திருமணத்திற்கு முன் ஒரு தேனிலவு – இது சங்க காலம்.

அவர் என்னுடன் பணியாற்றுபவர். தன் மகளுக்குப் பெரும் பொருட்செலவில் திருமணம் முடித்து வைத்திருந்தார். விடுப்பு முடிந்து பணியில் சேர வந்தததன் பின் பேச்செல்லாம் மருமகனைப் பற்றியும் திருமணம் பற்றியுமாய்த்தான் இருந்தது.

அடுத்து மணமக்களுக்கு ஹனிமூன் ஏற்பாடு செய்ய  வேண்டும் ஊட்டி கொடைக்கானல் என்று போனால் நல்லாயிருக்காது என்றார். வேறெங்கு அனுப்பலாம் என்று கேட்டார்.

ஒருவர் மூனாறு என்றார். இன்னொருவர் டாப்சிலிப் நன்றாக இருக்கும். ரிசாட் எல்லாம் இருக்கிறது என்றார்.

மணவை ஜேம்ஸ் அய்யா, தடாலடியாக “ அப்பப் பேசாம சுவிட்சர்லாந்த் அனுப்பி வைச்சுருங்களேன் சார் “ என்று போட்டார் ஒரு போடு.

அது மாப்பிள்ளையின் காதில் விழுந்துவிட்டதாகவே பதறிப்போன நண்பர், சிம்லா டார்ஜலிங் என முன்னரே தான் செய்துவைத்திருந்த ஏற்பாட்டைச் சொல்லவேண்டியிருந்தது.

இன்றும்  தம்பதிகள் சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டும் என்றால் குளிர் நிறைந்த மலைப்பகுதிகள்தான் சட்டென நம் நினைவுக்கு வருகின்றன.

புணர்தலையும் புணர்தல் நிமித்தத்தையும் மலையும் அது சார்ந்த இடமுமான குறிஞ்சித் திணைக்கு  உரிய ஒழுக்கம் 

( உரிப்பொருள் ) என்று சும்மாவா சொல்லி வைத்தார்கள்.

நம் மரபில் மலைகள் எனக்குறிப்பிடுவது வெறும் மொட்டைப் பாறைகளை அல்ல.

அடர்ந்த வனங்களை, ஆற்றின் மடியை, அளவில்லா வளத்தை, இயற்கையின் பேராண்மையை, இனிய குளிரை எப்போதும் தன்னுள் பொதிந்து வைத்திருப்பவைகளைத்தான் நாம் மலையும் அது சார்ந்த இடமும் என்று அழைக்கிறோம்.

குளிரென்றால் பிறபகுதிகளில் உள்ளதைப்போல் நம்மலைகள் ஒருபோதும் உறைந்திறுகிப் பனிக்கட்டிகளாய் மாறிவிடுவதும் இல்லை. அன்றி உலர்ந்து கருக்கும் அளவிற்கு அங்கு வெயில் வாட்டுவதும் இல்லை.

.

அப்பகுதியில் பெரும்பாலும் நிலவுகின்ற காலநிலை குளிர்காலம். ஊட்டி கொடைக்கானல் என்றாலே நமக்கு முதலில் நினைவுக்கு வருவது அங்கிருக்கின்ற குளிர்தானே..?

எனவேதான் மலைசார்ந்த பகுதிகளுக்குக்  குறிஞ்சி என்று பெயர் வைத்தவர்கள் அதற்கு  உரிய சிறப்பான பெரும்பொழுதாகக் குளிர்காலத்தை குறிப்பிட்டிருக்கலாம்.

அதே போல்தான் அம்மலைப்பகுதியில் ஒரு முழுநாளை எடுத்துக் கொண்டால் அதன் இருண்மையும் தண்மையும் உச்சம் பெற்றிருப்பது  நட்டநடுநிசி. அதாவது யாமம். எனவே அதனைக் குறிஞ்சியின் சிறு பொழுதாக வைத்திருக்கலாம். இவை குறிஞ்சிக்குப் பெரும்பொழுதாய்க் குளிர்காலத்தையும், சிறுபொழுதாய் யாமத்தையும் குறிப்பிடுவதற்கு நாமாக யூகிக்கும் காரணங்கள்.

புலி,கரடி, யானை, குரங்கு என விலங்குகள் ஒருபுறம்.

