம் மண்ணின் மீது உள்ள தன் தாளாப் பெருங்காதலைக் கொட்டித் தீர்க்கிறது.

அவள் இறங்குகிறாள்.

இருவரும் மழைத் தடுப்புள்ள ஓரிடத்தில் வந்து நிற்கின்றார்கள்.

அவன் தன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறான் என்பது அவளுக்குத் தெரிகிறது.

அவள் மனதில் ஓர் ஐயம்.

இவன் யாரென்று நமக்குத் தெரியாதே?

இவன் நம் இனத்தைச் சேர்ந்தவனும் இல்லையே..!

நாமாக ஏதாவது  மனதில் கற்பனை வளர்த்துக்  கொண்டு ஆசைப்பட்டால் அது நிறைவேறுமா..? நம் வீட்டில்தான் ஒத்துக் கொள்வார்களா?

அவன் அவள் மனவோட்டத்தைப் புரிந்து கொள்கிறான்.

மனம் மனதிற்கு மறுமொழி கூறுகிறது..

சற்று நேரம் முன்பு வரை, நீ யாரென்றும் நான் யாரென்றும்  நமக்குத் தெரியாதே..! பார்த்த மாத்திரத்திலே  என் மனமும் உன் மனமும் ஒன்றிணைந்தது எப்படி? இதோ உன்னையும் என்னையும் இங்கு இப்படிச் சந்திக்கச் செய்தது எது..?

அது  விதியா, கடவுளா, இயற்கையா எதுவானாலும் அது நம்மைச் சேர்த்து வைக்கும்.

அவளுக்கு வியப்பாய் இருக்கிறது. 

அவன் நினைப்பது நமக்கு எப்படித் தெரிகிறது.

அவள் அவனைப் பார்க்கிறாள்.

அவன் கண்களைக் கீழே தாழ்த்தி அங்குப் பார் எனக் காட்டுகிறான்.

அவளது காலின் கீழே மண்ணொடு கரைந்து தன் நிறம் இழந்து மண்ணின் நிறம் பெற்றுத் தனக்கென ஒரு பாதை வகுத்தவாறு சிரிப்பும் கும்மாளமுமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது மழைநீர்ப்பெருக்கு

அவளுக்குப் புரிகிறது.

அவள் நிலம். எளிதில் கரைந்தாலும்  தன்னுள் அவனை ஈர்த்துக் காடாக்கும் விதையை தன்னியல்பிலேயே கொண்ட  அமைதியும் பொறுமையும் அவளிடம் இருக்கிறது.

அவன் நீர். சலசலப்பும் வேகப்பெருக்கும், சேருமிடத்திற்கு ஏற்பத்   தன் தன்மை இழந்து போதலும் அவனது இயல்பு

அவளைப் பார்க்கும் வரை நிறமற்றிருந்த அவன் மெல்ல மெல்ல அவளது நிறமாய் மாறுகிறான்.

இந்தக் குறுந்தொகைப்பாடல் நீங்கள் அறிந்ததுதான்.

“யாயும் ஞாயும் யார் ஆகியரோ?

எந்தையும் நுந்தையும் எம்முறைக் கேளிர்?

யானும் நீயும் எவ்வழி அறிதும்?

செம்புலப் பெயல் நீர் போல

அன்புடை நெஞ்சம் தாம் கலந்தனவே.“ 

                                           
                         குறுந்தொகை -40

திணை –  குறிஞ்சி
 பாடியவர்-செம்புலப்பெயனீரார்  

உள்ளம் ஒன்றிணைந்த அக்கணத்தில் அது கண்முன் வேறெதனையும் காணும் திறத்தை இழக்கிறது. மெல்ல மீண்டு சுயநினைவுக்கு வரும்போது அவள் அவனைக் கொண்டும் அவன் அவள் இயல்பாகியும் விடைபெறுகிறார்கள்.

அவனை ஈர்த்து அவள் தன்குடில் அடைகிறாள்.

