வாராயோ கண்மணியே!

முத்தை விளைத்தெடுத்த மோகப்பூஞ் சித்திரமே!

தத்தை குரல்கற்கும் தங்க ரதவடிவே!

குளத்தில் தாமரையும் கூம்பி‘இதழ் விரிப்பதுபோல்

உளத்தில் மலர்ந்தென்னுள் உயிரான மெய்ப்பொருளே!

கண்ணில் நீவந்து கலந்திட்ட நாள் முதலாய்

என்னில் நான்வேறாய் ஏன்‘ஆகிப் போகின்றேன்!

உறக்கம் பகைத்தும்‘என் உணவைப் பகைத்தும்‘உன்

மறக்கும் நினைவலையில் மனம்செல்லத் துடிக்கின்றேன்!

புருவ விழிதிருப்பிப் புலன்நோக எனைக்காண

விருப்பம் தனைச்சொல்ல வாயின்றித் தவித்தேனே!

நீயோ இதழ்மடிப்பாய்! நிற்பாய்பின் நடந்தகன்று

போயுன் விழிதிருப்பிப் “ போய்வரவா “ எனக்கேட்பாய்!

யாரும் அறியாமல் நமைசேர்க்கும் மௌனத்தில்

சேரும் இராகங்கள் நான்சொல்லும் தன்மையதோ?

என்னை அறியாயோ? எண்ணம் புரியாதோ?

உன்னை உயிராகக் கொண்டே உடலிளைத்தேன்!

நீண்ட வானத்தை நினைத்துப் பறந்தவனைக்

கூண்டுக் கிளியாக்கிக் கூவியழ வைத்தாயோ?

பொட்டும் பொன்முகத்தில் பொலிகின்ற சந்தனமும்

விட்டு விலகுமனம் வீழ்த்திச் சிரிப்பதென்ன?

விழியை மொழிபெயர்த்து விளையாடிக் கிடக்கையிலே

கழியும் காலங்கள் கனவாகிப் போகிறதே!

காயும் நிலவிருக்கக் கற்பனைகள் மொட்டவிழ

நீயற்ற நெருக்கங்கள் நெருப்பாய்த் தகிக்கிறதே!

ஓயா நின்னலைகள் ஓடிவந்(து) எனைத்தழுவ

நீயோ முகம்திருப்பி நிற்காமல் போவதுமேன்?

கன்று தாய்தேடிக் கதறித் துடிப்பதுபோல்

இன்றுன் நினைவால்‘என் இதயம் துடிக்கிறதே!

பார்த்தாய்! சிரித்தாய்! பழகென்றாய்! எப்போதோ

தூர்ந்த கிணற்றைநீ தூய்மைபுரிந் தாண்டதென்ன?

உன்னை விட்டென்றன் உடல்விலகி வந்தாலும்

என்னை நினைவாலே எப்போதும் ஆள்கின்றாய்!

கண்ணும் கதைபேசக் கருத்தில் இசைசேர்ந்தோர்

பண்ணும் கவிதையெனப் பவனிவரப் பார்க்கிறதே!

காற்றை மறந்தாலும் காதலியே உன்நினைவின்
ஊற்றை மறப்பேனோ உயிரோடு உளமட்டும்?

பொன்னே ஒளிமுத்தே போற்றுந் திரு‘உருவே!

விண்ணே கண்வைக்கும் வியப்புப் பெருஞ்சீரே!

கண்ணே! எக்கவியும் காணாத கற்பனையே!

என்னே உன்னழ(கு) இங்கெழுத ஆகுவதோ?

சித்திரம் தீட்டாமல் சிலைவைத்துப் பூட்டாமல்
பித்தம் எனைப்பற்றப் பிரம்மனுனைப் படைத்தானோ?

வந்தும் உன்கண்ணின் வற்றாத தேனுண்டும்

நொந்தும் என்நெஞ்சம் நொறுங்கிப் போவதென்ன?

ஒருநாள் உன்னழகுத் திருமுகம் காணேனேல்

இருந்தும் என்‘ஆவி இல்லாமல் போகிறதே!

கொல்லாக் கண்ணழகும் குறையாச் சிரிப்பழகும்

இல்லா என்நெஞ்சில் இப்போதும் இனிக்கிறதே!

ஓங்கும் உன்னழகை ஒதுங்கிநின்று பார்க்காமல்

ஏங்கித் தவித்தேநான் ஏழையென ஆவதென்ன?

நெஞ்சைத் திறந்துள்ளில் நீயே எனக்காட்ட

அஞ்சித் தேய்ந்தறி(வு) அடங்கிப் போகிறதே!

வெள்ளம் அணையிட்டும் வேகம் தாளாமல்

உள்ளம் உடைகிறதே உயிரேநான் என்செய்வேன்?

எங்கும் எதிலும்கண் இமையும் இருளகமும்

தங்கும் உனைக்கண்டுத் தடுமாறிப் போகின்றேன்!

உணர்வுக் கொதிப்பில் நான் உருகிக் கரைகின்றேன்!

கனவுக் கடலில்‘உன் கதிதேடித் தவிக்கின்றேன்!

உப்பேதும் இல்லாத உணர்வற்ற என்வாழ்வில்

ஒப்பேதும் இல்லாத உயிரோட்டம் நீதந்தாய்!

நினைவுச் சருகிலினி நெருப்பிட்டுப் பார்ப்பாயோ?

அணையும் உயிர்த்தீயை அன்பால் வளர்ப்பாயோ?

மறக்கும் வழிசொல்லும் மனமுனக்(கு) உண்டானால்

இறக்கும் வழியெனக்(கு) எளிதாகப் படுகிறதே!

பூத்துக் குலுங்கியெனில் புன்னகைக்கும் நந்தவனம்

நீக்கி நான்மட்டும் நொடிப்பொழுதும் வாழ்வேனோ?

ஆடும் மனக்கதவு அன்பிலுனை அகம்நிறைத்து

வாடும் வலிதீர்க்க வாராயோ கண்மணியே?