சந்தனம், அகில், தேக்கு, அசோகு என வளர்ப்போரும் வீழ்த்துவோரும் இன்றிச் செழித்து வளர்ந்திருக்கும் பலநூறு வயது கடந்த மரங்கள் ஒருபுறம்.

குறிஞ்சி மலர் பூத்த குறிஞ்சி.

“வெயில் நுழைபு அறியா குயில்நுழை பொதும்பர்“ என்று சொல்வார்களே வெயில் தரையில் படாத அளவுக்கு அடர்த்தியான மரங்கள் சூழ்ந்து குயில் முதலிய பறவைகள் உட்புகுந்து உறைகின்ற காடு அது.

குறிஞ்சி, 


குவளை,

கண்ணோடு ஒப்பிடப்படும் குவளை.

 வேங்கை, 

பாறைமேல் இம்மலர்கள் விழுந்தால் வேங்கையோ என யானை மிரளும் வேங்கை

காந்தள்,  

மருதாணியிட்ட பெண்ணின் சிவந்த விரல்கள் எனத்தோன்றும் காந்தள்.

என நிறைந்திருக்கும் பூக்கள் ஒரு புறம்.

காட்டின் குருதிக் கசிவென எங்கும் ஈரம் கசியும் பாறைகள். கசிவு நீர் திரண்டு ஒழுகும் ஓடைகள். ஓடை பெருகப் பாயும் காட்டாறு. ஆற்றின் இடுப்பை ஒடித்து ஓலமிட்டுப் பெருங்கூச்சலுடன் விழும் அருவி. தேனின் சுவையைத் தோற்கடிக்கும் இனிப்புடன் தித்திக்கும் சுனை நீர் என எண்ணத்திகட்டாத கற்பனைகளுக்கு விருந்தளிக்கும் மலையைத் தொலைவிலிருந்து பார்க்கும் போது  அதன் மேகம் போர்த்திய முகடுகள்  பெருமரம் ஒன்றில் பூத்திருக்கும் வெண்பூவாய் எனக்குப் பலநேரங்களில் தோன்றியிருக்கிறது.

இன்றைய குறிஞ்சி நிலத்தின் நிலையோடு ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் அது மலைக்காடுகளில் சின்னஞ்சிறு சிறுமியென இயற்கை கவலையற்றுத் துள்ளித்திரிந்த காலம்.

ஒரு இரண்டாயிரம் வருடங்களுக்குமுன், இயற்கையை மனிதன் இன்றைய நாளைப்போல் மாசு படுத்தியிராத சூழலில் அந்தக் காடுகளின் அடர்த்தியை, இன்றும் நாம் அன்றைய இலக்கியப் பதிவிலிருந்து ஓரளவிற்கு மீட்டெடுத்துப் பார்க்க முடிகின்றது.

   அக்காலத்தில் அழிந்திராப் பறவைகளின் விலங்குகளின் தாவரங்களின் வளத்தை, காட்டிற்கே உரிய மணத்தை , மலைகளின் சமதளங்களில் சிறுசிறு குடிகளென, கிடைத்ததைத் தம்குடியில் உள்ள எல்லார்க்கும் எனப் பகிர்ந்து அம்மலைமேல் வாழும் வெற்பர்களின் குடியை, பொருப்பர்களின் குடியை, சிலம்பர்களின் குடியை, மலைக்கும் சமவெளிக்குமான பிணைப்பை ஏற்படுத்திய நாடோடிகளாய்த் திரிந்த அம்மலைக்குச் சொந்தக்காரர்களான குறவனை, குறத்தியை இந்த இலக்கிய வாசிப்பு நம் கண்முன் கொணர்கிறது.

இயற்கைதான் தங்களுக்கு எல்லாமும்  என்பதை வாழ்வின் அறமாகக் கொண்ட தொல்குடி ஒன்றின் சிந்தனையைச் செயல்பாட்டைக் கற்பனையாகவேனும்  நினைத்துப் பார்க்க முடிகிறது.

இயற்கையின் அழகிற்கு மானுட உருவைக் கொடுத்து அவர்கள் தங்களுக்கென உருவாக்கிக்கொண்ட முருகன் என்னும் தெய்வம்.

மலைமேல் உள்ள சமதளங்களைச் சீர் செய்து, உணவிற்காய் மலையில் விளையும் ஒருவகை நெல்லை விதைப்பதும், தினை பயிரிடுவதும், தேனெடுப்பதும், கிழங்கு அகழ்வதும் எனத் தொடரும் அவர்கள் தொழில்.