தன் நிறம் மாறி அவன் தன்னூர் சேர்கிறான்.

“என் தாயும்  உன் தாயும் யார் யாரோ ?

என் தந்தையும் உன்தந்தையும் எவ்வுறவோ?

நான் உனையும் நீ எனையும் எப்படி அறிவோம் ?

ஆனாலும் கண்ட இக்கணத்தில்

பயன்படு நிலத்தில் பெய்மழைபோல்

நம் உள்ளம் ஒன்றாகிக் கலந்து போயிற்றே “

தமிழ்ச் சங்கப் பாடல்களில் தலைவனுக்கும் தலைவிக்கும் இதுபோல் பெயர் சூட்டும் மரபில்லாவிட்டாலும் தமிழ்த்தொன்ம மரபில் வேட்டையாட விலங்கைத் துரத்திவந்து, தினைப்புலம் காத்த மலைமகளிடம் தன் மனதை இழந்த தலைவனுக்கு “முருகன் “ என்று பெயர் சூட்டியிருக்கிறார்கள். தலைவியின் பெயர் வள்ளி.

இனிக் கொஞ்சம் சொல்லாராய்ச்சி.

இந்த யாய், ஞாய், என்பதெல்லாம் நம்காலத் தமிழில் இல்லை.

நமக்கு எல்லாம் தாய்தான்

என் தாய்

உன் தாய்

அவன் தாய்

எனத்தான் தன்மை முன்னிலை படர்க்கையில் நாம் இப்போது சொல்கிறோம். இந்தக் காலத்தில் இது  சரிதான்.

ஆனால் சங்க காலத்தில் இதைச்சொல்ல வேண்டுமானால்

  யாய்

  ஞாய்

  தாய்

என்று சொன்னால் போதும்.

அதே போல,

என் தந்தை

உன் தந்தை

அவன் தந்தை

என்று சொல்வதைச் சங்ககால வழக்கில்

எந்தை

நுந்தை

தந்தை

என்றே வழங்கி இருக்கிறார்கள். ( நம் பகவான்ஜி என்ன சொல்லப் போகிறாரோ :) )

கேளிர் என்றால் உறவினர்கள்.

‘யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்.‘

கேளிர் என்பதில் ளி யை ளீ ஆக்கி யாவரும் கேளீர்  ( எல்லோரும் கேளுங்கள் என்பதுதான் என் பள்ளிப் பருவப் புரிதல். பின் தவறு புரிந்த போது அசட்டுச் சிரிப்பு. இப்படி நிறையச் சிரிப்புகளைச் சேர்த்து வைத்திருக்கிறேன். )

அறிதும் என்றால் இன்றைய வழக்கில் அறிந்து கொண்டோம் எனச் சொல்லலாம்.

செம்புலம் – என்பதை சிவந்த நிலம் என்றும் நல்ல நிலம் என்றும் இரு பொருள் கொள்ளலாம்.

பெயல் – பெய்தல்

எளிதாகப் புரிந்து கொள்ளும் படியாகத்தானே இருக்கிறது இந்தச் சங்கப்பாடல்?!!

நாளையும் அவன் அவளைத் தேடி அவளைக் கண்ட அதே இடத்திற்கு வருவான். 

அவளுக்கு இவ்வுறவைத் தொடர்வதில் விருப்பம் இருந்தால் தோழியை ஏதாவது காரணம் சொல்லி விலக்கி விட்டுத் தனியே  அவனைக் கண்ட இடத்திற்கு அவளும் வருவாள்.

இலக்கணங்கள் இதனை இடந்தலைப்பாடு என்கின்றன.

பிறகு என்ன நடக்கும்…?

மீண்டும் காணும்வரை அவனுக்கும் அவளுக்கும் இடையில் தோன்றும் மன உணர்வுகள் என்ன….?

காத்திருங்கள்.

பட உதவி - நன்றி  www.bitlanders.com