எனக்கு உனக்கு என இல்லாமல் எல்லோரும் பாடுபட்டு எல்லோரும் பகிர்ந்துண்ட வாழ்வு. ஓய்வில் ஒருங்குகூடிக் களிக்கையில் உடுக்கடித்துப் பாடும் குரவைப்பாட்டு. 
( உடுக்கையைத்தான் அவர்கள் தொண்டகப்பறை என்றார்கள்.)

தொண்டகப்பறை என்னும் உடுக்கு

 அவர்களுக்கென ஒரு பண் குறிஞ்சி. அவர்களுக்கென ஒரு யாழ் குறிஞ்சியாழ்.

இதுதான் குறிஞ்சியின் பின்புலம். இவைதாம் குறிஞ்சியின் கருப்பொருட்கள்.

இந்தக் குறிஞ்சியின் முதல் பொருள் என்பதில்,

நிலம் என்பது நாம் பார்த்த மலையையும் மலைசார்ந்த இடமான காட்டையும் குறிக்கும்

காலம் என்பதில், ஆண்டில்  வரும் பருவ காலமாகிய குளிர்காலமும் ( பெரும் பொழுது ), நாளில் சிறுபொழுதாகிய யாமமும் உள்ளடங்கும்.

கருப்பொருள் என்பவை அவர்கள் வழிபட்ட இறைவன், அங்கு வாழும் மக்கள், அங்கிருக்கும் பறவை, விலங்கு, மரம், மலர், உணவு, அவர்கள் கொட்டும் பறை, மீட்டும் யாழ்,   பாடும்  பாட்டு      ( பண் ) என்பது போல அவர்களது வாழ்க்கைச் சூழலின் பின்புலமாக அமைந்திருப்பவை.

பள்ளிக்கூடத்தில் என் ஒன்பதாம் வகுப்பில்  முதல் கரு உரிப்பொருள்கள் என்று நான் மனப்பாடம் செய்திருக்கிறேன்.

தமிழகத்தில் உயர்நிலை வகுப்பு வரை தமிழ் படித்தவர்கள் எல்லோரும் இதைப் படித்திருக்கிறோம்.

என் பள்ளிப்பருவத்தில் தேர்விற்காகக் கடம் அடித்திருக்கிறேனே தவிர, இவற்றை எதற்குச் சொல்கிறார்கள்? ஏன் இதைப் படிக்க வேண்டும் என்கிற புரிதல் எனக்கு அன்று இருக்கவில்லை.

இது அந்தக் கால மக்களின் ஒழுக்கம்,வாழ்வியல் முறை,

சுற்றுச்சூழல் என்று அரிதாய் எந்த மாணவராலாவது எழுப்பப்பட்ட கேள்விக்கு அரிதினும் அரிதாய் ஓர்  ஆசிரியர் விடையளித்திருக்கலாம்.

நான் மிக மதிக்கும் என் ஆசிரியரோ “ உலக மொழிகளில் எழுத்துக்கும் சொல்லுக்கும் இலக்கணம் இருக்கலாம். ஆனால் வாழ்வியல் நெறிக்கு இலக்கணம் வகுத்த மொழி தமிழ். வாழும் நெறி இது என்று உலகிற்குக் காட்டிய குடி தமிழ்க்குடி“ என்றுதான் சொன்னார். அன்று அவர் மேல் இருந்த நம்பிக்கையில் நம்மவர்கள்தான் இந்த உலகையே கண்டுபிடித்தவர்கள் என்று சொன்னாலும் நான் அப்படியே நம்பியிருப்பேன்.

அப்போது அது பிரமிப்புதான்.

தொல்காப்பியப் பொருளதிகாரமும், அகப்பொருளும், புறப்பொருள் வெண்பாமாலையும் சுட்டுவது எல்லாம் தமிழ்ப்பாடல் மரபுகளையே..! அது வாழ்வியல் நெறிக்கொன்றும் இலக்கணம் வகுக்கவில்லை.

பாடல்களை அமைக்கவும் புரிந்து கொள்வதற்குமான வழிகளே இவை என்று புரிந்து கொண்டபோது பெரிதுபெரிதாய் என்னுள் பல பல வண்ணங்கள் காட்டி ஊதிப்பெருத்திருந்த ஒரு பெருமிதத்தின் குமிழி உடைந்து போனது.

பேருலகொன்றுடன் கலக்கும்  ஆனந்தம் சங்க இலக்கியங்களை அணுக  இப்படி ஒரு புதிய வழி இருக்கிறது என்பதைக் கண்டடைந்ததில் இருந்தது.

அந்தக்காலத்தில் மலை இல்லையா.. கடல் இல்லையா….மக்கள் இல்லையா என்று கேட்கலாம்.

இருந்தன...இருந்தார்கள்.

இலக்கியம் இருப்பதில் இருந்துதான் எழுகிறது.

அதன் வேலை இருப்பதை அப்படியே சொல்வதல்ல.

எனவே பொருளிலக்கணம் பண்டைய தமிழரின் வாழ்வியலின் இலக்கியத்திற்கு ஏற்ற ஒரு கோணத்தைப் பிரதிபலித்தாலும் அது காட்டும் பிம்பங்கள் முற்றிலும் உண்மை என்று உறுதிகூற முடியாது.

பொருள் இலக்கணம் பழந்தமிழர் வாழ்வியலுக்கு இலக்கணம் வகுக்கிறது என்றால் அந்தக் காலத்தில் வாழ்ந்தவர்கள் அதன்படியே  வாழ்ந்திருக்க வேண்டும் என்பதுதானே அதன் பொருள்?

புணர்ச்சி குறிஞ்சித் திணைக்கே வரையறுக்கப்பட்டால்

பிற முல்லை, மருதம் , நெய்தலில்  இருப்பவர்கள் முற்றும் துறந்த முனிவர்களாக இருந்தார்களா என்ன?

வயல்வெளியில் ( மருதத்தில் வாழ்ந்தவர்கள் ) எப்பொழுதும் கணவனும் மனைவியும் ஊடல் செய்து கொண்டே இருப்பார்களா?

அது ஒரு பாடல் நெறி.

பாடலின் உருவத்தை யாப்புச் சட்டகத்தில் அடைப்பதுபோல் பாடலின் உட்பொருளைக் கட்டமைக்கவும் கணிக்கவும் உதவுகின்ற மரபு.

இந்தப் புரிதல்தான் நாம் சங்க இலக்கியங்களை அணுகுவதற்கு முதலில் அவசியமானது.

பண்டைய மக்களின் வாழ்வியல் அதில் இல்லையா..?

இருக்கிறது.

அதிலிருந்துதான் இலக்கியம் பிறக்கிறது. 

இத்திணைக்கு இந்த ஒழுக்கம் உரியது. இத்திணை இந்தக் காலவரம்பிற்குள் நிகழ வேண்டும் என்கிற கருத்து பாடலில் இருக்கலாம்.

அன்றைய மக்களின் வாழ்க்கை அப்படி இருக்கும். அந்த வாழ்க்கைக்கான இலக்கணத்தைத்தான் பொருளிலக்கணம் சொல்கிறது என்று பெருமை பேசித்திரிவதில் ஏதாவது நியாயம் உண்டா?

சென்ற பதிவில் எடுத்துக்காட்டப்பட்ட பாடலில், கேள்வி ஒன்று கேட்கப்பட்டது நினைவிருக்கலாம்.

அந்தப் பாடலின் கூற்றை,

தலைவி தோழிக்குச் சொல்வது போல அப்பாடல் அமைவது ஒருவாய்ப்பு.

தலைவி தனக்குத் தானே சொல்லிக்கொள்வதுபோல அமைவது ஒரு வாய்ப்பு, 
எனுமாறு இருக்கலாம் என்று சொல்லி

மூன்றாவதாய்,

இது ஏன்    தலைவியின் தாய் ( நற்றாய் ) தன் கணவனிடமும் மக்களிடமும் மகளின்  காதலைக் கூறி, தந்தையும் உடன்பிறந்தோரும் அவளைச் சூழ்ந்து கொண்டு, அவன் யார்? நீங்கள் திருமணம் செய்ததற்குச் சாட்சிகள் யார்? என்று கேட்டிருக்கக் கூடாது ? அப்படி ஒரு சூழலில் ஏன் அந்தப் பாட்டை அணுகக் கூடாது என்பதாய் அந்தக் கேள்வி இருந்தது.

அப்படி அந்தக் காலத்தில் நடந்திருக்கக் கூடாதா என்றால் நிச்சயம் இருந்திருக்கலாம்.

ஆனால் நம் சங்கப்பாடல் மரபில் அதுபோன்ற ஒரு சூழல் இல்லை.

தலைவி தன் காதலை நேரடியாகத் தன் தாயிடம் தெரிவிப்பதில்லை.

தாய் தன் ஐயர்க்கு அறத்தொடு நின்றதாக அது பாடுபொருளை அமைக்கவில்லை. ( விதிவிலக்கான ஓர் இடம் கலித்தொகையில் வருகிறது.)

எனவே இச்சூழலின்படி அந்தப் பாடலை நாம் அணுகுவதில் தடை இருக்கிறது.

அந்தக் காலத்தில் பாடலுக்கெனப் பின்பற்றப்பட்ட சில மரபுகள் இருக்கின்றன.

நமக்குக் கிடைத்திருப்பன சமுதாயத்தால் வடிகட்டப்பட்ட உன்னதங்கள்.

அவற்றை  மட்டும் வைத்துக்கொண்டு நாம் பழந்தமிழர் வாழ்வியலை மீட்டெடுத்ததாய்க் காட்ட முடியாது.

எனவே செவ்விலக்கியங்களின் படைப்பு, வாசிப்பு அனுபவம் பற்றித்தான் தொல்காப்பியம் மற்றும் பிற பொருளிலக்கண நூல்கள் கூறுகின்றனவேயன்றி, அவை தமிழரின் வாழ்வியல் நெறிக்கு வகுக்கப்பட்ட இலக்கணம், பழந்தமிழரின் வாழ்க்கை நெறிகளை அப்படியே பேசுகிறது  என்பது கற்பனைச் சுகம்தான்.

நமது விஷயத்திற்கு வருவோம்.

குறிஞ்சிக்கு நாம் பார்த்தது போலவே முதல் , கரு, உரிப்பொருள்கள் ஒவ்வொரு திணைக்கும் இருக்கின்றன.

எனவே,

பாடலில் வரும் நிலத்தையோ , பொழுதையோ ( இது முதற்பொருள் ), பாடலின் பின்னணியையோ ( இது கருப்பொருள் ), பாடலில் உள்ளே வரும் பாத்திரங்களின் மன உணர்வையோ ( இது உரிப்பொருள் )  கொண்டுதான் நாம் அந்தப் பாடல் எந்தத் திணையைச் சார்ந்து அமைகிறது என்று தீர்மானிக்க  வேண்டும்.

இதைத்தானய்யா சங்கப்பாட்டிற்கு உரையெழுதியவர்கள் சொல்லிவிட்டார்கள்.

அப்புறம் எதுக்கு நாம தேடிப் பார்க்கனும் என்றால்………..

உரையாசிரியர்கள் நமக்கு அவர்கள் கண்களால் கண்டதைக்  கூறுகிறார்கள்.

அது நமக்கு நிச்சயமாய் உதவுவதுதான்.

    ஆனால் நமக்கு இருக்கும் கண்களால் நாமும்  அதைப் பார்க்க வேண்டும் . ஒருவேளை உரையாசிரியர்களின் பார்வையில் எங்கேனும் அரிதாகக் கோளாறிருக்கலாம்.

அவர்கள் கூறி முடித்த உரைப்புள்ளியிலிருந்து நாம் அவர்கள் கூறாத பரிமாணங்களை மீட்டெடுத்துத் தொடரலாம். அப்படி என் வாசிப்பில் தோன்றியதுதான் குருகு தலைவன் என்றும் ஆரல் தலைவி என்றும் பார்க்கச் செய்தது.

இவை போன்றவற்றை இறைச்சி உள்ளுறை எனப்பேசும் உரையாசிரியர்கள் இந்தப் பாடலைப் பொருத்தவரை இவை பற்றிப் பேசவில்லை. இணையத்தில் சங்கப்பாடல்களை மிகுந்த நயத்தோடு பொருள் கூறிச்சென்றவர்களும் இந்தக் குறிப்பிட்ட பாடலை இந்தப் பார்வையில் அணுகியிருக்கவில்லை.

அவர்களே இப்படிக் குறிப்பிடாத நிலையில், ஒவ்வொருவரும் தமக்குத் தோன்றியவாறு இட்டுக்கட்டிப் பொருளுரைக்கலாமா என்றால்,..., பிரதி அதற்கு இடம் தந்திருந்தால் அப்படிச் சொல்வதை மரபு அனுமதித்திருந்தால் சொல்லாம்.

     உரைகளின் வழியாகப் பாடலைச் சற்றுப் புரிந்து கொண்டபின்  ( இன்று பழைய உரைகளின் ..ஏன்.. உ.வே.சா. அவர்களின் உரையே கூட சாதாரணத் தமிழ் வாசகனை பயமுறுத்துகின்றன) அந்தப் பொருள் மட்டுமன்றி அந்தப் பாடலை அதன் தன்மையில் உள்வாங்கிக் காணவேண்டும் என்பதற்காகவே இதைச் சொல்கிறேன்.

சென்ற பதிவில் நாம் பார்த்த குறுந்தொகை பாடலை முதன்முதலில் உரையெழுதிப் பதிப்பித்தவர் சௌரிப்பெருமாள் அரங்கன்.

 அதுவரை ஏடுகளில் இருந்த குறுந்தொகைப் பாடல்களுக்குக் கூற்று ( அந்தப் பாடல்களை யார் கூறியது என ) இருந்ததே ஒழிய இது குறிஞ்சி, முல்லை மருதம் … எனத் திணை வகுக்கப்படவில்லை. சௌரிப்பெருமாள் அரங்கன்தான் தன் புரிதலின் அடிப்படையில் அதற்குத் திணை வகுக்கிறார்.

அதன் பின்  டாக்டர். உ.வே.சாமிநாதையர் குறுந்தொகைக்கு உரையெழுதுகிறார். ( உ.வே.சா. உரையெழுதிப் பதிப்பித்த ஒரே சங்க நூல் இதுதான் ). அதில் சௌரிப்பெருமாள் அரங்கன் அவர்கள் ஒவ்வொரு பாடலுக்கும் இது குறிஞ்சி இது மருதம் எனத்  திணைகளை விளக்கிக் கூறியது போல் அய்யர் கூறவில்லை. அவரது குறுந்தொகையில் இப்பாடல் இந்தத் திணையைச் சார்ந்தது என்கிற திணைக்குறிப்பு இல்லை.

காரணம் என்ன எனத் தெரிகிறதா? யோசியுங்கள்.

இது ஒரு புறம் இருக்கட்டும்.

இங்கு முதற் கரு உரிப்பொருள்களின் அடிப்டையில் குறிப்பிட்ட பாடலின் திணையை வகுப்பதில்  ஒரு சிக்கல் வருகிறது

   குறிஞ்சிக்கு உரிய மயில் மருத நிலமான வயலில் வந்து அமர்ந்திருக்கிறது என்பதாக ஒரு சங்கப்பாடலில் வருகிறது என்று வைத்துக் கொள்வோம். அதே பாட்டில் சொல்லப்படுகிற உரிப்பொருள் ( மக்களுடைய ஒழுக்கம் ) ஊடல் சார்ந்ததாக இருக்கிறது. ஊடல் என்பது மருதத்திணைக்குரிய ஒழுக்கம்.

பாடலில் குறிஞ்சிக்குரிய கருப்பொருளான மயிலும் வருகிறது.

மருதத்திணைக்குரிய உரிப்பொருளான ஊடலும் வருகிறது.

இச்சூழலில் அந்தப் பாட்டைக் குறிஞ்சித் திணை என்று சொல்வதா மருதத் திணை என்று சொல்வதா ?

காத்திருங்கள்.
பின்குறிப்பு. ( சங்ககாலத்தில் திருமணத்திற்கு முன்  தலைவனும் தலைவியும் குறிஞ்சி நிலத்திலேயே ஒருவரை ஒருவர் சந்திப்பதாகவும், அவர்களின் உறவு அங்குத்  தொடங்கி உள்ளத்தாலும் உடலாலும் அவர்கள் இணைவதாகவும் சங்கப்பாடல் மரபு சொல்கிறது. அதைக் குறிக்கத்தான் இந்தத் தலைப்பு வைக்கப்பட்டது. அவர்களின் சந்திப்பும் காதலில் இன்றைப் போலவே அன்றைய அவர்களது அவத்தைகளும் அடுத்த பதிவில் ( பகவான்ஜியின் பின்னூட்டத்தில் இருக்கும் நியாயத்திற்காக  )

படங்கள்.

நன்றி.

1) காடு http://miriadna.com/

2) குறிஞ்சி. http://www.tamillemuriya.com/


3)    குவளை https://amudhankandasamy.files.wordpress.com/


4) வேங்கை http://opendata.keystone-foundation.org/

5) காந்தள் http://1.bp.blogspot.com

6)  தொண்டகப்பறை  http://ta.wikipedia.org/